ตอนที่ 6.

ตอนที่ 6.

มาร์โคขบกรามจนเป็นสันนูน ก่อนจะพูดออกไปเสียงห้วน

 “ตอนนี้ผมคือนายมาร์ค ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น อย่าเอาชนชั้นมาแบ่งกันตอนนี้เลยดีกว่า ไปเถอะ ผมพร้อมแล้ว” มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือกลมกลึง แสดงความสนิทสนมจนหล่อนไม่สบายใจ

หญิงสาวไม่เชื่อสักนิดว่าที่เขามาทำดีด้วยจะมาจากหัวใจจริงๆ ของเขา หัวใจที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน แต่ที่แปลกใจก็คือ คนจนๆ อย่างหล่อนจะมีอะไรให้เขาได้ล่ะ

นอกจาก.... เหตุการณ์ในลิฟท์ย้ำเตือนให้นึกถึงสิ่งที่เขาต้องการ

ตัวของหล่อน!!!

ไม่ได้เด็ดขาด การขายตัวมันจะเป็นทางเลือกสุดท้ายในชีวิตของหล่อนเท่านั้น

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ก็ตามสบายค่ะ”

หญิงสาวพาเขาเดินตรงไปบนทางดินที่เฉอะแฉะนั่น พยายามเหลือบตามองว่าเขาจะแสดงสีหน้าแบบไหน แต่สิ่งที่เห็นก็คือ ความเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ตยาคีย์อมยิ้มออกมาและขณะเดียวกันเขาก็หันกลับมามองหล่อนพอดี สายตาทั้งคู่ประสานกัน เหมือนหลงเข้าไปอยู่กลางสนามแม่เหล็กไฟฟ้า ความรู้สึกที่มีต่อเขานั้นแล่นปรู๊ดปร๊าดอยู่ในอก ก่อนจะกระเด้งออกมาฉายชัดที่ดวงตาคู่สวย

“อย่าแอบมองผมนักสิ เขินเป็นเหมือนกันนะครับ” มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน่ามอง หญิงสาวก้มหน้ามองเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ของตนเองด้วยความเขินอาย

“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ คุยมาตั้งนานไม่ยอมแนะนำตัวเลย” เมื่อเดินมาหยุดที่สะพานไม้เก่าๆ ที่ทอดข้ามน้ำครำเพื่อเข้าสู่ตัวบ้านเช่า เขาก็เอ่ยถาม

“ฉันหรือคะ...” สาวน้อยหัวเราะเหมือนกับไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

ผู้ชายเพอร์เฟคแบบเขา กำลังถามชื่อของผู้หญิงที่ต่ำยิ่งกว่าดอกหญ้าแบบหล่อนอยู่

นี่มันเรื่องชวนหัวอะไรกันนะ...

“ฉันชื่อ ตยาคีย์ ก่อเกิดค่ะ จะเรียก มาย เฉยๆ ก็ได้... ค่อยๆ เดินนะคะ ไม้มันเก่าแล้วและคุณก็ตัวใหญ่มาก”

รีบร้องบอกเขา เมื่อเห็นเขาก้าวเท้าลงบนสะพานไม้เก่าๆ ที่จะพังแหล่มิพังแหล่ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เพราะหากเขาตกลงไปในน้ำครำนั้น มีหวังเกลียดหล่อนตายเลย ข้อหาที่พามาลำบากแบบนี้

“ตยาคีย์หรือ ชื่อน่ารักดี งั้นผมเรียกมายแล้วกัน ฟังดูสนิทสนมหน่อย”

“ตามใจคุณเถอะค่ะ แต่เรารีบข้ามกันเถอะค่ะ ฉันกลัวคุณตกน้ำจริงๆ นะ”

มาร์คอมยิ้ม “ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมว่ายน้ำเป็น และอีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ตัวหนักอะไรนัก ไม้ตั้งสองแผ่นต่อให้ผุแค่ไหน เดินระวังๆ ก็ไม่มีทางตกลงไปหรอก เชื่อผมสิ”

จริงยังเขาว่า เพราะไม่ช้าเขาก็สามารถก้าวข้ามไปยืนอีกฝั่งหนึ่งได้ ตยาคีย์รีบก้าวเดินข้ามตามเขาไป

“แล้วบ้านคุณอยู่ตรงไหนครับ” เขาถามอย่างสงสัย

“นู่นไงคะ หลังที่สามต่อจากบ้านหลังคาสีแดง” มาร์โคมองตามไป ก็เห็นบ้านหลังขนาดปานกลาง ไม่เก่าจนเกินไปนัก นี่ก็แสดงว่าหล่อนไม่ได้อยู่แบบแล้งแค้นเหมือนที่เขาคิดไว้นัก

“บ้านคุณเองหรือครับ”

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันเช่าเขาอยู่ เดือนละสองพัน” หญิงสาวฝืนยิ้มให้เขา ก่อนจะเชิญเขาเข้าไปในบ้าน

“ถ้าไม่รังเกียจ ก็เชิญเข้าไปทานน้ำสักแก้วนะคะ”

ความจริงแล้วหล่อนอยากต่อเวลาให้ได้อยู่กับเขานานอีกสักหน่อยเท่านั้น อยากอยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายที่หล่อนเต็มใจกระโดดลงไปในหลุมรักที่เขาขุดรอไว้ให้นานที่สุด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเฝ้ารอคำตอบ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะตอบปฏิเสธ เพราะบางทีตอนนี้เขาอาจจะแอบอาเจียนกับความยากแค้นของหล่อนอยู่ภายในใจก็ได้

“ถึงคุณไม่ชวน ผมก็ต้องขอเข้าไปอยู่แล้ว...” คำพูดนุ่มหูของเขา เรียกรอยยิ้มหวานจากใบหน้างามของตยาคีย์ให้ออกมาแจ่มชัด ไม่บอกก็รู้ว่าหล่อนถูกใจกับคำตอบของเขาแค่ไหน

มาร์โคระบายยิ้มออกมาขณะจ้องใบหน้าของหญิงสาว ความในใจที่หล่อนคิดมันฉายชัดบนใบหน้าของเจ้าหล่อน ราวกับทีวีกำลังฉายละครอย่างไงอย่างนั้น

หล่อนถูกใจเขา!

มาร์โคมองออก... และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เขาเองก็ต้องการหล่อน แต่ยังไม่อาจจะให้คำตอบได้ว่าในฐานะไหน

คู่นอน... นางบำเรอ เมียเก็บ หรือ แม่ของลูก

“ไปครับ ผมอยากดื่มน้ำเย็นๆ ใจจะขาดแล้ว...” เท้าบางของตยาคีย์ที่กำลังจะก้าวพาเขาเข้าไปในบ้านชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆ ให้กับมาร์โค

“มายไม่มีตู้เย็นหรอกค่ะ มีแต่น้ำธรรมดา”

มาร์โคอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบฉีกยิ้มกว้างให้กับสาวน้อยที่ทำหน้าละอายใจอยู่เบื้องหน้า และก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นตัวการตอกย้ำความยากไร้ของหล่อน

“น้ำอะไรผมก็ดื่มได้ครับ ผมไม่เรื่องมากอยู่แล้ว...”

         หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน ชายหนุ่มรู้สึกหดหู่ไม่ได้กับสิ่งที่พึ่งได้ค้นพบ เขารวยล้นฟ้า กินข้าวมื้อหนึ่งไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่นบาท แต่คนจนๆ พวกนี้ คนที่อยู่ในชุมชนแห่งนี้ เงินหมื่นหนึ่งคงจะหล่อเลี้ยงชีวิตของพวกเขาได้หลายเดือนเลยทีเดียว

         โดยเฉพาะอย่างแม่สาวน้อยคนสวยของเขา... เพราะหล่อนทั้งขยันและรู้จักการใช้เงิน

         คืนนี้เขาจะลองนอนคิดสิว่า จะมีงานอะไรที่เหมาะสมกับเจ้าหล่อนบ้าง และที่สำคัญก็คือเจ้างานนั้นจะต้องทำให้เขาได้เห็นหล่อนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย