ฉันมันไร้ค่า

หลังจากทุกคนออกไปอย่างไม่เต็มใจก็เหลือเพียงริลและชายหนุ่มที่ทำสงครามเงียบกันอยู่นานสองนาน ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดขึ้นมาก่อนเพราะความอึดอัดใจ

"ดูตัวเธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ขายตัวเลยนะ ทำไมถึงมาอยู่ในข้อตกลงนี่ได้"

"เพราะเงินค่ะ" เธอตอบไปตามความจริงจนทำให้คนฟังถึงกับนิ่งเงียบเพราะไม่คิดว่าเธอจะยอมรับ

"ชัดเจนดี แสดงว่าฉันจะทำอะไรก็ได้ถ้าฉันจ่ายเงินงั้นเหรอ?"

"ค่ะ" เธอตอบตามความจริงอีกนั้นแกรุ้มกริ่มด้วยคำตอบที่ฟังดูประชดประชันทำให้คนตรงหน้ายิ่งเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ จนหน้าเกือบชิดกัน

...อะไรเนี่ยเขาจะจูบเธอเหรอ ไม่ได้นะ! ถึงจะไม่ใช่จูบแรกเธอแต่เธอก็ไม่โอเคที่จูบกับคนที่รู้จักกันแค่วันเดียว

"หึ! เธอมันไร้ค่า เอาบิลไปแล้วไปซื้อของพวกนี้มาให้ครบก่อนเที่ยง"

ชายหนุ่มยื่นบิลให้เธอทำให้ริลรู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เขาไม่ได้คิดจะทำเรื่องอะไรแปลกๆ ริลรับบิลนั้นมาก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมาจากห้องโดยเจอเพื่อนร่วมบ้านอย่างทูน่าที่นั่งโต๊ะทำงานของเลขาของคุณเฟร์ส ทูน่ามองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้ารังเกียจจนออกนอกหน้าทำให้ริลแอบรู้สึกถึงการแบ่งชนชั้นได้ชัดเจน

เฮ้อ...เธอมันไร้ค่าจริงๆ นั้นแหละ เอาน่าริลอดทนให้เรื่องนี้มันผ่านไปนะ แค่สองเดือนเธอจะมีบ้านมีทุนเลี้ยงดูตัวเอง เธอได้เพียงแต่คิดในใจแล้วก้มหน้าอดทนต่อไปว่าแต่เขาให้ฉันซื้ออะไรบ้างนะ...

-ถุงยางอนามัย 5 แพ็ก

-เจลหล่อลื่น 5 แพ็ก

"เห้ยยยย บ้าไปแล้ว!!! ฉันต้องไปซื้อของพวกนี้เหรอเนี่ยเขาเอาไปทำอะไรนักหนา โอ๊ยยยย จะบ้าตาย "

หญิงสาวได้แต่ตีอกชกต่อยตัวเองไปเรื่อยที่ยอมรับข้อตกลงบ้าๆ นี่ สุดท้ายก็ได้แต่ทำใจยอมรับสิ่งที่ตัวเองเลือกจนเดินใจลอยมาถึงร้านเภสัชที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไรนักเพราะสุดท้ายถึงเธอไม่พอใจก็ได้แต่ทนให้มันจบไป

ริลถอนหายใจยาวแล้วดันประตูเข้าไปในร้านเภสัชโดยที่เธอยังคงกล้าๆ กลัวๆ ที่จะแจ้งความต้องการของตัวเองต่อเภสัชสาวที่กำลังจ้องเธออยู่ด้วยความเตรียมพร้อมที่จะบริการ

"เอิ่ม...."

"รับอะไรดีคะ?"

"ซะ ซื้อถุงยางอนามัย 5 แพ็กค่ะ"

"เอาแบบคละกันหรือแบบธรรมดาอย่างเดียวค่ะ"

....ถุงยางมีคละกันด้วยเหรอ? เขาก็ไม่ได้สั่งไว้ด้วยสิ...

"เอิ่ม เอาคละกันก็ได้ค่ะ แล้วก็เจลหล่อลื่นอีก 5 แพ็ก"

"โห กะซื้อใช้ยาวเลยเหรอคะ"เภสัชสาวสวยยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะก้มไปเตรียมของตามออเดอร์ที่ได้รับทำเอาริลที่ยืนรออยู่หน้าแดงก่ำทั้งเขินทั้งอายจนอยากจะมุดดินหนี

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะพอดี ดิฉันมาซื้อให้เจ้านาย"

"เจ้านายคุณนี่น่ากลัวจังเลยนะคะ...คงเจ้าชู้น่าดู"

"ค่ะ แฮร่"

เมื่อได้รับของและจ่ายเงินเรียบร้อยริลจึงมุ่งหน้ากลับมาที่บริษัททันทีระหว่างทางกลับเธอทั้งบ่นทั้งด่าเจ้านายลับหลังเพราะรู้ดีว่าเขาต้องจงใจแกล้งเธอแน่นอน เมื่อถึงหน้าลิฟต์หญิงสาวได้แต่ใช้เสื้อแขนยาวห่อถุงไว้ไม่ให้ใครเห็นด้วยความที่ร้านไม่มีถุงสีอื่นนอกจากสีใสเธอเลยจำใจจะต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น

ตึง!

"คุณค่ะรอด้วยค่ะ"

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าลิฟต์อย่ารวดเร็วเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าลิฟต์ไปก่อนเธอ เมื่อริลเข้ามาในลิฟต์กลับรู้สึกว่าคนตัวสูงข้างๆ เธอนั้นหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบตอนเรียนมหาวิทยาลัยและเมื่อเธอสังเกตดูท่าทางแล้วก็ต้องตกใจเพราะชายคนนี้คือคนที่เธอเคยชอบจริงๆ และตอนนี้เขาเองก็กำลังมองใบหน้าเธอผ่านการสะท้อนของผนังลิฟต์อยู่เช่นกัน

"คุณ...หน้าคุ้นๆ นะครับ"

"ละ เหรอคะ"

หญิงสาวก้มหน้าดัดเสียงให้เล็กที่สุดเพื่อไม่ให้คนตัวสูงสงสัยว่าเธอเป็นใครขืนพูดออกมาเขาต้องจำเสียงเธอได้แน่ ให้ตายเถอะทำไมเขาต้องลงชั้นเดียวกันด้วย กดลงอีกชั้นแล้วค่อยวิ่งไปดีกว่า ตอนนี้แหละ ...

"ช่วยกดเปิดหน่อยค่ะ"

"โอเคครับ"

โชนรุ่นพี่คณะบริหารที่ริลแอบชอบมาสามปีทั้งคู่ห่างหายกันมานานจนไม่คิดว่าจะกลับมาเจอกันด้วยซ้ำ เขาทำงานที่นี่งั้นเหรออย่างนี้เธอคงต้องแอบไปตรวจดูเสียแล้วจะได้ไปแอบดูเป็นกำลังใจ

"เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงดีใจที่ได้ใกล้ชิดพี่เฟร์สละสิ"ระหว่างทางเข้าห้องทำงานเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น ริลได้แต่กลอกสายตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

...เฮ้อ...ทูน่า ชื่อก็เป็นปลาแต่ทำไมจิกกัดเหมือนไก่...

"ไม่ได้ยิ้มเพราะคุณเฟร์สหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ"หญิงสาวสวนกลับก่อนจะทำเมนไม่มองใบหน้าสาวสวยที่กำลังโมโหสุดขีด

"รีบเสนอหน้าจังเลยนะ"

"ก็ดีกว่าคนที่พยายามจะเสนอแต่ผู้ชายไม่สนอง"

หญิงสาวตั้งใจตอบกลับให้ทูน่าโมโหเล่น เอาให้รู้ไปว่าเธอก็ตอบโต้คนเป็นเธอทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะกลอกตาใส่สาวเจ้าไปหนึ่งทีแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป

แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อเธอสบตาเข้ากับร่างสูงโปร่งที่เธอเพิ่งจะหนีมา เขาคือโชนคนที่เธอแอบนักและเขากำลังนั่งคุยอยู่กับเฟร์สในห้องนี้!

พรึบ! ของในมือตกกระจายจนทำให้โชนต้องวิ่งมาช่วยเก็บเขาหยิบกล่องถุงยางขึ้นมาดูอย่างงุนงงจนคิ้วขมวดก่อนที่จะหันมามองหน้าหญิงสาวชัดๆ แล้วระบายยิ้มอบอุ่นออกมา ....แต่ในเวลานี้หญิงสาวไม่มีหน้าไปสู้สายตาโชนจนต้องก้มหน้านิ่ง

...เขาจะคิดยังไงกับผู้หญิงที่มีเจลหล่อลื่นกับถุงยางในมือถึงอย่างละ 5 แพ็กเชียวนะ...

"ริล?"

จนได้เขาจำเธอได้

"แฮ่ๆ ริลเองค่ะ"ริลเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกเรียกชื่อออกมาเต็มเต็ง

"ทำงานที่นี่เหรอแล้วของพวกนี้คือ.?"

"ริลเพิ่งทำวันนี้น่ะค่ะ คุณเฟร์สเขาคงแกล้งริล"

"ฮ่าๆๆ พี่เข้าใจพี่เฟร์สเขาก็อย่างนี้แหละ"โชนระบายยิ้มอบอุ่นก่อนจะช่วยหยิบกล่องถุงยางอนามัยใส่เข้าไปในถุงพลาสติกให้หญิงสาวแล้วยื่นมาให้เธอตามเดิม

"พี่โชนรู้จักคุณเฟร์สด้วยเหรอคะ"

"ใช้แล้วเราสนิทกัน เพราะเราเจอกับตามงานสังคมบ่อยน่ะ"

"แล้ว...."

"ไม่ไปเปิดห้องคุยกันเลยละ...ได้ครบแล้วก็รีบเอามาให้ฉันสิ"

ยังไม่ทันที่ริลจะพูดถามไถ่ให้จบประโยค เฟร์สที่นั่งมองอยู่นานส่งเสียงดังด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขึ้นขัด ก่อนที่หญิงสาวที่ถูกขัดจังหวะจะเอาถุงไปวางข้างๆ โต๊ะเขา แล้วเดินออกมานั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง

"พี่เฟร์สโชคดีจังที่ได้ลูกน้องแบบริล ผมน่ะ อยากได้บ้าง"

โชนมองใบหน้าริลพร้อมส่งยิ้มหวานมาทางหญิงสาวจนเธอเขินแทบละลายเป็นน้ำให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อก่อนถ้าไม่ติดว่าเขามีแฟนคลับเยอะจนเธอไม่กล้าบอกรักเขาป่านนี้คงได้บอกความรู้สึกที่มีไปแล้วละ

"ไม่รู้ว่าแม่ฉันไปซื้อมาเท่าไหร่"

"ซื้อ...? หมายความว่าไง"

โชนชะงักเมื่อถูกคนเป็นรุ่นพี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และประโยคเมื่อครู่ทำให้สีหน้าของริลซีดไปจนไม่มีสี

"ยัยนี่เป็นหนึ่งในว่าที่คู่หมั้นฉัน น่ารำคาญ"

เฟร์สจิกตามองหญิงสาวก่อนจะกลอกตาเหมือนเขารำคาญมากจนไม่อยากเห็นเธอ

"หวา...ตอนนี้ผมโสดอยู่ด้วยแถมได้เจอคนตรงใจที่ตามหา"

หญิงสาวรู้สึกเหมือนชายหนุ่มผู้อบอุ่นกำลังจีบเธอเข้าเต็มๆ แต่ตอนนี้เธอก็ยังคงทำอะไรไม่ได้เพราะต้องมาติดสัญญาบ้าๆ นั้นจึงได้แต่ยิ้มแห้งส่งให้คนตรงหน้าไป

"เลิกพูดคำบ้าๆ กลับไปได้แล้วฉันต้องทำงาน"

"ไล่น้องเชียวนะ"

"รำคาญ"

เฟร์สพูดก่อนจะทำท่าก้มหน้าทำงานต่อ โชนเดินมาหาหญิงสาวอีกครั้งก่อนที่จะวางนามบัตรบนโต๊ะแล้วส่งสัญญาณว่าให้เธอโทรหา พอโชนเดินออกจากห้องไปริลก็รีบเอามือถือออกมากดเบอร์โทรเข้าไปยังมือถือโชนทันทีด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ มันเป็นเรื่องราวกับความฝันเมื่อคนที่ชอบเขากำลังทำท่าจะจีบเธอเข้าแล้ว

ปรือ!

"เห้ย!!"

เฟร์สที่มายืนพิงโต๊ะทำงานเธออยู่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ถือวิสาสะดึงมือถือของหญิงสาวออกจากมือแล้วกดวางทันที

"ทำหน้าไม่พอใจคืออะไร? แปลกดีเนอะเจอไอ้โชนแล้วเป็นคนละคนดี๊ด๊าจนตัวสั่นไปหมด"

เธอนิ่งแล้วมองเขาด้วยหางตาอย่างไม่พอใจ และเหมือนเขาจะมีท่าทีโกรธมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก เมื่อเธอทำท่าทีไม่สนใจแล้วหันนั่งเปิดคอมทำงานโดยที่เขายังพูดไม่จบเสียด้วยซ้ำ

"เหอะ! เธอตั้งใจกวนประสาทฉันสินะยัยริล"

"ฉันเปล่า แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้วทำไมฉันต้องดี๊ด๊าเมื่อเจอคุณ"

"ทำตัวไร้ค่า!"

"แล้วแต่จะคิดค่ะ"

"ได้ ลองดี!"

ชายหนุ่มที่ทนหญิงสาวยั่วโมโหต่อไปไม่ไหวเข้ามาจับเข้าที่แขนเล็กก่อนจะกระชากมันอย่างแรงจนร่างเธอถูกลากให้ไปนอนราบกับโซฟาตัวยาวในห้อง ก่อนที่เขาจะขึ้นมาคร่อมตัวเธอไว้แล้วใช้ขาแข็งแรงกดเข้าที่ขาทั้งสองข้างของเธอไว้จนรู้สึกเจ็บ

"ปล่อยนะ"

"ปล่อยเหรอ เธอรู้ไหมว่าเกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเมินฉัน และทำฉันอารมณ์เสียได้เท่าเธอมาก่อนถ้าเธอยังทำตัวต่อต้านฉัน เมินฉัน ฉันจะสั่งสอนเธอให้จำไปจนตาย"

"...ค่ะ"

เธอทำได้เพียงพูดตอบรับเพื่อให้คนที่กำลังโมโหได้ใจแล้วหลบตาเขาเพื่อไม่ให้เขาเห็นแววตาที่หวาดกลัวของเธอ เกิดมาไม่เคยโดนผู้ชายด่าว่าไร้ค่า ไม่เคยถูกทำแบบนี้ ริลกำลังรู้สึกกลัวแต่ต้องเข้มแข็งยิ่งแสดงว่าอ่อนแอเท่าไหร่เขาจะยิ่งใช้จุดอ่อนนั้นทำร้ายเธอ

"ดี จำไว้อย่าขัดคำสั่งหรือทำฉันหงุดหงิดอีก!"

"ค่ะ"

ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิมราวกับว่าเมื่อครู่ไม่เกิดอะไรขึ้นเธอถอนหายใจโล่งอกก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองด้วยความตื่นตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่

ตกเย็นมีเพียงหญิงสาวและชายหนุ่มที่กลับเข้าบ้านช้ากว่าคนอื่นเพราะเฟร์สต้องประชุมในตอนเย็นทำให้กลับมาไม่มีใครรอกินข้าวอยู่เลย หญิงสาวเลยรีบใช้จังหวะนั้นปลีกตัวขึ้นมาบนห้องเพื่อหนีหน้าชายหนุ่ม เธอไม่อยากจะนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับผู้ชายเผด็จการคนนั้นวันนี้ยอมอดข้าวดีกว่าต้องมานั่งกินข้าวกับปีศาจ ต้องยอมรับเลยว่าริลรู้สึกอึดอัดมากเวลาถูกเขามองด้วยสายตาดุๆ นั้น และเธอก็อยากร้องไห้กับคำว่าไร้ค่าที่ออกจากปากเขาในทุกครั้งที่ได้ยิน

'1 ข้อความ'

0987×××

'ดีใจจังที่เราได้มาเจอกันอีก ค่ำนี้ว่างไปกินข้าวกันไหมพี่เลี้ยงเอง'

'....พี่โชน'

ริลหัวใจเต้นแรงราวกับมันจะระเบิดออกมาจากอกเมื่ออ่านข้อความที่ได้รับจบ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนลืมไปว่าเมื่อครู่ยังรู้สึกไม่สบายใจเรื่องคนคนนั้นอยู่ ตอนนี้เพียงเธอได้รับการติดต่อจากคนที่เธอรู้สึกดีด้วยก็ทำให้เธอดีใจจนเนื้อเต้นรีบกดโทรกลับเบอร์ของเขาทันที

ตูด....ตูด

(ฮัลโหล...ริล)

"พี่โชนค่ะที่ส่งข้อความมา..."

