บทที่ 10

10.00น.

กว่าธัศไนยและประภาพิณจะมาถึงที่ร้านบิวตี้ฟาวเว่อร์ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว ธัศไนยที่อาบน้ำจนตัวหอมกรุ่นสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนสบายๆ ที่แผ่นหลังกว้างแข็งแรงมีเด็กชายผิวขาวตัวเล็กๆที่แก้มมีแป้งทาไว้เป็นหย่อมๆกระเตงอยู่ด้วย ส่วนข้างๆกายเขามีผู้หญิงผมยาวสยายแต่งกายด้วยชุดนอนเนื้อหนาท่าทางเฉิ่มๆเหมือนคุณป้าที่เพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด

“กลิ่นตุๆนะ คุณน่ะ” เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาบี้จมูกตัวเองพร้อมเหล่ตามองผู้หญิงข้างๆตัว

“แหม ก็ฉันยังไม่ได้อาบน้ำนี่คะ” เธอพูดพลางทำปากยื่นแล้วค้อนชายหนุ่มตาคว่ำ

“ไม่รู้ว่ารถผมจะมีกลิ่นตุๆของคุณติดด้วยหรือเปล่า” เขาหันไปมองรถยนต์คันหรูที่จอดแอบอยู่ข้างๆร้าน beautiful flower ด้วยสายตาเป็นห่วง

“เว่อร์เกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวค้อนอีกครั้ง มองท่าทางสะอาดๆกับผิวผ่องๆของชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้

“ผมกับไอ้เมอาบน้ำแล้ว มีแต่คุณนั่นแหละ ตื่นมาแล้วยังไม่อาบน้ำอีก ผู้หญิงอะไร…ซกมก” เขายังคงเหล่ตามองเธอแถมยังไม่หยุดบ่น จนหญิงสาวชักจะเริ่มโมโหขึ้นมา

“ก็คุณเล่นไปพาตัวฉันมาตั้งแต่เมื่อคืน ฉันจะอาบน้ำได้ไงล่ะยะ เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนก็ไม่มี ถ้าคุณว่าฉันอีกคำเดียว ฉันต่อยคุณแน่”

“ต่อยผม?” คราวนี้คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูงทันที

“ใช่ ฉันจะต่อยคุณ ถ้าคุณยังปากมากอยู่อีก” หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกด้วยมาดนักเลง ในขณะที่ดวงตาคู่ดุของเขาเริ่มฉายประกายวิบวับ

“ต่อยถึงด้วยเหรอ?”

“ห๊ะ!” คราวนี้ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนแทบถลน เสียงใสๆเริ่มแหลมขึ้นสูงปรี๊ดอย่างไม่พอใจ

“นี่คุณว่าฉันเตี้ยเรอะ”

“ใช่” เขายังมีหน้ามาพยักหน้ารับโดยไม่คิดจะปฏิเสธอีกต่างหาก เล่นเอาหน้านวลๆของประภาพิณชักจะแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด

“หน้าแดงทำไม เขินผมเหรอ”

“ฉันโมโหคุณต่างหากล่ะ” หญิงสาวตวาดเสียงใส่เขา ในขณะที่หน้าดุๆของเขายังคงระรื่นเหมือนเก่า

“อ้าว นึกว่าเขิน”

“ฉันจะเข้าร้านไปอาบน้ำแล้ว ฉันสั่งดอกไม้สดเอาไว้ ตอนเกือบๆ11โมงก็คงจะมา คุณช่วยรับแทนฉันด้วยก็แล้วกัน” พูดจบเธอก็ไขกุญแจร้านดอกไม้เล็กๆก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไป โดยมีคนตัวสูงเดินกระเตงเด็กไว้ข้างหลังตามไปติดๆ

ในระหว่างที่รอประภาพิณไปอาบน้ำ ธัศไนยก็นั่งอุ้มหลานอยู่บนโซฟาตัวเล็กๆในร้านของเธอ

ร้านเล็กๆแต่สะอาดสะอ้าน รอบๆห้องเต็มไปด้วยดอกไม้หลายชนิด กลิ่นหอมอ่อนๆและสีสันที่สะดุดตาของบุปผาในร้าน beautiful flower ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้

พอมองเห็นดอกไม้แล้วก็พาลนึกไปถึงหน้าหวานๆของใครคนหนึ่ง  ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้า แต่นิสัยกลับเปิ่นๆและดูเป็นธรรมชาติที่สุด

ความคิดของธัศไนยคงจะล่องลอยไปไกลกว่านี้ ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงดังกรุ๋งกริ๋งที่หน้าประตูร้านเสียก่อน

