Share

เล่ห์รักร้ายเดียงสา
เล่ห์รักร้ายเดียงสา
Author: สิรี&EVAVY

บทนำ

last update Last Updated: 2025-10-13 01:34:53

ไร่โรจน์สุวรรณ.

เสียงนกน้อยร้องจิ๊บๆ เซ็งแซ่ ราวพวกมันกำลังร่วมกันบรรเลงขับร้องเพลงประสานเสียง ท่วงทำนองแรกเริ่มรำคาญหู นานไปนั้นกลายเป็นเพลิดเพลิน ขณะที่ดวงตะวันยังไม่โผล่พ้นเส้นขอบฟ้า เนื่องด้วยยังอยู่ในช่วงเช้ามืดค่อนสว่าง แสงแดดจึงยังไม่ปรากฏ หยดน้ำค้างใสแจ๋วเกาะพร่างพราวอยู่ตามยอดใบหญ้าบ้าง ใบไม้บ้าง ประกอบกับสายหมอกที่ค่อนข้างหนาตา ลอยละล่องอยู่ในอากาศ ปกคลุมก้อนเมฆเหนือสันเขาเขียวขจีที่สลับซับซ้อนกันไปเป็นแนวยาวไกลสุดลูกหูลูกตา บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอันงดงามในแถบพื้นที่นี้ สายลมที่โบกโชยมาอย่างต่อเนื่องให้ความรู้สึกสดชื่น และเย็นสบาย อากาศแสนบริสุทธิ์ที่ไม่สามารถปรุงแต่งได้ และช่วงเวลานี้น่าจะเหมาะแก่การนอนซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่บนเตียงนุ่มๆ มากกว่าการทำอะไรทั้งสิ้น แต่ไม่ใช่สำหรับสองหนุ่มต่างวัยที่กำลังนั่งซึบซับความงาม สูดเอาออกซิเจนเข้าปอด ไร้เสียงพูด ไร้เสียงคุยมีแต่เสียงของธรรมชาติ

 คนหนึ่งคือชายสูงอายุวัยหกสิบกลางๆ ที่มีบุคลิกภายนอกดูน่าเกรงขาม ส่วนอีกหนึ่งคนนั้นคือชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ รูปร่างสูงใหญ่ลักษณะท่าทางไม่ผิดแผกจากชายสูงวัยที่เป็นบิดานัก ทั้งสองคนเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง คนในพื้นที่ละแวกแถบนี้ให้ความเคารพนับถือ ยำเกรงและเรียกขานสรรพนามอย่างติดปากว่า ‘พ่อเลี้ยง’ ซึ่งก็คือเจ้าของไร่โรจน์สุวรรณที่มีอาณาเขตพื้นที่อยู่ในกรรมสิทธิ์การครอบครองผืนดินทั้งราบลุ่มไปจนถึงราบสูงจำนวนหลายพันไร่ ที่ได้มาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย โดยได้สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษหลายรุ่น จวบจนปัจจุบันพื้นที่ยังคงขยายและถูกพัฒนาให้เกิดประโยชน์อย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นอาณาจักรขนาดย่อมๆ มันกว้างใหญ่ไพศาลเกินกว่าที่จะมองเห็นด้วยสายตาเปล่าของตัวเอง

พ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ และพ่อเลี้ยงเติมเต็มได้ออกมานั่งตรงชานบ้านที่ทำระเบียงยื่นออกมาจากตัวบ้านบริเวณชั้นสองเพื่อดื่มด่ำบรรยากาศของวิวทิวทัศน์ระดับพรีเมียม หากจะตีราคาก็คงเป็นมูลค่ามหาศาล เพราะไม่ว่าจะมองไปทิศทางใดรอบตัวสามร้อยหกสิบองศาก็จะมีความงดงามของธรรมชาติที่ก่อกำเนิดโดยที่มนุษย์ไม่ได้เป็นคนรังสรรค์ขึ้นมาเช่นเดียวกับภาพวาดที่ศิลปินตวัดปลายพู่กันลงบนแผ่นกระดาษแล้วออกมาให้ผู้คนได้ชื่นชมถึงความงาม นี่มันสัมผัสได้จริงๆ จมูกสูดเอาอากาศแสนบริสุทธิ์ และสดชื่นเข้าสู่ปอดระลอกแล้วระลอกเล่า มันหาได้ยากตามเมืองใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยมลพิษทางอากาศ ซ้ำยังทำลายสุขภาพ พลางจิบชา กาแฟ กินขนมปังปิ้งรองท้อง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไปพลางๆ ระหว่างพ่อกับลูก

“แกได้โทรหาเจ้าติณณ์บ้างไหมเจ้าเต็ม” พ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ละสายตาจากเบื้องหน้ามามองลูกชายคนโต และคนเดียวที่เป็นเพศชายที่กำลังนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ ทุกวันนี้เติมเต็มคือหัวเรือใหญ่ ทำหน้าที่ทุกอย่างแทนพ่อที่กลายเป็นคนชีพจรลงเท้า ใช้เวลาที่ว่างเว้นจากการดูแลกิจการงานภายในไร่ที่ผันตัวเองมาเป็นที่ปรึกษาไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ กับพรรคพวกที่ขยันจัดทริปประเทศนั้น จังหวัดนี้อยู่เรื่อย เป็นทัวร์คนแก่ที่ไม่ได้มีความโลดโผน ไม่ต้องใช้แรงกายอะไรมากมายเหมือนวัยรุ่นหนุ่มสาวสมัยใหม่ เน้นไหว้พระ ทำบุญเป็นหลักใหญ่ ซึ่งมันบ่อยครั้งเสียจนลูกสาวสุดที่รักบ่นเป็นหมีกินผึ้งประจำ หากทราบข่าวคราวการเดินทาง ที่อิงฟ้าบ่นไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก เป็นห่วงสุขภาพของพ่อนั่นเอง กลัวว่ามากเกินไปจะเจ็บป่วยเอาได้ หากร่างกายปรับตัวไม่ทัน

 ไอ้ตัวเรามันแก่แล้วก็จริง แต่จะให้นั่ง ให้นอนอยู่บ้านเฉยๆ มันน่าเบื่อ ครั้นจะช่วยงานในไร่เหมือนก่อนลูกๆ ก็ไม่อยากให้ช่วยมากเท่าที่ควร ดังนั้นบั้นปลายชีวิตที่ยังคงมีลมหายใจอยู่นี้ หลังจากที่สู้ทนใช้ร่างกายทำงานหนักมาหลายสิบปี จึงขอใช้ช่วงเวลาหลังปลดเกษียณ และเรี่ยวแรงที่ยังหลงเหลือออกไปตระเวนดูสิ่งที่น่าสนใจนอกบ้านสักหน่อย ลูกทั้งสองคนก็โตมากพอที่จะฝากฝังให้รับผิดชอบอะไรต่อมิอะไรแทนได้ทั้งลูกชาย ลูกสาว ไม่มีอะไรต้องกังวลใจสักเท่าไหร่ ถ้าจะมีห่วงเป็นพิเศษก็เรื่องของคู่ครองลูกๆ ว่าที่ลูกสะใภ้ และว่าที่ลูกเขยในอนาคต

 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทส่งท้าย (2)

    “หอมจัง”“ทำไมไม่นอนต่อล่ะคะ รีบลุกมาทำไม” อิงฟ้าหันมามองแวบหนึ่ง“ไว้รอนอนพร้อมกัน พี่อยากนอนกอดเมีย ไม่อยากนอนคนเดียว”ร่างสูงเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว เท้าคางมองแม่ครัวคนสวยที่หันหลังให้เขาอย่างชื่นชมปนหลงใหล ต้นคอขาวมีรอยแดงสลับแซม สะโพกหนั่นแน่น บั้นท้ายกลมกลึง กระทั่งเรียวขา ทุกส่วนมันดูเซ็กซี่ไปหมดอิงฟ้าอมยิ้ม วันไหนที่เธอมาค้างคืนด้วยเขาจะอ้อนเป็นพิเศษ อาทิตย์หนึ่งก็สามวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ แต่ใช่ว่าระหว่างนั้นติณณ์จะยอมทน มีโอกาสเป็นต้องหาเรื่องเปลื้องผ้า อีกไม่กี่เดือนเราสองคนจะแต่งงานกันแล้วด้วย คุณพ่อท่านเลยทำเป็นเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่ว่าไม่บ่นเรื่องที่เธอมานอนที่นี่“จะกินอะไรก่อนดีคะ ไข่ลวก หรือข้าวผัด”“ฟ้าทำพี่หมดแรง เอาไข่ลวกมาก่อนเลยดีกว่า”“ติณณ์ทำตัวเองมากกว่า ฟ้าห้ามแล้ว เอาแค่สามฟองพอนะคะ ห้ามันมากไป ไม่กินก็คึกจะแย่” เดินเหินยังขัดๆ อยู่เลย คิดแล้วก็เขิน ห้ามเขาไม่เคยได้เลยสักครั้ง“รักมากก็คึกมากเป็นธรรมดา” เขารวบเอวสาวเสิร์ฟแสนสวยมากอด มาหอม และยอดอกที่ดุนดันเสื้ออยู่มันทำให้เขาอยากเปลี่ยนมาดื่มนมสดจากเต้าแทนกินอย่างอื่น“ค่ะ ธรรมดาก็ธรรมดา และฟ้

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทส่งท้าย

    อิงฟ้าเริ่มเข้าไปเรียนรู้งานภายในออฟฟิศบ้างแล้ว โดยมีพ่อเลี้ยงเติมเต็มคอยกำกับดูแล การคบหาฉันท์คนรักระหว่างเธอกับติณณ์ก็รับรู้กันทั่วทั้งไร่ ควงกันไปไหนมาไหนอย่างเปิดเผยเพื่อนพ้องที่ทราบข่าวต่างยินดี และในวันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องทำงาน เธอกับติณณ์จึงใช้เวลาร่วมกันบนเตียงนานกว่าปกติ ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำของเมื่อวานมาจนถึงตอนสายโด่งของวันนี้ ยังไม่ได้ลุกไปไหน สภาพเตียงจึงดูไม่จืดเลยสักนิด“ที่รักขา”“หืม...” เสียงทุ้มติดยานคางขานรับในลำคอเบาๆ ตายังไม่ยอมลืม แก้มสากแนบซบอยู่กับอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยแดงที่เกิดจากการดูดเม้ม ริมฝีปากอยู่ใกล้หัวนมสีชมพูอ่อนใส ที่ปลายยอดสั่นระริกยามต้องลมหายใจอุ่นๆ และครึ่งตัวของเขาเกยอยู่บนกายอวบอิ่ม เพราะทั้งแขน ทั้งขาก่ายพาด “ฟ้าหิวข้าวค่ะ ปล่อยก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวมานอนให้กอดต่อ ตอนนี้ขอไปจัดการเอาอะไรใส่กระเพาะให้อิ่มก่อน” ท้องเธอร้องประท้วงมาสักพักใหญ่แล้ว หลังจากสูญเสียพลังงานไปมากโข แต่ติดตรงที่ไปไหนไม่ได้ เพราะคุณยักษ์ที่รักของเธอไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่รัดเธอเอาไว้เสียแน่นหนาสักที“งั้นฝากทำไข่ลวกให้พี่กินสักห้าฟองนะครับ ฟื้นกำลังหน่อย” แนบปากจูบทรวงอกเต่งตึง

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทที่ 15 (3)

