บทที่ 6

จ๊วบๆๆๆ

“แน่ะ มีเสียงซะด้วย” ธัศไนยหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี มือยังคงโอบอุ้มร่างน้อยไว้ในวงแขนโดยมีประภาพิณคอยถือขวดนมให้

“นี่คุณคะ” เสียงเรียบๆที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“มีอะไร”

“ฉันทิ้งร้านดอกไม้ไปไม่ได้หรอกนะคะ”

“…” ธัศไนยก้มลงมองเมธากรอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตาใสพร้อมพูดออกมาว่า

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ คุณเปิดร้านตามปกติก็ได้ เดี๋ยวผมกับเจ้าเมไปอยู่ที่ร้านคุณด้วย พอตอนกลางคืนคุณก็มาอยู่ที่บ้านผม เคมะ”

“อะไรนะ” ประภาพิณเบิกตากว้างจนแทบจะถลนอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ในขณะที่ชายหนุ่มทำหน้ายิ้มกริ่ม

“ยังสาวยังแส้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะหูตึง”

“ฉันไม่ได้หูตึง” หญิงสาวตวาดแหว “ฉันแค่ไม่คิดว่าคุณจะเสนอความคิดแบบนี้ต่างหาก”

“แล้วทำไมล่ะ ความคิดของผมมันไม่ดีเหรอไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม ตาคมมองประภาพิณที่ยกมือข้างที่ว่างมาลูบคางตัวเองไปมาอย่างครุ่นคิด

ถ้าหากว่าเธอยอมทำตามข้อเสนอของเขา เธอก็จะได้เปิดร้านขายดอกไม้ตามปกติ แถมยังได้ใช้หนี้ให้เขาด้วย นับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกอีแร้งสองตัวเลยจริงๆ

“ก็ได้ค่ะ” ประภาพิณพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะถามเขาว่า

“แล้วคุณไม่ทำงานทำการเหรอคะ ถึงจะไปอยู่ที่ร้านดอกไม้กับฉันด้วย คุณฝากเด็กไว้ที่ฉันก็ได้ค่ะ”

“ผมไม่ได้ทำงานที่ต้องอยู่กับบริษัทหรอก ผมเป็นอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์เด็กม.ปลาย แต่ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม แล้วผมเองก็ตัดเกรดเด็กเสร็จแล้ว” เขาบอก ในขณะที่ประภาพิณเบิกตากว้าง

“คุณนี่นะเป็นอาจารย์”

“ทำไม ผมดูไม่เหมือนอาจารย์เหรอไง ทำเหมือนไม่เชื่อกันเลยนะ”

“ดูไม่เหมือนก็ตรงหนวดคุณนี่แหละค่ะ”

“หนวดผมงามล่ะสิ เลี้ยงไว้ตั้งนานกว่ามันจะยาวขนาดนี้” เขาเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ

“ฉันไม่ชอบคนมีหนวดค่ะ”

“ไมอ่ะ” เขาหันมาถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้ค่ะ เป็นความรู้สึกส่วนตัว” หญิงสาวยักไหล่น้อยๆก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อเด็กชายหลับไปแล้วเรียบร้อย เธอค่อยๆดึงขวดนมออกก่อนจะเป็นคนอุ้มเมธากรเอาไว้เอง

“ผมยังไม่รู้เลยนะว่าคุณชื่อเล่นว่าอะไร” เขามองเธอวางหลานเขาลงบนเปลเด็กพร้อมกับถามออกมา

“แฟน” หญิงสาวตอบสั้นๆ

“ฮ๊ะ!”

“อะไรล่ะ” เธอหันมาถามพร้อมไกวเปลเบาๆ

“คุณชื่อว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ถนัด”

“แฟน”

“แฟน?”

“ใช่” หญิงสาวพยักหน้ารับ

“คุณชื่อเล่นว่าแฟนเหรอ”

“ค่ะ มีแต่พ่อแม่ฉันนั่นแหละที่เรียกฉันว่าแฟน ส่วนเพื่อนๆหรือคนอื่นๆก็เรียกฉันว่าพิณ มาจากชื่อประภาพิณของฉัน”

“อ๋อ” ธัศไนยพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนซ้อนหลังหญิงสาวพร้อมหลุบตาลงมองเมธากรที่หลับปุ๋ยอยู่บนเปลใหญ่ด้วยสายตาระอา

“แล้วคุณล่ะคะ ชื่อเล่นว่าอะไร” ประภาพิณหันมาถามเขาก่อนจะอุทานออกมาเบาๆเมื่อหันมาเจอชายหนุ่มในระยะประชั้นชิดเข้าพอดี

“อุ้ย!” เธออุทานเบาๆอย่างตกใจ ในขณะที่มือใหญ่จับต้นแขนเธอรั้งเอาไว้ ดวงตาคู่คมมีแววประหลาดผ่านเข้ามาวูบหนึ่งก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

เอ๊ะ แล้วนี่เธอตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนว่าได้เห็นรอยแดงๆฉาบขึ้นบนแก้มทั้งสองข้างของเขานะ

“คุณเป็นไข้หรือเปล่าคะ” มือเรียวยกขึ้นมาอังที่หน้าผากเขา เล่นเอาชายหนุ่มรีบผงะถอยหลังพร้อมกับปล่อยมือออกจากต้นแขนเธออย่างรวดเร็ว

“เอ่อ เปล่า ผมสบายดี”

“จริงเหรอคะ ทำไมหน้าคุณแดงๆ” หญิงสาวยังไม่หายสงสัย

“ผมร้อน”

“แต่ฉันว่าในบ้านคุณอากาศเย็นสบายนะ”

“เอ๊ะ ก็ผมเป็นคนขี้ร้อนอ่ะ ขี้ร้อนมากด้วย คุณได้ยินมั้ย” เขาเริ่มขึ้นเสียงดังอย่างหงุดหงิดเหมือนคนที่มีอะไรปิดบังอยู่ในใจ

“เหรออออคะ” ประภาพิณลากเสียงยาวเหมือนไม่เชื่อ ทำเอาธัศไนยฟิวส์ขาด

“คุณทำเสียงแบบนี้แสดงว่าคุณไม่เชื่อผมใช่มั้ย ฮ๊ะ!! ผมบอกแล้วไงว่าร้อนๆๆๆ ร้อนวูบวาบไปหมดแล้วเนี่ย” เขาโวยวายก่อนจะถอดเสื้อยืดออกเพื่อยืนยันกับเธอว่าเขา‘ร้อน’จริงๆ

“ว้าย!” ประภาพิณรีบยกมือขึ้นปิดตาทันทีพร้อมกับพูดเสียงสั่นว่า

“ไม่เห็นจะต้องถอดเสื้อเลยนี่คะ”

“ก็คุณทำเหมือนไม่เชื่อว่าผมร้อนจริงๆ”

“อีตานิสัยประหลาด” หญิงสาวบ่นอุบอิบ ก่อนจะอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อมือร้อนๆจับข้อมือเธอออกจากการปิดตา

“ว้าย!”

“คุณ!!” อยู่ๆชายหนุ่มหน้าโหดก็หรี่ตาลงพร้อมกับเรียกเธอเสียงเข้ม ทำเอาประภาพิณสะดุ้งเฮือก

“อะ อะไรคะ”

“ผม…”

“มีอะไรก็พูดมาสิ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยเสียงติดจะขัดๆ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อสายตามองเรื่อยจากลำคอแข็งแรงจนมาถึงบ่ากว้าง แผงอกหนั่นแน่นที่มีไรขนอ่อนๆเห็นเป็นทิวระลงมาจนถึงหน้าท้องและหายลับไปในขอบกางเกง

“อย่าจ้องนมผมนักสิ”

“อีตาทุเรศ ใครจะไปอยากดูนมคุณกัน” ประภาพิณสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง ในขณะที่ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอกแล้วสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ๆเธอขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ

“จะเดินเข้ามาทำไม ออกไปห่างๆเลยนะ” หญิงสาวก้าวถอยหลังหนีเขาจนแผ่นหลังชิดติดกับผนังห้องที่ทาสีฟ้าสดใสผิดกับท่าทางโหดๆของเจ้าของบ้านเสียลิบลับ

“คุณแฟน” เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงกริ่มๆจนหญิงสาวชักจะรู้สึกแปลกๆปนขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก แต่หน้าก็ยังคงเชิดเอาไว้อย่างหยิ่งๆ

“อะไรคะ”

“คือว่าผม”

“มีอะไรก็พูดมาสิ อย่ามัวอ้ำอึ้ง” เธอพูดเสียงสะบัดๆ ในขณะที่แขนแข็งแรงยกขึ้นมาท้าวผนังห้องข้างๆเธอเอาไว้ ใบหน้าคมก้มลงต่ำเรื่อยๆจนลมหายใจร้อนๆเป่าอยู่แถวๆหน้าผากมน

“ผม”

“ผมเป็นรังแคเหรอไง” หญิงสาวพูดติดตลก แค่เขากลับตีหน้าเคร่งอย่างไม่รับมุก

“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ ผมไม่มีอารมณ์ขัน”

“คนหน้าโหดๆอย่างคุณจะยิ้มเป็นด้วยเหรอ เมื่อไหร่จะมีอารมณ์ขันล่ะคะ” เธอถามกระเซ้า ทั้งๆที่ใจเต้นโครมครามเพราะอยู่ใกล้ชิดเขาถึงขนาดนี้