บทที่ 10 ทำให้มันจบ

บทที่ 10 ทำให้มันจบ

บรื้น ... เอี๊ยด ปัง

ญาดามองร่างสูงใหญ่ของอดีตเพื่อนสนิทที่ลงจากรถไปก่อนแล้วอ้อมมาฝั่งคนขับเปิดประตูเธอออกจนกว้าง

“ลงมาสิ ถึงบ้านแล้ว”

บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองซื้อมือสองมาจากเศรษฐีเก่ารายหนึ่ง ทำจากไม้ทั้งหลังท่ามกลางสวนธรรมชาติ หาได้ยากในเมืองหลวง

“กูไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน ไม่มีเสื้อผ้า”

“อย่าสะตอ”

อึก .. อะไรกัน เธอนิ่วหน้ามองดวงหน้าคมสันที่ยิ้มมุมปากใช้ลำแขนพาดประตูรถไว้

“ขอโทษที่ปากมันหมาไปหน่อย เผลอพูดอย่างใจคิดน่ะ เพราะที่จริงกูเข้าไปดูห้องมึงมาแล้ว ห้องผู้หญิงเรียบร้อยสีชมพู น่ารักดี”

“กล้าดียังไงเข้าห้องกู”

ญาดาเผลอตัวผุดลุกออกจากที่นั่งคนขับลงมายืนด้านข้างทำให้ติณณ์ฉวยโอกาสดันเธอออกห่าง โน้มร่างหยิบกุญแจรีโมทก่อนกระแทกประตูรถปิด

“ความอยากรู้อยากเห็นถือว่าเป็นบาปอย่างหนึ่งไหม ฮึ แต่พอเข้าไปไม่ยักกะมีรูปของผัวเก่า อยากรู้จริง ๆ ว่าผู้ชายแบบไหนนะที่เพื่อนรักแต่งงานด้วย”

ติณณ์ไม่รอให้เธอตอบพาร่างสูงใหญ่เดินนำเข้าบ้านไปก่อน เธอมองดวงไฟในสนามหญ้าหน้าบ้านแล้วผินดวงหน้าหวานคมกลับไปทางเพื่อนสนิท

“เข้าบ้านไปก่อนแล้วกัน กูขอเดินเล่น”

ญาดาหมุนตัวกลับถอดรองเท้าออกแล้วย่ำสนามหญ้าด้วยเท้าเปล่า เดินไปทางม้านั่งตัวยาว เธอต้องการเวลาคิด ถอยให้ห่างจากรัศมีแรงร้อนอย่างชายฉกรรจ์ ไม่ใช่ชายวัยรุ่นวัยฮอร์โมนที่เธอเคยรับมือได้

บัดนี้ ปืน กัน หรือ ติณณ์ จะชื่ออะไรก็ตามแต่ทำเธอสับสน ร่างระหงหย่อนกายลงบนม้านั่ง เบื้องหน้าคือต้นคูณต้นใหญ่เก่าแก่กำลังเริ่มออกดอกสีเหลืองในช่วงต้นเดือนมีนาคม อากาศร้อนจนเหงื่อซึมแต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงมันแม้แต่น้อย ภายในปั่นป่วนกับการได้พบเพื่อนสนิทคนนี้อีกครั้ง แล้วหวนนึกถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อน วันที่ทำให้เธอต้องจากกับเขา

ยามเช้าเป็นอะไรที่สุขสงบของบ้านหลังนี้มาเสมอ ช่วงสองปีมานี้นับจากที่แม่แต่งงานกับโจนาธานก็ได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้เต็มตัวรวมถึงเธอในช่วงแรกก่อนตัดสินใจซื้อคอนโดมิเนียมแถวบริษัท

สวนขนาดใหญ่กลางเมืองช่วยลดทอนฝุ่นและเสียงรบกวนจากรถในยามเช้า เธอพลิกตัวบิดขี้เกียจพลันสะดุ้งโหย่งเมื่อรับรู้ว่ามีคนนอนอยู่ด้วยด้านข้าง

“ปืน” เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอแสนแผ่วเบาเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น ดวงหน้ายามหลับดูสุขสงบและไม่พยศดั่งตอนตื่น รวมไปถึงปากหมาที่ตอนนี้หุบสนิทจนทำให้เธอลอบกลั้นหายใจจากอาการเสียดแทงบางอย่างข้างใน

สีผมแสบตายามพระอาทิตย์ลอดผ้าม่านกระทบเกิดแสงและเงาหม่นบนดวงหน้าคมสัน เขานอนตะแคงข้างมาทางเธอ มือยังโอบพาดท่อนเอวเล็กไว้ เธอเหลียวมองจึงเห็นเสื้อผ้าเขาหล่นเกลื่อนปลายเตียง มีกลิ่นบุหรี่และกลิ่นเหล้า

เธอขยับร่างออกแต่เขาคงรู้สึกตัวตื่นทันทีเช่นกันเพราะติณณ์ลืมตาขึ้นมองจ้องนิ่งสนิท

“เตียงมันเล็กไปหน่อยนะ” น้ำเสียงแหบพร่าอย่างคนเพิ่งตื่นก่อนกระชับแขนดึงร่างเล็กของเธอเข้าไป

“ปืนเดี๋ยวก่อน”

“กูไม่ใช่เด็กวัยรุ่นคนเดิมแล้วแก้ม ทำให้รู้ว่าเสียงห้ามเล็ก ๆ ที่ลอดออกมาจากลำคอแสนสวยนี้” เขาเลื่อนมือขึ้นกำรอบคอบีบเบา ๆ แล้วดึงเข้าหาพร้อมชะโงกหน้าจนชิด “มันคือเสียงวอนขอต่างหาก ใช่ไหมแก้ม”

“ไม่ใช่ มึงเข้าใจผิด กูไม่ได้คิดแบบนั้น นี่มัน บ้าไปแล้วนี่บ้านแม่ บ้านโจ!!”

“แล้วไง เตียงเล็กนี่มันแข็งแรงดี ไม่เสียงดังเหมือนเตียงเหล็กที่หอ รับรองได้เลยว่าน้าจิตรและโจ ไม่มีทางได้ยิน” รอยยิ้มหยันมุมปากขณะเคลื่อนเข้าใกล้ “ยกเว้นแต่ว่า ... มันจะแรงจนเตียงหัก หรือไม่เสียงมึงจะหวีดร้องดังไปหน่อย”

ญาดาเบิกตากว้าง สบดวงตาวาวแสงรีบใช้มือเล็กยันแผงอกเปล่าเปลือย

“ปืน หยุดก่อน ทำไมเราไม่...ค่อย ๆ คุยกัน” เธอทำเสียงอ่อนลงให้ผู้ชายคนนี้ใจอ่อน แต่ไม่ได้ผล มือแกร่งยังกำรอบคอใช้นิ้วหัวแม่มือดันปลายคางเธอจนต้องแหงนดวงหน้า

“กลัวเหรอ กลัวกูหรือกลัวใจตัวเอง”

“ปืน”

เธอสะดุ้งเมื่อเขาบีบมือแน่นขึ้นอีก ปลายนิ้วหัวแม่มือคลึงปลายคางจ้องริมฝีปากกระจับกว้างเย้ายวนแล้วเหลือบตาขึ้น

“จำได้ไหมแก้ม วันนั้น กูพูดว่าไง”

ญาดาตาเบิกกว้างสบตาสีนิลมืดมนเย็นชา สีหน้าเจ็บปวดบางอย่างพาดผ่านรวดเร็วแล้วจางหาย เหลือเพียงสีหน้าเยาะหยัน

“กูเสี้ยนมึง และยังคงเป็นอยู่ ฉะนั้นกูจะทำให้มันจบเรื่องระหว่างเราแล้วต่างคนต่างแยกย้าย”

ติณณ์ละมือออกจากลำคอลากลงเนินทรวงกอบขึ้นอย่างเป็นเจ้าของ สายตาไม่ละจากดวงหน้าหวานคมที่เขาเฝ้าฝันถึงมาเนิ่นนาน อาจตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำ

“แต่ว่า ยิ่งเราทำแบบนั้นมันยิ่งไม่จางหายไป ซ้ำร้ายจะตอกย้ำฝั่งแน่น ปืนคิดดูให้ดี”

มือเขาขยำแรงขึ้นยามยกยิ้มอย่างที่เธอเกลียดและเขารู้ดีว่าเธอเกลียด

“คิดงั้นเหรอ สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้ ... แก้ม ยิ่งกว่าคิด” มือเลื่อนลงสะโพกรั้งชุดนอนตัวสั้นขึ้นพร้อมลากมือตามวกมาด้านหน้า “นี่ไง สิ่งที่กูคิดมาตลอดหลายปี ฉะนั้นกูจึงตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าให้มันจบ กูกับมึงต้องเอากัน จากนั้นแยกย้าย”

ญาดาตะลึงงัน เสียงทุ้มแข็งกร้าวไม่อ่อนข้อ เธอรู้ว่าเพื่อนสนิทคนนี้กำลังเอาจริงและมือก่อกวนด้านล่างกำลังล้วงลึกขึ้นกางลงเนินสาว

“ว่าไงแก้ม ที่จริงไม่ต้องถามก็ได้จริงไหม กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง”

เธอเกลียดมัน เกลียดรอยยิ้มหยัน เกลียดตัวเองที่ยังคงแอ่นร่างรับยามปลายนิ้วสัมผัสรอยแยกแสนบอบบาง

“ปืน”

“แต่ไม่ใช่เช้านี้หรอกแก้ม วันจันทร์เราจะนัดคุยเรื่องธุรกิจ จากนั้นค่อยว่ากัน”

ติณณ์หัวเราะลงลำคอโน้มหน้าเข้าหาซอกคอสูดลมหายใจเลื่อนนิ้วผ่านลากขึ้นแล้วส่งเข้าปาก เลียทีละนิ้วจนญาดาหวาดหวั่น

“รอแทบไม่ไหวเลยบอกตรง ๆ แก้มเพื่อนรัก”

ติณณ์ยกร่างตัวเองขึ้นแล้วลงจากเตียงไร้เสื้อผ้า กลางลำตัวผงาดง้ำอย่างไม่อายแล้วก้มลงหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงจุดสูบไม่เกรงใจ

แชะ ... ฟู่ ...

“อย่ามัวอ้อยอิ่งบนเตียง ลุกอาบน้ำเถอะแก้ม น้าจิตรรอทานข้าวเช้า”

เขาอัดควันเข้าปอดแล้วเดินไปรูดม่านมองออกไปยังสวนหน้าบ้านเอี้ยวหน้ากลับมาทางเตียง

“หรือมึงจะเอาเช้านี้เลย”

เธอสะบัดหน้ากลับไปมองก่อนแดงซ่านไปทั้งลำคอ ร่างแกร่งตรงหน้าไร้ไขมัน แน่นกล้ามเนื้อที่เพิ่มพูนกว่าสมัยวัยรุ่น มือเสยผมทั้งที่ยังคีบบุหรี่จากนั้นผลักบานหน้าต่างออกกว้าง

เธอไม่รอช้าผุดลุกลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำ แว่วเสียงหัวเราะยังไล่หลัง

ติณณ์ยิ้มหยันเดินกลับไปทางปลายเตียงหยิบบ็อกเซอร์ขึ้นสวมแล้วตามด้วยเสื้อเชิ้ตตัวเดิม ปากคาบบุหรี่ - - เหมือนเดิมไม่มีผิด

เขาเฝ้าครุ่นคิดค่อนคืนก่อนตัดสินใจเข้ามาในห้องนี้ เฝ้ามองญาดาตอนหลับ สีหน้าอ่อนหวานหลับใหลเป็นคนเดิมที่เขาจำได้ เพียงแต่สวยขึ้นกว่าเดิม รูปร่างระหงอวบอิ่ม

เขาสะบัดกางเกงยีนส์สวมขึ้นพลางหัวคิ้วขมวด จากนั้นคีบบุหรี่ออกพ่นควันใส่ห้องนอนคุณหนูผู้ร่ำรวย

นิสัยไม่ดี นิสัยเลวทราม ทุกอย่างกองรวมกันผสมผสานอารมณ์ปรารถนา อารมณ์ดิบเถื่อน ยิ้มหยันให้ตัวเอง แล้วเดินกลับไปยังหน้าต่างใช้ฝ่ามือเท้ากรอบล่างหน้าต่างมองสวนสวยใจกลางเมือง เงินของโจนาธาน

โลกนี้ช่างมีเรื่องให้บังเอิญมากเกินไป บังเอิญเป็นเพื่อนกัน บังเอิญจากกัน และบังเอิญมาพบกันอีกในรูปแบบใหม่ ลูกบุญธรรมของสามีใหม่ อะไรมันจะประจวบเหมาะ ถูกเวลาจนเขาเผลอยกยิ้มอีกครั้ง

เขาพร้อมยิ่งกว่าพร้อม อาการเจ็บปวดแทบบ้า เที่ยววิ่งตามหาอย่างคนตาบอดเมื่อสิบปีก่อน เด็กหนุ่มคลั่งรัก ไม่มีอีกแล้ว

เขาตั้งใจจะใช้เธอดั่งพรมเช็ดเท้า หลังจากนั้นต่างคนต่างแยกย้าย จบเรื่อง และเขาจะได้ลืมเธอเสียที - - หวังว่าคงเป็นเช่นนั้น

ญาดาถอนหายใจโล่งอกเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นติณณ์ เขาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ และมันทำให้เธอกลัว

ร่างระหงพาตัวเองไปยังตู้เสื้อผ้าเลื่อนลอยไปบ้างเพราะตกอยู่ในภวังค์ ‘กูเสี้ยนมึง’ คำหยาบโลนที่ติณณ์ใช้กับเธอ

ปัง.. มือกระแทกประตูเสื้อผ้าแรงกว่าปกติ

เธอกำลังหงุดหงิดตัวเอง ใช่แล้ว เธอมันใจง่ายเกินไป เจอเขาไม่ถึงวันดันปล่อยให้เขาแตะต้องเนื้อตัว ซ้ำถ้าติณณ์ไม่เป็นฝ่ายปล่อยมือ เธออาจเสียท่าให้เขาไปแล้วเมื่อครู่

ญาดากระชากเสื้อยืดขึ้นสวมหัวพลางสบถหัวเสีย ไม่น่าเชื่อว่าการเจอกับเขาอีกครั้งทำให้เธอเปลี่ยนกลับไปเป็นคนเดิม เอาแต่ใจและปากเสีย มองตัวเองในกระจก ดวงหน้าอ่อนหวานอย่างสาววัยยี่สิบเก้าไร้เครื่องสำอางมีเพียงลิปสติกสีอ่อน ส่งสายตาดุดันอย่างไม่ยอม เปล่งคำพูดเสียงดังดั่งสะกดจิตตนเอง

“ปล่อยให้มันเสี้ยนไป ไอ้ปืน กูไม่ยอมมึงง่าย ๆ หรอก ไอ้ปากหมา”