ซุปน้ำใส กับ ยัยดอกหอม - ตอน 4

4 วิบากยังไม่สิ้น

วิบากแห่งผลกรรมยังวนเวียน

... ... ... ...

ด้วยจิตอันเป็นกุศลแน่วแน่แห่งการสวดบทมนตรา ปราชญา ปารมิตา... เธอผู้นี้ได้เอาชีวิตรอดมาได้จากพลังวิสุทธิคุณแห่งองค์พุทธะ ถึงกระนั้นวิบากแห่งผลกรรมยังส่งต่อให้วนเวียนอยู่ยังไม่สิ้น เธอจึงยังไม่ได้ละจากโลกนี้

“เจ้ากลับมาให้ข้าทุกข์กระนั้นรึ อัปมงคลกับเจ้าที่เจ้าเรือนข้า!!!” คุณหญิงร่ำไห้ชี้หน้าด่าทอ คราที่เธอกลับมาถึงเรือนอย่างปลอดภัย

“เสียใจด้วยเจ้าค่ะ ข้ามิอาจทำการใดได้... คุณหลวงจากไปอย่างสงบ มิควรให้จิตท่านต้องพะวงนะ...เจ้าค่ะ” วิบากจองจำเธอกับเรือนแห่งนี้มายาวนาน ถึงคราได้ปลดปล่อยกันเสียที

“วาจาเจ้าเพียง... เสียใจกับข้า แล้วตัวเจ้าล่ะ พึงใจดอกรึ!!!”

สตรีได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งครอบครองบุรุษนั้นก่อนนางใด ย่อมแสดงอำนาจแห่งตัวตน นางไม่มีวันยอมก้มหัวให้ ไม่ว่ายุคสมัยใดมาแล้ว

“ยกครัวเจ้าออกจากเรือนไปเสีย ไม่มีคุณหลวงแล้ว จึงมิสมควรอยู่ให้ขวางหูขวางตาข้า” น้ำเสียงกระแทกดังลั่น

ภาพเบื้องหน้าตัดออกไป เสียงหนึ่งเข้ามาแทรก...แล้วภาพมัวจางๆ ค่อยชัดขึ้น

เมี้ยว!!!....

“วาโฆบา... เจ้าหายไปไหนมารึ” เธอเข้าไปอุ้มมันขึ้นวางไว้บนตัก

“แต่นี้ไป... คุณหลวงไม่มาขึ้นเรือนนี้ล่ะนะ หมดหน้าที่เจ้าแล้ว” เสียงระคนเศร้า

เมี้ยว!!!...

วิฬาร์ขาวมณี เข้ามาในความฝันของน้ำใส หลายคืนมานี้เธอบอกว่ามันคือบุพกรรม  ของเธอ...

“ขาวมณี... เจ้าคือพี่ชายข้า ญาติข้าคนหนึ่ง”

“ดอกหอม... ข้าเห็นเจ้ามาแต่น้อย ข้าพึงใจเจ้าแต่ผู้เดียว”

“ข้าเห็นเจ้าเป็นเพื่อน รักเจ้าดั่งพี่ชาย พ่อแม่จะยกข้าให้คุณหลวงน้ำพิจิตร”

“เจ้าพึงใจเยี่ยงนั้นรึ!!!... คุณหลวงมีคุณหญิงอยู่แล้ว!!!” เสียงไม่พอใจดังขึ้น

“ข้าจำต้องรับฟังคำสั่ง หากข้าหนีไปกับเจ้า พ่อแม่มิต้องแบกทุกข์ไปชั่วชีวิตดอกรึ”

“หนี้บุญคุณนักฤา... ข้าจะไปเรียนคุณหลวง”

“อย่านะ!!!... พ่อแม่ข้าจะเดือดร้อน บิดาคุณหลวงท่านเมตตายกที่นาผืนนี้ให้พ่อกับแม่ มันคือหนี้ชีวิต คุณหลวงพึงใจข้า!!! จะให้ข้าหนีท่านไป จะพ้นโทษทัณฑ์ดอกรึ เจ้าจงตรองดู” ดอกหอมเข้าใจเหตุแห่งชะตากรรม

“ดอกหอม... ข้าถามจากใจจริง เจ้าพึงใจคุณหลวงท่านนี้รึ” ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอ

“ข้ามิเคยปรารถนา... แม้ตัวเจ้า ข้าก็มิอาจกระทำเช่นนั้น ข้าคงมีบุพกรรมร่วมกับท่าน”

... ... ... ...

เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำใสลุกแต่ย่ำรุ่งออกไปชื่นชมความงาม คราอรุโณทัยกำลังโผล่พ้นขอบฟ้า เสียงนกกาขับขานรับต่อกันเป็นจังหวะเจื้อยแจ้วไปทั่วอาณาบริเวณแดน

เขาเดินออกกำลังยืดเส้นยืดสายจากหน้าประตูวัดไปเรื่อยๆ คนเดียว โดยปราศจากจุดหมาย แต่แล้วสะดุ้งชะงักเมื่อรู้ตัวว่าเท้ากำลังเหยียบย่างเข้ามายังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งวันวาน

ความรู้สึกดลใจแปลกประหลาดทำให้เขาต้องเดินตรงเข้าไปยังตัวองค์พระใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านรับแสงอรุณอยู่เบื้องหน้า

‘ข้าพเจ้าขอตั้งจิต... หากเธอคือคนในอดีต จงดลใจบางอย่างด้วยเถิด’ เขาพนมมือยกขึ้นจรดหน้าผากขณะตั้งจิต แล้วเปล่งวาจาในใจออกไป ก่อนก้มลงกราบ

เขาไม่เคยมายังดินแดนแห่งนี้มาก่อนในชีวิต ด้วยเหตุผลใดทำให้นึกอยากเขียนบทความนี้

พล็อตที่เขาได้กำหนดไว้ในใจว่าจะเริ่มต้นด้วยความน่าอัศจรรย์ แต่แล้วเนื้อหาอารัมภบทนี้กลับปรากฏขึ้นมาแทน...

ครั้งหนึ่งในชีวิตหากได้ปวารณาเป็นพุทธศาสนิกชนแล้ว คงไม่พ้นสังเวชณียสถานที่เราควรได้มากราบสักการะเพื่อรำลึกถึงคุณงามความดีของพุทธองค์ ที่ค้นพบหลักสัจธรรมให้เราผู้ซึ่งยังแหวกว่ายอยู่ในมหานทีแห่งวัฏสงสาร ได้ก้าวข้ามไปถึงฝั่งเบื้องหน้าของการหลุดพ้น

บทมนตราหนึ่งเข้ามากระทบยังจิตขณะได้สัมผัสบนดินแดนแห่งนี้ ปราชญา ปารมิตา ... การหลุดพ้นคือ ความว่าง เพิ่งตระหนักได้ราวตัวผู้รู้ผุดขึ้นกลางจิต จากเธอผู้หนึ่งที่ได้แนะนำปรัชญาลุ่มลึกโดนใจข้าพเจ้า ที่ได้สัมผัสถึงความวิเศษของคำร้อยเรียงผูกต่อกันในบทสวดราวเวทมนตรา สะกดพาเราให้จิตว่างเว้นจากอารมณ์ใดใดทั้งปวง

... ... ... ...

เขาออกจากบริเวณองค์พระใหญ่ แล้วยังคงเดินต่อไปด้วยหัวใจเบิกบาน พบเห็นผู้คนมากมายต่างพากันมายังดินแดนแห่งนี้ ถือว่าได้เดินตามรอยเหยียบย่างแห่งองค์พุทธะในครั้งพุทธกาล เพื่อพิสูจน์หนทางแห่งโมกษธรรมว่าพระองค์ทรงทุกข์ยากเพียงใดกว่าจะก้าวข้ามไปสู่การตรัสรู้ธรรม

ขณะกำลังเดินอยู่ด้วยความปิติเบิกบานกลางดวงจิตอยู่นั้น เขาถูกชนเซไปทางซ้าย หน้ากำลังจะคะมำ... เสียงหนึ่งดังกังวานในมโนจิต

เมี้ยว!!!...

ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังช่วยพยุงยกลำตัวเขาขึ้นมา ....ขณะเงยหน้าขึ้น เขาจ้องตาชายหนุ่ม...

คำพูดหนึ่งจากปากของหนุ่มผู้นี้ ระหว่างสอบถามกันอย่างไมตรี

“ผมมาตามหาคนรัก...!!!”