ตอนที่ 5 แรกเจอ

“อืม ก็ถูกอย่างที่นายพูดนะภัทร ฉันยังไม่อยากมีใคร และยังไม่อยากทำงาน ป๊าให้ฉันเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัทหลายครั้งแล้ว แต่ฉันยังไม่พร้อมเลย ขอเที่ยวให้สนุกก่อน”

          “จริงๆ นายสองคนนี่ก็เที่ยวอยู่อเมริกาตอนเรียนนานแล้วนะ คงฟันสาวๆ ผมทองมาหลายคนแล้วสิฌอน”

          “ตอนที่ฉันเจอภัทรตอนนั้น มันยังเป็น*เด็กเนิร์ดอยู่เลย เรียนคนละสาขา ไปเจอกันได้ยังไงก็ไม่รู้”

ฌอนกับณภัทรเรียนมาด้วยกันก็จริง แต่เขากับณภัทรกลับเรียนคนละสาขา เขาชอบการเป็นหมอเหมือนกับเพื่อน แต่ทว่าพ่อของเขานี่สิ ให้เขาเรียนบริหารและเศรษฐศาสตร์ เพราะฌอนคือความหวังของพ่อ เขาต้องมาบริหารงานต่อจากพ่อเขา ซึ่งบริษัทของเขาตอนนี้มีหลายสาขาเลยทีเดียว

          “อืม นั่นสิ...โอเค...สรุปนายจะพิสูจน์สมรรถภาพทางเพศของนายเมื่อไหร่วะฌอน ฉันจะได้หาให้นายเลย”

          “พรุ่งนี้ได้มั้ย”

          “อะไรวะ นายใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ รอให้ไอ่เจี้ยวของนายมีเวลา*เซตตัวก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ฉันขอเวลาสองวันดีมั้ย ให้เวลาฉันสแกนมั่งดิวะ”

          “โอเค งั้น ตามที่นายบอกเลยละกัน ได้เมื่อไหร่ก็โทรบอกฉันได้เลยนะ ฉันพร้อมเสมอ”

          “โอเค อืม นายด้วยมั้ยภัทร สักคนดีมั้ย”

          “ยังก่อนเดียว เจ้าลูกชายของฉันมันนอนหลับสบายดีอยู่ ยังไม่พร้อมที่จะออกงาน ขอบใจนายมาก ฉันไม่ได้เป็นหนักอย่างที่นายคิดหรอก นายอย่ากังวลเรื่องของฉันเลย เอาเรื่องของฌอนให้สำเร็จเถอะ”

          “ได้เลย ถ้านายอยากได้สาวๆ แบบไหน บอกฉันได้เลยนะ ในสังกัดของฉันมีเพียบเลย ถ้าเจ้าลูกชายนายเกิดอยากจะพร้อมรบน่ะ”

.....................

[ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง...เวลา 22.00น.]

          “เบลล์รอไอ่แนนมาเปลี่ยนกะก่อนนะ วันนี้ลูกค้าเข้าเยอะมาก พี่อยู่หน้าเคาน์เตอร์คนเดียวคงไม่ทันหรอก”

          “โอเคค่ะพี่มายด์”

ร้านสะดวกซื้อที่มีโลโก้สัญลักษณ์เป็นตัวเลขเพียงตัวเดียวพร้อมกับมีสีเขียวส้มแดงอยู่ในนั้น เปรมมิกาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่นี่เกือบสองเดือนแล้ว งานบริการที่ต้องเจอผู้คนมากมาย ลูกค้าแต่ละประเภทหลากหลาย บางทีก็ต้องมารองรับอารมณ์ของลูกค้าบางคน หัวใจสำคัญของการบริการนี้ก็คือ ลูกค้าคือพระเจ้า

          ติ๊ด ตี่ ติ๊ด ตี่ เสียงสัญญานหน้าประตูของร้านสะดวกซื้อดังขึ้น เมื่อมีลูกค้าเดินผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามา

          “สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ”

เปรมมิกาเอ่ยต้อนรับตามสโลแกนของร้านทันที พร้อมกับมองบุคคลที่กำลังก้าวเข้ามาภายในร้าน ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เดินเข้ามา ทำให้เปรมมิกาชะงักไปชั่วขณะ *ออร่าความหล่อของชายหนุ่มพุ่งเข้าตาเธออย่างจัง มันทำให้เปรมมิกาใจเต้นแรงทันที

          “อุ้ย! ลูกค้าคนนี้หล่อจังเลย ว่ามั้ยเบลล์”

พี่มายด์คนเดิมเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเธอเห็นแสงเปล่งประกายความหล่อของลูกค้าที่เดินเข้ามา

          “เบลล์”

          “เบลล์”

          “ห๊ะ! อะไรคะพี่มายด์”

          “หล่อนก็ตะลึงในความหล่อของลูกค้าเหมือนกันใช่มั้ย อ่ะงั้นรายนี้พี่ไม่ขอเป็นคนคิดตังค์เขาก็แล้วกัน รอให้เขามาคิดตังค์กับเบลล์นะ ดูซิ ว่าเขาจะมองเบลล์คนสวยของพี่หรือเปล่า”

          “บ้าสิ พี่มายด์ เขาจะมามองเบลล์ทำไมคะ เบลล์เป็นแค่พนักงานขายของนะพี่ และพี่ดูเขานะ ขับรถสปอร์ตหรูขนาดนั้น ไม่มีทางหรอกค่ะ”

          “ก็ไม่แน่นะ จริงๆ คนรวยเขาไม่น่าเข้าร้านแบบนี้หรอกนะ แล้วพ่อหนุ่มสุดหล่อนี่มาซื้ออะไรกัน ถึงโผล่เข้ามาร้านนี้ได้”

          “นั่นสิคะ”

เปรมมิกาจ้องไปที่ชายหนุ่มรูปงามตามที่รุ่นพี่ของเธอบอก เขากำลังเดินมองหาอะไรสักอย่าง สายตาคมกวาดไปทั่วทั้งร้าน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะเจอของที่เขาต้องการ

          อีกด้านหนึ่ง...

          “เดียว...ไหนนายบอกว่าร้านแบบนี้จะมีถุงขายวะ”

ฌอนต่อสายร้อนถึงเพื่อนทันที เขาไม่เคยเข้ามาร้านแบบนี้เลยสักครั้ง วันนี้เขาจะต้องซื้อเจ้าสิ่งนี้เตรียมไว้ เพื่อพร้อมออกศึกอีกสองวัน

          “นายไปหาตรงไหนวะฌอน”

          “ก็แถวๆ ตรงชั้นยานี่แหละ”

          “จะไปหาตรงนั้นทำไม นายเดินไปที่เคาน์เตอร์ และบอกพนักงานได้เลย อย่าลืมบอกไซส์ของตัวเองไปด้วยล่ะ”

          “อะไรนะ!”

ฌอนหันไปยังเคาน์เตอร์ที่เพื่อนเขาบอกทันที และสิ่งที่เขาเห็น ก็ทำให้เขาชะงัก ‘พนักงานเป็นผู้หญิง...อืม...และที่สำคัญ เธอคนนั้นสวยด้วยสิ’

          “อย่าบอกนะ ว่าพนักงานตรงเคาน์เตอร์เป็นผู้หญิง”

          “ใช่ มีผู้หญิงสองคน” แต่มีคนหนึ่งที่โดดเด่น และสะดุดตาเขาเป็นอย่างมาก เธอยังเป็นเด็กสาวอยู่เลย อายุน่าจะประมาณ18-20 แน่นอน ดูจากรูปร่างของเธอแล้ว ลักษณะเธอน่าจะเป็นลูกคุณหนูไฮโซด้วยซ้ำ ผิวพรรณของเธอดูนวลเนียนขาวอมชมพู แค่มอง ฌอนก็ใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ‘นี่เขาเป็นอะไรไปน่ะ...ทำไมร่างกายของเขามันดูผิดปกติแบบแปลกๆ’

          “อย่าบอกนะว่านายไม่กล้า พวกเธอก็แค่พนักงานขายของ และเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับนายแน่นอน เดินเข้าไปบอกขนาดก็จบ หรือถ้านายไม่อยากบอก นายก็หยิบส่งให้เธอได้เลย”

          “โอเค” ฌอนทำตามที่เพื่อนเขาแนะนำ เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์จุดที่เด็กสาวยืนอยู่ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เขาก็ยิ่งมองเห็นความสดใสและความผุดผ่องของเธอ ถ้าให้เขาเปรียบเธอคนนี้ล่ะก็ เธอก็เหมือนช้างเผือกในป่าใหญ่เลยทีเดียว

          “สวัสดีค่ะ วางของได้เลยค่ะ”

เปรมมิกาไม่เห็นว่าเขาจะถือของอะไรมาเลย แต่เธอก็ทำตามหน้าที่ของพนักงานขายของ สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธอตลอดเวลา มันทำให้เปรมมิการู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที แม้จะชินกับการถูกมองด้วยสายตาลักษณะนี้มานักต่อนักแล้ว แต่เปรมมิกาก็รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ดูต่างไปจากคนอื่น หรืออาจเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของเขา ที่ดูหล่อเหลากว่าคนทั่วไปที่เธอเคยพบเจอ