ตอนที่8 เจ็บให้จำ

"ถ้าเธออยากไปมากฉันจะเซ็นอนุมัติให้ตอนนี้เลย" ก่อนที่เขาจะหยิบปากกาที่วางอยู่ไม่ไกลมาเซ็นชื่ออนุมัติในใบลาออกให้โดยไม่คิดจะรั้งเธอไว้เลยสักนิดเดียว แถมยังหยิบเอาสมุดเช็คเงินสดที่พกติดกระเป๋าเสื้อสูทออกมาพร้อมเซ็นชื่อและกรอกจำนวนเงินเป็นของกำนัลให้เธออีกหนึ่งใบด้วย

"เอาไปสิ แต่ถ้าอยากกลับมาทำงานกับฉันใหม่ก็ได้นะ ตำแหน่งเดิมอาจจะไม่ว่าง แต่อย่างน้อยเธอก็ช่วยเป็นความสุขทางกายให้ฉันมานาน ฉันจะหาตำแหน่งว่างที่เหมาะสมให้ก็แล้วกัน นี่เป็นเงินพิเศษที่ฉันให้อีกต่างหาก ฉันไม่ใช่คนใจดำมากมายอะไร คงมากพอสำหรับเธอที่เสียเวลาอยู่กับฉันตั้งหลายปี"

หญิงสาวจ้องมองทุกการกระทำของเขาด้วยความเจ็บปวด ใบลาออกพร้อมเช็คเงินสดจำนวนเจ็ดหลักถูกยื่นส่งให้ตรงหน้า ค่าเสียเวลาอย่างนั้นหรือ แต่เธอไม่ได้อยู่กับเขาเพราะหวังสิ่งตอบแทนแบบนี้ ความรักที่เคยมอบให้เขามาตลอดเขาอาจจะไม่เคยมองเห็น ไม่เคยให้ค่า แต่ทุกอย่างเธอทำให้ด้วยหัวใจที่รักจริง

แต่เพียงเพราะเหตุผลเดียว เพราะวันนี้มีสิ่งที่เธอจะต้องรักให้มากกว่า เธอถึงต้องเดินออกมาทั้งที่ใจไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้มาก่อนสักครั้ง เพราะลูกน้อยในท้องคนเดียว แม้จะเป็นเพียงแค่ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในชีวิต แต่นี่คือของขวัญล้ำค่าที่เธอไม่กล้าจะทำลายได้ลง อย่างน้อยลูกในท้องก็เกิดจากผู้ชายที่เธอรัก ไม่คิดจะคลอดลูกคนนี้เพื่อมาเรียกร้องสิทธิ์อะไรในวันข้างหน้า แต่เพราะลูกคือลูก คืออีกหนึ่งชีวิตที่ไม่ควรถูกทำลาย หมามันยังรักลูกเลย แล้วเธอเป็นคนแท้ ๆ ทำไมถึงจะไม่รักลูกตัวเอง

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต ลูกของเธอต้องมีชีวิตเพื่อเกิดมาลืมตาดูโลกใบใหญ่ ทุกอย่างที่เขาได้เห็นในวันนี้ขอให้เขาเข้าใจและรับรู้แบบนั้นมันดีที่สุดแล้วจริง ๆ

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเช่นกันนะคะ ขอให้คุณลีโอมีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ ขอบคุณวันเวลาดี ๆ ที่เคยมีให้ได้จดจำ จีน่าคงไม่กลับมารบกวนอะไรคุณอีกแล้ว"

ใบหน้าที่เรียบเฉยตอบกลับ พยายามบังคับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากให้เขารับรู้ว่าเธอเจ็บปวดในใจมากมายสักแค่ไหน แต่สักวันเธอคงจะตัดใจจากเขาได้เหมือนกัน เพียงเพราะมันยังไม่ใช่ตอนนี้ก็เท่านั้นเอง

"อวดดีเข้าไปเถอะ อย่าให้เห็นซมซานกลับมาขอความช่วยเหลืออะไรจากฉันนะ จำคำพูดของตัวเองเอาไว้ด้วย ผู้หญิงอย่างเธอแม่งน่ารำคาญฉิบหาย!"

พลั่ก!

แถมยังผลักร่างของเธอจนแผ่นหลังชนกระแทกเข้ากับผนังด้วยความโมโห ก่อนจะเดินหงุดหงิดหัวเสียออกจากห้องพักไปอย่างไม่สบอารมณ์

จิณห์วรารู้สึกเจ็บที่แผ่นหลังเพราะแรงกระแทก แต่คงไม่เท่ากับหัวใจที่มันรู้สึกอยู่ในเวลานี้ น้ำตาที่มันอัดอั้นไว้นาน พรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตก ขาเรียวยาวแทบไม่มีแรงที่จะหยัดยืนได้ไหว จนต้องทรุดกายลงนั่งกับพื้นและร้องไห้ให้กับชีวิตที่มันไม่เป็นเหมือนฝัน

ฝ่ามือเรียวยกขึ้นแตะลงที่หน้าท้องของตัวเองอีกครั้ง สิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้ดูต่างหน้า ความรักที่เธอมีให้เขากำลังก่อตัวขึ้นอยู่ข้างในนี้ ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เขามอบเอาไว้ให้ คือสิ่งเดียวที่เธอจะต้องดูแลและหวงแหนเท่าชีวิต มันอาจจะไม่มีค่าสำหรับเขาที่เป็นพ่อเลย แต่สำหรับแม่เช่นเธอคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตนี้

"ไม่เป็นไรนะลูก ทุกอย่างมันจบลงสักที เราไปมีชีวิตที่มีความสุขแค่เราก็ได้ แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด แม่จะร้องไห้แค่วันนี้ พรุ่งนี้จะเข้มแข็งให้ได้ แม่สัญญา"

น้ำเสียงสั่นเครือพยายามพูดปลอบทั้งตัวเองและลูกน้อยในครรภ์ สายตามองจ้องเช็คใบนั้นที่เขามอบให้ ถ้าเป็นปกติเธอคงปฏิเสธความหวังดีของเขาไปแล้ว แต่นี่คงเป็นเงินก้อนจำนวนมากที่ครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีโอกาสได้สัมผัส อย่างน้อยคงช่วยทำให้ชีวิตอยู่ดีมีความสุขไปได้อีกนาน ถ้าไปอยู่ต่างจังหวัดเธอคงไม่ต้องใช้จ่ายมากมายอะไรเลยด้วยซ้ำ เงินก้อนนี้สำคัญกับชีวิตที่เหลืออยู่ เพราะทุกอย่างในอนาคตคงต้องมีเงินสำรองเอาไว้น่าจะดีกับเธอและลูกน้อย

ภายในรถยนต์คันหรู

หลังจากเดินออกมาจากคอนโดของจิณห์วรา ลภัสวัฒน์เข้ามานั่งอยู่ภายในรถและเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ แต่ยังไม่ทำให้เขาหายร้อนได้เลยสักนิด ความโมโหและความหงุดหงิดทำให้ใจเขารู้สึกร้อนรุ่มมากมายเหลือเกิน เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือไงที่ทุกอย่างมันต้องลงเอยแบบนี้ แค่จิณห์วราเดินหายไปจากชีวิต มันไม่มีผลอะไรกับชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาเลยสักนิดเดียว!

"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่หว่า แล้วมึงจะหงุดหงิดทำไมนะลีโอ!" ถึงกับต้องถามตัวเองขึ้นอีกครั้ง ไม่เข้าใจตัวเอง แต่หัวใจกลับว้าวุ่นจนรู้สึกแปลก ๆ

ตอนแรกที่ได้อ่านใบรับรองแพทย์ที่แจ้งยุติการตั้งครรภ์เพราะความไม่พร้อม เขาคิดว่าเธอทำเพราะเลือกเขา อยากอยู่กับเขามากต่างหาก แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด จิณห์วราเลือกที่จะกำจัดเด็กตามคำสั่งของเขา แต่เธอก็เลือกที่จะทิ้งเขาไปเหมือนกัน คงโกรธและไม่พอใจกับเรื่องวันนั้นอยู่ไม่หายแน่ ๆ เลย

"ช่างสิวะ! ไม่มีเธอ ฉันก็หาคนอื่นมาแทนได้อยู่ดี ทั้งเรื่องงานหรือแม้แต่เรื่องบนเตียงก็เถอะ อยากไปก็ไป คิดเหรอว่าฉันจะรั้งเอาไว้ ฉันไม่ง้อและไม่มีวันต้องง้อผู้หญิงแบบเธอเลย จีน่า!"

บรื้น!...

เสียงรถสปอร์ตคันหรูพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วแรงมาก ทำเอาผู้คนที่ยืนอยู่ละแวกนั้นต้องมองตามหลังเป็นตาเดียวกัน บางคนถึงกับก่นด่าสาปแช่งเพราะเสียงรถของเขาทำเอาหัวใจแทบจะวายตายกันได้เลยทีเดียว