แรงแค้น : 4

ที่ร้านอาหารศจีที่เป็นจุดนัดพบกัน

“ไงมึงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหลามาโลด” เสียงอีว่านบอกทันทีที่ฉันนั่งลงที่โต๊ะ ทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้วเตรียมสั่งอาหารมารอ

“กูลาออกจากงานแล้ว” ฉันบอกขณะถอนหายใจเบาๆ

“อื้อก็ดีแล้วนี่ห๊ะ!ออกจากงาน” เสียงอีฝ้ายงึมงำบอกตามด้วยเสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกัน

“เออ!”

“อย่าบอกนะว่าเกี่ยวกับอีตาบอสของมึงอ่ะ” อีพีทถามสีหน้านิ่งๆ

“เออกูตบกับอีเลขามาด้วยแม่งเสือกมากระชากหัวกูก่อน”

“เค้าไล่มึงออก?” อีฝ้ายถามต่ออีก

“เปล่ากูออกเอง!”

“เอ้าอีนี่เค้าไม่ได้ไล่มึงออกสักหน่อยแล้วเสือกลาออกทำไม”

“กูเบื่อ...อยากหยุดพักนิ่งๆบ้าง”

“คงไม่ได้มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่ไหม?” อีว่านถามต่อ

“มัน...กลับมาแล้ว!” ฉันบอกเพื่อนสีหน้าแววตาเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างเลื่อนลอย

“มันไหนแล้วใครกลับมา?” อีฝ้ายยังงงอยู่ในขณะที่อีพีทกับอีว่านมองหน้ากันแล้วหันมาจ้องฉันตาเขม็ง

“ไอ้ทีใช่ไหม?” อีพีทกับอีว่านถามขึ้นพร้อมกัน

“อืม” ฉันพยักหน้ารับเบาๆ

“ห๊าาาไอ้ทีกลับมาแล้ว อ้าวแล้วมึงเจอมันได้ยังไง” อีฝ้ายถามอีกสีหน้าแววตาใคร่รู้สุดๆ

“บังเอิญมากมันย้ายมาอยู่ห้องตรงข้ามกับกูเลย”

“ย้ายเลย!มึงย้ายออกมาเลยเดี๋ยวไปหลงคารมถูกมันหลอกฟันเอาอีก” อีว่านบอกน้ำเสียงตื่นเต้น

ไม่ทันแล้วล่ะเพื่อนเอ๋ย!

ต่อจากนั้นฉันก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้มันฟังอย่างละเอียดแม้กระทั่งได้กันอีกหน แต่ไม่ได้สาธยายทั้งหมดหรอกนะว่าได้กันยังไงท่าไหนบ้างน่ะ

“มึงสับสนใช่ไหมสุดท้ายมึงก็ยังลืมมันไม่ได้กูพูดถูกไหม?” อีพีทถามขึ้นสีหน้าจริงจังเป็นการเป็นงาน

“อืม...มันก็ใช่!”

“ส่วนอีกใจมึงก็แค้นมันอยากทำให้มันเจ็บเหมือนที่มึงเจ็บว่างั้น!” อีว่านเสริมต่อ

“งั้นอย่างนี้ไหมอาทิตย์หน้ามีงานเลี้ยงรุ่นพวกมันก็ต้องมาอยู่แล้วถึงวันนั้นมึงก็เฉลยให้มันรู้ไปเลยว่าคนที่นอนกับมันตอนนี้ก็คือคนที่มันเคยทำร้ายดูถูกดูแคลนคือคนเดียวกันกูว่ามันน่าสะใจพิลึกดีว่ะ” อีฝ้ายเสนอความคิดที่เข้าท่ามากที่สุด

“เออกูว่าดีเห็นด้วย!” อีพีทยกมือเห็นด้วย

“เออกูก็ว่าดีเลิศ!อยากเห็นหน้ามันตอนที่รู้ว่าคนที่มันเคยดูถูกในวันนั้นคือคนที่มันเพิ่งได้เมื่อไม่กี่วันนี้” อีว่านต่อท้ายในขณะที่ฉันเองก็เริ่มเห็นด้วยกับพวกมัน

หลังจากนั้นพวกมันก็หาเรื่องมาคุยให้ฉันหัวเราะขำได้อยู่ตลอด ต้องขอบคุณพวกมันนะถ้าไม่มีพวกมันชีวิตฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าไม่ตายๆไปก็คงเป็นบ้าไร้สติไปแล้ว

เรานั่งกินข้าวด้วยกันดื่มกันไปคุยกันสนุกสนานเฮฮากันไปตามประสาเพื่อนจนกระทั่งเริ่มดึกก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ ส่วนฉันก็ขับรถกลับมาที่คอนโดอย่างปลอดภัยแม้จะกรึ่มๆไปบ้างจากการดื่มหนักไปนิดโชคดีที่ระหว่างทางไม่เจอสายตรวจเข้า

หลังจากจอดรถใต้คอนโดเสร็จฉันก็เดินขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นของตัวเอง หวังว่าคราวนี้ฉันจะไม่ซวยติดอยู่ในลิฟท์อีกครั้งล่ะ

แล้วก็ไม่ซวยจริงๆเมื่อตอนนี้ฉันกำลังจะเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองเป็นจังหวะเดียวกับที่ฝั่งห้องตรงกันข้ามเปิดประตูออกมาประสานสายตาเข้าหากันพอดี

“เดี๋ยวสิคุณ!” เขาเรียกฉันพร้อมกับคว้าข้อมือฉันเอาไว้

“ปล่อย!อย่ามายุ่งกับฉันอีก” ฉันสะบัดข้อมือแรงๆจนหลุดและฝ่ามือดันพลาดไปโดนที่แก้มเขาเสียงเพี๊ยะ!

“ผมแค่อยากคุยด้วยเฉยๆไม่คิดว่าคุณจะรังเกียจกันขนาดนี้...ขอโทษนะครับ” เขาทำสีหน้าราวกับเจ็บปวดแวบนึงก่อนจะหันหน้าหนี

“ฉันไม่ได้...รังเกียจแต่เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว”

“แล้วเรื่องคืนนั้นล่ะครับคุณจะว่ายังไง?”

“ก็ไม่ว่ายังไงเราก็วินๆด้วยกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอ?นายเสร็จฉันก็เสร็จจบแล้วก็ต่างคนต่างไปไง”

“ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นผู้หญิงแบบไปได้”

“ฉันจะเป็นแบบไหนมันก็เรื่องของฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะคะ!” ฉันก็สอดคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าห้องไปเลย

ที่ฉันเป็นแบบนี้ใช้ชีวิตแบบนี้ทุกอย่างมันก็เพราะเขาคนเดียว เขาทำให้ฉันต้องเจ็บ ทรมานกับความรู้สึกผิดกับลูก รู้สึกผิดกับตัวเองเหลือเกินที่ไม่ยอมลืมเขาสักทีทั้งๆที่ผ่านมาเขาทำให้เจ็บจนแสนสาหัส!

.

.

หลังจากยื่นใบลาออกไปฉันก็นั่งๆนอนๆอยู่ห้องใช้เงินเก็บที่เหลือในบัญชีจากที่ ‘เขา’ พ่อที่ไม่เคยสนใจใยดีเอาแต่ส่งเงินเข้าบัญชีมาให้อย่างเดียวตลอด แล้วฉันก็เลยนอนดูหนังซีรี่ส์เกาหลีทั้งวันจนตาแทบแฉะแทบจะไม่ได้ออกไปมองโลกภายนอกจนเพื่อนๆต้องตามมาดูถึงห้องเพราะกลัวนึกว่าฉันม่องเท่งไปเสียแล้ว

พวกบ้า!!

แม้จะอดบ่นไม่ได้แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากที่เพื่อนยังคอยเป็นห่วงเธออยู่เสมอ นี่แหละที่เค้าบอกว่าเพื่อนไม่จำเป็นต้องมีเยอะมากมายก็ได้เน้นคุณภาพไว้ก็พอและพวกเราก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเกือบสิบปีที่ผ่านมาพวกเรารักและหวังดีต่อกันมากขนาดไหน

วันนี้เบื่อๆหลังจากดูซีรี่ส์เกาหลีจนตาแฉะฉันก็เลยโทรชวนพวกอีพีทอีว่านอีฝ้ายออกมาเดินเล่นที่ห้างตากแอร์เย็นๆเล่น แต่พวกมันยังไม่เลิกงานไงฉันก็เลยมาเดินรอพวกมันเรื่อยๆก่อน

อันนี้ก็สวยอันนี้ก็ดีย์!

