บทที่ 32

“เป็นความจริง” ท่านเจ้ากรมการเมืองบอกตามตรง “ผมเอะใจเรื่องคุณครั้งแรกตอนตรวจตราสำมะโนประชากรและการถือครองสิทธิ์ในอสังหาริมทรัพย์ อย่าเข้าใจผิดไป ผมไม่ได้เพ่งเล็งคุณ ทั้งหมดนี้เป็นงาน เป็นแค่การสำรวจตรวจตราตามปกติเท่านั้น”

“ครับ” ไซรัสรับคำสั้นๆ แล้วปล่อยให้ขุนนางสูงวัยเอ่ยต่อไป

“ชาวเมืองแต่ละคน โดยเฉพาะกลุ่มคนที่มีเงินถุงเงินถังล้วนมีที่มา...แม้จะมีกลุ่มที่ค้าขายจนร่ำรวยแล้วย้ายถิ่นฐานเข้ามาทำการค้า แต่ถ้าลองตรวจสอบที่มาที่ไปก็จะรู้ ว่าก่อนหน้านี้ คนพวกนั้นทำอะไร เคยอยู่ที่ไหนมาก่อน”

“ผมคงโกหกคุณไม่ได้จริงๆ” เป็นครั้งแรกที่ไซรัสยิ้มออกมาจากใจ

“คุณไม่ใช่ชนชั้นสูง แล้วก็ไม่ได้มาจากอาณาจักรอัสกันด์อย่างแน่นอน”

“ครับ ถูกต้องตามนั้น” พ่อค้าหนุ่มวางแก้วชาแล้วเริ่มเล่าประวัติตัวเองอย่างรวบรัด "ผมไม่ใช่ชนชั้นสูงของอาณาจักรนี้และไม่ได้มาจากอัสกันด์...ช่วงราวหนึ่งเดือนก่อน ผมยังเป็นแค่คนไร้หลักแหล่ง เที่ยวเดินเตร่ในเมืองหลวงไปพร้อมๆ กลุ่มอันธพาลที่พัฒนามาจากกลุ่มเด็กไร้บ้านข้างถนน”

“เล่าต่อไป”

“ผมค้นพบเส้นทางลับที่เหมาะจะใช้ข้ามชายแดนเวเนเซียเข้าไปในเขตแดนของพวกเผ่าพันธุ์โบราณที่พวกคุณหวาดกลัว ที่นั่น ผมพบโพรงดินขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยอัญมณี” ไซรัสสังเกตเห็นว่าแววตาขุนนางสูงวัยดูจริงจังมากขึ้นเมื่อเขาเอ่ยประโยคนี้

“แผ่นดินหลังแนวเขาน่ะรึ”

“ครับ”

“ให้ตายเถอะ” ท่านเจ้ากรมการเมืองขมวดคิ้วสีดอกเลาเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม “นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย” ชายสูงวัยจ้องหน้าไซรัสอย่างยากจะเชื่อ “คุณเอาเรื่องนี้มาบอกผมทำไม”

“เพราะผมเชื่อว่าคุณเป็นชายที่มีเกียรติ คุณจะไม่เที่ยวเปิดเผยความลับใครง่ายๆ หรือหาประโยชน์จากความลับใครอย่างคนไร้เกียรติแน่นอน”

“ผมอาจเปิดเผยเรื่องนี้เพื่ออาณาจักรก็ได้ไม่ใช่รึ? คุณก็รู้ เวเนเซียกำลังจะทำสงครามกวาดล้างพวกอสูร พวกปีศาจ การศึกสงคราม รู้ช่องทางลับให้มากย่อมดีกว่าไม่ใช่รึ ไหนจะอัญมณีที่เปลี่ยนเป็นเงินทุนสงครามได้อีกล่ะ?”

“ผมไม่คิดว่าคุณจะทำเรื่องพรรค์นั้น ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป เราก็จะยิ่งหยุดสงครามลำบาก คนอีกมากจะต้องตายเพราะใครหลายคนเกิดละโมบอยากได้อัญมณีล้ำค่าที่ทุกคนเคยเห็นเป็นรูปธรรม...

