บทที่ 9 สิบปีมันนานไปจริง ๆ

บทที่ 9 สิบปีมันนานไปจริง ๆ

เธอเอียงหน้าไปทางต้นเสียงทุ้มต่ำ เห็นติณณ์รวบช้อนแล้วกำลังเอนกายแกว่งไวน์ยกจิบพลางมองเธอด้วยรอยยิ้ม เป็นยิ้มเสแสร้งไม่จริงใจ เธอรู้ดี เพราะเธอเห็นเขามาหมดแล้วทุกอย่าง ไม่ว่าอารมณ์ไหน

“คุณหายไปไหนมาคะ” ญาดาเอ่ยถามอย่างที่เขาต้องการ รวบช้อนแล้วหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่มเอนกายเลียนแบบเขาอย่างจงใจ สังเกตเห็นรอยยิ้มหยันมุมปากยกขึ้น

“ไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา จากนั้นจึงได้พบโจและได้ทำงาน มีแค่นี้” เขายกไวน์ขึ้นจิบก่อนยกมาด้านหน้าแทนการชี้นิ้ว “แล้วคุณล่ะหายไปไหนมา”

เขาไม่ใช่ปืนคนเก่า ถ้าเป็นปืนจะถามตรง ๆ ไม่หลอกอ้อมค้อมให้เธอเป็นฝ่ายถามก่อน

“แต่งงานกับคนแก่เพื่อเงิน จากนั้นเขาก็ตาย แล้วฉันก็ได้มรดก เงิน มีแค่นี้” หางตาฉันเห็นแม่สะดุ้งขึ้นแต่ไม่พูดอะไร รวมไปถึงโจนาธาน “ฉันว่าสิบปีที่ผ่านมา ทั้งคุณและฉันคงมีแค่นี้” ญาดาวางแก้วลงเอ่ยเสียงเรียบ “แม่คะ หนูว่าจะกลับแล้วค่ะ”

“อ้าวไหนว่าจะไปค้างที่บ้าน” เสียงแม่อ่อนลงทำหน้าเศร้า

“แม่ไม่น่าจะต้องการหนูแล้วหรอกค่ะ” ญาดาคว้ากระเป๋าสะพายแล้วมองไปทางเสื้อคลุมบนพนักเก้าอี้ของคนด้านข้างที่ยังนั่งพิงทับไว้

“ถ้างั้นผมขอตัวกลับพร้อมน้องแก้มเลยนะครับ”

คนร่างสูงไม่รอคำตอบ เขาลุกยืนแล้วคว้าเสื้อคลุมของเธอมาพาดแขนตัวเองแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกให้ยืนรอนิ่ง

“แต่ว่า .. ฉันจะกลับคอนโด” น้ำเสียงเธอคล้ายตกใจเพราะมันแหลมสูงขึ้น หางคิ้วของติณณ์ยกขึ้นเล็กน้อย

“คุณก็ไปส่งผมที่บ้านโจก่อน”

“แต่มันจะดึก”

“ดึกก็ค้างที่บ้าน ไม่เห็นเป็นไรเลย บ้านโจก็เปรียบเหมือนบ้านน้าจิตร ฉะนั้นก็บ้านคุณเหมือนกัน” เขาเว้นไปครู่กางเสื้อออกรอคอย “หรือว่า..กลัว”

ครืน!!

ติณณ์ยิ้มกว้างเมื่อเห็นสาวร่างเล็ก ยายเตี้ยในรองเท้าส้นสูงปรี๊ดเลื่อนเก้าอี้ออกจนเกิดเสียงด้วยใบหน้าบึ้งเล็กน้อย - - ที่แท้ก็เหมือนเดิม

เขาขยับมาใกล้ด้านหลังรอให้เธอสอดแขนเข้าไปจนเรียบร้อย แล้วเป็นฝ่ายหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูไปถือเสียเอง

“ถ้างั้นเจอกันที่บ้านนะโจ น้าเจน”

ความรู้สึกของญาดาคล้ายโดนต้อน มือสีเข้มวางกลางแผ่นหลังแล้วหลุนให้เธอก้าวเท้าตาม

“นี่คุณ ช้าลงหน่อย”

“ทำไม ขายังสั้นจนเดินตามไม่ทันหรือไง”

