ผ้าพันคอพันใจ

เช้านี้อากาศดีอีกแล้ว สโรชานอนฟังเสียงไก่ขัน ว่าไปแล้วที่นี่อากาศดีทุกเช้า ไม่ใช่แค่บ้านเราที่โชคดี ต้องเรียกว่าโชคดีทั้งอำเภอ เพราะหมู่บ้านนี้ถึงแม่ว่าจะอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองนัก แต่ก็อยู่ติดภูเขาหน้าฝนน้ำก็ดี หน้าหนาวก็หนาวมาก หน้าร้อนไม่ร้อนมาก ไม่เคยมีไฟป่า สรุปว่าดีทุกฤดู ไม่ใช่ชาวบ้านที่ช่วยกันดูแลป้าไม้ ที่นี่เจ้าหน้าที่รัฐดูแลชาวบ้านเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเรื่องถนนหนทาง แหล่งท่องเที่ยว การเกษตร

วันนี้หญิงสาวคิดว่าจะไปส่งภัสราที่สนามบินสักหน่อย เพราะอย่างน้อย ภัสราก็เป็นลูกค้าที่รีสอร์ท เธอก็ถูกใจในนิสัยของลูกค้าคนนี้มากไหนๆ บ่ายนี้เธอจะเข้าไปหาอาชาติที่โรงแรมอยู่แล้ว ก่อนเข้าไปหาอาแวะสนามบินหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกเป็นทางผ่านอยู่แล้ว หญิงสาวรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว

"แม่ขา.............เช้านี้มีอะไรทานบ้างคะ หอมจังเลยค่ะ" สโรชาสวมชุดเดรสผ้าลินินสีชมพูสดใส แขนยาว เธอเกิดวันอังคาร พอใส่เสื้อสีประจำวันเกิด ผิวที่ผ่องอยู่แล้ว ยิ่งผ่องมากขึ้น เธอใช้ผ้าพันคอผ้าฝ้ายแบบทางเหนือ กระเป๋าสะพายที่ทำมาจากผ้าฝ้าย ดูเข้ากันดีกับชุดและผ้าพันคอ เธอไม่ค่อยชอบแบรนด์เนมนัก ถึงแม้ว่าสามารถที่จะซื้อได้ก็ตาม

"มีข้าวต้มเครื่อง ขนมจีน แกงใต้ ปลาท่องโก๋ มีซาลาเปาที่ลูกชอบด้วยจ๊ะ แม่ทำน้ำยาเองเข้มขันมาก พ่อเขาทานเรียบร้อยแล้วเข้าไร่กับลุงบุญเห็นบอกว่าเที่ยงไม่กลับมาทานจะหาทานกันเอง แม่เลยไม่ได้ทำกับข้าว ไว้ทำมื้อเย็นทีเดียว"

"โอ้ย....กำลังอยากทานอยู่เลยค่ะแม่ขนมจีนน้ำยาใต้ฉีกปลาท่องโก๋ใส่เข้าไปอร่อยที่สุด ตามด้วยข้าวต้มเครื่องอีกถ้วย"

"วันนี้จะไปโรงแรมเหรอลูก แม่จะฝากขนมจีนไปให้อาชาติด้วย วันก่อนเห็นบ่นอยากทาน ทำทีไรก็หมดก่อนทุกที คราวนี้แม่แบ่งไว้ให้แล้ว เมื่อไหร่จะหาแฟนได้สักทีก็ไม่รู้อายุก็มากแล้ว จะได้มีคนมาดูแลสักที หน้าที่การงานก็ดี" นางบ่นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันมาก

"ได้เลยค่ะแม่ บัวจะเลยไปส่งพี่ภัสที่สนามบินด้วย เขาจะกลับกันวันนี้แม่จำได้ไหมคะ ที่บัวเล่าให้ฟังลูกค้ารถยางแบนที่ปากทางเข้าบ้านเรานะคะ "

"อ่อๆ จำได้ลูก ดีแล้วยังไงเขาก็เป็นลูกค้าวันหน้าวันหลังเขาอาจได้มาใช้บริการของเราอีก" นางจันทราไม่ขัดลูกสาว ลูกสาวของนางสนิทกับคนค่อนข้างยาก ไม่สนิทกับใครง่ายๆ ผู้หญิงคนที่ลูกสาวนางพูดถึงคงจะนิสัยคล้ายๆ ลูกของนาง ถึงพูดคุยกันถูกคอ

"แม่ขา..........บัวไปก่อนนะคะ เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับอิ่มมากเลยค่ะแม่" เธอทานขนมจีน 2 จาน ว่าจะไม่ทานข้าวต้มเครื่องของแม่ แต่กลิ่นมันหอมยั่วเหลือเกิน เลยต้องทานข้าวต้มแก้เผ็ดอีก 1 ถ้วย อิ่มกำลังดี "น้ำหนักต้องมาแล้วมั้ง" หญิงสาวบ่นพึมพำคนเดียว

"บัวไปนะคะแม่" บ้านหญิงสาวไม่ไกลจากในเมืองเท่าไหร่ ขับรถแป๊ปเดียว วันนี้วันธรรมดา รถไม่พลุกพล่านมากนัก ที่นี้เป็นเมืองท่องเที่ยว สะดวกสบายทุกอย่าง สนามบิน โรงแรม ร้านอาหาร ไม่แพ้กรุงเทพฯเลย แต่อย่างว่าใครก็อยากที่จะไปอยู่เมืองใหญ่ เมืองศิวิไลต์ เธอก็เช่นกันสมัยวัยรุ่นไม่อยากอยู่บ้านอยากไปอยู่ไกลๆ ไกลบ้าน ไกลพ่อไกลแม่ อยากแสวงหา บลาๆ แต่เมื่อได้ออกมาแล้ว ก็อยากกลับบ้าน บ้านคือเซฟโซนที่ดี บัวเชื่อว่า คนรุ่นเธอหลายคนก็คิดแบบนี้

โชคดีอีกแล้วได้ที่จอดรถใกล้กับตัวอาคารมีหลังคาพร้อม ภายในสนามบินสะดวกสบายทุกอย่าง หญิงสาวเคยคิดว่าจะมาเปิดร้านกาแฟในนี้ แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า รออีกหน่อยล่ะกัน เธอยังรักงานที่ทำอยู่ อยากทำให้มันดีที่สุด ถ้าไม่มีงานทำ เธอก็จะของานพ่อทำ ที่รีสอร์ท หรือไม่ก็ที่โรงแรม หรือเบื่อมากๆ อาจช่วยลุงบุญดูแลไร่ก็ยังไหว

หญิงสาวเดินเขาไปในตัวอาคาร ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่งชุดที่ใส่ก็ขับผิวมาก เมื่อเธอเดินผ่านกลุ่มผู้โดยสาร ทั้งคนไทยและต่างชาติ เกือบทุกคนต้องหันมามอง ด้วยความชื่นชม อีกทั้งบุคลิกท่าทาง ก็ดูคล่องแคล้วใครเห็นก็ประทับใจ ข้อนี้ตัวเธอรู้ตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่ดีมาได้ขนาดนี้เพราะพ่อกับแม่คอยอบรมสั่งสอน หญิงสาวกวาดสายตามองหากลุ่มของภัสรา เธอไม่ได้บอกภัสราว่าจะมาส่ง ดังนั้นอีกฝ่ายนั้นเห็นเข้าก็ตาโต ออกอาการดีใจที่ได้เจอกันก่อนกลับ

"ตายแล้ว........เจอกันอีกแล้วค่ะน้องบัว ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ค่ะ" ภัสรามองดูร่างที่กำลังเดินเข้ามาหา พร้อมยกมือไหว้มาแต่ไกล "บัวมาส่งพี่ภัสราขึ้นเครื่องค่ะ เสร็จแล้วก็จะเลยไปธุระในเมือง ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วใช่ไหมคะพี่ภัสรา เมื่อไรจะได้เจอกันอีก"

"พี่ว่าเดือนหน้าจะพาพนักงานขึ้นเมาเที่ยวค่ะน้องบัว คนใต้อยากมาเที่ยวเหนือ มาคราวนี้ทำธุระด้วย เหมือนมาเซอเวย์ ขอกลับไปเคลียร์งานอีกสักหน่อย เดี่ยวได้กลับขึ้นมาแน่ๆ" ภัสราบอกกับหญิงสาว

"ยินดีเลยค่ะพี่ภัสรา มาหลายๆ คนสนุกดีค่ะ บ้านเรายินดีต้อนรับนะคะ" หญิงสาวพูดพร้อมยิ้ม

"จริงๆ พี่อยากอยู่เที่ยวต่อนะคะ แต่ติดที่ว่านี่ใกล้สิ้นเดือนแล้ว ทางโรงงานก็จะยุ่งนิดหนึ่งค่ะ กลับไปพี่จะรีบวางแผนงาน ไม่ให้กระทบกับช่วงที่พาพนักงานขึ้นมาเที่ยว มีหลายที่เลยที่ยังไม่ได้ไปค่ะ มาคราวหน้าก็จะเที่ยวอย่างเดียว ให้ฉ่ำปอดเลยค่ะ " ภัสราพูดพรางยิ้มอย่างมีความสุข

บัวมีของฝากด้วยนะคะ นี่ของพี่ภัสรานะคะ บัวเตรียมมาให้สำหรับทุกคนค่ะ เป็นงานที่กลุ่มแม่บ้านทำเอง ผ้าพันคออย่างดีค่ะ ใช้ห่ม พันคอ หรือโพกหัวก็ได้ แบบที่บัวใช้นี่ไงคะ บัวไม่รู้ว่าใครชอบสีไหน เลยเลือกสีแบบกลางๆ มาให้ค่ะ ถ้าใครจะแกะห่อ ห่มบนเครื่องก็ได้นะคะ

"อุ้ย สวยจังเลยค่ะน้องบัว ภัสรารีบแกะก่อนใคร พี่ชอบมาก ขอบคุณในน้ำใจนะคะน้องบัว อ้อนี่นามบัตรพี่นะคะ มีอะไรก็โทรหาได้เลยค่ะ เสียดายที่เวลาน้อยไม่งั้นได้พูดคุยกันยาวแน่ๆ มาๆ ค่ะ ถ่ายรูปกัน" ภัสราผู้ร่าเริงถ่ายรูปได้ทุกที่ทุกโอกาส "น้องบัวคะแถวนี้มีผ้าแบบนี้ขายไหมคะ พอดีว่าจะซื้อไปฝากพี่ชายพี่ค่ะ" ภัสรามองหาร้านขายของที่ระลึก

ไม่ต้องซื้อหรอกคะสโรชาถอดผ้าพันของตัวเองยื่นให้ภัสรา ถ้าพี่ภัสไม่ถือนะคะ บัวเพิ่งใช้วันนี้เองค่ะ ป้ายยังอยู่ พี่ภัสเอาผืนไหนให้พี่ชายก็ได้นะคะ เพราะถ้าซื้อในนี้ราคาค่อนข้างสูงมาก มีสีให้เลือกไม่เยอะค่ะ

"อูย.....ขอบคุณมากค่ะน้องบัว ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่ไม่ถือ" ภัสรารีบรับผ้าพันคอมาจากมือสโรชา

หญิงสาวรับนามบัตรจากภัสรามาเก็บเข้ากระเป๋าสะพาย และหยิบของตัวเองให้ภัสราบ้าง "บัวลาเลยนะคะพี่ภัสรา เสียงเจ้าหน้าที่เรียกขึ้นเครื่องแล้วค่ะ ไว้มีโอกาสพบกับใหม่นะคะ เดินทางปลอดภัย โชคดีนะคะทุกคน" หญิงสาวพูดพร้อมยกมือไหว้อีกครั้ง

"เช่นกันค่ะน้องบัว แล้วพบกันใหม่นะคะ ถึงภูเก็ตพี่จะส่งข่าว ไปแล้วค่า"

ใช้เวลาไม่นานจากเชียงรายถึงภูเก็ตสำหรับภัสรา แต่คนที่มารอรับนี่ซิ รู้สึกว่านานมาก

"ทุกคนไปรถบริษัทได้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่จะไปกับคุณอัครา" วันนี้คุณอัครามาแปลก ปกติอยู่บ้านเดียวกันแทบจะไม่ได้เจอกัน วันนี้มารับที่สนามบินเฉยภัสราบ่นลอยๆ เมื่อเห็นพี่ชายเดินเข้ามารับกระเป๋าจากเธอไปเก็บที่ท้ายรถ

"พี่เข้มมีอะไรด่วนเหรอคะ ภัสงงนะคะเนี้ย เกิดอะไรขึ้นเอ่ย" ภัสราถามพี่ชายเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแล้ว "ทำไมต้องยิ้มด้วยคะ นี่ค่ะผ้าพันคอผ้าฝ้ายอย่างดี ภัสขอน้องบัวมาเผื่อพี่ หาซื้อไม่ทันค่ะน้องเขาเตรียมมาให้พอดีคน ภัสจะหาซื้อมาฝากพี่เข้ม ใกล้เวลาที่จะขึ้นเครื่องซื้อไม่ทัน น้องเขาเลยถอดจากคอเขามาให้เลยนะคะเนี้ย"

ชายหนุ่มตาเป็นประกาย รับผ้าพันคอมาจากน้องสาว "เล่าให้พี่ฟังหน่อย เล่าให้หมดแบบไม่ต้องให้ถาม"

"เรื่องอะไรคะพี่เข้ม นี่ภัส กำลัง งง นะคะ อยู่ๆ มาให้น้องเล่าให้ฟัง แล้วอยากฟังเรื่องอะไรล่ะคะ ภัสจะรู้ไหม มีตั้งหลายเรื่อง เรื่องเที่ยว เรื่องที่พัก เรื่องอากาศ เอาเรื่องไหนดีคะพี่เข้ม "

"ภัสรา เธอก็รู้ว่าพี่อยากรู้เรื่องอะไร ไม่งั้นพี่ไม่รีบมารับหรอก แล้วอยู่ทำไมตั้งหลายวัน ดีแล้วที่พี่ไม่บินตามไปถึงที่โน้น นี่ถ้าไม่ติดงานที่ฟาร์ม พี่ไม่อยู่หรอก"

"แม่เจ้า....พี่เข้ม นี่เป็นเอามากนะคะ ทำยังกับเป็นหนุ่มน้อยกำลังมีความรักงั้นแหละก็ได้ค่ะ เรื่องคุณสโรชาใช่ไหมคะ" ภัสราหันไปถามพี่ชาย และยิ้มกว้าง

"เล่าสักทีเถอะ เดี๋ยวไม่ได้หรอกรางวัลที่อยากได้" ชายหนุ่มเร่งให้ภัสราเล่า

คือยังงี้นะคะ คุณสโรชา หรือน้องบัว เธอเป็นสาวเหนือค่ะ เรารู้จักกันโดยบังเอิญ ที่ภัสส่งวีดีโอผู้หญิงขี่ม้าให้พี่เข้มดูนั่นละค่ะ ภัสกำลังถ่ายรูปอยู่ริมถนน น้องบัวเธอขี่ม้าผ่านมา กำลังจะกลับบ้านค่ะ และเจอที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ที่มาได้คุยกันจริงๆ คือ เย็นวันนั้นรถที่ภัสใช้เกิดยางรั่ว ทางเข้ารีสอร์ท ช่างบังเอิญบ้านน้องบัวอยู่แถวนั้น กำลังจะเข้าบ้าน เธอเลยแวะลงมาดู ตามรถ ตามช่างให้ค่ะ ภัสประทับใจมาก สวย เท่ มีน้ำใจ ภัสหาโอกาสตอบแทนเธอ เหมือนในรูปที่ถ่ายส่งให้พี่เข้มดูนั่นแหละค่ะ อัธยาศัยเธอน่ารักมาก วันนี้เธอก็ตามมาส่งคณะของภัสที่สนามบินด้วยนะคะ ตัวจริงดูดีมาก ๆ ค่ะพี่เข้ม สูงน่าจะร้อยเจ็ดสิบขึ้นนะคะ สูงกว่าภัส ผิวขาว ผมหยิกหยักศก ไม่ค่อยแต่งหน้า ดูลุยๆ ค่ะ อ้อนี่ไงนามบัตร ภัสก็ยังไม่ทันได้ดู

Architect นางสาวสโรชา อัครเกียรติไพบูลย์ "ภัสว่าแล้วน้องบัวดูสวย เท่ น่ารัก ในคนๆ เดียวกัน เป็นสถาปนิคนี่เอง อยากให้พี่เข้มได้เห็นและได้รู้จักตัวจริงจังเลยค่ะ ต้องหลงมากแน่ๆ นี่ขนาดเห็นแค่รูป และวีดีโอ ยังขนาดนี่ ใจเย็นๆ นะคะพี่เข้ม ตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าน้องบัวเขามีคนรักไหม แต่เท่าที่ดูนะคะ อันนี้ความคิดของภัสคนเดียวนะคะ ภัสว่าคุณสโรชายังไม่มีคนรักหรอกค่ะ สัญชาตญาณความเป็นผู้หญิงบอก"

"พี่มีลางสังหรณ์ว่าเขายังไม่มีคนรัก เสียดายที่พี่ไม่ได้ไปกับภัส แต่ไม่เป็นไรให้พี่เสร็จธุระที่กรุงเทพฯ ก่อน ไม่แน่พี่อาจจะขึ้นเหนือ ภัสเตรียมตัวไว้นะ" เขาบอกภัสราอย่างมั่นใจ "วันนี้พี่พาไปเลี้ยง และมีของรางวัลให้ คิดว่าน่าจะถูกใจนะ"

"ภัสว่าไปคราวหน้า ภัสจะไปพักที่รีสอร์ทเดิมอีกค่ะ เราน่าจะได้ไปพร้อมกันนะคะพี่เข้ม ภัสจะรีบเคลียร์งาน เพราะที่เหนือบรรยากาศ และอากาศดีมากๆ จริงๆ ภัสยังไม่อยากกลับเลย อยากอยู่เสียที่นั่น นี่ถ้าไม่ใกล้เซ็นเงินเดือนพนักงาน ภัสจะยังไม่กลับจะอยู่ต่ออีกสัก 7 วัน " ภัสราพูดแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข