29.จุดจบ

ความทรงจำของลูคัสและจุดจบของยุคสมัย ความเงียบเหงาที่ถูกควบคุม (The Controlled Solitude)

หลังจากที่ ลูคัส แบล็กเวลล์ยอมลงนามในสัญญาการยอมรับความผิด เขาถูกย้ายไปยังสถานที่ดูแลส่วนตัวที่ห่างไกลออกไปภายใต้ข้อตกลงลับกับดีแลน ที่ซึ่งเขายังคงได้รับการดูแลทางการแพทย์และสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดที่เคยมี แต่เขาถูกตัดขาดจากการควบคุมโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง

สถานที่นั้นเป็นคฤหาสน์ขนาดเล็กตั้งอยู่บนเนินเขาที่เงียบสงบ แต่สำหรับลูคัส มันคือ คุกที่เต็มไปด้วยความหรูหรา ไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีผู้บริหารคนใดมาเข้าพบ มีเพียงพยาบาลและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกจ้างโดยดีแลนเท่านั้น

การเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าตลอดชีวิตของลูคัส เขาเคยชินกับการกรอกเวลาทุกวินาทีด้วยการวางแผน การบงการ และการแสวงหาอำนาจ แต่ตอนนี้... เวลาว่างเปล่า ได้กัดกินเขาอย่างช้า ๆ

เขานั่งอยู่ในห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือที่ไม่เคยเปิดอ่าน มองออกไปนอกหน้าต่างที่เผยให้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม แต่ความงามเหล่านั้นไม่ได้สร้างความหมายใด ๆ ให้กับเขาเลย

“ฉันทำอะไรลงไป?” ลูคัสคิดในใจเป็นครั้งแรกในชีวิต ไม่ใช่การเสียดายที่สูญเสียธุรกิจ แต่เป็นการเสียดายที่สูญเสีย ลูกชาย

เขานึกถึงความเย่อหยิ่งของตัวเองที่ปฏิเสธความรักของดีแลนกับมารดาของเขา นึกถึงวันที่เขาตัดสินใจใช้ อีวา คาร์เตอร์ เป็นเครื่องมือในการทำลายคู่แข่งทางการค้า และความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดคือการไม่ยอมรับความเปลี่ยนแปลงของดีแลน

“ฉันเกลียดแก... ดีแลน... เพราะแกเลือกที่จะเป็น คนดีซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันทำลายมันทิ้งไปนานแล้ว”ลูคัสสารภาพกับตัวเองอย่างเจ็บปวด

ความทรงจำสุดท้ายและบทเรียนที่มาสาย

ในค่ำคืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำ ลูคัสนั่งอยู่หน้าเตาผิงเพียงลำพัง เขาหยิบกล่องไม้เก่าแก่ที่ถูกเก็บไว้ในตู้เซฟมาตลอดชีวิต ภายในบรรจุสิ่งของเพียงชิ้นเดียว: รูปถ่ายเก่า ๆ ใบหนึ่ง

ในรูปนั้น ลูคัสยืนอยู่กับภรรยาของเขา แอนนา แบล็กเวลล์ ในวัยเยาว์ ซึ่งเป็นวันที่ทั้งคู่ยังคงรักกันอย่างบริสุทธิ์ก่อนที่อำนาจและความทะเยอทะยานจะเข้าครอบงำ

ลูคัสจำได้ว่าเขาเคยมีความสุขอย่างแท้จริงในวันนั้น แต่ความสุขนั้นจางหายไปเมื่อเขายอมให้ความโลภและความต้องการที่จะเป็นที่หนึ่งเข้ามาแทนที่

เขาจำคำพูดของแอนนาได้ก่อนที่เธอจะจากไป: “ลูคัส... คุณกำลังสร้างอาณาจักรที่ว่างเปล่า... และลูกชายของเราจะเติบโตมาในความมืดมิดที่คุณสร้างขึ้น”

คำทำนายของภรรยาเป็นจริง ดีแลน ถูกบังคับให้เติบโตมาในโลกที่โหดร้ายและไร้ความรัก และการไถ่บาปของดีแลนก็คือการที่เขา ทำลาย มรดกที่แปดเปื้อนนั้นทิ้งไป เพื่อให้ลูก ๆ ของเขาสามารถเติบโตในแสงสว่างได้

ลูคัสเข้าใจในที่สุดว่าสิ่งที่เขาพยายามจะทำลายมาตลอดคือ โอกาสของดีแลนที่จะมีความสุขอย่างแท้จริง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาเองเคยทำลายมันลงด้วยมือของเขาเอง

การมาเยือนครั้งสุดท้าย: การยุติอย่างสันติ

หกเดือนต่อมา ดีแลน ตัดสินใจมาเยี่ยมลูคัสเป็นครั้งแรก ไม่ใช่ในฐานะลูกชายที่มาขอการยอมรับ แต่ในฐานะ ผู้บริหาร ที่มาตรวจสอบ 'โครงการดูแลลูคัส' ของเขา

ดีแลนมาถึงคฤหาสน์พร้อมกับกระเช้าดอกกุหลาบขาวจากสวนของอีวา ลูคัสดูแก่ลงมากอย่างเห็นได้ชัด ความเย่อหยิ่งที่เคยครอบงำเขาสลายไป เหลือเพียงความอ่อนล้าและความว่างเปล่า

ลูคัส (เสียงแหบพร่า) "แกไม่จำเป็นต้องมาที่นี่... ดีแลน"

ดีแลน"ผมต้องมาครับ พ่อผมมาเพื่อยืนยันว่าข้อตกลงยังคงเป็นไปตามสัญญา... และเพื่อแจ้งข่าวสารให้พ่อทราบ"

ดีแลนเล่าถึงโนอาห์และ ลินน์ เล่าถึงความสุขของ อีธาน และเล่าถึงงานของ มูลนิธิเพื่อความซื่อสัตย์ที่กำลังสร้างความยุติธรรมให้กับผู้คน

ลูคัสฟังทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังรูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะ

ลูคัส "พวกเขาคือปาฏิหาริย์ของแก ดีแลน.. อย่าทำลายมันเหมือนที่ฉันทำ"

ดีแลน "ผมไม่มีทางทำลายมันครับ พ่อผมได้เรียนรู้บทเรียนที่พ่อสอน... บทเรียนที่ว่าอำนาจที่บริสุทธิ์ที่สุดคือความรัก"

ดีแลนยื่นซองจดหมายฉบับหนึ่งให้ลูคัส ภายในบรรจุ รูปถ่ายครอบครัว ของพวกเขา ดีแลน, อีวา, อีธาน, โนอาห์, และลินน์ที่กำลังยิ้มแย้ม

ดีแลน "นี่คือมรดกที่แท้จริงที่ผมเลือกจะสร้างครับ พ่อ.. มันไม่ใช่อาณาจักร... แต่มันคือ ครอบครัว"

ลูคัสน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี เขาพยักหน้าอย่างช้า ๆ

ลูคัส"ฉัน... ฉันขอโทษ... ดีแลน"

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ ลูคัส แบล็กเวลล์ กล่าวกับลูกชายของเขา

จุดจบของยุคสมัย (The End of an Era)

สองสัปดาห์หลังจากนั้น ลูคัส แบล็กเวลล์ ก็จากไปอย่างสงบด้วยโรคชราในคฤหาสน์บนเนินเขา

ดีแลนจัดการพิธีศพอย่างเรียบง่าย มีเพียงเขา อีวา และทนายความที่รู้เรื่องราวทั้งหมดเท่านั้น เขามองโลงศพของบิดาด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน: ไม่ใช่ความเศร้าโศก แต่เป็น ความสงบ

มรดกของ ลูคัส แบล็กเวลล์ ถูกยุติลงโดยสมบูรณ์ อาณาจักรธุรกิจถูกยุบเลิกและทรัพย์สินทั้งหมดถูกนำไปใช้ในการชดเชยผู้ที่ได้รับผลกระทบจากการทุจริตของเขา

ดีแลน แบล็กเวลล์ยืนอยู่ที่หลุมศพของบิดา เขาไม่ได้ทิ้งความแค้น แต่เขาได้ ฝัง ความแค้นนั้นไว้กับอดีต

เขาหันหลังให้กับความมืดมิดนั้น และเดินกลับไปหา อีวา และ ลูก ๆของเขา ที่กำลังรออยู่ที่บ้านหลังใหม่ ที่เต็มไปด้วยแสงแดด, กลิ่นหอมของกุหลาบขาว, และ ความรักที่บริสุทธิ์ซึ่งเป็นมรดกที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

---