อยากได้!!!

แต่ทว่าช่วงนี้ฉันตกงานอยู่ก็เลยไม่อยากเอาเงินในอนาคตมาใช้ฟุ่มเฟือยมากมายเท่าไหร่ ดังนั้นจึงได้แต่เดินมองเดินเล่นดูของสวยๆงามๆไปก่อน

เดินไปเดินมาชักคอแห้งฉันก็เลยเลี้ยวแวะเข้าร้านกาแฟเจ้าดังที่อร่อยมากๆ หลังจากเข้าไปสั่งแล้วก็ไปนั่งรอให้พนักงานเอามาเสริฟให้ที่โต๊ะระหว่างที่รอฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาไถหน้าจอเล่นส่องนั่นส่องนี่ไปเรื่อยจนกระทั่งน้องพนักงานเอากาแฟเย็นที่ฉันสั่งไปมาเสริฟให้ที่โต๊ะ

“ขอบใจจ้ะ” ฉันบอกน้องเสียงอ่อนพลางยกแก้วขึ้นดูดชิมรสชาติที่กลมกล่อมหอมละมุนอย่างดื่มด่ำนั่น

กาแฟร้านนี้เค้าชงได้เข้มข้นหอมกลมกล่อมถูกใจฉันจริงแม้ว่าราคามันจะแพงหูฉี่ถึงแก้วละร้อยสี่สิบบาทก็เถอะ

นั่งดื่มด่ำรับบรรยากาศในร้านกาแฟได้ไม่นานเสียงหวีดขอส่วนบุญก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉัน

“ต๊ายยยคิดว่าใครมานั่งจิบกาแฟที่แท้ก็...นี่เอง” จากตรงที่มันเว้นวรรคไว้แล้วจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของนังรวีมันทำให้ขาฉันกระตุกจนอยากกระโดดถีบมันขึ้นมาเสียจริงๆนะ!

“ก็อะไรทำไมไม่เรียกให้ได้ยินล่ะ” ฉันวางแก้วกาแฟลงยกมือขึ้นกอดอกเตรียมตัวท้ารบกับมันที่ยังไม่ยอมจบกับฉันจริงๆสักที ทั้งๆที่ฉันไม่เคยไปยุ่งกับคนของมันเลยสักครั้ง

“ก็...อีหน้าด้านที่ชอบแย่งผัวชาวบ้านไงล่ะ!” อีรวีขึ้นเสียงตะเบ็งใส่ฉันจนคนทั้งร้านฮือฮาหันมามองที่ฉันกันยกใหญ่

“เอ...เท่าที่จำได้เธอยังได้แต่งงานนี่ใช่ไหม?แล้วไหนผัวเธอล่ะ” ฉันเอียงคอย้อนถามอย่างไม่สะทกสะท้านในขณะที่ผู้คนรอบๆต่างหยิบมาถือมากดเตรียมรอถ่ายคลิปกันแล้ว

“อีก้อย!มึงกวนตีนกูหรอ?”

ฉันเห็นมันจิกเล็บลงบนฝ่ามืออย่างคนกำลังสติแตกก็เตรียมระวังภัยให้ตัวเองไว้ก่อน แม้ว่าฉันจะร่ำเรียนยูดงยูโดหรือมวยไทยมาบ้างแต่ทว่าเวลาที่คนกำลังโมโหขาดสติก็ทำให้มันทำอะไรได้ทุกอย่างแหละ โดยเฉพาะหน้าฉันที่ทำหมดไปไม่รู้ตั้งกี่ล้านกว่าจะสวยได้ขนาดนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรฉันได้เป็นอันขาด

“เลิกยุ่งกับฉันสักทีบอกหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่เคยยุ่งกับผัวเธอ ไม่เคยคิดจะยุ่ง!” ฉันขึ้นเสียงใส่มันกลับเมื่อเริ่มรำคาญทุกอย่างเต็มที่

“ตอแหล!!คิดว่ากูจะเชื่อมึงหรอ?ทำไมกูจะไม่รู้ว่าคุณกวีเค้าจ้องจะเอามึงอยู่ส่วนมึงก็คอยให้ท่าเขาตลอดน่ะ” อีรวียังคงสติแตกตะคอกใส่ฉันอย่างไม่ฟังฟ้าฟังฝนสักนิด

ให้ตายมีส่วนไหนที่ฉันทำแล้วทำให้มันคิดว่าฉันกำลังอ่อยคุณกวีน่ะ ตลอดเวลาฉันคอยเลี่ยงเขาตลอดเอางานไปให้เซ็นก็พยายามให้มีคนอยู่หลายๆคนด้วยแล้วทำไมมันถึงคิดว่าฉันอ่อยวะน่ะ!

