ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [2]

สองกายเด้งสะโพกตอบรับกันเป็นจังหวะ หนิงเซียนเองก็ไม่ได้น้อยหน้าสามี บัดนี้กายงามขึ้นนั่งทับคนตัวโต พร้อมกับขยับเด้งเอวบางเข้าสู้ไม่ถอย มือหนาก็ไม่ใช่จะว่างงาน ทั้งขย้ำบีบนวดอกอวบอย่างมันมือ สะโพกสอบหรือก็มิได้ปล่อยให้ภรรยาทำงานคนเดียว เขาตอกอัดสวนความเป็นชายอย่างเมามัน

“อ่าส์... ภรรยารักพอก่อน ครั้งนี้พี่ขอ” แม้จะอยากให้ภรรยาเป็นผู้สำเร็จความใคร่ก่อนตน ทว่าด้วยเขากักเก็บความต้องการไว้นานเกินไป ทำให้ไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้อย่างใจนึก

ชายหนุ่มพลิกตัวภรรยาลงด้านล่าง ให้หญิงสาวอยู่ในท่าคลานเข่า พร้อมกันนั้นได้ดึงสะโพกงามขึ้นสูง ก่อนจะเสียบเสยท่อนเนื้อเข้าอีกครั้ง

ปึก

“อ้าส์...” เสียงหวานครวญครางออกมาเสียงดัง

แรงตอกอัดในตอนที่นางยังไม่ทันตั้งตัว ก็ทำให้เสร็จสมอารมณ์ไปก่อนสามีเสียแล้ว นางถูกสามีตัวร้ายรังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มีหรือจะยอมแพ้โดยง่าย บั้นท้ายส่ายเข้ายั่วยวนอีกฝ่าย ยิ่งนางทำเช่นนั้นก็ยิ่งได้ยินเสียงแห่งความพึงพอใจจากคนด้านบนดังมากขึ้นตามจังหวะ

สะโพกหนาเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นไม่ผ่อนแรง เต้าอวบถูกมือร้ายบีบขย้ำเต็มสองมือ ในที่สุดเขาก็นำพาคนตัวเล็กไปถึงจุดหมายจนได้ แท่งเนื้อภายในกายสาวได้ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในตัวภรรยา ความหฤหรรษ์ที่ได้พานพบทำให้คู่สามีภรรยาถึงกับอ่อนแรง บัดนี้สองกายฟุบลงนอนราบกับที่นอน หายใจหอบกระเส่า กระนั้นคนตัวโตก็เอาแต่จูบซับยุ่มย่ามกับเนื้อตัวภรรยาไม่ยอมห่าง

“เรายังพอมีเวลา ต่อกันอีกสักรอบเถอะ”

หนิงเซียนยังไม่ทันหายเหนื่อย ก็ถูกสามีผู้อดอยากกลืนกินอีกครั้งเสียแล้ว นางไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงจะทัดทาน ก็ได้แต่ปล่อยให้สามีทำต่อไปจนกว่าเขาจะพอใจก็เท่านั้น

ลานฝึกตระกูลหยาง

“ย้า”

เสียงร้องเรียกพลังจากการฝึกดาบของเด็ก ๆ ดังทั่วทั้งลานฝึก โดยมีอาจารย์ผู้สอนคือมู่หลางเป็นหลัก ในบางครั้งหยางจวินที่บัดนี้ได้ขึ้นตำแหน่งแม่ทัพแทนผู้เป็นบิดา หากมีเวลาเขาก็จะแวะเวียนมาช่วยฝึกสอนวิชาดาบ วิชาการต่อสู้แขนงต่าง ๆ ให้กับเด็ก ๆ ทั้งสามด้วยเช่นกัน

“ท่านหญิงมือต้องสูงขึ้นกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ” มู่หลางเดินตรวจการฝึก พร้อมกับแนะนำท่วงท่าที่ถูกต้อง

“ฉูงเท่านี้พอไหม” เด็กน้อยถักเปียสองข้างยกแขนขึ้นตามท่านอาจารย์ชี้แนะ นางอยากจะเก่งกาจเหมือนเสด็จพ่อ จึงต้องตั้งใจฝึกฝนให้มาก ๆ

“ดีมากพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อท่านหญิงน้อยทำตามคำแนะนำเขาได้เป็นอย่างดี มู่หลางจึงหันไปทางอ๋องน้อย พร้อมกับแนะนำอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน “ท่านอ๋องน้อยย่อเข่าลงอีกพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้เยย เท่านี้พอไหม” เด็กชายวัยสามหนาว พูดยังไม่ชัดเจนเท่าใดนัก ย่อเข่าลงให้ได้ตามอาจารย์ผู้สอนต้องการ กระนั้นก็ยังไม่มั่นใจว่าตนเองทำถูกหรือไม่

“พอพ่ะย่ะค่ะ” มู่หลางเดินไพล่หลังรอบ ๆ เด็กทั้งสามด้วยสีหน้าพึงพอใจ ทางด้านหลี่หยุนเติบโตขึ้นมาก ตัวสูงขึ้นเป็นเท่าตัว เขานั้นหัวไวสอนเพียงครั้งเดียวก็สามารถจดจำและทำตามได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หวังเฟยช่างสายตาหลักแหลมนัก เห็นแววความเฉลียวฉลาดในตัวเด็กคนนี้ แม้แต่ท่านแม่ทัพได้มาเห็นฝีมือเขากับตา ก็ยังเสียดายที่รู้จักหลี่หยุนช้าไป “เอาล่ะ วันนี้เราฝึกเพียงเท่านี้ก็พอ ทุกคนพักได้”

“เย่ พี่หยุง เราไปกิงขนมกังเถอะ” เจี้ยนหมิง มี่ฮวา ต่างพากันวิ่งกรูเข้าไปจับมือหลี่หยุนกันคนละข้าง พร้อมกับดึงให้อีกฝ่ายไปนั่งกินขนมด้วยกัน พวกเขาถูกสอนให้เคารพผู้อื่น แต่ก็สอนให้ไม่ลืมความทะนงตนในศักดิ์ศรี หากผู้ใดทำดีด้วยก็สมควรได้รับการทำดีตอบ แต่หากผู้ใดมาร้ายรังแกพวกเขาหรือคนในครอบครัว เด็กทั้งสองก็พร้อมร้ายใส่ไม่แพ้ผู้เป็นบิดา

“พ่ะย่ะค่ะท่านหญิง ท่านอ๋องน้อย” หลี่หยุนบัดนี้เสียงใหญ่และทุ้มราวกับชายหนุ่มน้อย มิใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เขาตอบรับเจ้านายด้วยความยินดี แม้ตนจะเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาจากข้างทาง ผู้มีพระคุณ ท่านอาจารย์ รวมไปถึงเจ้านายตัวน้อยทั้งสอง ต่างก็ให้ความรักความเอาใจใส่เขาอย่างเต็มเปี่ยม ในตอนนี้เขามิได้รู้สึกขาดสิ่งใดแล้ว