บางทีมันอาจก่อให้เกิดสงครามขัดแย้งระหว่างมนุษย์ด้วยกันเสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่แค่ขัดแย้งกันในหมู่พ่อค้าหรือขุนนางเท่านั้น...ไม่มีใครรับประกันได้ว่าเรื่องมันจะไม่ลุกลามจนถึงขั้นกลายเป็นสงครามระหว่างอาณาจักร ลองคิดดูสิครับ ตอนนี้อาณาจักรที่มีพรมแดนติดกับอาณาเขตของพวกเผ่าพันธุ์โบราณที่ว่านี้มีอยู่สามอาณาจักร คืออาณาจักรข้างเคียงอย่างอัสกันด์ อาณาจักรที่เพิ่งทำสัญญาสงบศึกกันได้แค่ยี่สิบปีอย่างอาเรนทร์ กับอาณาจักรที่อยู่กึ่งกลางอย่างอาณาจักรนี้

อัสกันด์เป็นเมืองแห่งป่า เกือบจะเป็นเมืองปิด ระหว่างอาณาจักรนั้นกับดินแดนเร้นลับหลังแนวเขาสูงชันก็มีทั้งแนวเหวกว้างและป่าดึกดำบรรพ์ที่ชาวอัสกันด์ไม่กล้าล่วงล้ำ ผิดกับอาเรนทร์ที่อยู่ไม่ห่างจากแหล่งอัญมณีล้ำค่าพอๆ กันกับเรา การเดินทางก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป อาณาจักรที่ทำอุตสาหกรรมเหมืองแร่และอัญมณีเป็นหลักอย่างอาเรนทร์จะไม่เปรี้ยวปากอยากลิ้มรสผลประโยชน์มหาศาลบ้างหรือ? ไหนจะอาณาจักรที่อยู่ห่างไกลออกไปอย่างซาร์เชมาอีกล่ะ

นอกจากนี้ ถ้าวัดกันตามเนื้อผ้า ระหว่างอาเรนทร์กับอาณาจักรนี้ อาณาจักรอาเรนทร์อาจจะอยู่ใกล้แหล่งอัญมณีที่ว่านี้มากกว่าเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อพวกเขาอยู่ใกล้กว่าเรา ถ้ามีการเปิดเผยเรื่องผลประโยชน์ อาณาจักรไหนจะเป็นฝ่ายเข้ายึดครองสะดวกกว่ากันล่ะ? หรือสองอาณาจักรจะจับมือแบ่งผลประโยชน์กันอย่างสันติ? ระยะแรกก็อาจทำได้อยู่หรอก แต่ใครจะกล้ายืนยัน ว่าเมื่อวันเวลาผ่านเลยไปจะไม่เกิดความขัดแย้งที่น่าเบื่อหน่าย”

พ่อค้าชุดดำลุกขึ้นยืนมองทอดออกไปด้านนอกหน้าต่างบานยาว ภาพจวนแสนสงบที่ดูสมถะกว่าคฤหาสน์ขุนนางคนใด ทำให้เขากล้าเอ่ยประโยคถัดมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ก่อนจะมาที่นี่ ผมเองก็ตรวจสอบเรื่องท่านเจ้ากรมมาบ้าง เรียนตามตรง ผมมาที่นี่ มาเพื่อพบท่านเจ้ากรมวันนี้ก็เพราะเรามีความเห็นตรงกัน เรื่องที่ไม่ต้องการให้เกิดสงครามหรือความวุ่นวาย”

“ผมจะเชื่อคำพูดชายที่หาหนทางตัดช่องย่องเข้าไปขนถ่ายอัญมณีจากอาณาเขตของพวกเผ่าพันธุ์โบราณมาค้าขายจนมั่งคั่งได้ยังไงกัน คุณใช้คนไปเท่าไหร่ มีกี่คนที่ต้องสังเวยชีวิตให้งานนี้” ท่านเจ้ากรมการเมืองถามเหมือนหยั่งเชิงมากกว่าหาเรื่องตำหนิ

“ไม่มีการสูญเสียอย่างที่คุณว่าหรอกครับ ที่สำคัญยิ่งกว่า ผมตั้งใจทำแค่ครั้งแรกครั้งเดียวเท่านั้น ทำเพื่อใช้มันเป็นประตูเข้าสู่สังคมชั้นสูง”

