บทนำ

ไร่โรจน์สุวรรณ.

เสียงนกน้อยร้องจิ๊บๆ เซ็งแซ่ ราวพวกมันกำลังร่วมกันบรรเลงขับร้องเพลงประสานเสียง ท่วงทำนองแรกเริ่มรำคาญหู นานไปนั้นกลายเป็นเพลิดเพลิน ขณะที่ดวงตะวันยังไม่โผล่พ้นเส้นขอบฟ้า เนื่องด้วยยังอยู่ในช่วงเช้ามืดค่อนสว่าง แสงแดดจึงยังไม่ปรากฏ หยดน้ำค้างใสแจ๋วเกาะพร่างพราวอยู่ตามยอดใบหญ้าบ้าง ใบไม้บ้าง ประกอบกับสายหมอกที่ค่อนข้างหนาตา ลอยละล่องอยู่ในอากาศ ปกคลุมก้อนเมฆเหนือสันเขาเขียวขจีที่สลับซับซ้อนกันไปเป็นแนวยาวไกลสุดลูกหูลูกตา บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอันงดงามในแถบพื้นที่นี้ สายลมที่โบกโชยมาอย่างต่อเนื่องให้ความรู้สึกสดชื่น และเย็นสบาย อากาศแสนบริสุทธิ์ที่ไม่สามารถปรุงแต่งได้ และช่วงเวลานี้น่าจะเหมาะแก่การนอนซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่บนเตียงนุ่มๆ มากกว่าการทำอะไรทั้งสิ้น แต่ไม่ใช่สำหรับสองหนุ่มต่างวัยที่กำลังนั่งซึบซับความงาม สูดเอาออกซิเจนเข้าปอด ไร้เสียงพูด ไร้เสียงคุยมีแต่เสียงของธรรมชาติ

 คนหนึ่งคือชายสูงอายุวัยหกสิบกลางๆ ที่มีบุคลิกภายนอกดูน่าเกรงขาม ส่วนอีกหนึ่งคนนั้นคือชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ รูปร่างสูงใหญ่ลักษณะท่าทางไม่ผิดแผกจากชายสูงวัยที่เป็นบิดานัก ทั้งสองคนเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง คนในพื้นที่ละแวกแถบนี้ให้ความเคารพนับถือ ยำเกรงและเรียกขานสรรพนามอย่างติดปากว่า ‘พ่อเลี้ยง’ ซึ่งก็คือเจ้าของไร่โรจน์สุวรรณที่มีอาณาเขตพื้นที่อยู่ในกรรมสิทธิ์การครอบครองผืนดินทั้งราบลุ่มไปจนถึงราบสูงจำนวนหลายพันไร่ ที่ได้มาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย โดยได้สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษหลายรุ่น จวบจนปัจจุบันพื้นที่ยังคงขยายและถูกพัฒนาให้เกิดประโยชน์อย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นอาณาจักรขนาดย่อมๆ มันกว้างใหญ่ไพศาลเกินกว่าที่จะมองเห็นด้วยสายตาเปล่าของตัวเอง

พ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ และพ่อเลี้ยงเติมเต็มได้ออกมานั่งตรงชานบ้านที่ทำระเบียงยื่นออกมาจากตัวบ้านบริเวณชั้นสองเพื่อดื่มด่ำบรรยากาศของวิวทิวทัศน์ระดับพรีเมียม หากจะตีราคาก็คงเป็นมูลค่ามหาศาล เพราะไม่ว่าจะมองไปทิศทางใดรอบตัวสามร้อยหกสิบองศาก็จะมีความงดงามของธรรมชาติที่ก่อกำเนิดโดยที่มนุษย์ไม่ได้เป็นคนรังสรรค์ขึ้นมาเช่นเดียวกับภาพวาดที่ศิลปินตวัดปลายพู่กันลงบนแผ่นกระดาษแล้วออกมาให้ผู้คนได้ชื่นชมถึงความงาม นี่มันสัมผัสได้จริงๆ จมูกสูดเอาอากาศแสนบริสุทธิ์ และสดชื่นเข้าสู่ปอดระลอกแล้วระลอกเล่า มันหาได้ยากตามเมืองใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยมลพิษทางอากาศ ซ้ำยังทำลายสุขภาพ พลางจิบชา กาแฟ กินขนมปังปิ้งรองท้อง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไปพลางๆ ระหว่างพ่อกับลูก

“แกได้โทรหาเจ้าติณณ์บ้างไหมเจ้าเต็ม” พ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ละสายตาจากเบื้องหน้ามามองลูกชายคนโต และคนเดียวที่เป็นเพศชายที่กำลังนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ ทุกวันนี้เติมเต็มคือหัวเรือใหญ่ ทำหน้าที่ทุกอย่างแทนพ่อที่กลายเป็นคนชีพจรลงเท้า ใช้เวลาที่ว่างเว้นจากการดูแลกิจการงานภายในไร่ที่ผันตัวเองมาเป็นที่ปรึกษาไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ กับพรรคพวกที่ขยันจัดทริปประเทศนั้น จังหวัดนี้อยู่เรื่อย เป็นทัวร์คนแก่ที่ไม่ได้มีความโลดโผน ไม่ต้องใช้แรงกายอะไรมากมายเหมือนวัยรุ่นหนุ่มสาวสมัยใหม่ เน้นไหว้พระ ทำบุญเป็นหลักใหญ่ ซึ่งมันบ่อยครั้งเสียจนลูกสาวสุดที่รักบ่นเป็นหมีกินผึ้งประจำ หากทราบข่าวคราวการเดินทาง ที่อิงฟ้าบ่นไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก เป็นห่วงสุขภาพของพ่อนั่นเอง กลัวว่ามากเกินไปจะเจ็บป่วยเอาได้ หากร่างกายปรับตัวไม่ทัน

 ไอ้ตัวเรามันแก่แล้วก็จริง แต่จะให้นั่ง ให้นอนอยู่บ้านเฉยๆ มันน่าเบื่อ ครั้นจะช่วยงานในไร่เหมือนก่อนลูกๆ ก็ไม่อยากให้ช่วยมากเท่าที่ควร ดังนั้นบั้นปลายชีวิตที่ยังคงมีลมหายใจอยู่นี้ หลังจากที่สู้ทนใช้ร่างกายทำงานหนักมาหลายสิบปี จึงขอใช้ช่วงเวลาหลังปลดเกษียณ และเรี่ยวแรงที่ยังหลงเหลือออกไปตระเวนดูสิ่งที่น่าสนใจนอกบ้านสักหน่อย ลูกทั้งสองคนก็โตมากพอที่จะฝากฝังให้รับผิดชอบอะไรต่อมิอะไรแทนได้ทั้งลูกชาย ลูกสาว ไม่มีอะไรต้องกังวลใจสักเท่าไหร่ ถ้าจะมีห่วงเป็นพิเศษก็เรื่องของคู่ครองลูกๆ ว่าที่ลูกสะใภ้ และว่าที่ลูกเขยในอนาคต