บทที่ 7

“เมื่อผมเกิดเป็นไก่ วันนั้นผมถึงจะมีอารมณ์ขัน” เขาพูดหน้าตาย

ชิ้ง!

ประภาพิณนิ่งค้างเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา ก่อนที่เธอจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังสนั่น

“ฮ่าๆๆ ก๊ากๆๆๆๆ”

“หัวเราะอะไรของคุณ” เขาถอยห่างออกจากเธอพร้อมยกมือขึ้นปิดหู

“หัวเราะคำพูดคุณไง ตลกหน้าตายนะคะ คุณน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” หญิงสาวพูดพร้อมเอามือกุมท้องแล้วหัวเราะจนตัวงอ

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ” เขาสั่งเสียงเหี้ยม แต่มีหรือที่คนอย่างประภาพิณจะเกรงกลัว

“ก๊ากๆๆๆ”

“ถ้าไม่หยุด ผมจะจูบ”

เงียบ…

สิ้นคำขู่ เธอก็เงียบเสียงลงทันทีราวกับปิดสวิตซ์ ทำเอาชายหนุ่มต้องส่ายหน้าไปมาอย่างแสนจะผิดหวัง

“นี่ไม่อยากโดนผมจูบถึงขนาดนี้เชียวเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิคะ ใครจะไปอยากโดนผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักจูบกัน” เธอตอบเสียงเรียบ ทั้งๆที่รู้สึกใจแกว่งๆชอบกลยามที่นึกถึงรสจูบอันดูดดื่มของเขา

“เหรอ แต่ถึงผมจะไม่ได้รักคุณ ผมก็อยากจูบคุณนะ” เขาพูดพร้อมทำตาซึ้ง ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อโดนมือเล็กๆผลักที่อกอย่างแรงจนเขาเซ

“เบาๆหน่อยสิคุณ ผมยิ่งบอบบางอยู่ด้วย ผู้หญิงอะไร…ถึกเป็นบ้า”

“ฮ้ะ!!” หญิงสาวอ้าปากค้างก่อนจะเตรียมเปล่งเสียงกรี๊ดออกมา แต่ร่างสูงโผนร่างเข้าหาเธอพร้อมเอามือร้อนๆมาปิดปากเธอไว้ได้ทันเสียก่อน

“อย่ากรี๊ดนะ เดี๋ยวไอ้เมก็ตื่นหรอก”

“อ๋อยอั๋นอะ (ปล่อยฉันนะ)”

“ได้ ผมปล่อยคุณก็ได้ แต่คุณต้องสัญญานะว่าจะ…” เขาเว้นวรรคไปชั่วครู่ก่อนจะพูดออกมาเสียงอ่อนว่า “ไปทำกับข้าวให้ผมกินหน่อยนะ เรื่องนี้แหละที่ผมอยากจะบอกคุณตั้งแต่เมื่อกี้”

“อ้าย (ด้าย)”

เมื่อเห็นว่าเธอพยักหน้ารับอย่างยอมตกลงแล้ว เขาจึงยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ในขณะที่ประภาพิณรีบยกมือขึ้นถูๆแก้มที่ชาเป็นแถบๆเพราะโดนเขากดมือลงมาแรงเกินไป ก่อนจะเดินหันหลังให้เขา

“จะไปไหน ครัวอยู่ทางโน้นนะ” ธัศไนยเรียกเธอพร้อมชี้นิ้วไปทางห้องครัวที่ถูกแยกออกอย่างเป็นสัดส่วน

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าเหมือนกิ้งก่าผงกหัวเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะออกเดินต่อเพื่อตรงไปยังห้องครัว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มๆเรียกเธอเอาไว้

“เดี๋ยวสิ คุณแฟน”

“อะไรคะ” เธอเอี้ยวหน้าไปถามเขาตาแป๋ว ในขณะที่เขายิ้มให้เธอนิดๆ แล้วกล่าวขอบคุณเธอออกมาจากใจจริงว่า…

“ขอบคุณนะ คุณคูโบต้า!!”

“นี่คุณหาว่าฉันถึกเหมือนรถไถคูโบต้าเหรอคะ” หญิงสาวหันมาตวัดตาเขียวๆมองเขา ในขณะที่ชายหนุ่มยักไหล่แล้วเมินหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้

“เปล่า ไม่ได้ว่าคุณถึกสักหน่อย”

“แต่ว่าเมื่อกี้คุณ..”

“โอ๊ยๆๆ ผมหิวข้าวแล้วนะคร้าบ” เขาโอดครวญพร้อมยกมือขึ้นลูบท้อง เล่นเอาประภาพิณต้องทำปากยื่นก่อนจะสะบัดหน้าพรืดหันกลับไปทางเดิมเพื่อทำอาหารเช้า

ครัวของเขาถูกตกแต่งไว้ค่อนข้างหรูแบบเรียบๆแต่ก็ดูน่ารักๆอยู่ในที ทุกอย่างถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างสะอาดหมดจดและเป็นระเบียบ ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าขาวลายสก๊อตถูกแขวนไว้ที่ผนังห้องครัวด้านหนึ่ง

ประภาพิณเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกไว้ที่บั้นเอว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบในการทำอาหาร

เอ…เช้านี้เธอจะทำอะไรทานดีนะ?

เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง ในที่สุดแม่ครัวเอกก็ปลดผ้ากันเปื้อนออกพร้อมยกจานสองใบเดินออกมาจากห้องครัว ก่อนที่หญิงสาวจะชะงักการเดินลงเมื่อมองเห็นธัศไนยที่ตอนนี้สวมเสื้อไว้เหมือนเดิมแล้วกำลังนอนตะแคงอยู่หน้าเปลเด็ก ในมือกำสายไกลเปลเอาไว้ แต่คนไกวเปลดันหลับเสียได้

“อะไรกัน ไกวเปลให้หลานแต่ดันหลับเสียเองเหรอเนี่ย” หญิงสาวพูดพึมพำพร้อมกับหัวเราะอย่างขบขัน ก่อนจะวางจานข้าว2จานลงบนพื้นห้องแล้วเขย่าตัวเรียกชายหนุ่ม

“คุณๆๆตื่นเถอะค่ะ ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ”

….

เงียบ

ไม่มีวี่แววว่าคนตัวใหญ่ที่นอนหลับตาอยู่จะตื่นเลยสักนิด

“คุณหนวดดกคะ ตื่นได้แล้วค่ะ” คราวนี้หญิงสาวจึงออกแรงเขย่าตัวเขาแรงมากขึ้น ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่ๆคว้าหมับเข้าที่แขนเรียวแล้วดึงอย่างแรงจนร่างบางหน้าทิ่มทับลงบนอกเขาเต็มๆ

“อ๊ายยย”

“ร้องทำไม” เสียงทุ้มๆถาม เล่นเอาประภาพิณต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาตาขุ่น

“คุณแกล้งฉัน”

“ผมชอบแกล้งคุณ”

“อีตาโรคจิต” หญิงสาวพูดเสียงลอดไรฟันก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นจากอกแข็งๆของเขา ทั้งๆที่หน้ายังคงร้อนวูบวาบอยู่เหมือนเคย เธอเพิ่งจะรู้ก็วันนี้เองว่า..อกผู้ชายน่ะอบอุ่นขนาดไหน

“อ้าว มาว่าผมโรคจิต เดี๋ยวก็จับจูบซะเลย” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง

“ถึงฉันจะเป็นลูกหนี้คุณ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนั้นกับฉันนะคะ” ประภาพิณพูดหน้าตึง

“คร้าบๆๆๆ ไม่มีสิทธิ์ก็ไม่มีสิทธ์ แล้วไหนล่ะ กับข้าวของผม” ชายหนุ่มชะเง้อชะแง้มองหาอาหารตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อมือเรียวยกจานข้าวมายื่นส่งให้เขาจานหนึ่ง

“เอ่อ…” อาจารย์หนุ่มออกอาการอึ้งกิมกี่ ดวงตาเพ่งมองไปที่จานข้าวที่เขารับมาจากมือประภาพิณราวกับจะมองให้ทะลุจาน

“อะไรคะ” หญิงสาวฉีกยิ้มแหยๆพลางเกาหัวแกรกๆอย่างเขินๆ ในขณะที่ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะวางจานข้าวลงแล้วเหลือบตาขึ้นมามองหน้าเธอ