บทที่ 8 จุดเริ่มต้น

ด้านมินตรา

"เฮ้อ จะทำยังไงดีเนี่ย ดันเผลอเจอกันซะได้"

"ขนาดยังไม่ได้บอกยังใจเต้นแรงขนาดนี้เลย..." มินตราที่เดินออกมาไกลพอสมควรบ่นอุบพลางยกมือขึ้นมาสัมผัสที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองไปด้วยที่ด้านในมันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเขา

"แค่พี่เขาพูดด้วยก็ไปไม่ถูกแล้วเหรอมินตรา"

"ยัยมิน!" เสียงเรียกของเม็ดทรายดังขึ้นด้านหลังทำให้มินตราต้องหันกลับไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"หายไปไหนของเธอเนี่ย ฉันเป็นห่วงแทบแย่ ไหนว่าจะไปเก็บอุปกรณ์ไง อย่าบอกนะว่าหลงทางน่ะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องไป..." เม็ดทรายบ่นเพื่อนรักของตัวเองชุดใหญ่เมื่ออยู่ๆ เธอก็หายไปโดยที่ไม่บอกกล่าวเลยแม้แต่น้อย

"อะ...เอ่อ" 

"เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น อ๊ะ! ทำไมเธอหน้าแดงอย่างนั้นล่ะ" เม็ดทรายทักขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงอย่างเห็นได้ชัดของเพื่อนสนิท โดยมินตราก็รีบก้มหน้างุดทันทีอย่างกลัวจะโดนคนตรงหน้าจับได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงอยู่รวมถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เธอยังไม่กล้าที่จะเล่าให้เม็ดทรายฟังตอนนี้

"อย่าบอกนะว่าเธอไปบอกชอบพี่ชาร์วีแล้ว!" เม็ดทรายตะโกนขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัว

"มะ...ไม่ใช่นะ"

"แล้วอะไรที่ทำให้เธอหน้าแดงขนาดนี้ล่ะ"

"..." ริมฝีปากบางเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความลังเลว่าควรจะบอกคนตรงหน้าออกไปดีไหม ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ความลับอะไร แต่เธอก็ยังไม่กล้าอยู่ดี

"เอาล่ะๆ ฉันไม่ถามแล้วก็ได้" เม็ดทรายพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่ลำบากใจของคนตรงหน้า

"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันมาตามหาเธอเพราะเรื่องนี้แหละ"

"อะ...อืม" มินตราเองก็พยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจแล้วเดินตามเม็ดทรายออกไปยังจุดที่รับประทานอาหาร ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นแผ่นหลังแกร่งของคนที่คุ้นเคย

ร่างบางหยุดชะงักฝีเท้าไปทันทีเมื่อได้เห็นภาพนั้น  ภาพที่ชาร์วียืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนม รอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นที่มอบให้ชาร์วี สายตาคู่นั้น มันไม่ผิดแน่ที่ผู้หญิงคนนั้นก็สนใจชาร์วีเหมือนกัน และยิ่งไม่ได้เห็นใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มว่าเขามองเธอคนนั้นอย่างไร มันก็ยิ่งทำให้มินตรายิ่งกังวล เธอกลัว...กลัวว่าชาร์วีจะมอบหัวใจให้คนอื่น

"เป็นอะไรหรือเปล่ามิน" เม็ดทรายที่เห็นมินตราหยุดเดินก็หันกลับมาเอ่ยถาม

"เปล่าหรอก เราแค่...เหมือนเห็นอะไรน่ะ สงสัยคงตาฝาด"

"อ๋อ งั้นรีบๆ เดินกัน ฉันหิวข้าวจะแย่แล้ว~"

"อืม"

@หลายวันต่อมา

-งานรอบกองไฟ

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วกับค่ายอาสาแห่งนี้จนมาถึงวันนี้ที่เป็นคืนวันสุดท้ายที่ทุกคนจะได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ก่อนจะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ ซึ่งมินตราเองก็ยังไม่ได้สารภาพรักกับชาร์วีไปเนื่องจากความลังเลที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่ในความลังเลนั้นก็ยังมีเรื่องที่ดีอยู่เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าชาร์วีก็มักจะคอยมองเธออยู่เหมือนกัน ถึงจะไม่ได้พูดคุยเหมือนวันแรกแต่เขาก็ยังคอยมองเธออยู่บ่อยครั้งจนตัวมินตราเองสัมผัสได้จากการที่มักจะเผลอสบตากับชายหนุ่มบ่อยๆ

ไม่เพียงเท่านั้นตัวของเม็ดทรายที่อยู่กับมินตราเองก็รู้สึกได้เหมือนกันว่ารุ่นพี่หนุ่มคอยมองมินตราอยู่บ่อยๆ นั่นจึงทำให้หญิงสาวเริ่มมีความมั่นใจขึ้นว่าทุกอย่างกำลังไปในทางที่ดี เธอเองก็เตรียมที่จะสารภาพรักในคืนวันสุดท้ายในงานรอบกองไฟที่แสนจะโรแมนติกนี้ตามที่เม็ดทรายแนะนำเหมือนกัน จนกระทั่ง...

"ฮ่าๆๆ ชาร์วีก็" เสียงหวานของผู้หญิงที่เอ่ยเรียกชื่อของชาร์วีดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่มินตรายืนอยู่ หัวใจดวงน้อยเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

"แล้วคืนนี้แป้งจะรอนะ" หญิงสาวหุ่นดีเอ่ยขึ้นในขณะที่มือลูบไล้ที่แผงอกแกร่งไปด้วย ซึ่งชาร์วีเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาแสยะยิ้มมองคนตรงหน้าก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะผละตัวเดินออกมา

คล้ายกับโลกทั้งใบพังทลายลงอีกครั้ง มินตราได้แต่ยืนตัวสั่นเทาให้กับภาพที่เห็น ทั้งๆ ที่เธอคิดว่าทุกอย่างมันกำลังดีขึ้นแล้ว ทั้งๆ ที่เธอกำลังเตรียมมาพูดความในใจกับเขา และทั้งๆ ที่...ชาร์วีก็ทำเหมือนสนใจในตัวเธอขนาดนั้น แต่เหมือนว่าสุดท้ายมันก็เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้อยู่ดี ความจริงที่ว่าเธอไม่มีวันเป็นคนที่ยืนข้างเขาได้

หญิงสาวสูดลมหายเข้าเพื่อเรียกสติของตัวเอง ใบหน้าหวานเงยขึ้นเพื่อห้ามน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา วันนี้เธอได้รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว ที่ไม่ว่าเธอและเขาจะได้รู้จักกันหรือไม่ ยังไงระหว่างทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เมื่อคิดได้อย่างนั้นมินตราจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเพื่อไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายที่ทำให้เธอเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวเดินกลับมายังงานรอบกองไฟที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกันเพื่อคลายความรู้สึกเจ็บปวดที่มี มินตรานั่งลงข้างๆ เม็ดทรายที่กำลังพูดคุยกับรุ่นพี่อยู่ ซึ่งก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่ตัวเองคอยมองมาหลายวันอยู่ในระยะใกล้แค่เอื้อม เขาเองก็ไม่รอช้ารีบเอ่ยทักทายคนตัวเล็กไปทันที

"เพิ่งมาเหรอน้อง" รุ่นพี่หนุ่มพูดทักทายมินตราที่เพิ่งเดินเข้ามาร่วมวง

"ค่ะ..."

"มาสายนะ ต้องโดนทำโทษหรือเปล่า"

"..." มินตราก็เงียบไม่ตอบเพราะในหัวของเธอตอนนี้กำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่อยู่

"เฮ้ย มึงก็ไปแกล้งน้อง ดูสิน้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว" รุ่นพี่ผู้ชายอีกคนพูดแซวเพื่อนตัวเองเมื่อเห็นว่ามินตราเงียบไป

"กูแค่พูดเล่นเอง"

"พี่ไม่ได้คิดจะทำโทษอะไรเราแรงหรอก แค่จะชวนมาดื่มสนุกๆ กันก็แค่นั้น"

"อย่าเลยค่ะพี่เพื่อนของหนูไม่เคยดื่มเลย แล้วยัยมินไม่สนระ..."

"หนูอยากดื่มค่ะ" มินตราที่นั่งเงียบในตอนแรกพูดแทรกขึ้นก่อนที่เม็ดทรายจะพูดจบ มือเรียวคว้าแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในมือของรุ่นพี่ด้านข้างที่ยื่นมาให้ทันที ดวงตากลมปรายตามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เล็กน้อยแล้วกระดกเครื่องดื่มในมือลงคออึกใหญ่ รสขมของมันทำให้ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวแต่ถึงอย่างนั้นมินตราก็ยังคงถือแก้วเครื่องดื่มนั้นแน่น แล้วจ้องมองไปยังคนใจร้ายที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อสักครู่

"ยะ...ยัยมิน กระดกไปขนาดนั้นเดี๋ยวก็เมาหรอก" เม็ดทรายปรามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากมินตราไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาก่อนแถมยังกระดกทีเดียวเยอะขนาดนั้นอีก 

"เมาก็ดีสิ" มินตราพูดเสียงเบาด้วยความรู้สึกที่จุกแน่นอยู่ภายใน ถึงเธอจะไม่เคยดื่มมาก่อนแต่เธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่ไม่รู้ว่าแอลกอฮอล์มันช่วยอะไร มินตราพอรู้มาบ้างว่าคนที่มีความเครียดหรือเศร้าเสียใจส่วนใหญ่มักจะดื่มกันเพื่อให้ลืมเรื่องราวต่างๆ และเธอก็อยากดื่มให้เมาเพื่อที่จะได้ลืมความเสียใจทั้งหมด ในตอนนี้เธอไม่อยากจะจดจำอะไรเกี่ยวกับคนใจร้ายคนนั้นเลย

"เป็นอะไรหรือเปล่ามิน"

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอกเม็ดทราย เราแค่อยากลองดูน่ะ" ใบหน้าหวานหันกลับไปยิ้มตอบคนด้านข้างแล้วกระดกเครื่องดื่มในมือเข้าปากอีกครั้ง เธอปล่อยให้รสขมของมันไหลลงคอครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะหวังว่ามันจะสร้างผลลัพธ์ที่เธอต้องการได้ โดยมีสายตาของรุ่นพี่หนุ่มข้างๆ ที่นั่งมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