“ปากหมา” ญาดาทำปากขมุบขมิบพึมพำ แต่เหมือนคนด้านข้างจะได้ยิน โน้มหน้าลงมาขณะดันฉันเข้าไปในลิฟต์

“ไม่ได้หมาแค่ปาก”

“นี่นายมันเป็นสุภาพชนแค่ต่อหน้าแม่กับโจใช่ไหม”

ครืน ... เสียงประตูลิฟต์เลื่อนปิด

“แล้วแต่จะคิด”

“นายทำแบบนี้ทำไม”

“แบบไหน”

“ก็ให้ฉันไปส่งบ้าน”

ติณณ์ไหวไหล่เบา ๆ ไม่ทันได้ตอบลิฟต์พาคนทั้งคู่มาถึงชั้นหนึ่งพอดี

ติ๊ง .. ครืน ..

เขาเดินนำออกไปยืนรอจากนั้นจึงเดินประกบไปยังโถงหน้า

“ก็ไปอยู่เมืองนอกตั้งนาน จำทางในกรุงเทพไม่ได้แล้ว”

“เรียกรถไปส่งสิ”

“มึงเป็นอะไรไปแก้ม กลัวถ่านไฟเก่าหรือไง”

เธอสะอึกทันทีเมื่อติณณ์ใช้คำเรียก ‘มึง’ ชะงักเท้าหยุดขณะกำลังลงบันได ทำให้ติณณ์เดินเลยลงบันไดไปก่อนสองขั้น เขาหันกลับมามองสบตาซึ่งตอนนี้อยู่ในระดับเดียวกัน

“เราไม่เคยเป็นกองไฟ ฉะนั้นจึงไม่มีถ่าน”

“แน่ใจหรือว่าไม่เคยมีไฟ แต่ว่ามึงไม่เปลี่ยนเลย ยังตัวเตี้ยเหมือนเดิม”

ญาดาหน้าขึ้นสีเมื่อคนตรงหน้าไม่ใคร่ใส่ใจสิ่งที่เธอพูดคล้ายไม่รับรู้

“ฉันไม่ได้เตี้ย หนึ่งร้อยหกสิบห้าเซน ไม่เตี้ย หลบไป”  โมโหจนยกมือขึ้นตั้งท่าจะผลักไหล่กว้างให้หลบไปแต่เขาขืนตัวคว้ามือไว้

“จะโกรธไปทำไมมันเรื่องจริง กูสูงร้อยแปดสิบห้า ฉะนั้นมึงยังเตี้ยกว่าอยู่ดี”

“ในเมื่อไม่ต้องเกรงใจ ดีเหมือนกัน มึงพูดแบบนี้จะเอาให้ได้ใช่ไหม”

ในที่สุดอดีตเพื่อนสนิทที่รู้จักตัวเธอดีก็ทำให้เธอหลุดกลับไปเป็นแก้มคนเดิมเมื่อสิบปีก่อน เธอหรี่ตาลงมองหาเรื่อง สะบัดมือออกแต่เขากำแน่นดึงลากลงบันได

“รอเอาอยู่นานแล้ว ให้เอาเลยไหมล่ะ”

เธอเบิกตากว้างเหลียวมองรอบกายแต่ไม่มีใครสนใจ หันไปถลึงตาใส่อดีตเพื่อนสนิท

“คุณ .. ติณณ์ ปล่อยได้แล้ว”

“จะเรียกชื่ออะไรก็เรียกสักชื่อ หรืออยากกลับไปเรียกว่าไอ้ปืน กูไม่ถือ ถ้าเป็นมึงเรียก ยิ่งเร้าอารมณ์”

มือแกร่งหนายังคงกำข้อมือเล็กเธอไว้แน่นแล้วลากไปยังลานจอดรถด้านหน้าโรงแรมก่อนหยุด

“หน้าหนาไม่เปลี่ยนรวมไปถึงปาก...หมา”

“เดี๋ยวก็รู้ว่าปากหมาขนาดไหน รอให้ที่ลับตาคนก่อน แต่ดูท่าแก้มต้องการหาเรื่องให้ได้ ทำไม? กลัวการกลับด้วยกันมากขนาดนั้นเลย”

ติณณ์ยิ้มมุมปากเมื่อมองหน้าหวานสวยกว่าเดิมบึ้งตึง จึงดึงเข้ามาใกล้ - - ทำไงได้ดันเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน

“กดรีโมทรถ”

“อยู่ในกระเป๋า” ญาดาสะบัดเสียงใส่ เบี่ยงข้อมือหลบจนพ้น

เขายื่นกระเป๋าสะพายกลับคืนแล้วรอกระทั่งเธอกดรีโมทจึงเห็นรถหรูสีขาวถัดไปอีกสามคัน

“วิ้ดดดวิ้ววววว...” ติณณ์ผิวปากก่อนคลี่ยิ้ม “รถแพงสะด้วย คงรีดเงินไอ้หน้าโง่นั่นมาเยอะ”

เขาปล่อยมือแล้วเดินไปที่รถก่อนเธอ ไม่รอเปิดประตูอย่างสุภาพบุรุษเข้าไปนั่งยังฝั่งตรงข้าม รอให้ร่างเล็กกว่าขึ้นรถจึงค่อยปิดประตู ล้วงหยิบบุหรี่ออกมาก่อนกดกระจกรถยนต์ลง

แชะ .. ฟู่ ....

“ไม่สูบบุหรี่ไฟฟ้าแล้วไง”

เธอถอยหลังรถออกแล้วตีวงเลี้ยวเข้าสู่ถนนเมนหลักหน้าโรงแรม

“ไม่ใช่เด็กแล้วที่จะสูบพอตกลิ่นมินท์”

“เด็กไม่เด็กเขาไม่ได้ดูที่การสูบพอตนะคุณติณณ์ เขาดูที่นิสัย!!” ญาดาลงเสียงหนักคำท้าย ยิ่งทำให้ติณณ์กลั้วหัวเราะในลำคอพลางดูดบุหรี่ต่อ

จากนั้นความเงียบจึงเข้าปกคลุมจนเกิดความน่าอึดอัด ญาดาเอื้อมมือเปิดเพลงรายการวิทยุแต่ดันเป็นรายการพี่อ้อยพี่ฉอด

“ฮ่า ฮ่า นี่รายการพี่อ้อยพี่ฉอดยังจัดอยู่อีกเหรอเนี่ย แล้วก็ยังฟัง มันมีแต่เรื่องน้ำเน่า ผู้ชายทำร้ายผู้หญิง มีคนใหม่ พล็อตเดิม ๆ”

“ฮึ” ญาดาแค่นเสียงแล้วชำเลืองมองร่างสูงแกร่งที่ดูไม่ยี่หระต่อโลก มือคีบบุหรี่สูบ

“จะเป็นยังไงถ้ากูโทรเข้าไปบ้างแล้วเล่าเรื่องถูกเพื่อนหักหลัง ทิ้งกูไป”

“กูไม่ได้ทิ้งมึง” เธอเอ่ยเสียงเรียบตาจ้องมองทาง

“ถ้าไม่เรียกว่าการเปลี่ยนเบอร์ ย้ายบ้าน ติดต่อไม่ได้ หายตายจากชีวิตไปเลยหลายปีเป็นการทิ้ง แล้วให้เรียกว่าอะไร”

เธอสะบัดหน้าไปมองเขาทันที แต่ติณณ์คล้ายเพียงพูดคนเดียวเพราะเขาไม่ได้มองเธอ

สีหน้าเย็นชารวมไปถึงดวงตาจับจ้องเพียงถนนตรงหน้าขณะที่มือยังคีบบุหรี่ปล่อยควันออกจากปาก ญาดาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสี้ยวหน้าแกร่งไม่อ่อนละมุนลงเลย คางของเขาขึ้นเหลี่ยมมุมมากกว่าเดิม ริมฝีปากหนาเอาแต่ใจ และต่างหูเงินข้างขวารบกวนจิตใจเธอ

“กูเพียง .. เพียง”

“พอเถอะแก้ม กูขอเปลี่ยนช่องวิทยุ มันเลี่ยนจะอ้วก”

เธอจ้องไปยังถนนเบื้องหน้าหางตาเห็นเขากดเปลี่ยนคลื่นวิทยุแล้ว เป็นเพลงสากลธรรมดาทั่วไป บรรยากาศอึมครึมไร้คำพูด ช่องว่าง ระยะห่างระหว่างกันมันไม่อาจทำให้ทั้งเขาและเธอสนิทเหมือนเดิมได้อีกต่อไป

สิบปี ... มันนานมากเกินไปจริง ๆ