บทที่ 55

ท่ามกลางสวนกุหลาบสีแดงจัด ท่านหญิงกุหลาบดอกงามก้มหน้าร่ำไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ปลดปล่อยหยาดน้ำตาบริสุทธิ์จำนวนมาก หยดรดก้นหลุม

“คุณหนูคะ...” มาธาพยายามบีบไหล่ปลอบโยน

สัมผัสจากต้นห้อง เตือนให้เธอได้สติ ว่าสิ่งที่ควรทำตอนนี้ไม่ใช่การร้องไห้ แต่เป็นการเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์แล้วทำให้เหล่าคนผู้รอดูเธอพ่ายแพ้ประหลาดใจ

ในตอนที่ท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายลืมตากลับมองความเป็นจริงนั่นเอง เธอก็พบว่ามีบางอย่างไม่สมเหตุสมผล

น้ำตาทุกหยดที่หล่นลงสู่ก้นหลุม...แทนที่มันจะซึมหายลงไปในเนื้อดิน มันกลับแผ่กระจายเป็นวงกว้างกว่าปกติ ทั้งยังเปลี่ยนก้นหลุมส่วนนั้นให้เป็นสีดำ

พอเห็นเท่านั้น อัยน์นาก็รีบขุดขยายปากหลุม แล้วใช้มือปัดๆ ดินก้นหลุมจนเห็นว่ามีหีบโลหะสีดำ เก่าๆ ฝังอยู่

“นั่นใช่หีบที่คุณนายน้อยเอามาฝังหรือเปล่าคะ” มาธาถาม น้ำเสียงตื่นเต้น

ต้นห้องสาวรีบขยับเข้ามาช่วยคุณหนูขุดคุ้ยอีกแรง ใช้เวลาไม่นาน ทั้งคู่ก็ยกหีบใบนั้นขึ้นมาจนได้

หีบใบนี้ เป็นหีบที่ทำฝาปิดอย่างง่าย ไม่มีกุญแจล็อคไว้ นัยว่าผู้ฝังต้องการให้คนขุดพบนำข้าวของในนี้ออกไปใช้ได้ตามแต่ใจปรารถนา

พอเปิดหีบใบใหญ่ออกแล้ว อัยน์นาก็เห็นว่ามีหีบอีกใบวางซ้อนอยู่ในนั้น มันเป็นหีบไม้เนื้อแดง สลักลายนกพิราบรายล้อมด้วยดอกกุหลาบไว้ด้านบน ภายในหีบใบนั้นไม่เพียงมีชุดสีขาวปักดิ้นทองเหลืองอร่าม ยังมีข้าวของทุกอย่างที่สุภาพสตรีต้องใช้ยามออกงาน ตั้งแต่เครื่องประดับ ถุงมือ ไปจนถึงรองเท้า...

“ขอบคุณค่ะ...แม่” อัยน์นายิ้มทั้งน้ำตา ก่อนวางหีบแล้วโผเข้ากอดมาธา “ขอบคุณมากนะคะที่บอกเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆ ”

“คุณหนูคะ ดิฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ดิฉันเกือบทำให้คุณหนูคลาดจากหีบใบนี้ตลอดไปแล้วด้วยซ้ำ” มาธากล่าวแก้เก้อ

“ไม่หรอกค่ะ” เธอกอดต้นห้องแน่นขึ้น รู้สึกขอบคุณจากหัวใจ “ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ ”

“คุณหนูคะ เสียเวลามากแล้ว รีบเอาของพวกนี้ไปแต่งตัวเถอะค่ะ” มาธาเตือนสติคนเป็นนาย “ระมัดระวังนะคะ อย่าให้ใครเห็นเข้า ไม่งั้นจะโดนแกล้งเอาอีก...เดี๋ยวดิฉันกลบหลุมนี่แล้วจะตามไป”

“ช่วยกันสองคนไวกว่านะคะ”

พอได้ยินประโยคนั้น มาธาก็ขยับมือขึ้นกอดคุณหนูแน่น

สองนายบ่าวช่วยกันกลบดินกลับลงหลุมอย่างเร่งรีบ ไม่นานหน้าดินก็กลับราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทางดีแล้ว อัยน์นาก็หอบหีบใบนั้นกลับขึ้นตึกใหญ่ โดยมีต้นห้องคอยเดินตามต่างองครักษ์พิทักษ์ภัย

เย็นย่ำแล้ว...น้ำค้างเริ่มโปรย

ท่ามกลางสวนดอกไม้สีแดงสวย แว่วเสียงสายลมหวีดหวิว ฟังคล้ายเสียงมารดาเห่กล่อมบุตรในอุทร

“อัยน์นาล่ะ” เจ้ากรมการเมืองถามหาลูกสาวคนสุดท้องทันทีที่เห็นท่านผู้หญิงและลูกสาวคนโตกับคนรองเดินลงบันไดมาพร้อมๆ กัน

จากบันไดกว้างขวางกลางโถงใหญ่ มองเห็นรถม้าคันงามสลักลายประจำตระกูลแกรนเทรนท์จอดรออยู่อย่างงามสง่า

“เอ...น่าจะมาถึงได้แล้วนะคะ เธอแต่งตัวเสร็จเป็นคนแรกด้วยซ้ำ” ท่านผู้หญิงเธลม่าทอดถอนใจ “แอนนาเบล ไปตามอัยน์นามาหน่อยเถอะ เราจะได้ออกข้างนอกกันเสียที ป่านนี้ใครต่อใครคงไปถึงงานเลี้ยงกันหมดแล้ว”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เสียงที่ทุกคนจำได้ว่าเป็นอัยน์นา ทำให้ท่านผู้หญิงเผลอคลี่ยิ้มน้อยๆ

“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเธอก็มาเสียที” ท่านผู้หญิงหันหลังกลับไปมองทางเสียง คาดหวังว่าจะได้เห็นลูกเลี้ยงบอกปัดขอไม่ไม่งานเลี้ยง หรือไม่ก็ปรากฏกายในชุดกระโปรงธรรมดาๆ หรือชุดราตรีประหลาดๆ คล้ายตัดเย็บไม่เสร็จสักชุด ชนิดที่ท่านเจ้ากรมเห็นแล้วไม่กล้าพาไปงานเลี้ยงด้วย

แต่เมื่ออัยน์นาก้าวขาลงมาจนถึงกลางบันได นายหญิงของคฤหาสน์ก็ต้องยกพัดขึ้นป้องปากด้วยมือที่สั่นเทา

แววตาท่านผู้หญิงดูตื่นตะลึงไม่แพ้ทุกคนในที่นี้

“ชุดลูก...” ท่านเจ้ากรมเอ่ยได้เท่านี้ก็นิ่งไป ได้แต่จ้องมองลูกสาวก้าวเดินลงมาหาด้วยแววตาภาคภูมิใจระคนเศร้าสร้อย

อัยน์นาในยามนี้ดูสงบเสงี่ยม งามสง่า ท่วงท่าการเดิน แววตา น้ำเสียงการพูดจา ล้วนสงบนิ่ง ผมยาวหยักศกที่เคยเกล้าเป็นมวยสูงเปลี่ยนเป็นเกล้าเก็บผมขึ้นเพียงครึ่งศีรษะ ส่วนที่เหลืออีกกึ่งหนึ่งปล่อยให้ทิ้งตัวยาวสลวยดุจแพรไหม

แม้จะมองเห็นชุดราตรีฟูฟ่องเพียงนิดหน่อยเพราะเจ้าตัวคลุมผ้าคลุมไหล่สีเข้มผืนใหญ่ปิดไว้มิดชิด แต่ก็ยังพอดูออก ว่าน่าจะเป็นชุดเสื้อผ้าชั้นดีที่ตัดเย็บมาอย่างประณีต

“สายมากแล้ว...พวกเราออกเดินทางกันเถอะค่ะ” จบคำอัยน์นา ท่านเจ้ากรมก็ก้าวเข้ามายื่นมือให้ลูกสาว

เมื่อเธอวางฝ่ามือบนมือเขา คนเป็นบิดาก็จับมือบอบบางนั้นคล้องแขนแล้วพาเดินไปส่งขึ้นรถม้าก่อนใครเพื่อน ทำเอาสตรีสามคนที่ยังยืนนิ่งค้างยิ่งริษยาอาฆาตที่ท่านเจ้ากรมเอาใจใส่แค่ลูกสาวนอกสมรสเท่านั้น

“ไปแต่งเนื้อแต่งตัวมาใหม่ซะดิบดีเชียว...มันไปเอาชุดมาจากไหนคะ” แอนนาเบลกระซิบถามมารดาด้วยความขัดใจ

หนนี้ ท่านผู้หญิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ต่างจากทุกครั้ง

“จากนรกน่ะสิ”

ก่อนที่ใครจะพูดอะไรมากกว่านี้ พริสซิลล่ากลับเตือนให้แม่กับน้องสาวไปขึ้นรถ

“สายแล้วนะคะ” ท่านหญิงคนโตบอกเรียบๆ ท่านผู้หญิงจึงเดินเชิดหน้าไปขึ้นรถ ไม่พูดไม่จา

“รับได้เหรอคะ คุณพี่ ไซรัสก็ไปงานนี้ด้วยนะคะ” ก่อนเดินตามมารดาไป แอนนาเบลยังอดถามไม่ได้

แต่คำตอบที่พริสซิลล่ามอบให้ กลับยิ่งทำให้ท่านหญิงคนรองประหลาดใจจนต้องนั่งขมวดคิ้วแน่นไปตลอดทาง

“ไม่ดีหรือไงที่มันเด่น...เด่นสิดี...ให้มันโดดเด่นให้ผู้คนโจษจันกันทั่วนั่นแหละดี”