“พ่อต้องมาเป็นภาระของลูก ทำให้ลูกต้องลำบาก ความจริงลูกยังเด็ก ไม่ควรที่จะต้องมาลำบากแบบนี้”
นอกจากเป็นภาระของลูกแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถที่จะเลี้ยงลูกให้ดีกว่านี้เลย คงจะเหมือนกับที่นรินทร์ แม่ของลูกสาวเขา ได้สบประมาทก้องเกียรติเอาไว้ ว่าเขาไม่มีทางที่จะทำให้เธอและลูกสบายได้ เขาพยายามมันมาตลอด แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ดั่งเธอพูดไว้เลย
“พ่ออย่าคิดมากนะคะ ถ้าพ่อหาย พ่อก็จะได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม และเราก็ช่วยกันหาเงินค่ะ ความฝันของเราคือการมีบ้านนะคะพ่อ เบลล์ไม่ลืมหรอกนะคะ สักวันเราจะต้องทำให้ได้ค่ะ นะคะ ดึกแล้ว พ่อเข้านอนเถอะค่ะ เดี๋ยวเบลล์จะอาบน้ำและเข้านอนค่ะ พรุ่งนี้มีเรียนตอนสิบโมง เบลล์ยังมีเวลาพักผ่อนเยอะนะคะ หายห่วงได้เลยค่ะพ่อ”
เปรมมิกายิ้มให้กับผู้เป็นพ่อ เธอไม่อยากให้พ่อของเธอต้องมาทุกข์ใจเรื่องนี้มาก พ่อคือสิ่งเดียวที่เปรมมิกาเหลืออยู่ตอนนี้ พ่อไม่เคยทิ้งเธอเลยสักครั้ง ช่างตรงข้ามกันกับแม่ของเธอเหลือเกิน
“งั้น ลูกก็รีบทำภารกิจเถอะ อย่านอนดึกนะ”
“ค่ะพ่อ”
.........................
[ณ มหาวิทยาลัย...ในเวลา 12.00น.]
“เราไปคาเฟ่ใน *มอ นี่กันเถอะเบลล์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกน่ะ...อยากจะบอกว่าฉันหาวิธีให้แกได้แล้วนะ”
“จริงเหรอพลอย”
เปรมมิกาตื่นเต้นกับสิ่งที่เพื่อนของเธอบอก เมื่อคืนเธอโกหกพ่อว่า เธอจะขอหยิบยืมเงินเพื่อน วันนี้เธอเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะในหัวของเธอมีแต่เรื่องนี้ตลอด
“เออดิ แต่ว่าในคาเฟ่ก็จะมีคนเยอะอีก เอาเป็นว่าเราไปนั่งซุ้มตรงข้างตึกเทคโนฯดีกว่านะ ฉันไม่อยากให้ใครได้ยินเรื่องนี้อ่ะ”
“โอเค งั้นไปกันเลย ฉันก็อยากรู้แล้ว”
“อือ” พลอยไพลินไม่รู้ว่า เรื่องที่เธอหาทางให้เปรมมิกานั้น เพื่อนจะยอมทำตามหรือเปล่า มันเป็นทางเดียวที่จะได้เงินเร็ว และใช้เวลาสั้นๆ
“ห๊ะ! อะไรนะ! ขายความบริสุทธิ์งั้นเหรอพลอย!”
“ชู่ว์ แกอย่าดังไปสิ”
“จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงล่ะพลอย แกไปเอาความคิดบ้าๆ นี้มาจากไหนห๊ะ!”
