เเค่เลือกก็จบสินะ

: เฟร์ส

ชายหนุ่มกำลังนั่งหัวเสียกับแม่ของเขาเองที่เอาแต่โทรตามตั้งแต่ยังไม่ออกจากบริษัทเพื่อให้เขามาพบพวกผู้หญิงที่แม่เลือกมาให้ หากถามทำไมต้องใช้คำว่าพวกน่ะเหรอ ก็มีตั้ง 5 คนเลยน่ะสิ! 4 คนในนั้นชายหนุ่มเองได้รู้จักผ่านๆ ตามงานสังคมมาบ้างแล้วเพราะพวกเธอเป็นลูกคนมีชื่อเสียง อีกคนเขาไม่รู้เลยว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหนแต่ยังไงสะก็คงเป็นพวกผู้หญิงเห็นแก่เงินนั่นแหละไม่งั้นจะยอมรับข้อตกลงที่ไม่ต่างจากการขายตัวแบบนี้งั้นเหรอ

ว่าแล้วเขาก็คิดถึงคะน้ากับลิบินแฟนรักขึ้นมา เร็วๆ นี้สองคนนั้นกำลังจะมีงานแต่งชายหนุ่มก็ไม่คิดเลยว่าเพื่อนรักที่นิสัยต่างกันสุดขั้วเรื่องผู้หญิงอย่างลิบินจะรักจริงหวังแต่งขนาดนี้ต่างจากตัวเขาที่คงไม่มีทางหลงรักใครได้แน่นอนเพราะพวกผู้หญิงในสายตาเขาก็เป็นแค่พวกเห็นแก่เงินเท่านั้น

"คุณชายค่ะเชิญห้องโถงค่ะ"ป้าแม่บ้านเก่าแก่เห็นเขาปรากฏตัวรีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ

"ป้าครับ แม่อยู่หรือเปล่า"

"ไม่อยู่ค่ะ เห็นบอกจะไปอยู่บ้านพักต่างอากาศสักพัก"

"ดี งั้นผมมีสิทธิ์ที่จะเขี่ยยัยพวกนี้ได้ใช่ไหม"

"โถคุณคะคุณหญิงแค่อยากให้คุณชายรักใครสักคนอย่างจริงจังคุณชายอายุ 27 แล้วนะคะ"

"ก็ผมไม่เจอคนที่ใช่นี่น่า อีกอย่าง 27 นี่ก็ยังถือว่าเด็กอยู่เลยนะครับ"

"แต่การใช้ชีวิตเรื่องผู้หญิงของคุณชายไม่เด็กน่ะสิคะแบบนั้นคุณแม่ถึงใช้วิธีนี่ ไม่งั้นคุณชายอย่าปิดใจจากคุณเธอเขาสิคะ เอาน่าถ้าคุณชายไม่ชอบสักคนใน 5คนนี้ ป้าจะคุยกับคุณหญิงให้เองอย่างนี้ดีไหมคะ"

"เฮ้อ ก็ได้ครับ"

ชายหนุ่มเดินเข้ามายังห้องโถงอย่างเซ็งอารมณ์เพื่อเจอกับพวกผู้หญิงทั้ง 5 คนที่มารออยู่แล้วด้วยความจำใจ แต่สายตาเขาดันไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งในนั้นอย่างหยุดมองไม่ได้ไม่ใช่ว่าเธอสวยอะไรมากมาย แต่เธอแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำผิดกับคนอื่นที่แต่งตัวราวกับจะมาเดินแฟชั่นโชว์ทำให้เขาหยุดมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

...แม่ไปหายัยนี่มาจากไหนเนี่ย...

ชายหนุ่มบ่นในใจใบหน้าก็ไม่แต่งแต้มแม้แต่น้อยแต่ผิวกลับอมชมพูเป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัด ท่าทีที่ไม่ได้สนใจว่าเขาจะมองเธอยังไงนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกสับสนจนเกิดอาการงง

"เชิญคุณๆ แนะนำตัวเลยค่ะ"

"สวัสดีค่ะพี่เฟร์ส โมอาว่าเรารู้จักกันดีแล้วนะคะ"

โมอานางแบบลูกครึ่งญี่ปุ่นที่ชายหนุ่มเคยมีสัมพันธ์กับเธอผ่านๆ เข้ามาจับแขนเขาไว้อย่างไม่อายจนเขารำคาญรีบแกะแขนเธอออกแล้วมองหน้าคนต่อไป แต่ในใจไม่คิดว่าโมอาจะมาเป็นหนึ่งในว่าที่คู่หมั้นเขาเลยเพราะก่อนหน้านี้ก็เคยตกลงกันว่าจะเป็นเพียงคู่นอนเท่านั้นเอง

"สวัสดีค่ะพี่เฟร์ส...จำนูน่าได้ไหมคะ"

"จำได้..."

นูน่าคุณหนูของตระกูลที่รวยอันดับสามเธอเคยถูกจับมาดูตัวกับชายหนุ่มมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งเธอสารภาพว่าชอบเขาแต่เขาไม่ชอบคนเรียบร้อยแต่ข้างในยับเลยบอกปัดไป ที่เขารู้ว่าเธอเป็นคนเรียบร้อยเฉพาะฉากหน้าก็เพราะเพื่อนของเขาทุกคนล้วนแต่เลยมีความสัมพันธ์กับหลอนมาแล้วทั้งนั้น

"มูลี่เองค่ะ ^_^"

ชายหนุ่มกลอกตามองบนเมื่อต้องมานั่งฟังคนที่รู้จักกันอยู่แล้วแนะนำตัวนี่คงเป็นการแนะนำตัวเพื่อให้คนในกลุ่มรู้จักสะมากกว่า มูลี่เป็นลูกสาวบริษัทส่งออกผักของเพื่อนแม่ของเขาเอง....แน่นอนเธอก็ชอบเขาอยู่ไม่น้อย

"ทูน่า เองไงคะไม่ได้เจอกันนานเลยนะพี่เฟร์ส"

"อือ" ทูน่าลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่ชายหนุ่มที่หลงรักเขาตั้งแต่เด็กจนโตทั้ง 4 คนดูมีเหตุจงใจจะเข้าหาเขาทั้งนั้นแล้วผู้หญิงบ้านๆ นี่มาที่นี่เพื่ออะไร?

"เอิ่ม...ฉันริลค่ะ"

"อายุเท่าไหร่..."

"24ปี"เอาเป็นว่าทั้งห้าคนเด็กกว่าเขาสองถึงสามปี ดูจากการคาดเดาน่าจะประมาณ 24 ปีเท่ากันหมด ไม่รู้แม่ของเขาคิดอยากได้ลูกสะใภ้เด็กอยู่หรือไงกัน

"เธอมาทำอะไรที่นี่" ชายหนุ่มกอดอกมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจคิดว่าเธอก็ดูท่าทางเป็นผู้หญิงที่ท่าทางเรียบร้อยแต่ดูแก่นแก้วพอควร เมื่อถูกจ้องตรงๆ จากชายหนุ่มใบหน้าคมหล่อเหลาแถมสูงโปร่งสมเป็นลูกผู้ดีใบหน้าขาวเนียนก็เริ่มแดงขึ้นด้วยความเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

"ฉะ ฉันก็มาเป็นหนึ่งตัวเลือกให้คุณ อือ... ชื่ออะไรนะ? เฟร์ส"ชายหนุ่มถอนหายใจยาวใบหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นเคืองเพราะแม้แต่ชื่อของเขาผู้หญิงคนนี้ก็ยังไม่รู้สัก

"แม่จ้างเธอมาสินะ"

"รู้ได้ไงคะ ○~○"

"ผิดคาดจริงๆ ฉันนึกว่าแม่จะพาแต่พวกผู้หญิงที่เห็นฉันแล้วอยากได้เหมือนยัยพวกนี้มาสะอีก ที่ไหนได้มีผู้หญิงที่เห็นแก่เงินติดมาด้วย "

"เหอะ!..."เธอหัวเราะในลำคอแล้วมีแววตาแข็งกร้าวขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคที่เต็มไปด้วยคำดูถูก แต่กลับไม่เถียงเขากลับสักคำเธอคงไม่ชอบคำพูดของเขาแต่มันดันเป็นเรื่องจริงสินะนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกได้ใจยกใหญ่

"ผู้หญิงขายตัวมีสิทธิ์ไม่ชอบคำพูดของนายจ้างด้วยเหรอ?"

"ฉัน...เหอะ! ช่างเถอะมันก็เหมือนขายตัวจริงๆ"ชายหนุ่มหรี่ตามองใบหน้าหญิงสาวอย่างแปลกใจเมื่อเธอยอมรับมาตรงๆ ตามจริงเขาคิดว่าเธอจะโวยวายและแสดงกิริยาไม่ดีออกมาตอบโต้เสียอีกเห็นเธอนิ่งยอมรับมาตามตรงแบบนี้ยิ่งทำให้เขาสับสนว่าคนนี้เป็นคนประเภทไหนกันแน่

"แนะนำตัวจบละนะ ไปล่ะ"

อยู่ๆ ริลนั้นก็เดินหนีผ่านหน้าชายหนุ่มขึ้นไปบนห้องหน้าตาเฉยโดยไม่ไว้หน้าเขาสักนิดทั้งๆ ที่เธอควรจะรอเขาเป็นคนอนุญาตให้ทุกคนไปพักสิแต่นี่...เธอกลับเดินไปเสียหน้าตาเฉย! ทำให้ทุกคนในที่นั้นตกใจจนต้องหันไปมองหน้าเฟร์สที่คิ้วสวยกำลังผูกโบชนกันเขารู้สึกเหมือนกับว่าผู้หญิงคนนี้กำลังฉีกหน้าเขาต่อหน้าคนอื่นๆ

"ยัย...กล้ามาก"

ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดเกิดมาไม่มีใครเคยหักหน้าเขาได้นอกจากคะน้ากับลิบินแต่ผู้หญิงขายตัวคนนี้กล้าดียังไง!!

หลังจากชายหนุ่มขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าขจัดความหัวเสียเมื่อครู่ เขาปรับสีหน้าให้เรียบเฉยและกำลังจะลงไปกินข้าวแต่เมื่อเปิดประตูออกมาเขากลับเจอเข้ากับหญิงสาวเจ้าปัญหาที่กำลังจะลงไปเหมือนกันพอดี แต่แทนที่เธอจะมองมาที่เขาแล้วกล่าวขอโทษเรื่องเมื่อเย็นแต่เธอกับแค่มองเขาด้วยหางตาแล้วเดินผ่านตัวเขาลงไปก่อน

เหอะ! สะ สองครั้งแล้วนะ! เธอคนนี้เมินเขาถึงสองครั้งแล้ว ทำให้เฟร์สรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันควันเธอคนนี้มาที่นี่ทำไม! เธอต้องเข้ามาหามายั่วเขาเหมือนคนอื่นสิแต่นี่อะไรทำท่ารังเกียจขนาดนี้ถ้าเธอเห็นแก่เงินเธอยิ่งควรจับเขาไว้สิ...แต่ก็ดีเพราะเขาก็ไม่ได้อยากรู้จักกับผู้หญิงอย่างเธอนักหรอก

เขาทิ้งความคิดแล้วเดินลงมาสายตาก็ยังคงมองสำรวจใบหน้าสวยของบรรดาสาวๆ ที่หันมามองจ้องเขาตาเป็นมันยกเว้นก็แต่ผู้หญิงคนเดิมที่มองใบหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะไปมาราวกับกำลังสงสัยในการกระทำของพวกเธอ

เขาเดินเข้ามานั่งตรงหัวโต๊ะและเริ่มทานอาหารเป็นคนแรกก่อนที่คนอื่นๆ จะเริ่มทานอาหารกันไม่ทันที่ที่เขาจะเริ่มตักกับข้าวลงจานบรรดาสาวสวยทั้งหลายก็จัดการตักนั้นนี่ใส่ลงมาจนล้นจานโดยที่เขาไม่ได้ขอเลยสักนิด

"พี่เฟร์สกินปลานี่ดูสิคะ" มูลี่ตักปลามาวางบนจาน

"ทานนี่ด้วยสิคะ" แล้วผู้หญิงคนอื่นก็ตักนู่นนี่มาจนเต็มจานไปหมดยกเว้นแต่ริล...ที่นอกจากจะนั่งห่างชายหนุ่มที่สุดแล้วยังกินแบบไม่สนว่ามีเขาหรือผู้หญิงพวกนี้อยู่ร่วมโต๊ะ เธอกินไปชมอาหารกับคุณป้าแม่บ้านว่าอันนี้อร่อยอันนั้นอร่อยจนเขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังเมินเขา! เธอดูสนใจแม่บ้านมากกว่าเขาสะอีก

"พอ! รำคาญมีมือจะตักเองได้" พอเฟร์สเสียงดังทำให้ริลหันมามองเขานิดหน่อยก่อนที่จะกลับไปกินข้าวของตัวเองต่อ ส่วนคนที่เหลือก็หน้าหงอยตามระเบียบ

"อ่อ..."

เขาลืมเรื่องสำคัญไปเลย คุณแม่ของเขาบอกกับเขาไว้ว่าต้องการให้ผู้หญิงพวกนี้ไปช่วยงานที่บริษัทวันละคน แต่แบบนั้นสำหรับเขามันสบายเกินไปเขาเลยตั้งใจที่จะให้ไปทำพร้อมกันหมด เว้นแต่สำหรับผู้หญิงขายตัวท่าทีอวดเก่งคนนั้นที่เขาคงต้องใช้งานเธอให้สมเงินที่เธอได้ไป

"พรุ่งนี้ทุกคนจะต้องไปทำงานกับฉันด้วย พอไปถึงฉันจะบอกเองว่าใครจะทำหน้าที่อะไร"

"ค่ะ"ทุกคนตอบพร้อมกัน

วันแรกผ่านไปแบบทุกข์ทรมานเพราะผู้หญิงพวกนี้เหมือนพร้อมเปิดสงครามกันตลอดเวลาจนเฟร์สต้องค่อยห้ามทัพอยู่หลายครั้ง ทั้งทางสายตาและคำพูดบอกได้คำเดียวว่านี่มันนรกชัดๆ เฟร์สได้แต่บอกตัวเองให้อดทนและปลอบใจตัวเองว่ามันก็แค่ช่วงหนึ่งของชีวิตพ้นจากผู้หญิงพวกนี้ไปเขาก็จะหาข้ออ้างให้ตัวเองเป็นอิสระเหมือนเดิมได้

:บริษัท

หญิงสาวยืนรวมกลุ่มกับพวกผู้หญิงทั้งสี่คนในห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างเบื่อหน่าย เธอจะอดทนกับการสู้รบของคนพวกนี้ได้ยังไงทั้งคำพูดสายตาจิกกัดแล้วตัวต้นเหตุก็ไม่ได้ทุกข์ใจหรือจัดการอะไรแม้แต่น้อยแถมตอนนี้ก็เอาแต่นั่งขีดๆ เขียนๆ กระดาษอยู่นั้น เธอชักไม่สบอารมณ์แล้วสิ

"พวกเธอก็คงรู้ว่าบริษัทฉันเป็นบริษัทนำเข้าจิวเวลรี่ขนาดใหญ่ ฉะนั้นฉันจัดงานให้สำหรับทุกคนแล้ว....และฉันไม่สนว่าพวกเธอจะโอเคกับการตัดสินใจของฉันหรือเปล่า ถ้าทนไม่ได้ก็เก็บของออกจากบ้านฉันไป"

โหดจัง....หญิงสาวคิดในใจ คำพูดเย็นชานั้นถ้าพูดกับเธอคนเดียวไม่คงเท่าไหร่แต่ดูเหมือนผู้หญิงที่เหลือจะชอบชายหนุ่มอยู่มากโขคำพูดรุนแรงของคนเผด็จการแถมยังใจดำแบบนี้คงทำให้พวกเธอเสียใจไม่น้อย แต่นอกจากหน้าตาและรูปร่างที่ดีแล้วเธอเองก็ยังไม่เห็นว่าคนคนนี้จะดีตรงไหนเลยผู้หญิงพวกนี้ชอบลงได้ยังไงกัน เธอไม่เข้าใจเลย

"โมอา ในฐานะที่เธอรู้เรื่องออกแบบเธอไปอยู่กับฝ่ายจัดแสดง"

"ได้ค่ะพี่เฟร์ส"

"นูน่าเธอไปอยู่ฝ่ายการเงิน"

"ได้ค่ะ สบายมาก"

"มูลี่ไปอยู่ฝ่ายส่งออก ทูน่าไปช่วยงานเลขาฉัน"

"ได้ค่ะ/ค่ะ"

"ส่วนเธอ...."เขากอดอกจ้องที่ริลแล้วกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย ทำเอาหญิงสาวที่ถูกจ้องด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ถึงกับใจคอไม่ดีจนต้องกลืนน้ำลายลงคอดัง อึก

"มาเป็นคนใช้ของฉัน"

"ห๊า!!!" หญิงสาวทั้งห้าตกใจพร้อมกันแบบไม่ทันตั้งตัวโดยเฉพาะริล จริงๆ แล้วเธอรู้เรื่องงานอื่นเป็นอย่างดีแล้วทำไมต้องให้เธอเป็นคนใช้ของเขาด้วย อย่างน้อยเป็นคนใช้ของทุกคนในบริษัทคงจะดีกว่าอยู่ใกล้ชิดเสือป่าแบบเขา

"มูลี่ไม่ยอมนะคะ แบบนี้ยัยบ้านี่ก็ได้อยู่ใกล้ชิดพี่สิคะ" อยากใกล้ตายละ=_= ริลบ่นในใจ

"งั้นก็กลับบ้านเธอไปสะสิ"

"หือออ"มูลี่ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ต้องหยุดเมื่อถูกชายหนุ่มมองจ้องด้วยสายตาไม่พอใจ

"อย่ามาทำตัวน่ารำคาญแถวนี้ แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วส่วนเธอ ริลฉันเขียนสิ่งที่เธอต้องทำไว้หมดแล้ว หึๆ"