บทที่ 56

กว่าตระกูลแกรนเทรนท์จะมาถึงประตูท้องพระโรงที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงหนนี้ งานเลี้ยงก็เริ่มไปนานแล้วอย่างที่ท่านผู้หญิงว่า สร้างความพึงพอใจให้ท่านผู้หญิง พริสซิลล่า และแอนนาเบลไม่น้อย

งานเลี้ยงหนนี้ จัดเป็นงานเลี้ยงเต้นรำอย่างที่อัยน์นาเคยได้ข่าว

มันเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่ ภายในท้องพระโรงกว้างขวางปูพรมสีแดงจัดผู้คนมากมายในชุดหรูหราต่างจับคู่เต้นรำ บ้างก็พูดคุย ยิ้มแย้ม

ผู้คนและการแต่งกายว่าน่าประทับใจแล้ว ต้นเสาและเพดานโค้งสีขาวสลักลายละเอียดอ่อน โคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ใจกลางเพดาน สายประดับคริสตัลที่ห้อยทิ้งตัวเป็นสาย ช่อดอกลิลลี่สีขาวดอกใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน ทหารยืนยามและบริกรในชุดหรูหรา วงดนตรีเล่นสดขนาดมหึมา เครื่องดื่มสีสันแปลกตามากกว่าสิบชนิด ม้านั่งบุกำมะหยี่สีแดงเข้มขาตั้งฉลุลายแบบเดียวกับเพดานดูเรียบหรูรับกับพื้นพรมและผนัง อาหารและของว่างนับร้อยชนิดจัดไว้เป็นคำๆ ประดับประดาด้วยผงสีทองสวยเด่น แต่ละรายละเอียดในงานเลี้ยงล้วนดูสวยงามมีระดับจนไม่อาจนิยามเพียงสั้นๆ ได้ว่า ‘น่าประทับใจ’

“เข้าไปตอนนี้ต้องเด่นแน่ๆ ” แอนนาเบลเอ่ย น้ำเสียงมั่นใจ

“ไปเป็นกลุ่มก็ไม่เด่นอยู่ดี” พริสซิลล่าแย้งเสียงเรียบ

ถึงพริสซิลล่าจะเพิ่งขัดคอแอนนาเบล แต่ดูจากสีหน้าแล้ว อัยน์นาก็พอเดาออกว่าพี่สาวต่างมารดานางนี้ก็ตื่นเต้นไม่น้อย

“ถ้าอย่างนั้น พวกลูกก็เข้าไปทีหลัง แม่กับคุณพ่อจะเข้าไปก่อน อัยน์นา...เธอมากับพวกเราก็แล้วกัน”

“ค่ะ” อัยน์นาตอบอย่างว่าง่าย

แต่ก่อนจะเดินตามท่านผู้หญิงกับบิดาเข้างาน คุณหนูผู้คลุมผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่มาตลอด ก็ปลดผ้าคลุมผืนนั้นส่งให้มหาดเล็กผู้มาต้อนรับ “ผ้าผืนนี้ทั้งใหญ่ทั้งหนัก ดิฉันซุ่มซ่าม อาจทำชายผ้าเกาะ เกี่ยว หรือกวาดข้าวของเสียหาย ถ้าไม่รบกวนเกินไป ขอฝากไว้ที่นี่ได้ไหมคะ”

ไม่มีใครใส่ใจฟังประโยคยาวเหยียดนั้น

ทุกคนต่างเผลอมองความงดงามสะดุดตาตรงหน้าชนิดลืมหายใจ

วันนี้อัยย์นาสวมชุดราตรีสีขาวปักดิ้นทองเป็นลายเส้นวิจิตรบรรจง ลายปักเหล่านี้เรียงตัวแน่นขนัดตลอดชุด เว้นว่างไว้ก็แต่จีบกระโปรงด้านหน้าที่ใช้ลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์จับจีบซ้อนผ้าสีขาวอีกชั้น  ส่วนบนตั้งแต่หัวไหล่ยันเอวตัดเย็บเข้ารูปขับเน้นทรวดทรง ตัวกระโปรงพองอย่างเป็นธรรมชาติ...พอเดาได้ว่าภายในน่าจะจับจีบผ้าที่จับรูปจับทรงได้ซ้อนเป็นชั้นๆ เย็บแทรกไว้ระหว่างกระโปรงชั้นนอกสุดกับผ้าซับใน ดูเข้ากันกับรองเท้าส้นสูงสีทอง

ชุดราตรีที่มองปราดเดียวก็รู้ ว่าผู้ตัดเย็บและผู้ทอผ้าต้องใช้เวลา ฝีมือ และความวิริยะอุตสาหะอย่างมากในการรังสรรค์ผลงานชิ้นนี้ ช่วยให้ผิวขาวจัดบนเรือนร่างอ้อนแอ้นยิ่งเปล่งรัศมีโดดเด่นจนไม่อาจละสายตา

