ตอนที่ 2 การแก้ปัญหา

“ชัดๆ ไม่ทำงานยังไง”

          “คือมันไม่พร้อมทำงานน่ะ นายจะให้ฉันพูดขนาดไหนวะ นายเป็นหมอ หัดวินิจฉัยเองบ้างสิ”

          “ไอ่นั่นนายไม่แข็งงั้นเหรอ มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ นายลองพิสูจน์กับสาวๆ แล้วเหรอฌอน”

          “เออดิวะ ฉันทำไปเมื่อวันก่อน กับเด็ก *มหาลัย แต่ว่าเธอไม่*ซิงหรอกนะ ฉันหมายถึง คือฉันน่าจะโดนย้อมแมวมาแน่นอน เธอเล่นบทสาวบริสุทธิ์แบบเนียนเลย แต่ฉันกับเธอก็ไปไม่ถึงฝัน เอาตรงๆ นะอยู่ดีๆ ฉันก็ล้มเลิกไป เธอเองก็งงเหมือนกัน ฉันพยายามแล้วนะ ตอนแรกมันก็ทำงานดีอยู่หรอก แต่ไปๆ มาๆ ดันล่มซะนี่”

ฌอนนึกถึงบทรักของเขากับเด็ก*มหาลัยสาวหุ่น*สะบึม  คนหนึ่ง สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น มันทำให้เขาไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย

          “ใครเป็นคนหาเด็ก*มหาลัยคนนี้ให้นายวะ อย่าบอกนะ ว่าไอ้เดียวน่ะ”

          “จะใครซะอีกล่ะ ก็มีอยู่คนเดียวแหละ”

           “ให้ตายสิ ตกลงไอ้เดียวมันจะคร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้ตลอดเลยเหรอวะ ไม่ไปไหนเลย วนเวียนอยู่กับเด็ก*มหาลัยตลอด”

          “อืม...แล้วตกลง นายวินิจฉัยฉันได้หรือยัง ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมร่างกายของฉันถึงเป็นแบบนี้วะ อายุฉันแค่ 27 เองนะ มันจะเกิดขึ้นเร็วไปมั้ย ปกติคนที่เป็นต้องอายุห้าสิบหกสิบหรือเปล่า”

          “นายใจเย็นๆ เดี๋ยวเรื่องนี้ ฉันขอปรึกษากับหมอทางเพศวิทยาก่อนนะ ฉันว่านายไม่น่าเป็นอะไรหรอก”

          “นั่นดิ แต่มันทำให้ฉันเครียดมากเลยนะเว้ย”

          “อาจจะเป็นเพราะผู้หญิงนั่นไม่*ซิงหรือเปล่า เลยทำให้นายหมดอารมณ์กลางอากาศ ปกตินายเสพแต่สาวบริสุทธิ์ทั้งนั้นนี่ เรื่องนี้นายต้องโทษไอ้เดียวเลยนะ ที่หลอกนายซะเปื่อยเลย”

          “ฉันก็ต่อว่ามันไปแล้ว เดียวมันก็บอกว่า มันเองก็น่าจะโดนหลอกมาเหมือนกันแหละ ฉันไม่ได้ติดใจอะไร เอาเรื่องของฉันดีกว่า ว่าตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่”

          “งั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ ตอนเย็นฉันว่างพอดี เดี๋ยวเรานัดเจอกันหน่อยนะ โทรบอกไอ้เดียวด้วย จะได้ให้มันช่วยหาทางแก้ปัญหาด้วยกัน โอเคมั้ยฌอน”

          “โอเค มันก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ ยังไงนายก็หาข้อมูลกับหมอมาก่อนแล้วกัน เรื่องนี้ถ้าไม่จบ ฉันไม่สบายใจเลยว่ะ”

[บ้านเช่า...เวลา 23.00 น.]

          “พ่อยังไม่นอนอีกหรือคะ นี่ก็ดึกแล้วนะคะ”

เปรมมิกาเอ่ยถามบุพการีของเธอ เมื่อเข้ามาภายในบ้าน ก็พบว่าพ่อของเธอกำลังนั่งดูรายการทีวี น่าจะรอเปรมมิกาอีกตามเคย

          “พ่อรอหนูแหละลูก ทำไมวันนี้กลับดึกล่ะ ปกติงานที่ร้านเลิกสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ”

‘ก้องเกียรติ’ ในวัย 54 ปี เอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง เขาป่วยด้วยโรคหัวใจมาเป็นเวลาเกือบสิบปีแล้ว มาครั้งนี้อาการของเขาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนต้องหยุดงานเป็นเวลาหลายวันแล้ว

          “พอดีที่ร้านมีประชุมพนักงานพาร์ทไทม์ค่ะพ่อ เลยอยู่ดึกค่ะ ต่อไปพ่อไม่ต้องรอเบลล์หรอก ที่ทำงานกับบ้านของเราไม่ไกลกันมากค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ”

เปรมมิกาทำงานพิเศษในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ บ้าน เธอทำแบบพาร์ทไทม์และขอเลือกเวลาเข้าทำงานช่วงหลังเลิกเรียน รายได้ต่อเดือนก็พอประทังค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟไป แต่ก็ไม่มากพอที่จะดูแลและพาพ่อของเธอไปรักษาเลย

          “พ่อนอนไม่หลับหรอกลูก ถ้าลูกยังไม่กลับถึงบ้าน”

ก้องเกียรติไม่คิดว่าตัวเองกับลูกจะต้องลำบากกันขนาดนี้ ถ้าลำพังเขาคนเดียว ก็คงจะตัดสินใจที่จะลาโลกนี้ไปแล้ว แต่นี่เขายังมีลูกสาวที่เขารักสุดหัวใจอยู่อีกหนึ่งคน มันเลยทำให้เขาต้องคิดทบทวนอย่างหนัก เขาจากไปแต่ว่าลูกของเขาจะอยู่อย่างไรกัน

          “พ่อไม่สบายนะคะ ต้องพักผ่อนค่ะ อีกสองวันก็จะถึงเวลาที่หมอนัดนะคะ”

เปรมมิการู้ว่าโรคของพ่อนั้นมีทางรักษาหายได้ แต่มันต้องใช้เงินมากมายมหาศาล เงินเก็บของเธอกับพ่อเหลือไม่กี่หมื่นไม่พอที่จะใช้รักษาพ่อได้ ไหนจะต้องเก็บไว้ยามฉุกเฉินอีก

          “ลูกต้องมาลำบากเพราะพ่อ ทำงานทุกวัน ทั้งเรียนอีก”

ก้องเกียรติคิดจะจบชีวิตตัวเองหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะความเป็นห่วงลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ถ้าเปรมมิกาอายุสัก 25 เขาก็คงจะพอคลายความห่วงลงบ้าง แต่นี่ลูกอายุแค่ 18 ปียังไม่โตพอที่จะทำให้เขาหมดห่วงได้เลย

          “พ่ออย่าคิดมากสิคะ เราตกลงกันแล้วไงคะ ว่าเราจะสู้มันไปด้วยกัน เรื่องทำงานเบลล์ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยค่ะพ่อ เบลล์ทำได้พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ”

เปรมมิกาต้องทำตัวเองให้เข้มแข็ง และเป็นที่พึ่งของพ่อให้ได้ โชคชะตาชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้ คงไม่ได้อยู่กับเธอและพ่อไปตลอดหรอกนะ มันก็ต้องมีสักวันแหละที่เธอกับพ่อจะลืมตาอ้าปากได้

          “วันที่หมอนัด หมอเขาก็จะต้องถามพ่ออีก ว่าพ่อจะผ่าตัดหรือเปล่า มันใช้เงินสูงมาก พ่อก็เลยจะขอรับยามาเหมือนเดิม”

          “เบลล์คำนวณค่าใช้จ่ายแล้วค่ะพ่อ ค่าผ่าตัดตลอดรักษาจนหายก็ประมาณเกือบสองแสนค่ะ เบลล์กำลังหาทางอยู่นะคะพ่อ”

          “ลูกจะไปเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมายขนาดนั้น”

          “...” นั่นสินะ เปรมมิกาจะไปเอาเงินมาจากไหนกัน มีทางเดียวคือถูกรางวัลลอตเตอรี่เท่านั้น แต่มันก็เป็นไปไม่ได้

          “พ่อลองติดต่อกับเจ้านายของพ่อแล้ว เรื่องยืมเงิน แต่เขาก็บอกให้เอาเงินที่เรากู้เขามาไปคืนก่อน เขาถึงจะให้กู้ใหม่”

ก้องเกียรติคิดหาทุกทางแล้ว ตอนนี้เขาไม่เหลือหนทางไหนเลย เพื่อนที่เคยคบกันก็ทยอยหายไปทีละคน เศรษฐกิจแบบนี้ เขาก็เข้าใจดี ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย หลายคนก็ลำบากพอกัน

          “มีสิคะพ่อ เบลล์อาจจะหาหยิบยืมเงินจากเพื่อนของเบลล์ก็ได้ค่ะ ถ้ารวมกับเงินเก็บของเราก็พอจะมีทางอยู่นะคะ”

          “เพื่อนของเรา อืม เจ้าพลอยน่ะเหรอ พ่อดูแล้วทางบ้านเขาก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านเรานะลูก”

          “เบลล์มีเพื่อนอีกค่ะพ่อ”

เพื่อนคนไหนดีล่ะ ความเป็นจริงเปรมมิกาก็มีพลอยไพลินคนเดียวตามที่พ่อของเธอพูดแหละ สถานการณ์ตอนนี้ เธอจะต้องโกหกพ่อของเธอไปก่อน ไม่งั้น พ่อของเธอจะไม่ยอมไปรักษาแน่นอน