บทที่ 14 แค่ความดีของจิตใต้สำนึก [2]

หลังจากนั้นหญิงสาวก็ได้เดินตรงเข้าป่าอย่างที่ตั้งใจ จุดหมายปลายทางของการไปครั้งนี้ก็คือบ่อน้ำพุร้อน ที่นางตั้งใจจะไปนอนแช่ผ่อนคลาย ส่วนพวกยอดผักอ่อน ผลไม้ป่า คือผลพลอยได้เท่านั้นเอง

ร่างบางค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวัง เพราะตามทางเดินทั้งลื่นและพื้นดินชื้นแฉะมีแต่โคลนตม ในระหว่างทางไปบ่อน้ำพุร้อน หนิงเซียนก็ได้เก็บเอาสิ่งที่สามารถกินได้ใส่กระบุงด้านหลังไปด้วย ยิ่งฝนตกเสร็จใหม่ ๆ อากาศดีนัก ไม่ร้อนแดดดั่งเช่นวันปกติ ทำให้นางสามารถเดินได้อย่างเพลิดเพลินไปตลอดทาง

ต้องขอบคุณชาวบ้านที่รักและเอ็นดูนาง คอยสั่งสอนและให้ความรู้ในการดำรงชีวิต ไม่เช่นนั้นก็คงจะอดตายไปตั้งแต่แรก ไม่สิ จะอดตายได้อย่างไร ในเมื่อข้าวของภายในกระท่อมมิได้มีอะไรขาดเหลือเลยแม้แต่อย่างเดียว หากเทียบกับทุกคนในหมู่บ้าน ถือได้ว่านางเป็นสตรีที่ฐานะมีอันจะกินมากกว่าเสียด้วยซ้ำไป

เมื่อเข้ามาถึงภายในถ้ำ ความอบอุ่นที่ร่างบางได้สัมผัสช่างน่าพึงพอใจยิ่งนัก การที่ต้องต้มน้ำอาบในยามค่ำคืนกว่าสองเดือนที่ผ่านมา มันทุกข์ใจมากแค่ไหนใครเลยจะรู้

กายงามถอดอาภรณ์ออกจนหมด จากนั้นจึงค่อย ๆ หย่อนเท้าลงบ่อน้ำพุร้อนที่มีควันพวยพุ่งตลอดเวลา เมื่อลงไปถึงกลางสระ หนิงเซียนก็ดำน้ำลงไปทั้งตัว ก่อนจะโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง นางดำผุดดำว่ายอยู่เช่นนั้นเป็นนานสองนาน

“อ้า... มีความสุขจัง” น้ำอุ่นกำลังดีทำให้ร่างกายที่เมื่อยล้าได้รู้สึกผ่อนคลาย กายงามนั่งแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์ เมื่อคิดว่าตนเองนั้นได้แช่น้ำนานจนเกินไปแล้ว จึงได้ตัดสินใจขึ้นจากน้ำ

หลังจากนั้นหนิงเซียนได้แต่งตัวและเก็บสัมภาระเพื่อเตรียมกลับ ในขณะที่กำลังเดินทางกลับหมู่บ้านหญิงสาวก็พบเข้ากับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มีชายแปลกหน้ากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ชายผู้หนึ่งกำลังจะพลาดท่า ถูกชายชุดดำฟันเข้าที่กลางอก แม้จะบาดเจ็บแต่ชายผู้นั้นยังคงยืนหยัดต่อสู้จนถึงที่สุด

“เอ๊ะนั่น! เหตุใดถึงได้ดูคุ้นนัก” ร่างบางรีบหาที่หลบซ่อนตัวทันที ทว่าชายตรงหน้าเหตุใดนางถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก เหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนสักแห่ง แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเสียที

หนิงเซียนเฝ้ามองพวกเขาต่อสู้กันอยู่ได้สักพัก ชายผู้นั้นถูกทำร้ายและโดนฟันไปหลายแผล หากปล่อยไว้ไม่แน่อาจจะถูกชายชุดดำฆ่าตายที่ป่านี้ก็ได้

จิตใต้สำนึกส่วนดีเริ่มทำงาน มันทำให้หนิงเซียนวางกระบุงไว้ด้านข้างก่อนจะค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ อาศัยตอนที่ทั้งสองคนเผลอไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ไวเท่าความคิด มือบางหยิบเอาท่อนไม้ขนาดเหมาะมือ แอบย่องเข้าหาชายชุดดำทางด้านหลังอย่างไม่กลัวตาย

‘หนิงเซียน เจ้าจะมาเป็นคนดีตอนนี้มิได้’ หญิงสาวได้แต่ต่อว่าตนเอง ที่อาจหาญทำอะไรลงไปโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย แต่หากจะให้หยุดการกระทำตอนนี้คงไม่ได้เสียแล้ว ในเมื่อนางได้ฟาดท่อนไม้ลงบนหัวชายชุดดำเต็มแรง จนมันลงไปนอนกองอยู่กับพื้น เพื่อมิให้อะไรผิดพลาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางฟาดไม้ในมือใส่ชายโชคร้ายไม่ยั้งจนมันแน่นิ่ง หนิงเซียนจึงหยุดการกระหน่ำตีในที่สุด

“เห็นทีข้าคงจะต้องออกกำลังกายจริงจังแล้วล่ะ แค่ฟาดไม่กี่ครั้งข้าก็เหนื่อยหอบแล้ว เจ้าจะอ่อนแอเกินไปหรือไม่” หญิงสาวบ่นอุบอิบพร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบ มองผลงานของตนเองอย่างชื่นชม ที่สามารถช่วยเหลือคนได้ โดยที่ตัวเองไม่ได้บาดเจ็บสักนิด

นับว่าเป็นความโชคดี ที่ชายชุดดำบาดเจ็บมาจากการต่อสู้ไม่น้อย จึงได้ถูกนางจัดการไปได้อย่างง่ายดาย ร่างบางทิ้งท่อนไม้ในมืออย่างรวดเร็วหมายจะเข้าไปดูคนเจ็บ ทว่ายังไปไม่ถึงตัวกลับมีกลุ่มคนปรากฏตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้าเสียก่อน พร้อมกันนั้นยังมีบางส่วนที่ติดตามมา ได้เข้าไปปฐมพยาบาลคนเจ็บอย่างรวดเร็วเสียจนนางตั้งตัวไม่ทัน

พรึบ!!

“อนุหนิง ขออภัยขอรับที่พวกเรามาช้า”

กลุ่มคนมาใหม่ทำให้หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง เหล่าองครักษ์ที่แสนจะคุ้นหน้า คำเรียกขานที่แสนจะคุ้นเคย และยิ่งตราสัญลักษณ์บนที่คาดหัวนั่น ชัดเลย อย่าบอกนะว่าคนที่นอนจมกองเลือดจะเป็น.....

“โอ๊ยยยย นี่มันวันซวยอะไรของข้า” รู้อย่างนี้น่าจะเชื่อท่านป้าไม่เข้าป่าเสียก็ดี