ตอนคลุมผ้าสีเข้มผืนนั้นปิดลายปักทองเธอดูงดงามเหมือนเจ้าหญิงในหมู่เจ้าหญิง แต่ตอนนี้...เธอเปล่งประกายเสียยิ่งกว่าราชินีเยาว์วัยในบทขับลำนำปรัมปราทุกเรื่อง

“ไปกันเถอะค่ะ” อัยน์นาบอกเสียงกังวานหวาน

เสียงนั่น ช่วยเรียกสติท่านผู้หญิงและทุกคนในบริเวณนั้น

“หล่อน...” ท่านผู้หญิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นางเหลียวมองลูกสาวทั้งสอง ก่อนดึงสายตากลับมามองธิดานอกสมรสสามีด้วยแววตาวาวโรนจ์เหมือนโกรธจัด

วันนี้พริสซิลล่าสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มขับผิว ส่วนแอนนาเบลสวมชุดกำมะหยี่สีเขียว ทั้งคู่ดูหรูหราโดดเด่น แต่เมื่อเทียบกับอัยน์นาแล้ว ใช้แค่คำว่า ‘ห่างชั้น’ ก็อาจฟังดูไพเราะไป

“ให้อัยน์นาเดินลงไปก่อนเถอะค่ะ...เดินเข้าไปคนเดียว จะได้โดดเด่นไงคะ” ไม่น่าเชื่อว่าประโยคนี้จะหลุดออกมาจากปากพริสซิลล่า “วันนี้เป็นวันแรกที่อัยน์นาเข้าวัง ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนเราพาน้องมาเปิดตัวอย่างเป็นทางการ” ท่านหญิงคนโตยังกล่าวต่อไป “สาวน้อยแรกแย้มจะเปิดตัวทั้งที ก็ต้องเอาให้เด่นสักหน่อย จริงไหมคะ คุณพ่อ”

“ไปเถอะ” เจ้ากรมการเมืองบอกอัยน์นาสั้นๆ เป็นเชิงว่าเห็นด้วยกับลูกสาวคนโต

ท่านผู้หญิงตั้งท่าจะแย้ง แต่ก็เป็นอีกครั้งที่พริสซิลล่าขวางไว้

หล่อนคว้ามือมารดาแล้วบีบแน่น เหมือนจะบอกว่าอยากให้ปล่อยอัยน์นาทำตามที่ตนเสนอ คุณหนูคนใหม่จึงได้เดินลงจากบันได เข้างานไปเป็นคนแรกของกลุ่ม

ไม่มีเสียงประกาศ อาจจะด้วยคนประกาศมัวตะลึงมองจนลืมหรือไม่รู้จะประกาศว่าอย่างไรดีก็เป็นได้ ทั้งอย่างนั้น ใครต่อใครต่างก็เหลียวมองมา

อัยน์นาประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธออาจจะเคยอ่านตำราศึกษาเรื่องราวหลากหลายจากชั้นวางหนังสือในห้องทำงานบิดาจนกล้าพูดว่าไม่มีหนังสือเล่มใดที่เธอไม่เคยเปิดอ่าน ในบรรดาหนังสือจำนวนมากมีหลายเล่มเล่าขานถึงงานเลี้ยงหรูหราและสถาปัตยกรรมวิจิตรบรรจงในพระราชวังกลาง แต่การเรียนรู้ผ่านหนังสือ แตกต่างจากการได้พบประสบการณ์ตรงลิบลับ

เธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน หลังเดินลงจากบันไดแล้ว จึงได้แต่หยุดนิ่งรอบิดาและคนอื่นๆ

ไม่นึกว่าไม่กี่วินาทีถัดมา สุภาพบุรุษรูปงามผมสีทองส่องประกายในชุดสีขาวประดับดิ้นทอง ติดเครื่องประดับยศมากมาย จะก้าวเข้ามาโค้งคำนับ ขอเธอเต้นรำด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์

อัยน์นาไม่ชอบใจแววตากะล่อนบอกยี่ห้อเสือผู้หญิงในตาเขาเท่าไหร่นัก แต่มองจากเครื่องประดับยศและสายตาผู้คนในโถงกว้าง อัยน์นาก็พอเดาออกว่าชายผู้นี้ต้องเป็นเชื้อพระวงศ์หรือไม่ก็อาจจะเป็นมากกว่านั้น

เธอไม่ได้กระเหี้ยนกระหือรืออยากเต้นรำกับชายชั้นสูงหรือผู้มีอำนาจวาสนา แต่มองว่าหากปฏิเสธก็อาจทำชายผู้นี้ขายหน้า สร้างความขุ่นข้องหมองใจให้ผู้มีอำนาจเสียเปล่าๆ เธอจึงย่อตัวลงทำความเคารพตามที่เรียนรู้มา จากนั้นก็ยื่นมือไปวางลงบนฝ่ามือเขาตอบรับคำเชิญนั้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนยากจะหาใครเหมือน