บทที่ 41

“ทุกอย่างมีทั้งข้อดีข้อเสียครับ”

“ผมทำงานมานาน พอจะจับสังเกตได้ว่า ถึงทุกอย่างในโลกนี้จะมีทั้งข้อดีข้อเสีย แต่เวลาให้คุณค่า กับบางเรื่องเราให้คุณค่ามันแบบกลางๆ ไม่ได้ บ่อยครั้งโลกจะบังคับให้เราต้องเลือก...เลือกว่าจะมองเห็นบางเรื่องไปในทางไหนมากกว่ากัน ระหว่างดี กับเลว” เจ้ากรมการคลังวิลส์ตันถือแก้วเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม “เรื่องเลือกทำหรือไม่ทำสงครามก็เป็นหนึ่งในนั้น”

“ครับ” ไซรัสขานรับ เหมือนเห็นด้วยเสียเต็มประดา

“ถึงจะเพิ่งเข้าเมืองมาได้ไม่นาน แต่จากที่ผมทราบ คุณเป็นคนกว้างขวางไม่เบา...คนกว้างขวางแบบคุณ คงรู้ดีว่าตอนนี้บ้านเมืองเราตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน”

“ครับ ผมทราบดี” พ่อค้าหนุ่มตอบด้วยสีหน้าอาบรอยยิ้มเช่นเคย

“คุณรู้ไหม ไซรัส เราจำเป็นต้องทำสงคราม” ท่านเจ้ากรมการคลังบอกพลางกระดิกนิ้วสั่งให้สาวใช้รินของเหลวสีอำพันเพิ่มให้ “รู้ใช่ไหม ในแก้วนี้คืออะไร”

“จากกลิ่น ผมเดาว่าคงเป็นเหล้าหมักผลไม้...บางทีอาจเป็นเหล้าหมักจากปัญจาป อาณาจักรหมู่เกาะ ที่อยู่ทางใต้”

“จริงสิ...คุณเคยบอกว่าก่อนหน้านี้เคยใช้ชีวิตอยู่ที่อาณาจักรหมู่เกาะทางใต้ ต่อให้ไม่ใช่นักดื่มก็ต้องเคยลิ้มรสมาบ้าง” เจ้ากรมการคลังเลื่อนแก้วที่ไซรัสยังไม่ได้แตะต้องส่งให้ จากนั้นก็ยกแก้วตัวเองขึ้นคล้ายจะชวนดื่มพร้อมกัน

ทันทีที่เหล้ารสหวานอมขมกรุ่นกลิ่นผลไม้ชวนสดชื่นสัมผัสลิ้น คนเพิ่งเคยลิ้มลองเหล้าชนิดนี้ก็เข้าใจทันที ว่าทำไมผู้คนถึงยกย่องเหล้าจากอาณาจักรหมู่เกาะทางใต้ว่าเป็นยอดแห่งเหล้าผลไม้

“รู้ใช่ไหม ว่าเหล้านำเข้าจากต่างแดนชนิดนี้ ถือเป็นสินค้าฟุ่มเฟือยอย่างหนึ่ง”

“ครับ” คำว่าสินค้าฟุ่มเฟือยที่ท่านเจ้ากรมการคลังพูดถึง หมายถึงสินค้าที่ไม่จำเป็นต้องซื้อหามาก็ได้ แต่คนกลุ่มหนึ่งยินดีจะจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งเหล่านี้

“ทั้งๆ ที่มันเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย แต่ผู้คนในอาณาจักรกลับสั่งซื้อมาดื่มกินเป็นว่าเล่นจนแผ่นดินใหญ่เริ่มจะขาดทุนจากการค้าขายกับอาณาจักรหมู่เกาะนั่น...ก็อย่างว่าล่ะนะ เราไม่มีสูตรผลิตเหล้าหมักชนิดนี้ แถมดูเหมือนผลไม้บางชนิดที่ใช้เป็นส่วนผสมหลักจะมีก็แต่ในอาณาจักรหมู่เกาะทางใต้เท่านั้น พอคนในอาณาจักรต้องการ แต่เราผลิตเองไม่ได้ ก็มีแต่ต้องนำเข้ามาให้คนมีเงินกลุ่มนี้” ท่านเจ้ากรมการคลังยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกอึก ก่อนเอ่ยต่อไป “แต่พอจะมีสงคราม...สงครามทำให้ผู้คนหวาดหวั่น มันทำให้พวกเขาสำนึกได้ว่าสินค้าฟุ่มเฟือยเหล่านี้เป็นของเกินจำเป็น... เชื่อไหม ตั้งแต่มีสงคราม ตอนนี้เรานำเข้าสินค้าฟุ่มเฟือยน้อยลงมากเชียวล่ะ”

“แถมข่าวเรื่องสงครามยังส่งผลพลอยได้ให้ข้าวของในคลังสินค้าราคาสูงขึ้นอีกต่างหาก ถึงต่อไปอัญมณีกับแพรพรรณราคาแพงที่เป็นสินค้าสิ้นเปลืองเกินจำเป็นอาจขายยากขึ้น แต่จนถึงตอนนั้น สินค้าในคลังผมคงขายหมดไปแล้ว” ไซรัสต่อความให้ด้วยใบหน้าของพ่อค้าอารมณ์ดี

“มีแผนจะเปลี่ยนไปค้าขายอย่างอื่นงั้นหรือ?”

“ผมเริ่มกักตุนสินค้าทำกำไรอย่างอื่นไว้บ้างแล้ว เมื่อไหร่ที่สงครามมาถึง ผู้คนจะเรียกหาสินค้าที่ผมมี”

“อะไรล่ะ”

“บอกตอนนี้ท่านเจ้ากรมคงไม่ตื่นเต้นนัก”

เจ้ากรมการคลังหลุดหัวเราะออกมาทันที

“ไซรัส คุณเป็นคนที่เข้าใจโลก” เจ้าของบ้านวางแก้วเหล้าในมือแล้วสบตาเขา บ่งบอกว่ากำลังจะคุยเรื่องสำคัญ “ว่ากันตามตรงเถอะนะ ไซรัส ผมเองก็ไม่อยากอ้อมค้อมกับคุณ”

“ครับ”

“มีแหล่งข่าวเชื่อถือได้บอกผมมาว่าคุณคิดจะไปเข้ากลุ่มกับพวกต่อต้านสงคราม”

“เจ้ากรมการคลัง วิลสัน วิลส์ตัน เป็นคนกว้างขวาง หูไวตาไว สมคำร่ำลือจริงๆ” คนเป็นแขกคลี่ยิ้มกว้างขึ้น “ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ผมทำแบบนั้นจริงๆ”

เจ้ากรมการคลังวิลส์ตันเชิดหน้า มองเขาด้วยแววตากระด้างขึ้น

“แต่ไม่ใช่แบบนั้นครับ ไม่ใช่อย่างที่คุณกับแหล่งข่าวเชื่อถือได้อะไรนั่นคิด” ไซรัสเอ่ย ไม่ทุกข์ไม่ร้อน “ไม่ทราบว่าท่านเจ้ากรมการคลังเคยได้ยินคำนี้หรือเปล่า คำที่ว่า ‘รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง’ ” ว่าแล้ว คนเป็นแขกก็ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ

“ภาษิตเก่าแก่จากแดนไกลน่ะรึ?”

“ครับ” พ่อค้าหนุ่มกระดิกนิ้วส่งสัญญาณให้หญิงรับใช้เติมเหล้าให้ตัวเองกับเจ้าบ้านอย่างเป็นธรรมชาติ “ผมค่อนข้างสนใจเรื่องที่ท่านเจ้ากรมการเมืองเป็นที่เชื่อถือของพวกชาวเมือง...ไม่เพียงเท่านั้น ดูเหมือนในแวดวงราชการ ขุนนางสูงอายุผู้นี้เองก็ได้รับความนับถือไม่น้อย”

“ว่าต่อไป”