    หลังกินข้าวเช้าด้วยกันแล้ว ทุกคนต่างก็เตรียมแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง เธอก็ขอตามติณณ์เข้าไร่ด้วย เพราะตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ยังไม่มีโอกาสได้ออกไปไหนเลย ออฟฟิศก็ยังไม่ได้เข้าไปเรียนรู้งาน แต่งกายทะมัดทะแมงตามที่เขาต้องการเป๊ะ พ่อคุณทูนหัวก็ยอมพามา เธอเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนพับแขนถึงข้อศอกแบบพอดีตัว ชายเสื้อทับด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้ม และรองเท้าผ้าใบ เดินเหินจะได้สะดวก บนศีรษะสวมหมวกปีกกว้างป้องกันแสงแดด ตามที่คนบงการสั่ง ทั้งที่มันยังรำไร ยังไม่ส่องแสงแผ่ความร้อนระอุลงมา เขาใส่ใจเธอทุกเรื่อง เวลาทำงานเขาก็จริงจัง แต่ก็คอยมองมาที่เธออยู่ตลอด ชี้นิ่วสั่งแล้วยังลงมือทำด้วย ส่วนเธอได้แต่นั่งมองอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาให้ผู้คนได้อาศัยหลบความร้อนกับคนงานหญิงอีกสองคนที่มานั่งคุยเป็นเพื่อน“นายติณณ์ไม่ปล่อยให้คุณหนูคลาดสายตาเลยนะคะ”“นั่นสิคะ ปกติเวลานายติณณ์ทำงานจะไม่สนใจสิ่งรอบตัว ตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างเดียว มีวันนี้นี่แหละค่ะ ที่แตกต่างไปจากทุกวัน คงเป็นเพราะคุณหนูอิงฟ้ามาด้วยแน่ๆ เลยค่ะ จิตใจนายเลยอยู่ไม่ค่อยสุขเท่าที่ควร” พูดจบก็พากันหัวเราะคิกอิ

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทที่ 15 (2)

    “ติณณ์คงไม่กล้าเกลียดผู้มีพระคุณหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณพ่อไม่ให้โอกาสติณณ์จริงก็เท่ากับว่าลูกในท้องของฟ้า ซึ่งก็คือหลานแท้ๆ เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณพ่อกับพี่เต็มจะขาดพ่อนะคะ ฟ้ายอมไม่ได้หรอกค่ะ ฟ้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา โดยไม่ขาดใครสักคน คุณพ่อต้องให้ติณณ์รับผิดชอบฟ้านะคะ” เสียงอ่อนในประโยคสุดท้าย พลางตีหน้าเศร้า แอบไขว้นิ้วชี้กับนิ้วนางที่ข้างลำตัว กล่าวขอโทษขอโพยที่พูดปดอยู่ในใจถ้าน้อยหน่าไม่ขึ้นไปบอกว่าติณณ์มาเธอก็คงไม่ได้ลงมาเจอสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าค่อนข้างตึงเครียด ติณณ์ไม่ได้เกริ่นกับเธอว่าเขาจะเข้ามาคุยกับคุณพ่อในเช้าวันนี้ ต้องการจะเซอร์ไพรส์หรืออะไรไม่รู้ แต่ที่เธอรู้คือเขามีความเป็นลูกผู้ชายสูงมาก อาจมากกว่ามนุษย์เพศชายทั่วไปด้วยซ้ำ เลยคิดจัดการปัญหาด้วยตัวเองโดยที่ไม่ให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องในขณะที่ยังไม่เรียบร้อย แต่มันไม่ทันแล้วไง เธอยื่นมือเข้ามายุ่งเต็มรูปแบบแล้วเงียบเป็นเป่าสาก ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย สายตาสามคู่ของผู้ชายสามคน และต่างสถานะพุ่งตรงมายังสาวสวยเพียงหนึ่งเดียวที่เดินลูบท้องเข้ามาสยบทุกความเคลื่อนไหวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เรือนกายอวบอิ่มยังคงอย

