บทที่ 1

ปีที่สามของการแต่งงาน ตอนที่พี่ชายคนโตของโจวอวี้ชวนจากไป เวินซ่งพูดเรื่องหย่ากับเขา

โจวอวี้ชวนขมวดคิ้ว เผยสีหน้าไม่เข้าใจ “แค่เพราะว่าฉันยอมถูกตบหน้าแทนหมิงถังเนี่ยนะ?”

หมิงถัง เรียกกันเสียสนิทสนมจริง ๆ นะ

แต่ว่า ทั้งที่เสิ่นหมิงถังเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของเขาแท้ ๆ

เวินซ่งขยับริมฝีปาก “ใช่ เป็นเพราะเรื่องนี้”

สิ่งที่ทำลายชีวิตการแต่งงาน มันจะเป็นเพราะเรื่องแค่นี้ได้ยังไง

รอยแดงจากการถูกตบฉาดนั้นที่โรงพยาบาล มันชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของโจวอวี้ชวน

ตอนนั้น คนตระกูลโจวล้วนประหลาดใจกับการที่เขาปกป้องเสิ่นหมิงถังแบบนั้น

มีเพียงแค่เวินซ่งเท่านั้น ที่ไม่มีความประหลาดใจเลยสักนิดเดียว

เมื่อสามวันก่อน เป็นวันครบรอบการแต่งงานของเธอกับโจวอวี้ชวน

เธอตระเตรียมการเซอร์ไพรส์ไว้เป็นอย่างดี นั่งเครื่องบินไปถึงเมืองที่เขาไปดูงาน ทว่ากลับได้ยินคำพูดระหว่างเขากับเพื่อนสองเสียก่อน

“อวี้ชวน ฉันไม่ได้จะว่านายนะ วันครบรอบแต่งงานนายจะหลบออกมาทุกปีแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเลย นายทำแบบนี้มันผิดต่อความตั้งใจจริงของเสี่ยวเวินซ่ง”

ชายหนุ่มที่ปกติแล้วมักอ่อนโยนและสง่างาม นึกไม่ถึงเลยว่าในดวงตาเขาจะดูว้าเหว่ “นายคิดว่าฉันอยากเหรอ? ถ้าไม่ทำแบบนี้... เธอจะไม่มีทางเชื่อเลย ว่าตลอดหลายปีมานี้ฉันไม่เคยแตะต้องเวินซ่งเลยสักนิด”

“เธอ...”

หลังจากบรรดาเพื่อนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเวินซ่งได้สติ ก็เกิดโมโหขึ้นมาไม่น้อย พูดจาถากถางออกไป “นายพูดถึงเสิ่นหมิงถัง? โจวอวี้ชวน นายนี่มันบ้าไปแล้ว เลิกคิดถึงอดีตสักที ท้องที่สองของเสิ่นหมิงถังก็ป่องชัดขนาดนั้น นายยังไม่ปล่อยวางอีก”

หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปทันที เขาพูดต่อไปว่า “อีกอย่างนะ นายรังแกเสี่ยวเวินซ่งขนาดนี้ ไม่กลัวว่าพี่ซางอวี้จะเอาเรื่องนายหรือไง?”

“เขาไม่ทำหรอก”

โจวอวี้ชวนลูบนิ้วมือ “เพราะเวินซ่งกับฉันแต่งงานกัน พวกเขาเลยทะเลาะจนเข้าหน้ากันไม่ติดแล้ว ไลน์ก็บล็อกกันไปตั้งสามปีแล้วด้วย”

เวินซ่งที่อยู่นอกห้องส่วนตัวสาสเท้ายาวจากไปอย่างเงียบงัน ทว่าปลายนิ้วมือที่อยู่ข้างลำตัวกลับสั่นเล็กน้อยจนแทบมองไม่ออก

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ ว่าโจวอวี้ชวนเคยมีคนในใจมาก่อน

เธอไปสืบถามมาจากคนมากมายนับไม่ถ้วน ไม่มีใครบอกเธอเลยว่าคนในใจคนนี้แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่

ทั้งยังเคยคาดเดาความเป็นไปได้ต่าง ๆ นานา

คนเดียวที่ไม่เคยนึกถึงเลยก็คือพี่สะใภ้ใหญ่

“พี่สะใภ้ใหญ่” ที่เธอเรียกขานด้วยความเคารพมาสามปี

มันน่าอึดอัดเกินไปแล้ว!

ตอนที่เวินซ่งเดินออกไปจากคลับ ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาพอดี เธอทำราวกับไม่เห็น ปล่อยให้ตัวเองตากฝนเปียกซ่กเหมือนลูกหมาตกน้ำ

เธอนั่งเครื่องบินกลับเมืองจิ่งพร้อมกับดวงตาแดงก่ำไปตลอดทั้งคืน

ทันทีที่ถึงบ้านก็ล้มพับเพราะไม่สบาย

ไข้ขึ้นอยู่สองวันเต็ม ๆ วันนี้อาการเพิ่งจะทุเลาลงมาบ้าง พี่ชายคนโตอย่างโจวหวายอันก็เกิดอุบัติเหตุเสียแล้ว

เจ็ดวันต่อมา พิธีศพของโจวหวายอันได้จัดขึ้นที่เมืองจิ่ง

สองสามวันนี้ ในแต่ละวันได้นอนที่บ้านใหญ่แค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น หลังเสร็จสิ้นพิธีศพ ทันทีที่ออกจากสุสาน เวินซ่งรู้สึกเพียงแค่ว่าเหมือนตัวเดินอยู่ข้างหน้า ทว่าจิตวิญญาณกลับลอยตามอยู่ด้านหลัง

คนขับรถขับรถมารออยู่ที่ด้านหน้าประตู

เวินซ่งขึ้นรถได้ก็ปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง “ลุงเฉินคะ กลับบ้านกัน”

“ไม่ไปบ้านใหญ่แล้วเหรอครับ?”

“ไม่ละค่ะ”

พิธีศพเสร็จสิ้นแล้ว แต่ตระกูลโจวยังมีเรื่องให้ต้องวุ่นวายอีก

โจวหวายอันเป็นลูกชายคนโต หลานชายคนโต ตั้งแต่เล็กก็เติบโตมาอย่างดาวล้อมเดือน

อุบัติเหตุการตายครั้งนี้ เป็นเสิ่นหมิงถังที่รบเร้าให้เขาไปกระโดดร่ม ทว่าอุปกรณ์กระโดดขัดข้อง ทำให้ตกจากกลางอากาศจนเสียชีวิต

การส่งตัวไปที่โรงพยาบาลนั้น ไม่ได้ส่งไปเพื่อช่วยชีวิต

แต่เป็นการเย็บซ่อมแซมร่างไร้วิญญาณ

ความเดือดดาลที่ตระกูลโจวมีต่อเสิ่นหมิงถังนั้น ยังไม่จบสิ้น

เวินซ่งไม่อยากไปเห็นอีกว่าสามีของตัวเองจะปกป้องผู้หญิงคนอื่นอย่างไร เธอยังมีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำ

เพียงแต่ รถเพิ่งเริ่มเคลื่อนตัว ประตูรถด้านหลังก็ถูกคนเปิดออกกะทันหัน

โจวอวี้ชวนอยู่ในชุดสูทสั่งตัดสีดำล้วน รูปร่างสูงยาวเข่าดี ใบหน้าหล่อเหลาดูลำบากใจอยู่บ้างอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น “เสี่ยวซ่ง เธอกำลังจะกลับบ้านเหรอ?”

“อืม”

เวินซ่งเพิ่งขานรับ ทันทีที่เหลือบสายตาไปก็เห็นเสิ่นหมิงถังที่อยู่ข้างกายเขา มาพร้อมกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง

ลูกชายของเสิ่นหมิงถังกับโจวหวายอัน โจวสือคั่ว เพิ่งอายุได้สี่ขวบ ร่างอวบอ้วนตุ้ยนุ้ย

เวินซ่งไม่ค่อยเข้าใจเจตนาของเขาสักเท่าไร เห็นโจวสือคั่วใช้มือและเท้าปีนป่ายขึ้นมาบนรถ แล้วกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “อาสะใภ้เล็ก รบกวนอาพาผมกับแม่กลับไปด้วยนะ!”

เวินซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย เหลือบตามองโจวอวี้ชวนเพื่อยืนยัน

โจวอวี้ชวนเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย “พ่อกับแม่ยังไม่หายโมโหเลย ให้หมิงถังกับคั่วคั่วไปพักอยู่ที่บ้านพวกเราสักพักก่อนนะ”

ท่าทางเหมือนกับว่ากลัวเธอปฏิเสธ เลยสำทับขึ้นมาอีกประโยค “เธออยากมีลูกแล้วไม่ใช่เหรอ พอดีเลย ก็เรียนรู้การดูแลคั่วคั่วไปพลาง ๆ ได้”

“...”

เวินซ่งเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วเชียว

คิดว่าถ้าหัวเราะตอนที่อยู่ในสุสานแบบนี้ ดูจะไม่ค่อยถูกกาลเทศะเท่าไร

ให้สองแม่ลูกเสิ่นหมิงถังกลับบ้านพร้อมเธอ ส่วนเขาก็กลับไปบ้านใหญ่เพียงคนเดียว เพื่อรองรับเพลิงโทสะ

มีความรับผิดชอบไม่เลว

เมื่อกลับถึงบ้าน โจวอวี้ชวนน่าจะโทรมาแจ้งล่วงหน้า ป้าอู๋เลยจัดการเก็บกวาดห้องนอนแขกไว้เรียบร้อย

เวินซ่งไม่ต้องกังวลใจ อาบน้ำเสร็จ พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายทันที

ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

เพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อนสนิทก็โทรศัพท์มาหาแล้ว

“ฉันจัดการหนังสือข้อตกลงการหย่าตามเงื่อนไขของเธอเรียบร้อยแล้ว ให้ส่งไปให้ดูไหม?”

“ขอบคุณมากทนายถง”

เวินซ่งเพิ่งตื่น น้ำเสียงเลยนุ่มนวลมาก “ไม่ต้องส่งมาหรอก เธอเรียกแกร็บได้เลย”

“รีบขนาดนั้นเชียว เธอคิดดีแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

ถงอู้เคยทำคดีผ่านมือมามาก กลัวว่าเพื่อนเธอจะทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบ “โจวอวี้ชวนอาจจะไม่ใช่คนรักที่ดี แต่หากมองในบางมุม...”

เวินซ่งเปิดไฟ ลุกขึ้นนั่ง ความคิดก็ยิ่งชัดเจนแจ่มแจ้ง “คิดดีแล้ว ถงถง เขาช่วยตัวเองด้วยรูปผู้หญิงคนอื่น”