บทที่ 31

“คะ คุณหนู!” คนรับใช้หญิงหันรีหันขวางเหมือนเห็นเรื่องประหลาด แล้วท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายก็ฉวยจังหวะนั้นผละจากเขาอย่างรวดเร็ว

ในช่วงที่เขายังคงตั้งตัวไม่ติด อัยน์นากลับรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาสาวใช้ สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย

“เป็นอะไรมากไหมคะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เธอถามพลางตรวจดูตามเนื้อตามตัวสาวใช้

“มะ ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร” พอได้ยินสาวใช้ยืนยัน ท่านหญิงไร้สกุลก็ถอนหายใจ โล่งอก แล้วก้มลงเก็บเศษแก้วทั้งอย่างนั้น

หึ...ดีเสียจริง... แม่เจ้าประคุณทิ้งเขาให้ยืนนิ่งค้างอยู่คนเดียวโดยไม่ชายตาแลสักนิด

“ค...คุณหนู อย่าค่ะ” พอตั้งสติได้ สาวใช้ก็รีบย่อตัวลงช่วยเก็บข้าวของ ลนลาน

ดูเหมือนตอนนี้คนรับใช้หญิงจะลืมเรื่องที่เห็นเมื่อครู่ไปเสียสนิท

...ช่างเอาตัวรอดนัก ถึงจะเสียดาย แต่เห็นแก่ไหวพริบกับสีหน้าซื่อๆ นั่น วันนี้เขาจะยอมรามือ

“ของว่างเหรอคะ” อัยน์นายังคงทำท่าทำทางเหมือนจ่ายความสนใจทั้งหมดให้ข้าวของกับคนมาใหม่ “ดูจากชุดเครื่องใช้ ทั้งหมดนี้เป็นของว่างของท่านผู้หญิงใช่ไหมคะ”

“ค่ะ”

“ท่านผู้หญิงต้องไม่พอใจมากแน่ๆ” อัยน์นาทำท่าครุ่นคิด ก่อนเอ่ย “ถึงฉันทำอะไรแตกหักหรือชักช้าก็คงไม่โดนหักเบี้ยเลี้ยงหรือไล่ออก เพราะฉะนั้น เราควรจะแลกหน้าที่กันชั่วคราว”

“เอ๊ะ?” สาวใช้ทำท่าจะค้าน แต่คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ไม่ยอมฟัง

“อย่างมากท่านผู้หญิงคงแค่ดุว่า ยังดีกว่ามีคนต้องโดนลงโทษหรือไล่ออกตั้งเยอะ” เธอกุมมือสาวใช้ด้วยแววตาอ่อนโยน

ผู้หญิงคนนี้รู้วิธีทำดีต่อคนอื่น...พอเห็นแบบนี้แล้ว ไซรัสก็ไม่แปลกใจเลย ที่ผู้คนในคฤหาสน์ล้วนรักเธอ

“เดี๋ยวฉันจะดูแลเรื่องของว่างต่อเองค่ะ” คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์บอกสาวใช้ ก่อนเสนองานใหม่ให้ “แต่แลกกับเรื่องนี้ คงต้องขอแรงให้ช่วยพาแขกน้ำใจงามที่เพิ่งช่วยไม่ให้ฉันหกล้มไปพบคุณท่านที่เรือนนั่งเล่นด้านหลังคฤหาสน์ คุณเขาหลงทางน่ะค่ะ”

สาวใช้เหลียวมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป จากแววตาตื่นตระหนกกลายเป็นชื่นชม

“คุณเขาช่วยคุณหนูไว้เหรอคะ”

“ค่ะ” คนเป็น ‘คุณหนู’ ยืนยันด้วยรอยยิ้มที่เขารู้จักดี...มันคือรอยยิ้มสมบูรณ์แบบที่ศิลปินมักบรรจงวาดลงบนหน้ากาก

“เดี๋ยวท่านผู้หญิงจะรอนาน ขอตัวก่อนนะคะ” เธอบอกทั้งเขาและสาวใช้พร้อมกัน ก่อนเดินแยกออกไป เธอยังค้อมศีรษะให้เขาเล็กน้อยอย่างมีมารยาท

ไม่ใช่แค่รู้จักเอาตัวรอด ยังซ่อนความรู้สึกมิดชิด

แทนที่จะขุ่นเคือง ใบหน้าซึ่งปกติจะนิ่งเฉยดั่งรูปสลักกลับปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ

เขามองเจ้าของร่างอ้อนแอ้นในชุดขาวเดินจากไปจนลับสายตา ก่อนพยักหน้าให้สาวใช้เริ่มนำทาง

เรายังมีเวลาพบกันอีกมาก...ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย พ่อค้าหนุ่มได้แต่รำพึงในใจ รู้ดีว่าคราวหน้าตัวเองจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้แน่

ใช้เวลาไม่นานนัก ไซรัสก็เดินตามหญิงรับใช้ไปจนถึงสวนหย่อมด้านหลังคฤหาสน์ สถานที่ที่เขาเคยย่างเหยียบมาแล้วหนหนึ่ง

กลับมาคราวนี้ พ่อค้าหนุ่มได้มีเวลากวาดสายตามองอะไรต่อมิอะไรมากขึ้น

ที่แห่งนี้เป็นสวนหย่อมที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงจัดจริงอย่างที่พ่อบ้านเกริ่นไว้

มันเป็นสถานที่ที่มีกุหลาบออกดอกชูช่อกระจายอยู่ทั่วไป ตามพื้นดินแม้จะมีต้นไม้ชนิดอื่นแต่ก็ล้วนเป็นไม้ใบสีเขียวเข้มไร้ความโดดเด่น เหมือนปลูกไว้เป็นพื้นหลังให้เหล่ากุหลาบดอกสวย ที่พุ่มไม้ดัดรูปเทพธิดาผมยาวหยักศกมีกระถางกุหลาบพันธุ์เล็กทรงกรวยจัดวางอยู่หว่างอกต่างช่อดอกไม้ ที่เสาหินรอบเรือนนั่งเล่นมีเถากุหลาบเลื้อยพันและออกดอกแน่นขนัดจนแทบมองไม่เห็นก้านและใบ กระทั่งตัวเรือนนั่งเล่นสีขาวซึ่งถูกออกแบบให้เต็มไปด้วยหน้าต่างกระจกชนิดใสบานยาวก็ยังตั้งแจกันดอกกุหลาบและกระถางดอกไม้ชนิดเดียวกันไว้ข้างในมากกว่าสิบใบ

ทุกองค์ประกอบในสวน ชวนให้อดคิดไม่ได้ ว่าคงมีใครสักคนในครอบครัวแกรนเทรนท์ หลงใหลในมนตร์เสน่ห์แห่งกุหลาบแดงเสียจนไม่คิดชายตาแลดอกไม้ชนิดอื่น

“สวนหย่อมนี้เป็นของใครกัน?” ไซรัสแน่ใจว่าที่นี่จะต้องถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษเพื่อใครสักคน

และเขาก็เดาไม่ผิด

“ของคุณท่านค่ะ” สาวใช้คนเดิมตอบสั้นๆ ก่อนจะพาเขาสาวเท้าเข้าหาอาคารหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กซึ่งตั้งอยู่ระหว่างพุ่มไม้ดัดรูปเทพธิดาสององค์ “รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมชุดน้ำชามาให้”

หลังสาวใช้คล้อยหลังไปครู่ใหญ่ เจ้าบ้านสูงวัยก็เดินผ่านเส้นทางโรยกรวดมาหาเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านเจ้ากรมการเมือง” ไซรัสลุกขึ้นค้อมศีรษะทำความเคารพด้วยท่าทีที่แม้จะดูนอบน้อมแต่ก็ดูองอาจ สง่าผ่าเผย

เจ้าบ้านไล่สายตามองไซรัสตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบังและไม่น่าเกลียด ก่อนชม “รูปงาม องอาจ ทั้งยังดูฉลาดรอบคอบสมคำร่ำลือ”

“ขอบคุณครับ”

“เชิญนั่งสิ” ท่านเจ้ากรมการเมือง หรือหากเรียกตามยศขุนนางแล้วก็คือ ‘เจ้ากรมการเมืองแกรนเทรนท์’ ผายมือเชื้อเชิญ ก่อนจะขยับเข้านั่งโซฟาตัวใกล้กันด้วยท่าทีสุขุมสมเป็นขุนนางใหญ่ “ผมได้ข่าวว่าคุณร่ำรวยจากการค้าอัญมณีที่ขุดขนมาจากชายแดน”

เพราะจังหวะนั้น สาวใช้ยกน้ำชาเข้ามาพอดี ไซรัสจึงถือโอกาสนี้ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

ก่อนจะตอบอะไร เขาอยากหยั่งเชิงอีกฝ่ายดูเสียก่อน

“ว่ายังไง ตอบยากหรือ?” ท่านเจ้ากรมการเมืองถามทันทีที่สาวใช้เดินห่างออกไป

“มิได้ครับ”

“หรือเพราะไม่อยากโกหก” เจ้าบ้านยกน้ำชาขึ้นจิบ ก่อนเอ่ยต่อไป “พูดกันตามตรงเถอะนะ ผมเองก็ศึกษาเรื่องภูมิประเทศเรื่องทรัพยากรมาไม่น้อย แถบชายแดนฝั่งที่ติดกับแนวเขาทางตอนเหนืออาจจะยังมีป่าไม้ แต่อัญมณีสวยๆ ดีๆ น่ะ หมดไปตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ติดเรื่องความเชื่อเก่าแก่โบราณ ป่านนี้ใครต่อใครคงรุกแนวป่าเข้าไปทลายภูเขาหาสินแร่”

“ดูท่า ท่านเจ้ากรมคงตรวจสอบเรื่องผมมาไม่น้อย”

“เรื่องสำมะโนประชากรเป็นหนึ่งในหน้าที่รับผิดชอบหลักที่ผมต้องใส่ใจ”

ไซรัสมองตาชายตรงหน้าแล้วประเมิน...

ชายซื่อตรงและมีเกียรติเช่นนี้ หากเลือกโกหกก็คงไม่โดนคาดคั้น สำคัญที่ว่าชายคนนี้จะปิดใจและตีค่าว่าอีกฝ่ายเชื่อถือไม่ได้ไปตลอดกาล...

เขาคลี่ยิ้มให้ขุนนางสูงวัยก่อนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาที่สุด

“ท่านเจ้ากรมการเมืองข้องใจเรื่องที่มาที่ไปของผม”