กรุ๊งกริ๊งๆๆ

เสียงโมบายหอยอันเล็กๆที่แขวนอยู่ขอบประตูด้านบนหลากหลายอันพากันช่วยส่งเสียงกระทบกันดั่งจะบรรเลงเพลงต้อนรับผู้มาเยือน

“อะแฮ่ม น้องพิณจ๋า วันนี้เปิดร้านสายจัง พี่อยากจะมาขอโทษน้อง” ชายที่เริ่มมีผมสีดอกเลาขึ้นบ่งบอกถึงวัยที่เริ่มร่วงโรยเดินเข้ามาภายในร้าน พร้อมหมุบรอบตัวเองเป็นการโชว์หุ่นสมาร์ทๆเสียสามรอบ หลังจากนั้นก็ยกหวีสีชมพูจากในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาหวีผมตัวเองเล็กน้อยให้เรียบกริบ

ชิ้ง!!

พอพ่อหนุ่มธงชัยหวีผมเสร็จ เขาก็เก็บหวีไว้ที่เดิม ก่อนที่สายตาจะมาปะทะเข้ากับผู้ชายหุ่นสูงใหญ่ หนวดเคราดกที่กำลังนั่งอุ้มเด็กอยู่บนโซฟาเข้าพอดี

และทันทีที่สบตาดุดันคู่นั้นเข้า ธงชัยก็รู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัวเมื่อจดจำแววตาโหดๆนั้นได้ดี…

“กลัวอะไรผมหรือเปล่าครับ ขนหน้าแข้งคุณลุกพรึ่บเชียว” ธัศไนยถามเสียงยียวนพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง

“มะ ไม่มีอะไร” แม้ว่าน้ำเสียงจะตะกุกตะกักไปบ้าง แต่ธงชัยก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ถึงแม้ว่าผู้ชายหน้าดุคนนี้จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่มาอุ้มพาประภาพิณออกไปจากร้านเมื่อคืนนี้ แต่เขาก็ยังมั่นใจอยู่วันยังค่ำว่า…เขาหล่อกว่านายหนวดดกคนนี้อย่างแน่นอน และสักวันประภาพิณจะต้องเลือกคนหล่อๆอย่างเขาไปเป็นคู่ชีวิต ไม่มีทางเลือกหมอนี่ไปแน่ๆ

“ดวงตาของคุณ…มันบ่งบอกว่ากำลังมั่นใจอะไรบางอย่าง” ธัศไนยพูดพร้อมยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาด แล้วลุกขึ้นยืนโดยอุ้มเมธากรไว้แนบอก

“อะไรของคุณ” ธงชัยเริ่มเหงื่อแตกเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น

“คุณกำลังมั่นใจอะไรอยู่งั้นเหรอ” เสียงทุ้มๆถามออกมาอีก ในขณะที่ธงชัยเม้มปากแน่นแล้วตอบออกมาว่า

“ผมไม่ได้มั่นใจอะไรนี่”

“เหรอครับ ผมนึกว่าคุณกำลังมั่นใจว่าประภาพิณจะต้องหันไปรักคุณแน่ๆซะอีก” คำพูดของธัศไนยเหมือนมีเข็มหลายร้อยเล่มแทงจึ้กเข้ามาที่กลางใจหนุ่ม(เหลือ)น้อย ใบหน้าที่เริ่มย่นไปตามกาลเวลาออกอาการบูดบึ้งขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ

“คุณเป็นใคร มาทำไมที่ร้าน beautiful” ธงชัยถามเสียงห้วน ความกลัวเริ่มหดหาย กลายเป็นความท้าทายเข้ามาแทนที่

“ผมจะมาทำไมก็ไม่จำเป็นจะต้องรายงานคุณนี่ครับ” ธัศไนยตอบเสียงรวนๆ ก่อนจะก้าวมายืนประชิดตัวธงชัยแล้วกระซิบขู่เสียงเข้มว่า

“อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอุบาทว์ๆกับประภาพิณอีก ไม่งั้นผม…จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

เมื่อธงชัยได้ยินคำพูดประโยคนั้นเข้าไปจนเต็มรูหู เขาก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ความโมโหพลุ่งพล่านไปทั่วร่างด้วยความไม่ชอบใจ

ไอ้หน้าดุคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มาขู่เขาแบบนี้ มันเหมือนเป็นการลบเหลี่ยมเขาชัดๆ

ยังไม่ทันที่ธงชัยจะได้ตอบอะไรกลับไป เสียงใสๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน