ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 2)

ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 2)

ดารินทร์เพลิดเพลินกับการช็อปปิ้งที่มีชายหนุ่มคอยตามจ่ายเงินให้ จริงๆ มันก็เงินเธอนี่ เค้าบอกเองว่าจะส่งบิลไปเก็บ แล้วทำไมเธอจะต้องเกรงใจ ร้านค้าบนเรือไม่มีอะไรแตกต่างไปจากบนบกแต่อย่างไร แม้แต่ร้านกาแฟริมทางสไตล์ฝรั่งเศสก็จำลองมาเหมือนทุกรายละเอียด หญิงสาวรู้สึกตื่นตาไปหมดจนอดนึกถึงคนที่นอนพักอยู่ที่ห้องไม่ได้ เด็กหญิงคงสนุกสนานไม่น้อยถ้าได้มาเดินเที่ยวด้วยกัน

               "นิต้าเคยมาที่นี่หรือยังคะ" เสียงหวานใสเอ่ยถามคนเป็นพ่อของเด็กหญิง

               "ยังครับ เราเพิ่งขึ้นเรือมาก่อนคุณไม่นาน" ดวงหน้างดงามครุ่นคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยขึ้น

               "เราน่าจะไปชวนแกนะคะ ป่านนี้แกคงตื่นแล้ว" ชายหนุ่มเหลือบตามองคนพูดแว้บหนึ่ง รอยยิ้มทาทับดวงตาสีอำพัน

               "เดี๋ยวผมให้คนไปตามแกแล้วกัน เราไปนั่งรอแกที่ร้านกาแฟตรงนู้นดีกว่า" หญิงสาวพยักหน้ารับ เพราะเธอก็เริ่มรู้สึกเมื่อยแล้วเหมือนกัน

               เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นใกล้ๆ จนหญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นจากเมนูที่แสร้งทำเป็นสนใจเพื่อจะได้ไม่ต้องอึดอัดที่ไม่รู้จะคุยอะไรกับคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงข้าม

               "ต๊าย คุณธรรศมากับใครกันค้า" สตรีวัยกลางคนทักทายเสียงสูง ดารินทร์มองไปยังต้นเสียงก็พบนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มย่อมๆกำลังเดินตรงเข้ามาหา และหนึ่งในนั้นมี'คุณขวัญ' ยืนหน้าบึ้งตึงรวมอยู่ด้วย หญิงสาวลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ เธอไม่น่ามากับเขาเลย ดูจากสายตาที่มองมาแล้ว ท่าทางชีวิตบนเรือของเธอต่อจากนี้อาจไม่สงบสุขซะแล้ว

               "สวัสดีครับคุณป้า" ชายหนุ่มหันไปทักทายอย่างสุภาพ

               "เมื่อกี้ป้าให้ยัยขวัญมาตาม ว่าจะชวนทานมื้อเย็น แต่เห็นน้องบอกยังไม่ทันได้คุยกัน คุณธรรศก็ไปกับ..." คนพูดตวัดตามองมายังร่างบางๆที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มมองเมนูไปเรื่อยๆ

               "อ้อ นี่คุณรินทร์ครับ เพื่อนผมเอง คุณรินทร์นี่คุณป้าวันเพ็ญ แล้วก็เพื่อนๆ ของท่านครับ" เมื่อเลี่ยงไม่ได้ชายหนุ่มเลยจำเป็นต้องแนะนำทั้งสองฝ่าย แอบหวั่นใจว่าคุณหนูมาเฟียอาจจะทำฤทธิ์เดชอะไร เพราะเห็นดวงตาวาวๆ นั่นมองขวัญยิหวาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

               "ลูกจ้างน่ะ ไม่ต้องยกย่องกันจนตีเสมอก็ได้นะคุณธรรศ เดี๋ยวจะปกครองลำบาก"ได้ฟังประโยคนั้น ดารินทร์ก็พอจะรู้แล้วว่าความคิดคำพูดคำจาขวัญยิหวาเหมือนใคร

               "กลัวดิฉันจะตีเสมอเจ้านายหรอคะ อย่าห่วงเลยค่ะ ดิฉันได้รับการอบรมมาดี รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำแค่ไหน อย่างไร คงไม่เที่ยววุ่นวายให้คุณธรรศลำบากใจหรอกค่ะ" เสียงหวานใสเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคมรีสบสายตากับผู้ที่มากวัยกว่าอย่างไม่เกรงกลัว ผู้ใหญ่ที่ทำตัวไม่น่านับถือก็ไม่เห็นต้องไปนับถืออะไรเลยนี่นา

               "นิดมาแล้วค่ะ พี่รินทร์กับปาป้ารอนานมั้ยคะ" เสียงใสๆ ดังแทรกขึ้น พร้อมกับร่างเล็กๆ เดินมานั้งตรงเก้าอี้ข้างๆ ดารินทร์ ศีรษะของคนตัวเล็กเอนเข้าหาหญิงสาวเพื่อดูเมนูในมือของอีกฝ่ายด้วยท่าทางสนิทสนม ทำเหมือนมองไม่เห็นใครหลายๆ คนที่ยืนอยู่

               ธรรศมองดูสองสาวต่างวัยอย่างหนักใจ เขาอาจจะตัดสินใจผิดที่ให้ทั้งคู่มาอยู่ด้วยกัน กลายเป็นการผนึกกำลังความแสบ ดูอย่างตอนนี้ไงเมื่อกี้นี้ดารินทร์ยอกย้อนเพื่อนมารดาของเขาอย่างไม่สนใจหรือกลัวเกรงอะไร ส่วนนิตาเธอไม่ชอบคุณหญิงคุณนายกลุ่มนี้อยู่แล้ว และเด็กหญิงก็แสดงออกมาชัดเจนให้อีกฝ่ายได้รับรู้

               สุดท้ายแล้วฝ่ายที่เข้ามาทักทายก็จำต้องล่าถอยไปอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าคนกลางอย่างชายหนุ่มไม่คิดจะจัดการอะไรกับสองสาว ธรรศมั่นใจเลยว่าฝ่ายนั้นคงจะรีบรายงานแม่ของเขาทันที่มีโอกาส

               "พวกน่าเบื่อ" นิตาเอ่ยดังๆ เมื่อคนกลุ่มนั้นพ้นไปแล้ว ดารินทร์พยายามกลั้นยิ้มกับความเฮี้ยวของเด็กหญิง ยัยตุ๊กตาน้อยแสบใช่เล่น

               "นิต้าทำตัวไม่น่ารักเลยนะ" ชายหนุ่มตำหนิเบาๆ หากดูไม่ได้จริงจังอะไรนัก

               "เขาก็ไม่เคยทำตัวน่ารักกับนิดเหมือนกันนี่" เสียงใสๆ สวนทันควัน

               "ปาป้า ถ้าคิดจะเอาคุณขวัญนั่นเป็นแฟน บอกไว้เลยนะว่าเราขาดกัน" เด็กหญิงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ดารินทร์สะดุดใจกับคำพูดของเด็กหญิง หมายความว่าอย่างไรกัน ยังไงๆปาป้าของเด็กหญิงก็ไม่น่าจะเอาใครมาเป็นแฟนได้อยู่แล้วนี่ ก็ในเมื่อตัวเองมีครอบครัวแล้ว หรืออีตานี่เจ้าชู้ให้ลูกสาวเห็นจนเป็นเรื่องปกติ

               “นิดเบื่อพวกนั้นมากเลย” เด็กหญิงบ่นอย่างหงุดหงุดทันทีที่อยู่ด้วยกันตามลำพังกับดารินทร์ ดวงหน้าเล็กๆงอง้ำ

               “เดี๋ยวเราจะต้องเจอแบบนี้อีกหลายคนเลย ปาป้าน่ะมีเสน่ห์มากเกินไป” คนตัวน้อยบ่นจ้อยๆ ขณะทิ้งตัวลงบนเตียงแรงๆ ดารินทร์มองท่าทางของเด็กหญิงอย่างขำๆ คงหวงพ่อละซิ

               “แล้วยังงี้แม่นิต้าไม่ว่าอะไรหรอคะ” หญิงสาวถาม ขณะค่อยๆ จัดของที่พึ่งขนซื้อมาเข้าไปในตู้ด้านที่เด็กหญิงแบ่งให้

               “ทำไมแม่นิดถึงจะว่าละคะ”

               “อ้าว ก็...” ดารินทร์ถึงกับพูดไม่ถูกเมื่อถูกย้อนถาม หรือว่าเด็กหญิงจะยังเด็กจนไม่เข้าใจเรื่องหึงหวง

               “อ้อ” ดวงหน้าเล็กๆ ทำท่าทางเหมือนจะเข้าใจ

               “แม่นิดไม่ว่าหรอกค่ะ แม่นิดไม่อยู่แล้ว แม่เสียตั้งแต่นิดเกิดค่ะ” เสียงใสๆ มีแววเศร้า จนดารินทร์รู้สึกเสียใจที่ไม่น่าไปสะกิด ร่างระหงเดินตรงไปนั่งข้างๆ คนตัวเล็ก

               “พี่รินทร์ก็ไม่มีแม่ค่ะ แม่พี่รินทร์เสียตั้งแต่พี่รินทร์ยังเด็กเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะแม่อยู่ในใจอยู่ในความรู้สึกของเราไงคะ” รอยยิ้มที่ส่งมายังเด็กหญิงตัวน้อยอ่อนโยน จนเด็กหญิงรู้สึกตื้นตันในหัวใจ ร่างน้อยลุกขึ้นกอดเพื่อนใหม่ที่พึ่งพบเจอได้ไม่นาน หากถูกชะตานักหนา

               “ค่ะ นิดชอบพี่รินทร์จัง ถ้าปาป้าจะมีแฟนซักคน นิดอยากให้เป็นพี่รินทร์”