“ฉันเคยคิดว่าเธอเก่งและมีสมองแต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่แล้วล่ะพูดกันไปก็ไม่รู้เรื่องเสียเวลาเปล่าฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ” ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องไหล่แล้วยกแก้วกาแฟที่ยังดื่มไม่หมดขึ้นมาถือไว้ด้วยก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป

“คิดจะหนีฉันหรออีนังหน้าด้าน!!”  อีรวีผลักฉันให้กระเด็นลงไปกองแล้วแก้วน้ำก็หกกระเด็นไปกับพื้นแล้วขึ้นคล่อมฉันทันที

ให้ตาย!!!เผลอแป๊บเดียวฉันเป็นรองมันซะแล้ว แบบนี้หน้าฉันจะเสียโฉมไหมเนี่ย ไม่ได้นะ!!!

จังหวะก็เห็นมันเงื้อมือเตรียมกระแทกหน้าฉันอยู่ อีก้อยก็หลับตาปี๋สิจ๊ะคุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย ลูกไม่อยากเสียโฉมอุตส่าห์ไปทำมาตั้งแพงแถมยังโคตรเจ็บแสนเจ็บอีกต่างหาก

“อ๊ะ...โอ๊ย!กะ..แกเป็นใครมาเสือกอะไรด้วย”

ระหว่างที่กำลังคิดว่าตัวเองกำลังจะแย่แน่แล้วก็ได้ยินเสียงอีรวีร้องดังขึ้น ฉันก็เปิดตาดูก็พบว่ามีใครอีกคนที่เคยคุ้นมาคว้าแขนมันไว้แล้วผลักมันให้ออกห่างจากตัวฉัน

เป็นเขา ‘ทีไท’ มาช่วยฉันเอาไว้

“เป็นผัวของคนที่คุณกำลังจะทำร้ายไง!ไปซะไม่อย่างงั้นผมจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย” ทีไทบอกอีรวีน้ำเสียงเรียบและเย็นจนฉันยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ในขณะที่เขาค่อยพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ในร้าน

“ผัว!นี่คุณเป็นผัวอีก้อยงั้นหรอ!” อีรวีอ้าปากค้างตาโตมองมาทางฉัน

“ใช่!แล้วถ้าคุณยังไม่เลิกหยาบคายใส่เมียผมเห็นทีเราคงต้องไปคุยกันต่อที่โรงพักแล้วล่ะ!” ทีไทพูดเสียงห้วนใส่มันจนมันรีบเดินหนีออกไปทันที

“เป็นไงบ้างคุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”  จากนั้นเขาก็ปรี่เข้ามาสำรวจเนื้อตัวฉันจับตรงโน้นแตะตรงนี้อย่างไม่เกรงใจสายตาของคนในร้านเลย

“อ๊ะ..คุณ!” ที่ร้องไม่ใข่อะไรก็เขาน่ะจับหมับเข้าให้ที่หน้าอกของฉันน่ะสิ

ไอ้คนหื่น!!!

แหม!มาทำเนียนสำรวจว่าฉันถูกทำร้ายตรงไหนไหม แต่ไอ้ที่เขาจับคลึงต่อหน้าคนเยอะๆน่ะฉันไม่ได้เจ็บเลยสักนิด แถมกำลังรู้สึก... ‘วูบวาบ’ ไปกับสัมผัสของเขาเสียด้วยสิ

อีคนใจง่าย! หวั่นไหวให้เขาง่ายเหลือเกินนะ เขาทำเลวกับตัวเองตั้งเยอะ!

“ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน...แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาช่วยไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันดันมือเขาออกจากร่างกายตัวเองแล้วพยายามจะลุกขึ้น

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ต้องฉันเอารถมา”

“แต่ผมไม่ได้เอามางั้นขอกลับด้วยแล้วกันนะ...คุณคงไม่ใจร้ายกับคนที่ช่วยคุณไว้หรอกใช่ไหม?”