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทที่ 15

    “ผมรักลูกสาวของพ่อเลี้ยงครับ...ผมรักคุณหนูอิงฟ้า” เสียงทุ้มห้าวกล่าวอย่างหนักแน่นทุกถ้อยคำ อีกทั้งสีหน้า และแววตาก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าที่ลั่นวาจาออกมานั้นมันมาจากส่วนลึกภายในใจจิตใจ หาใช่เพียงลมปาก“หือ จะไม่พูดเกริ่นนำอะไรกับลุงสักนิดเลยเหรอเจ้าติณณ์” คิ้วสีดอกเลาเช่นเดียวกับสีผมของพ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ขมวดกันจนยุ่ง รอยย่นตามกาลเวลาปรากฏชัดเจน สายตาคมกริบของคนสูงวัยจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคร้ามคมติดนิ่งของชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนบุตรชายอีกคนอย่างพิจารณา แววตาเด็ดเดี่ยว แต่แฝงความกังวลเล็กๆ ที่จับสังเกตได้ แผ่นหลังตั้งตรง อกผาย ไหล่ผึ่ง สองมือวางไว้บนหน้าขา การวางตัวดูสุภาพกว่าปกติ เด็กรับใช้ที่ไปตาม บอกนายติณณ์มาขอพบ ก็คิดอยู่ว่าคงต้องเป็นเรื่องอะไรสำคัญ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาในเวลานี้แน่ แล้วก็จริงดังที่คาดเดาเอาไว้ มันสำคัญจริงๆ และมันไม่ใช่เรื่องงานด้วยสิ พอเจอหน้ากัน ยังไม่ทันได้กล่าวทักทายอะไรให้มากความก็มาสารภาพว่ารักยายฟ้า ทำเอาประหลาดใจแต่หัววันจริงๆ“ผมไม่รู้ว่าควรจะเกริ่นนำยังไงในเรื่องนี้ดี ผมเลยเลือกที่จะกราบเรียนตามตรง และผมขอยืนยันอีกครั้งว่าผมรักเธอครับ” เขาไม่ใช่คนมีวาทศิลป์ใ

  • เล่ห์รักร้ายเดียงสา   บทที่ 14 (3)

    “ฟ้าไม่เคยคิดรังเกียจติณณ์เลยสักนิด ไม่เคยเลยจริงๆ” ต่อให้ร่างกายเขาเลอะเทอะเปรอะเปื้อนมากกว่านี้เธอก็จะกอดเขาไว้แน่นๆ ด้วยความรักทั้งหมดที่มีริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มกว้างเมื่อถูกจู่โจมด้วยปากบวมช้ำ พลางช้อนใต้สะโพกยกร่างอวบอิ่มขึ้นจนตัวลอย หมุนตัวเป็นวงกลมไปหนึ่งรอบ เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากอิงฟ้า เมื่อหยุดหน้าผากมนก็แนบลงมาชิดติดกัน“อยากไปส่งถึงในห้องนอนแต่ไปส่งไม่ได้ อยากนอนกอดด้วย”“โธ่ อย่าทำเสียงเศร้าและทำหน้าหงอยแบบนี้สิคะที่รักขา เดี๋ยวฟ้าก็บังคับตัวเองไม่ได้ เผลอลากแขนติณณ์ติดมือขึ้นห้องไปนอนกอดแทนหมอนข้างหรอกค่ะ” มือบางลูบแก้มสาก มุมปากยกยิ้มสวยเก๋ ตั้งแต่สารภาพความในใจกับเธอ เขาก็ไม่ใช่ติณณ์คนเดิมอย่างที่แล้วมา มีมุมหื่น มีมุมอ้อน มีมุมน่ารักให้ได้เห็น เจอโหมดนี้ของเขาเข้าไป ทำเอาอิงฟ้าคนนี้ใจเปราะบางหมดแล้ว และยิ่งมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่มากกว่าแฟนกันแบบใสๆ เดินจับมือถือแขนกันธรรมดาติณณ์ยิ่งแสดงออกถึงความต้องการในตัวเธอผ่านทั้งการกระทำและคำพูดที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเขารักเธอมากเพียงใด“แล้วจะช้าอยู่ทำไม ลากพี่ไปเลยสิ อยากนอนให้ฟ้ากอดจะแย่”“เอ...ติณณ์คนหวงตัวหายไปตั้งแต่ตอนไ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status