ตอนที่ 13 ทำไมข้าจะไม่มีสิทธิ์ (1)

ตอนที่ 13 ทำไมข้าจะไม่มีสิทธิ์ (1)

หนิงหว่านซูเดินเข้ามาในเรือนนอนอีกครั้ง พร้อมด้วยหลงจู๊สาวและลี่เอ๋อร์นางกำนัลคนสนิท โดยมีเสื้อผ้าชุดใหม่ติดมือเข้ามาด้วย

หญิงสาวลองชุดที่ต้องการและยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อรู้สึกว่ามันพอดีตัวอย่างมาก ใจก็ชื่นชมช่างตัดเย็บของยุคนี้ แต่เมื่อได้ใส่ทุกชิ้นครบหมดแล้วก็เกิดความพอใจมาก แต่เมื่อนางกำนัลคนสนิทเห็นก็แทบลมจับ แล้วรีบเอ่ยขึ้นมา

“พระชายาเพคะ หม่อมฉันคิดว่าชุดเช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไรนะเพคะ” นางทำหน้าเหมือนกลืนยาขมเข้าไปทุกทีเวลามองชุดเหล่านั้น

“เจ้าจะกลัวอันใดเล่า ข้าใส่ในพื้นที่ส่วนตัวเท่านั้น ไม่มีผู้ใดเห็นเสียหน่อย วันนี้ข้าอยากร่ายรำสิ่งที่ข้าเคยร่ำเรียนมาเท่านั้น พวกเจ้าอยากดูหรือไม่เล่า” นางนึกถึงชาติก่อนที่เคยเรียกการเต้นและการร่ายรำมาตอนที่เล่นละคร เมื่อได้ใส่ชุดเช่นนี้แล้ว พลันนึกถึงเรื่องในอดีตขึ้นมา

“พระชายาจะร่ายรำเช่นนั้นหรือเพคะ” ลี่เอ๋อร์ถามอย่างตื่นเต้น นางอยากจะเห็นการได้ร่ายรำของพระชายาเหลือเกิน

“ใช่แล้ว ข้าจะร่ายรำให้พวกเจ้าได้เห็น” นางบอกอย่างมั่นใจ

จากนั้นทั้งสามออกมาจากเรือนนอน แล้วมาอยู่ในสวนของเรือน ซึ่งพื้นที่ตรงนี้หนิงหว่านซูมองว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว เลยไม่กลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นภาพของนางในตอนที่ร่ายรำ

แต่ขณะนั้นเอง ชายารองฟู่เจียยวี่ก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาพร้อมกับนางกำนัลคนสนิท และเมื่อพบว่าพระชายาหนิงหว่านซูแต่งชุดใหม่อีกทั้งยังงดงามมาก แม้จะเปิดเผยกายไม่น้อยก็ตาม จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยความอิจฉาว่า“ไม่คิดว่าพระชายาจะแต่งกายเยี่ยงนี้ต่อหน้าคนมากมายนะเพคะ มันช่างไม่มีความเหมาะสมเลยสักนิด” น้ำเสียงที่ใช้นั้นคล้ายกับกำลังสั่งสอน

“เช่นนั้นหรือ แต่ข้าจะแต่งกายอย่างไรมันก็เรื่องของข้า ตรงนี้คือพื้นที่ส่วนตัวของข้า แล้วเหตุใดชายารองเช่นเจ้า ถึงได้เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต การกระทำเช่นนี้คิดว่าเหมาะสมแล้วหรือ หรือคิดว่าตนเองเป็นชายาเอก เลยอยากไปที่ใดก็ย่อมได้” หนิงหว่านซูหันมาสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในใจก็คิดว่า

‘เมียน้อยพวกนี้ต้องเอาให้หลาบจำ ก่อนหน้านี้ข้าคิดไว้เพียงว่าต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกัน ในเมื่อเข้ามาวุ่นวายกับข้าไม่หยุดหย่อน ก็อย่าหาว่าข้าร้ายเลยน่ะ’

เมื่อโดนตอบกลับมาเช่นนี้ ฟู่เจียยวี่จึงได้รู้สึกเสียหน้าอย่างมาก นางคิดว่าแม้ตนจะเป็นชายารองก็ตาม อย่างไรก็มั่นใจว่าได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องมากกว่าพระชายาเอกเป็นแน่ จึงกล้าเข้ามาถึงเรือนชายาเอกโดยพลการเช่นนี้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกโต้ตอบเช่นนี้

“พระชายาเพคะ ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นชายาเอก อย่างไรก็ไม่ควรกล่าวกับหม่อมฉันเช่นนี้ เพราะเราต่างก็รับใช้ท่านอ๋องเหมือนกัน” นางเชิดหน้ากล่าวออกมาพร้อมกับมีท่าทางไม่ค่อยเคารพอีกฝ่ายอีกต่อไป   

“ข้าคิดว่าเจ้ากำลังเอ่ยถึงเรื่องที่ผิดประเด็นไปหรือไม่ ดูเหมือนว่าเวลานี้เจ้าไม่ได้ตอบตรงคำถามสักเท่าไร ยามนี้ข้าเลยสงสัยว่า เจ้าหรือข้าที่เป็นพระชายาเอกของท่านอ๋อง แล้วอีกอย่าง ฐานะชายาเอกกับชายารองห่างชั้นกันยิ่งนัก จะใช้คำว่า เหมือนกัน ได้อย่างไรกัน”

หนิงหว่านซูเอ่ยขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน นางไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมารังแก ดูแล้วชายารองผู้นี้น่าจะมาหาเรื่องมากกว่ามาเยี่ยมเยียน สายตาที่มองอีกฝ่ายจึงไม่ใช่สายตาที่มิตรมองกัน

“เจ้ากล้าพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ถึงเจ้าจะเป็นชายาเอก แต่เจ้าเองก็เป็นเพียงชายาที่ถูกท่านอ๋องลืมเท่านั้น ส่วนข้าคือชายาที่ท่านอ๋องโปรดปราน และข้าต้องการจะไปที่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอันใดกับเจ้า” ชายารองฟู่เชิดหน้ากล่าวอย่าถือดี จนลืมไปว่านางนั้นไม่มีอำนาจใด ๆ ในจวนชินอ๋องนี้เลยแม้แต่น้อย

“หึ ๆ เจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่า ข้าเป็นชายาเอกที่มาจากสมรสพระราชทาน ถึงแม้ท่านอ๋องจะโปรดหรือไม่โปรดข้า  ข้าก็มีอำนาจในจวนชินอ๋องนี้อย่างเต็มที่

ส่วนเจ้าเป็นเพียงชายารองที่ไม่มีอำนาจใดเลย แล้วเหตุใดจึงได้กล้ามากล่าวกับข้าเยี่ยงนี้ เห็นทีหากไม่ลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่างเสียบ้าง จวนชินอ๋องคงได้กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่”

หนิงหว่านซูกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจและจ้องมองอีกฝ่ายอย่างรังเกียจและเย็นชา

‘คราแรกข้าคิดว่าจะไม่ยุ่งกับสวามี หรือเหล่าบรรดาเมียน้อยทั้งหลาย ต่างคนต่างอยู่ไป แต่เมื่อคนพวกนี้กลับวิ่งเข้ามาหาและก่อเรื่องวุ่นวายไม่หยุดหย่อน เห็นทีต้องหาทางจัดการให้หลาบจำบ้างแล้ว ไม่อย่างนั้นทั้งชายารองและสนม คงมาหาเรื่องข้าไม่เว้นวันแน่’

หนิงหว่านซูสบสายตากับชายารองพร้อมกับคิดในใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น