ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

“ถ้ากลัวก็คาดเข็มขัดสิครับ”

เสียงเข้มลอยเข้ามาในหู หญิงสาวจ้องมองเขาตาแป๋ว แสดงให้รู้ว่าไม่เข้าใจที่เขาพูด ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมา ก่อนจะชะลอรถจอดข้างทาง

“มาผมทำให้...”

มาร์โคโน้มเข้ามาหา ตยาคีย์พยายามเบี่ยงตัวหลบเพราะคิดว่าเขาจะล่วงเกินอีก

“ผมจะคาดเข็มขัดให้คุณไง ไม่ต้องกลัวหรอก”

เขาบอกอย่างใจดี ช่างไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาทำกับหล่อนในลิฟท์สักนิด เพราะนั่นมันทั้งร้อนแรง ป่าเถื่อน และก็วาบหวิวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“ขอบคุณค่ะ พอดีฉันไม่เคยนั่งรถแบบนี้ เคยแต่นั่งรถเมล์ในบางครั้งที่ฉันรีบ” ยิ้มอายๆ ขอบคุณเขา มาร์โคยิ้มตอบด้วยความอ่อนโยน

“รถผมก็เหมือนรถแท็กซี่นั่นแหละครับ... อย่าบอกนะว่าไม่เคยนั่งรถแท็กซี่”

ตยาคีย์ก้มหน้าหลบตา หล่อนรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นต้อยต่ำขนาดไหน หากเปรียบเขาคือฟ้า หล่อนก็คงเป็นแค่ผืนดินที่แสนจะต่ำต้อย

“ปกติฉันชอบเดินมากกว่าค่ะ ได้ออกกำลังกายด้วย แต่ถ้าวันไหนรีบมากไม่มีทางเลือกก็จะนั่งรถเมล์ แท็กซี่น่ะเหรอไม่เคยได้กินเงินฉันหรอกค่ะ”

ฝืนยิ้มหวานให้เขาหล่อนทำราวกับว่าในโลกใบนี้ช่างสดใสเสียเต็มประดาอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ภายในหัวใจนั้นเจ็บแสบ แม้จะเคยคิดว่าตัวเองนั้นพอใจกับสิ่งที่ตนมีอยู่ แต่พอเอาเข้าจริงๆ หล่อนก็เป็นเหมือนกับมนุษย์ทุกคนทั่วไป ที่ทะเยอทะยานอยากได้ความมั่งมี

“ผมชอบการใช้ชีวิตของคุณจังเลย...” เขากล่าวชมอย่างจริงใจ ขณะเหยียบคันเร่งแล่นรถออกไป

ตยาคีย์แอบชำเลืองมองซีกหน้าคมสันของเขาอย่างชื่นชม ก่อนจะนึกสมเพชตัวเองที่ไม่รักดี ดันไปหวั่นไหวกับผู้ชายที่เปรียบเสมือนเทพบุตรทั้งหน้าตาและฐานะแบบเขา

เขาเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่หล่อนรับจ๊อบทำงานอยู่... และนี่ก็คือความจริงที่หล่อนพึ่งได้รับรู้จากปาก รปภ. ที่หน้าห้างเมื่อครู่นี้

เขาทั้งหล่อมาก และร่ำรวยมหาศาล

สงสัยชาติที่แล้วหล่อนคงทำบุญด้วยทองคำ ชาตินี้หล่อนถึงได้มีสิทธิ์ได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้

แต่ความใจดีของเขา ไม่ได้รวมถึงสิ่งที่เขาทำกับหล่อนในลิฟท์หรอกนะ

“คุณต้องชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ เพราะตั้งแต่เกิดมาคุณคงไม่เคยได้ยินเรื่องน่าตลกแบบนี้”

“ผมคิดเหมือนที่พูดจริงๆ ขอให้เชื่อผมเถอะ ผมไม่เคยมองคนที่ฐานะ แต่จะมองการกระทำมากกว่า และเท่าที่ได้เห็นคุณ ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่า คุณเป็นคนดี” เขาละสายตาจากถนนกว้างมามองหล่อนแวบหนึ่ง

“และที่สำคัญผมชอบคนดี...”

หัวใจดวงน้อยพองโตขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ แก้มสาวแดงก่ำ คำพูดของเขาเหมือนยาสมานแผลช่วยทำให้ปมด้อยที่ฝังรากลึกอยู่ภายในใจเจือจางลงได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ฉันไม่ใช่คนดีหรอกค่ะ อย่างน้อยๆ ก็นอนหลับในเวลางาน...”

มาร์โคหัวเราะร่วน “ผมว่างานนี้ไม่เหมาะกับคนสวยๆ แบบคุณหรอก ไว้ผมคิดงานที่เหมาะกับคุณออกแล้วจะบอกนะ ตอนนี้คุณก็ทนทำไปก่อนแล้วกัน”

“อย่าลำบากเพราะฉันเลยค่ะ เพราะถึงคุณช่วยฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะตอบแทนคุณได้” ตยาคีย์พูดอย่างเกรงใจ

“ผมได้สิ่งตอบแทนจากคุณมาแล้วต่างหาก... ผมจูบคุณจำไม่ได้หรือครับ”

เขาย้ำเตือนสิ่งที่หล่อนพยายามจะลืมให้หมด และเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในลิฟท์กายสาวก็ร้อนรุ่มแปลกๆ ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรจากมาร์โคเลยแม้แต่น้อย เพราะเขานั้นรุ่มร้อน เดือดพล่านเรื่อยมาตั้งแต่ได้ลิ้มรสหวานล้ำจากเรียวปากอิ่มเต็มของเจ้าหล่อนแล้วล่ะ

“....”

สาวน้อยจนคำพูด ความขวยเขินลูกใหญ่แทรกซึมเข้าไปในผิวหนัง จนทำให้แก้มสาวแดงระเรื่อ รู้สึกได้ถึงอันตรายร้ายกาจที่เต้นเร้าอยู่ในบรรยากาศ

“ไปทางไหนต่อครับ” เมื่อมาถึงสี่แยกใหญ่ มาร์โคจึงหันมาถามทาง

“เลี้ยวซ้ายค่ะ อีกนิดก็ถึงแล้วล่ะ...”

หล่อนชี้มือไปยังทางที่ทอดยาวไปยังบ้านที่ตนเองอาศัยอยู่ ชุมชนแออัด หรือที่บางคนเรียกว่า สลัม นั่นคือที่อยู่ของหล่อน

ไม่ช้ารถสปอร์ตคันงามของเขาก็มาจอดที่ปากทางเข้าบ้านของหล่อน มาร์โคจ้องมองเข้าไปตามทางเส้นแคบๆ ที่แคบจนบางทีรถจักรยานยังสวนกันไม่ได้เลย ชายหนุ่มเลื่อนสายตาไปหยุดที่ป้ายใหญ่ที่ติดหราอยู่ปากทาง

ชุมชนบ้านคลองเตย....

ตยาคีย์มองตามสายตาคมของเขา ก่อนจะเอ่ยอธิบายเสียงแปร่ง

“ฉันอยู่ในสลัมนี้แหละค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง ลาก่อนค่ะ”

หญิงสาวก้มหน้าลงพยายามจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แต่ก็ไม่ถนัด เพราะไม่คุ้นเคย ได้แต่กดไปมั่วๆ

ทั้งๆ ที่ไม่เคยจะใส่ใจเลยว่าใครหน้าไหนจะมองหล่อนต่ำต้อยแค่ไหน... แต่สำหรับเขา ทำไมหล่อนถึงได้แคร์นักนะ หล่อนคงทนไม่ได้แน่หากเขาหัวเราะเยาะ และทำท่าทางขยะแขยงหล่อน เหมือนกันคนอื่นๆ

แต่ผิดคาดเพราะเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้าและดวงตาคมคู่นั้นเลย...

“เดี๋ยวผมแกะให้...”

เขาเอียงตัวเข้ามาหา มือหนาเลื่อนไปปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย ส่วนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก้มต่ำลงมาหาหล่อน

“และก็อย่าพึ่งลง เพราะผมจะเดินเข้าไปส่ง”

คำพูดของเขากะเทาะจิตวิญญาณของหล่อนจนล่อนหลุด ความต้อยต่ำที่เฝ้าหลอกหลอนมาตลอดตั้งแต่เห็นหน้าเขา ถูกพ่อรูปหล่อใช้เท้าหนาเตะกระเด็นกระดอน หญิงสาวหันมามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

เขาไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจหล่อนสักนิด... ความดีใจฉายวาบในดวงตากลมโต

มาร์โคระบายยิ้มหล่อขั้นเทพออกมา “ผมเป็นห่วงคุณ...”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ คนสวย ผมจะเดินเข้าไปส่ง ได้ยินชัดแล้วก็ลงจากรถได้”

เขาย้ำชัดเจน และน้ำเสียงเข้มนั้นก็บ่งบอกให้รู้ว่าไม่ต้องการให้หล่อนขัดใจ

“มันไม่เหมาะสมสำหรับคุณ... เอ่อ ท่านประธาน” เหมือนจะพึ่งนึกได้ว่าตัวตนของเขาคือใคร