ตอนที่ 4 เรื่องเล่า (ส่วนที่ 1)

ตอนที่ 4 เรื่องเล่า (ส่วนที่ 1)

               "พี่รินทร์ขา" เสียงใสๆ ดังแจ้วๆ มาก่อนตัว ดารินทร์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังนอนอ่านอยู่บนเตียงอาบแดด มองดูร่างเล็กที่วิ่งมาหยุดหอบตัวโยนอยู่ข้างๆ

               "ใจเย็นๆ นิต้า หายใจก่อน" มือเรียวเอื้อมไปช่วยประคองร่างของเด็กหญิงให้นั่งลงข้างๆ สังเกตเห็นแววตาตื่นตระหนกบนวงหน้าเล็กๆ นั่นๆ

               "แย่แล้วค่ะ แย่มากๆ" พอหายเหนื่อยเด็กหญิงก็ละล่ำละลักกับพี่เลี้ยงจำเป็นทันที

               "อะไรจ้ะนิต้า แล้วไปไหนมา" วันนี้ดารินทร์ชวนเด็กหญิงมานั่งเล่นที่ระเบียงด้านหนึ่งของเรือ การได้นอนอ่านหนังสือท่ามกลางท้องทะเลกว้างมันก็ทำให้ลืมๆไปได้ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ส่วนหนึ่งคงเพราะเด็กหญิงตัวน้อยแสนน่ารักที่ทำให้เธอรู้สึกไม่เหงา วันนี้เด็กหญิงนิตาขนเอาสมุดสเก็ตมานั่งวาดรูปเล่น เด็กหญิงมีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะพอตัวเลยทีเดียว หากวาดไปได้ซักพักก็ขอไปเอาอุปกรณ์เพิ่ม โดยให้ดารินทร์นั่งเฝ้าของไว้ แล้วเด็กหญิงก็หายไปเสียนาน ก่อนจะวิ่งหน้าเริ่ดกลับมา

               "ไปเอาของค่ะ แล้วไปเจอป้าแม่บ้าน" เด็กหญิงนั่งแปะลงบนเตียงอาบแดดข้างๆ อาการหอบเพราะเหนื่อยยังไม่หมดไป

               "ค่อยๆ เล่านิต้า เดี๋ยวเป็นลม" หญิงสาวส่งน้ำให้ยัยตัวเล็กดื่ม

               "พี่รินทร์ ป้าแม่บ้านบอกมีคนเจอผี!"

               "หา!" แค่นั้นร่างบางๆ ก็แทบกระโดดไปนั่งข้างๆ เด็กหญิง จะบ้าตายนี่มันคราวดวงตกของเธอแท้ๆ ถูกไล่ล่าแทบเอาชีวิตไม่รอด จนมาติดอยู่บนเรือให้ผู้ชายบ้าอำนาจคอยบงการชีวิต เคราะห์ยังไม่หมดจะมีผีมาให้ผจญอีกรึไง

               "ไปเอามาจากไหนนิต้า" หญิงสาวถาม หน้าขาวๆ ซีดหนัก

               "ป้าแม่บ้านเล่าให้ฟังค่ะ เค้าบอกว่าทะเลตรงนี้เคยมีเครื่องบินตก คนตายเยอะลอยเต็มเลย" คนตัวเล็กทำหน้าตาจริงจัง

               "อาจจะไม่ใช่ตรงนี้ก็ได้นะนิต้า ทะเลตรงไหนๆ ก็เหมือนกัน"หญิงสาวพยายามจะปลอบใจทั้งเด็กหญิงและตัวเอง

               "ตรงนี้แน่ๆ ค่ะ เมื่อคืนมีคนเห็นว่าในทะเลมีคนลอยคอเต็มไปหมด พอส่องไฟดูก็ไม่มีแล้ว" ดารินทร์รู้สึกขนลุกซู่ไปหมด ไม่กล้ามองออกไปในท้องทะเลทั้งๆที่ยังเป็นเวลากลางวัน

               "นิต้า เค้าคงขึ้นมาบนเรือไม่ได้หรอก บนเรือมีแม่ย่านาง" หญิงสาวพยายามเฮือกสุดท้ายที่จะทำให้ตัวเองและเด็กหญิงรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้คนทั้งสองมานั่งเบียดกันตั้งแต่เมื่อไรก็ต่างไม่รู้ตัว

               "พี่รินทร์ขา แล้วถ้าแม่ย่านางเกิดสงสารให้เขาไปกับเราด้วยละคะ" จบกัน! ทำไมเด็กหญิงถึงช่างจินตนาการอย่างนี้นะ แล้วใจเธอก็ดันคล้อยตามไปซะอย่างนั้น ตอนนี้ไม่อยากให้ถึงเวลากลางคืนเลยจริงๆนะ ให้ตายเถอะ

               ธรรศนั่งมองดารินทร์กับนิตาซึ่งนั่งเบียดกันบนเก้าอี้ในห้องอาหาร ทั้งๆ ที่ที่นั่งก็ออกจะกว้างขวาง หญิงสาวสบตากับเด็กหญิงบ่อยๆด้วยหน้าตาท่าทางที่ดูไม่ค่อยจะดีเลยทั้งสองคน

               "มีอะไรกันอีกหรือเปล่า" ดวงตาคมๆ สบตาคนในความดูแลทีละคน มองเห็นแววหวาดหวั่นในดวงตาทั้งสองคู่ชัดเจน ยิ่งรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

               "มีคนเล่าว่าตรงที่เรือกำลังแล่นผ่านเคยมีเครื่องบินตกค่ะ" ดารินทร์ตัดสินใจเริ่มเรื่องขึ้น

               "ครับ" เอ…ไอ้ครับของเขานี่มันยังไงกัน รับรู้หรือยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง ดารินทร์บีบมือน้อยๆ ที่เอื้อมมาจับมือเธอไว้เพื่อให้กำลังใจซึ่งกันและกัน คนกลัวผีย่อมเข้าใจความรู้สึกคนกลัวผีด้วยกันดี

               "ปาป้า มีคนบอกเห็น...เห็น เอ่อ ผ...ผีน่ะค่ะ"เสียงเล็กๆ เอ่ยเบาๆ เหมือกลัวว่าถ้าเสียงดังไปจะเป็นการเรียกให้สิ่งที่พูดถึงออกมาหา ธรรศแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ดวงตาสีอำพันพราวระยับไปด้วยรอยยิ้มขบขัน จนโดนดารินทร์ค้อนให้วงใหญ่ ดวงหน้าสวยๆ นั่นแดงก่ำด้วยความอาย ท่าทางเธอกลัวผีมากพอๆ กับลูกสาวเขาเลย

               "ผีไม่มีจริงหรอก" เสียงทุ้มๆ บอก พยายามที่จะไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา เมื่อเห็นดวงตารีสวยนั่นวาววับด้วยความไม่พอใจ

               "คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่มี" ดารินทร์ตวัดเสียงถาม ทั้งโกรธทั้งอายกับสายตาขบขันของเขา

               "ก็ผมยังไม่เคยเจอซักที"

               "อะไรที่ไม่เคยเจอ ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีนี่ มีอะไรตั้งมากมายที่เราไม่เคยเห็นแต่มันก็มีอยู่จริง" เสียงหวานๆ สวนทันควัน ชายหนุ่มลอบถอนหายใจกับตัวเอง เป็นงั้นไป สองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ดูจากการที่เด็กหญิงนิตาพยักหน้างึกงักสนับสนุนคู่หูยกใหญ่