“เฮ้อ!” ถอนหายใจไปสิเล่นทวงบุญคุณกันขนาดนี้แล้วฉันจะทำอะไรได้นอกจากส่งกุญแจรถของตัวเองให้เขาไป

“เออคุณผมหิวข้าวอ่ะแวะกินข้าวกันก่อนได้ไหม?นะนะ”

“แต่ฉันไม่หิวไม่อยากกิน!”

จ่อก จ่อก~

พูดไม่ขาดคำไอ้ท้องเจ้ากรรมก็ดันมาร้องไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาซะเลย น่าขายหน้าชะมัด

“ฮ่าๆๆนี่ขนาดไม่หิวนะยังร้องขนาดนี้เลย ไปเถอะคุณผมเลี้ยงเอง”

แล้วเขาก็ลากฉันเข้าไปในร้านอาหารชื่อดังในห้างที่เรายืนอยู่นั่นแหละ ร้านนี้ขึ้นชื่อของความอร่อยจริงๆ แล้วก็เหมือนเป็นความบังเอิญที่เขาดันสั่งอาหารที่ฉันชอบพอดี ส่วนฉันก็สั่งของที่เขาชอบกินสมัยที่เรายังเคยคบกันเมื่อก่อนนั้นอีกด้วย

สายตาเขาที่มองมามันแปลกๆมันมีแววสำนึกผิดลึกๆอยู่ในนั้น วูบนึงที่มันมีประกายล้ำลึกแฝงไว้อยู่ในนั้นด้วย

แต่ว่าฉันคงคิดมากและคงจะตาฝาดไปเอง ในเมื่อเขาเองก็จำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ!

“อ่ะกินเยอะๆนะคุณดูสิตอนนี้คุณผอมมากเลยนะ” เขาตักกับข้าวที่ฉันชอบมาวางไว้ในจานให้อย่างเอาใจ

“ขอบคุณ”

ส่วนฉันก็งึมงำขอบคุณเขาเบาๆแล้วก็ตักกินเอาๆแก้อาการคิดวุ่นวายในสมองแทน

จวบจนกระทั่งเราใกล้จะกินกันอิ่มแล้วก็มีคนกลุ่มนึงเดินเข้ามาใหม่พวกเขามากันสี่คนแถมยังเดินมานั่งโต๊ะติดกันกับโต๊ะฉันอีก

‘เขา’ ที่ฉันไม่เคยเจอมานานนับหลายปีแม้จะอาศัยบนผืนแผ่นดินเดียวกันก็ตาม โดยที่ฉันได้แต่ติดตามข่าวสารของเขาผ่านทางหน้าหนังสือบ้างในทีวีบ้างเวลาที่เขาไปออกงานด้วยกันทั้งบ้าน

เขาคนที่คอยให้คนของเขาส่งเงินให้ฉันทุกเดือนๆโดยที่ไม่เคยสนใจไยดีหรือสนใจความเป็นไปในชีวิตของฉันเลยสักนิด

“คุณพ่อขาน้องรันอยากทานอันนี้ค่ะแล้วก็อันนี้ด้วย” เสียงเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดเอ่ยเจื้อยแจ้วเสียงอ่อนหวานใส่

“ได้สิลูกหนูอยากทานอะไรสั่งเลยลูกพ่อทานได้หมดถามน้องด้วยนะให้น้องสั่งด้วยเผื่อน้องอยากกินอะไร” เขา...พูดกับเด็กสองคนนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนในขณะที่ช่วยกันสั่งอาหารมาทานกัน

พวกเขาช่างดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและเพียบพร้อมดีจัง ในขณะที่ฉันต้องใช้ชีวิตคนเดียวเพียงลำพังแม้นั่นจะเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเองก็ตาม อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะร้องเลยสักนิด ปกติแล้วเวลาฉันไปไหนมาไหนก็มีบ้างที่แอบเห็นพวกเขาโดยบังเอิญ แต่ไม่เคยเลยที่จะเห็นเขาครบทั้งครอบครัวแบบนี้

ดูแล้วรู้สึกแสลงใจพิลึกถ้าหากแม่ฉันยังอยู่ ชีวิตฉันคงจะมีความสุขดีกว่านี้สินะ!

“คุณ..เป็นอะไร?ร้องไห้ทำไม” ทีไทเขาทำสีหน้าตกใจและทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นว่าฉันน้ำตาไหลออกมา

“อ่อ...เปล่าไม่ได้เป็นไรสงสัยกับข้าวเผ็ดไปหน่อยน่ะ คุณฉันอิ่มแล้วเราไปกันเลยมั้ย”

“อืม...ได้สิ”

แล้วเขาก็เรียกพนักงานมาเช็คบิลระหว่างที่รอฉันก็แอบๆมองสำรวจใบหน้าของคนเป็นพ่อก็พบว่าเขาแก่ลงไปมากเลยทีเดียวคงจะทำงานหนักหน้าดู ไหนจะส่งให้ฉันทุกเดือนไม่เคยขาดแม้ว่าจะไม่เคยไปดูดำดูดีก็เถอะ แถมครอบครัวใหม่ของเขาก็ใช้เงินราวกับเบี้ย เท่าที่แอบสำรวจทั้งเมียใหม่เขาและลูกๆก็แบรนด์เนมทั้งตัวเช่นกันนี่นะ

“คุณพี่คะ...น้องอยากรู้ว่าคุณพี่จะส่งเงินให้ลูกสาวคุณพี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน นี่ลูกสาวคุณพี่ก็น่าจะเรียนจบมีงานมีการทำได้แล้วนะคะจะมาเกาะเงินพ่อแบบนี้สร้อยว่ามันไม่ค่อยจะดีเลยนะคะ” เมียใหม่ของเขาเปิดประเด็นที่ทำให้ฉันหูผึ่งขึ้นมา

“ก็ส่งไปเรื่อยๆแหละ...คุณมีปัญหาอะไรหรอ?” พ่อฉันหันไปถามเมียใหม่เขาสีหน้าเรียบนิ่ง

“น้องไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะเพียงแต่แค่คิดว่าแกก็โตแล้วน่าจะช่วยเหลือตัวเองได้ แถมผ่านมาตั้งหลายปียังไม่เคยคิดจะมาดูดำดูดีคุณพี่เลยด้วยซ้ำ ป่านนี้ไม่รู้มีลูกโตไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้”

ตอนนี้ยังย่ะ!! กล้าว่าลูกคนอื่นเขาเนอะ ทีลูกตัวเองที่ตอนนี้จ้องคนของฉันจนแทบจะกลืนจะกินไปแล้วมั้ง

ไม่ใช่สิ!ไม่ใช่คนของฉันสักหน่อย แค่เคยเป็นมาก่อนก็เท่านั้น!

“ถ้าคุณไม่มีปัญหาอะไรผมก็จะส่งอย่างนี้ไปเรื่อยๆแหละ ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกผม” เขาพูดน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรถึงแม้จะทำให้ใครต้องโดดเดี่ยวก็ตาม

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณพี่ไม่ตามหาแกแล้วให้ย้ายมาอยู่กันที่บ้านเราเลยล่ะค่ะมาอยู่เป็นครอบครัวด้วยกัน” เธอพูดราวกับคนจิตใจดี แต่ดูจากสายตาคงภาวนาไม่ให้ท่านเห็นด้วยกับความคิดเธอสินะ!

“ไม่ล่ะ...ผมชินกับการอยู่แบบนี้แล้วล่ะ” ท่านส่ายหน้าเบาๆแล้วหันไปสนใจกับข้าวบนโต๊ะแทน

ในขณะที่ฉันต้องน้ำตาตกในอีกครั้ง ตลอดชีวิตไม่เคยว่าตัวเองจะไร้ค่ามากได้เท่าครั้งนี้เลยจริงๆนะ!

“คุณ!คุณ!ก้อย!”

“ห๊ะ!อะไรนะ!”

ทีไทเรียกฉันเสียงดันจนคนที่นั่งโต๊ะใกล้หันหน้ามามองแต่ฉันก็หลบเอา แม้เขาจะจำไม่ได้เพราะฉันไปศัลยกรรมมาใหม่แล้วก็ตาม แต่ไม่เจอกันเลยมันควรจะดีกว่านะจริงไหม?

“เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะ” เขาบอกพร้อมกับเดินมาเลื่อนโต๊ะออกให้ฉัน

“เอ่อ..จ้ะๆ”

ฉันก็เดินตามเขามาในขณะที่น้ำตายังคลอเบ้าอยู่

.

.