“เรื่องนั้นผมเห็นแล้วว่าคุณทำได้ดีไร้ที่ติ” แม้จะฟังดูเหมือนคำพูดเหน็บแนม แต่น้ำเสียงและสีหน้าท่านเจ้ากรมการเมืองไม่ได้ชวนให้รู้สึกแบบนั้น “ก็ดูสิ ตอนนี้เจ้ากรมการคลังวิลสัน วิลส์ตัน ขุนนาง ตลอดจนทหารมียศหลายคนต่างชื่นชม ‘ไซรัส พ่อค้าผู้ปราดเปรื่องและกว้างขวาง’ ”

“ครับ” ไซรัสน้อมรับคำกล่าวนั้น

“คุณทำเรื่องทั้งหมดนี้ไปทำไม...คงไม่ใช่แค่เพื่อทรัพย์สินเงินทองและอำนาจกระมัง?”

“ผมไม่เถียงว่าต้องการอำนาจกับทรัพย์สมบัติ สองสิ่งนี้เป็นของจำเป็น”

“จำเป็นสำหรับอะไร”

“ท่านเจ้ากรมเดาไม่ออกหรือ”

“พูดไปก็น่าขายหน้า ตั้งแต่แก่ชรา ความสามารถในการคาดเดาของผมก็ลดลงฮวบฮาบ” นั่นเป็นประโยคที่ทำให้พ่อค้าหนุ่มรู้ว่าต้องตอบให้ชัดเจน และต้องตอบให้ดี

ต้องตอบให้คู่สนทนาพึงพอใจ

“ผมทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อให้เข้าถึงกลุ่มคนที่เกี่ยวพันกับการก่อสงคราม แล้วหยุดยั้งมันสำเร็จ” ไซรัสหันกลับมาสบตาท่านเจ้ากรมการเมืองด้วยท่าทีขึงขัง...ดุจราชา “ผมอยากหยุดสงครามที่รังแต่จะสร้างความเสียหายนี้ อยากจะทำให้มันยุติ เพื่อที่ทั้งมนุษย์และพวกเผ่าพันธุ์โบราณที่อาศัยอยู่ด้านหลังแนวเขา จะได้กลับไปใช้ชีวิตสงบสุขตามเดิม”

ความเงียบเข้าครอบคลุมห้องกว้างในวินาทีนั้น

ขุนนางใหญ่และพ่อค้าต่างจ้องตากันนิ่ง เหมือนกำลังพูดคุยกันผ่านสายตา

“ผมจะไว้ใจพ่อค้าอย่างคุณได้หรือ” ท่านเจ้ากรมการเมืองถามเสียงเข้ม “ไม่แน่ว่าคุณอาจจับมือกับกลุ่มสนับสนุนสงครามอย่างเจ้ากรมการคลังวิลส์ตันกับพรรคพวก แสร้งทำเป็นอยากยุติสงคราม ลวงให้ผมตายใจ เพื่อหาช่องทำลายความน่าเชื่อถือหรืออาจถึงขั้นส่งผมไปขึ้นแท่นประหาร”

“คุณจะไว้ใจผมมากขึ้นไหม ถ้าผมบอกว่าสาเหตุที่คนของผมลัดเลาะชายแดนอาณาจักรเราผ่านเข้าไปขนถ่ายอัญมณีออกจากดินแดนเร้นลับนั่นได้ ก็เพราะได้รับความช่วยจากสิ่งที่ตอนนี้พวกคุณเรียกว่า ‘ปีศาจ’ ” ไซรัสตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน “ผมรู้จักกับราชาของดินแดนเร้นลับเป็นอย่างดี เขาไม่ต้องการสงคราม...ไม่ต้องการทั้งสงครามและการทำลายล้าง”

ถ้าเป็นคนอื่นคงโวยวายใส่หน้าแล้วกล่าวหาว่าเขาโกหก แต่ท่านเจ้ากรมการเมืองกลับนิ่งฟังอย่างตั้งใจ

“คุณมีอะไรเป็นเครื่องยืนยัน”