“ไม่ใช่ความคิดบ้าๆ นะ มันคือความคิดของคนหลายๆ คน แกเห็นพวกรุ่นพี่เราบางคนมั้ย แต่งตัวสวยมีกระเป๋าแบรนด์เนม ขับรถหรู แกคิดว่าคนพวกนั้นเขาถูกรางวัลที่หนึ่งกันหรือไง ที่จะมีเงินมากมายขนาดนั้นน่ะ”
“แกจะบอกฉันว่า พวกรุ่นพี่เขาขาย เอ่อ ขายตัวกันงั้นเหรอ”
“ความบริสุทธิ์น่าจะถูกขายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้รุ่นพี่น่าจะขายตัวแหละ แกเห็นพี่เดียร์มั้ย รุ่นพี่ปีสี่คณะเดียวกับเราน่ะ รายนั้นตอนนี้ซื้อบ้านให้พ่อกับแม่แล้วนะ ไหนจะมีรถสปอร์ตคันละหลายล้านเลยนะแก ในไอจีพี่เขาน่ะ อวดแต่กระเป๋า คอลเลคชั่นเสื้อผ้าหรูๆ ทั้งนั้นเลย”
“ใครเขาจะบ้าเปย์ขนาดนั้นกันพลอย เงินไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ มันจะใช่เหรอ”
“มันมีอยู่จริง และมีเยอะมาก พวกเสี่ยรวยๆ เขาจะหาผู้หญิงสาวๆ *มหาลัยนี่แหละ แกคิดดู บางคนเข้ามาตอนแรกเป็นพวกบ้านๆ *โนเนมมาก แต่ผ่านไปแค่ปีเดียว หน้ามือเป็นหลังมือเลยนะแก เชื่อฉันดิ”
“โอย...แล้วฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ มันน่ากลัวมากเลยนะพลอย”
“มันก็มีทางเดียวนี่แหละ ฉันได้คุยกับพี่เปิ้ล รุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้ว ตอนนี้เขาทำงานเป็นเอเจนซี่หาดารานางแบบ และเป็นผู้จัดการดาราอยู่ เขาติดต่อหนุ่มๆ พวกไฮโซที่ชอบกินเด็ก กินสาวบริสุทธิ์เป็นประจำ พวกนี้เปย์หนักมาก แต่ละคนที่พี่เปิ้ลเลือกให้ จะได้ดีทุกคน และพี่เขาก็ยังบอกอีกนะ ถ้าไม่พอใจ ก็สามารถเลือกคนอื่นก็ได้ จนกว่าจะพอใจ แต่ว่า แกจะต้องเอารูปให้พี่เขาก่อนนะ ไม่ใช่เขาเลือกแกอย่างเดียว พวกหนุ่มๆ ก็เลือกแกเหมือนกัน อืม แต่ฉันว่าอย่างแกไม่ถึงห้านาที ออกแน่นอน หุ่นแกนี่*เจี๊ยะมากเลยนะ ขอบอก”
“มันผิดกฎหมายนะพลอย และที่สำคัญ มันผิดศีลธรรมด้วยแก จะให้ฉันไปทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน”
“มันไม่มีทางไหนแล้วนี่เบลล์ ครั้งหนึ่งอย่างต่ำเลยสองสามแสนเลยนะ แกขายแค่ครั้งเดียวก็ได้ ถ้าแกไม่รับงานแบบนี้ เราจะไปหาที่ไหนได้อีกล่ะ มันไม่มีงานที่เงินเร็วขนาดนี้นะ อีกอย่างพ่อแกก็ต้องรีบรักษานะ แกลองคิดดีๆ นะเบลล์”
“...” จริงสินะ งานเร็วเงินดีแบบนี้ มันไม่ได้หาง่ายๆ เลย และอีกอย่าง ถ้าทำ พ่อของเปรมมิกาก็จะได้รับการรักษาด้วย...เอาไงดี
.....................
“ถ้าฉันเป็นแก ฉันก็จะเลือกทางนี้นะเบลล์ เสียบางอย่างไป เพื่อแลกกับชีวิตของพ่อ ฉันยอมนะ สมัยนี้แล้ว เรื่องความบริสุทธิ์อะไรนั่น เขาไม่ได้คิดกันแล้วนะเบลล์”
“ฉันกลัวน่ะสิพลอย ในชีวิตของฉันตั้งแต่เล็กจนโต ฉันก็ไม่เคยมีแฟนเลยสักคน อยู่ดีๆ จะให้ฉันไป...เอ่อ...นอนกับใครก็ไม่รู้”
“ไม่มีแฟน นั่นก็เพราะแกไม่ยอมมีเองต่างหากล่ะ หนุ่มๆ มาตามจีบแกเพียบเลย แกไม่ยอมเองนะเบลล์”
“ก็แล้วทีแกล่ะพลอย ก็มีหนุ่มมาตามจีบแกเหมือนกัน ทำไมแกถึงไม่มีแฟนล่ะ”
“จะมีได้ยังไง บ้านจนออกอย่างนี้ ผู้ชายที่ไหนเขาจะมารักจริงกันล่ะ ฉันก็คงจะเหมือนแกนี่แหละ...เฮ้อ...ความจนนี่มันน่ากลัวชะมัดเลยนะเบลล์ ทำไมเราสองคนไม่เกิดมาเป็นลูกคุณหนูบ้างนะ เห็นพวกรวยๆ มั้ย นางแทบจะไม่มาลงมาเดินดินแบบพวกเราเลย ทำบุญด้วยอะไรกันนะ ถึงได้สบายกันแบบนี้”
“เราต่างหากล่ะพลอย ที่ทำกรรมไว้ชาติที่แล้วเยอะไปหน่อย ชาตินี้เลยไม่มีบุญเสวยสุขกันไง”
“เออ...แล้วตกลงแกจะยังไงเบลล์ เซย์เยส หรือ เซย์โนว์”
“แกคิดว่าฉันควรทำมั้ยพลอย”
[อีกฝากฝั่งหนึ่ง...มาเลเซีย] “นี่คุณไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอคะ คุณฌอน” “ผมแรงเยอะนะ ไม่มีทางที่จะเหนื่อยง่ายๆ หรอกครับเบบี๋ อืม คุณเองก็...ร้องครางไม่เหนื่อยเหรอครับ...” “คนบ้า! ก็คุณไม่หยุดพักบ้างเลยนี่คะ”เปรมมิกาหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก เธอไม่สามารถที่จะนับจำนวนของการร่วมรักมาราธอนของเธอกับเขาได้เลย มันมากมายเสียจนแทบไม่มีเวลาหยุดพัก หลังจากที่ท่านประธานหนุ่มของเธอนั้น ได้ขอเธอแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ระหว่างเปรมมิกากับเขา ก็ได้เคลียร์ทุกอย่างกันแล้วแต่เธอก็ได้แต่ขอเวลากับเขาก่อน มันเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวแทบไม่ติด ‘ถ้ายัยพลอยรู้คงช็อคแน่ๆ’ “เบลล์” “คะ?” “สรุป คุณจะตอบตกลงแต่งงานกับผมได้หรือยังครับ” “ก็เบลล์บอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าเบลล์ขอเวลาสักพัก คือเบลล์ขอเวลาปรับตัวกับคุณก่อนค่ะ คุณรู้มั้ยคะ ไม่ใช่แค่เบลล์คนเดียวนะคะที่ต้องตกใจ ที่เบลล์จะต้องแต่งงานกะทันหัน เบลล์ยังมีพ่ออีกคนนะคะ ที่ท่านจะต้องตกใจแบบสุดๆ แน่นอนค่ะ ที่อยู่ดีๆ ลูกสาวก็แต่งงานแบบสายฟ้าแลบค่ะ” “กลับจากมาเลเซีย ผมจะไปหาท่านครับ ผมรอไม่ไหวแล้ว อืม..
ร่างนุ่มหยุ่น ผิวเนียนละเอียดนุ่มมือ เม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อพุ่งชูชันสู้กับความร้อนจากริมฝีปากชายหนุ่มที่ทำงานอย่างหนัก ร่างบางชักเกร็งไปด้วยความเสียวกระสันที่ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ ยิ่งลิ้นหนาละเลงไปที่ปลายถันของเธอเท่าไหร่ ความเสียดเสียวก็ทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ“โอ๊ะ! พลอย...ผม” หมอหนุ่มร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ความทรมานปวดหนึบแผ่ซ่านลงไปที่ดุ้นร้อนของเขา ณภัทรจะต้องจัดการกับสิ่งนี้ให้เร็วที่สุด“อ๊ะ!” ร่างบางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเพราะสัมผัสจากปากร้อนที่แนบลงมาอย่างดุเดือด มือบางโอบกอดศีรษะของชายหนุ่มแนบกับลำตัว ‘เอาวะยัยพลอย...หลังจากนี้เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอฉันมีความสุขกับเทพบุตรของฉันหน่อยนะ!’“อื้ม” เสียงครางบ่งบอกความพึงพอใจของชายหนุ่ม กายกำยำร้อนรุ่ม เบื้องล่างเขาปวดหนึบ จนความเครียดขึงของท่อนแห่งความเป็นชายแข็งตัวขยายจนเห็นเส้นเอ็นรอบแท่งชัดเจน“อ่าร์...” ร่างบางร้องครางอย่างรัญจวนในสัมผัส มือเล็กขยุ้มไปที่กลุ่มผมอันดกดำของชายหนุ่ม สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาลากไล้ไปทั่วบริเวณปลายถันสีชมพู ลิ้นของเขาละเลงรอบวน ใจเธอเต้นแรงรัวถี่ ปวดหนึบตรงช่องท้องเพราะความเสียวซ่านทะยานขึ้นไปจนส
ณภัทรยอมรับแต่โดยดี หลักฐานปรากฏชัดเจนขนาดนี้ ก็คงต้องยอมรับแล้ว พิรัชย์ทำอะไรไม่ปรึกษาเขาก่อนเลย จะให้เขากับเธอมีอะไรกันเนี่ยนะ “อุ้ยตาย! ทำไมแกล้งกันแรงขนาดนี้คะ แล้วคุณหมอ โอเคมั้ยคะตอนนี้ ให้ดิฉันตามหมอมั้ยคะ” “มะ-ไม่ครับ ผมจะไปหาหมอได้ยังไงครับ ผมเป็นหมอ และอีกอย่าง...โอวว์ ผะ-ผมอาย ไปไม่ได้หรอกครับ อึ้มมม์”ณภัทรทรมานอย่างแสนสาหัส ตอนนี้ตัวยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว ร่างกายของเขาร้อนไปหมด ริมฝีปากเขาสั่นระริกเพราะความต้องการจนถึงขีดสุด “เอ่อ แล้วให้ดิฉันช่วยยังไงคะ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคุณหรือเปล่าคะ หรือคุณจะไปอาบน้ำดีคะ ดิฉันเห็นในหนังค่ะ เขาต้องทำแบบนั้นนะคะ มาค่ะ ดิฉันจะพาไปค่ะ”พลอยไพลินพูดจบไม่รอช้า เพราะความร้อนรน ทำให้เธอรีบจนเกินเหตุเลยสะดุดขาตัวเองเข้า ร่างของเธอล้มลงบนตัวเขาอีก “โอ๊ะ!” “อุ้ย! ขอโทษค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินรีบตะเกียกตะกายที่จะผละจากบนตัวของเขา แต่ทว่าการทำเช่นนี้มันยิ่งไปเร่งปฏิกิริยาของชายหนุ่มเข้าไปอีก “ผะ-ผมไม่ไหวแล้วพลอย ได้โปรด โอย...ผมปวดไปหมดแล้ว ชะ-ช่วยผมด้วย เอ่อ ขอโทษครับ อึ้มม์”ร่างกำยำพลิ
“มาเลยครับ” ณภัทรรีบคว้าแก้วน้ำเย็นที่บริกรส่งให้แทบจะทันที ไม่ไหวแล้ว ปากเขาแทบไหม้แล้ว “รับอีกมั้ยครับ” ปริมาณยาแก้วแรกใส่ไปเต็มสูบ ส่วนแก้วที่สองใส่ไปนิดหน่อย ‘รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้จัง ^^’ “ครับ” ณภัทรฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว เขาต้องการความเย็นเข้าไปภายในปากของเขาเพื่อดับความเผ็ดร้อน ‘ไอ้เดียว! นายจะไม่ตายดีแน่!’ “เอ่อ ค่อยๆ ดื่มค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินเห็นสภาพคนทานเผ็ดแล้วอดขำไม่ได้เลย ดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าที่จะทานของเผ็ดได้ แต่ที่เขาทำไป ก็น่าจะเป็นเพราะเจอเพื่อนเขาแกล้ง ก็เลยไม่อยากเสียหน้าแหละมั้ง ‘ตลกดีเหมือนกันนะ หมอสุดหล่อเนี่ย...น่าร้ากกก!’ “ครับ” ณภัทรไม่น่าใจร้อนและโมโหเพื่อนของเขาเลย ความจริงเขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เพื่อนตัวร้ายจะรู้จุดอ่อนเขา และชอบเอามาเล่นงานเขา อืม เขาเองนี่แหละที่โมโหจนขาดสติ “ดีขึ้นบ้างยังคะ” “เริ่มเบาลงแล้วครับ เอ่อ คุณทานเลยนะครับ”ณภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองเสียหน้าอย่างแรง เพราะความใจร้อนของตัวเอง ทำให้หลงกลไอ้เพื่อนบ้านั่น “ค่ะ ดิฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ” “งั้น คุณดื่
[ณ ร้านอาหารอาหารอิตาเลียนสุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง] บรรยากาศภายในร้านอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชาติยุโรปตะวันตกเป็นอย่างมาก ทุกอย่างถูกเนรมิตให้ราวกับการยกห้องอาหารของเจ้าของประเทศมาเลยทีเดียว ผู้คนที่มาส่วนใหญ่ก็ระดับไฮโซกันทั้งนั้น ช่างผิดกับพลอยไพลินตอนนี้ที่เป็นเหมือนกับ ‘อีกาในฝูงหงส์’ ^^ “ทำไมดูเริ่ดหรูอลังการขนาดนี้”พลอยไพลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอมาถึงก่อนเวลานัดหมายเกือบชั่วโมง เหตุก็เพราะความตื่นเต้น ประกอบกับชุดที่เธอสวมใส่นั้น มันทำให้เธอดูไม่ใช่ตัวเองเลยสักนิด แต่ก็มีพี่พนักงานที่คอยแต่งตัวให้กับเธอนั้นยังเอ่ยให้กำลังใจกับเธออยู่นะ ‘น้องใส่ชุดนี้แล้วเหมาะมาก สวยจนพี่*จึ้งไปเลยนะ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นเจ้าหญิงไปเลย’ พลอยไพลินก้มมองชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูพาสเทล ช่วงอกค่อนข้างลึกไปหน่อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโป๊ะท่ามกลางสายตาใครหลายคนที่กำลังมองมา “ขอโทษนะครับ คุณคือ คุณพลอยหรือเปล่าครับ”บริกรคนหนึ่งเอ่ยทักเธอ “ใช่ค่ะ” “งั้นเชิญทางนี้เลยนะครับ คุณผู้ชายมารอคุณแล้วเหมือนกันครับ เชิญครับ” ‘หือ? คุณผู้ชายมารอแล
“เดียวไหนเหรอคะ? เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันไม่รู้จักคุณค่ะ” “ผมเป็นเพื่อนหมอภัทร และเป็นเพื่อนกับฌอนเจ้าของบริษัทที่คุณทำงานไงครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณตกใจ”ความใจร้อนของพิรัชย์ที่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาแอบใจกระตุกเมื่อเจอสาวคนนี้ ปกติณภัทรจะไม่เคยมีปฏิกิริยากับสาวคนไหนเลย มันเลยทำให้เขาอยากช่วยให้เพื่อนของเขาให้สมหวังเร็วเป็นพิเศษ “อ่อค่ะ งั้นเชิญนั่งค่ะ” แต่พลอยไพลินก็ยังงงอยู่ดี แล้วเขาจะมาหาเธอทำไมกัน“คุณแม่ของคุณป่วยใช่มั้ยครับ แล้วไอ้หมอเพื่อนผมมันกำลังรักษาแม่ของคุณอยู่ ภัทรมันเป็นคนใจบุญนะครับ ชอบช่วยเหลือคน”พิรัชย์ของเกริ่นสรรพคุณเพื่อนของเขาหน่อยก็แล้วกัน “เอ่อ คุณจะมาทวงค่ารักษาของแม่ดิฉันเหรอคะ ดิฉันขอผ่อนจ่ายไปแล้วนี่คะ ไม่ทราบว่า...” “เอ้ย! ไม่ใช่นะครับผมไม่ได้มาทวงหนี้ เอาไงดีล่ะครับ ผมกับคุณก็พึ่งจะเจอกันครั้งแรกด้วยสิ”ถ้าพิรัชย์รู้จักเธอคนนี้มาก่อนล่ะก็ คงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้หรอกนะ “แล้วคุณมาทำอะไรคะ ถ้าไม่ได้มาทวงหนี้ มีเรื่องเดียวที่ดิฉันกับคุณหมอภัทรเกี่ยวข้องกันก็คือเรื่องที่ดิฉันค้างค่ารักษาของแม