(ตอนนี้พี่ก็รอริลตอบอยู่ ยังไม่ได้ทานอะไรเลย)

โชนทำน้ำเสียงอ้อนจากปลายสายทำเอาคนทางนี้หน้าแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย  นี่มันเหมือนฝันที่เธอเคยนึกถึงสมัยยังคงแอบรักชายหนุ่มคนนี้และในเมื่อมันเกิดขึ้นจริงเธอก็จะไม่มีวันทิ้งโอกาสนั้น

"งั้นเจอกันที่ไหนคะ"

(รอพี่ที่หน้าบ้านพี่เฟร์สก็ได้นะพี่อยู่แถวนี้แหละ)

"พี่โชนรู้เรื่อง..."

(เอาไว้เราคุยกันต่อหน้าดีกว่านะ)

ริลกดวางสายด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวลงคำพูดจากปลายสายเมื่อครู่เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขารู้ถึงสถานะของเธอในบ้านหลังนี้แล้วแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จะอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจให้ได้

หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดเดรสสั้นสีชมพูอ่อนแล้วค่อยๆ เดินอ้อมออกทางหลังบ้านเพื่อหลบเฟร์สที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ในห้องรับแขกคนเดียวและโชคดีที่เขาไม่เห็นเธอจึงทำให้เธอแอบออกมาได้สำเร็จ

โชนมารับเธอหน้าบ้านเฟร์สอย่างที่บอก เขาพาเธอออกมาทานอาหารแถวบ้านเฟร์สซึ่งเป็นอาหารไทยธรรมดาที่มีรสชาติอร่อยมากริลได้แต่ก้มหน้าก้มตากินเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเรื่องที่เธอต้องเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นเพราะเงิน

"พูดมาเถอะถ้ามันจะทำให้สบายใจ"

โชนที่ดูอาการของหญิงสาวออกเอ่ยเปิดประเด็น

"คือริล...เฮ้อ ที่ริลเข้าไปอยู่ที่บ้านคุณเฟร์สเพราะบ้านริลกำลังจะถูกยึด คุณหญิงยื่นข้อเสนอให้ริลมาเป็นหนึ่งในว่าที่คู่หมั้นเพื่อแลกกับบ้าน และท่านมีค่าตอบแทนให้ 50,000 บาท ริลแค่คิดว่าทั้งสี่คนที่เหลือเพียบพร้อมไปทุกอย่างยังไงเขาก็ไม่มีวันมองริลอยู่แล้วที่ริลต้องทำก็แค่อดทนอยู่ที่นั่นให้ครบสองเดือนเท่านั้น"

"ทำไมริลไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่นละคนที่เขาช่วยริลได้"

"ริลไม่มีญาติที่ไหน....ตอนนี้ริลก็ตัวคนเดียวไม่มีใครช่วยริลได้หรอกค่ะ แล้วอีกอย่างตอนนี้ริลไม่ต่างจากคนไร้ค่าเลย"

ริลพูดแล้วทำหน้าเศร้าทำเอาคนมองอยู่ถึงกับถอนหายใจยาวด้วยความเห็นใจ

"เฮ้อ ถ้าพี่เจอเราเร็วกว่านี้พี่คงซื้อบ้านหลังนั้นคืนให้ริล แต่มีข้อแม้นะ ว่าริลต้องผ่อนพี่วันละบาทจะได้เจอพี่ทุกวันไง" โชนพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้ริลเป็นการผ่อนคลายเรื่องเครียดที่ได้ฟัง

"ฮ่าๆๆ พี่โชนพูดเป็นเล่นริลเซ็นสัญญาไปแล้วนี่คะ"

"พี่เป็นห่วงริล พี่เฟร์สเขาเป็นเสือผู้หญิงนะแล้วยิ่งเขารู้ว่าเขามีสิทธิ์ในตัวริลพี่ยิ่งห่วง"

"ไม่ต้องห่วงนะคะ ริลจะดูแลตัวเองดีๆ อีกอย่างริลก็ไม่ใช่สเปกเขาแน่นอนค่ะ"ริลยิ้มจนตาหยีทำให้โชนรู้สึกโล่งใจขึ้นไม่น้อย

"สัญญานะว่าจากนี้ไปมีเรื่องอะไรริลต้องบอกพี่"

"ได้ค่ะ ^_^"

ผู้ชายคนนี้ให้อบอุ่นใจจนไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นเลยมันคงจะดีถ้าเธอได้อยู่กับโชนแทนที่จะไปอยู่กับคนเผด็จการแบบนั้น ขอให้สองเดือนนี้มันผ่านไปด้วยดีเถอะนะ