บทที่ 15 เผชิญหน้าตัวร้าย [1]

หลังจากพาสามีตัวร้ายกลับมาพักรักษาตัวที่กระท่อมน้อยอันแสนคับแคบ ก็ทำเอาหนิงเซียนแทบนั่งไม่ติด หญิงสาวพยายามขบคิดเนื้อเรื่องในนิยายที่พอจะจำได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เดิมทีตัวร้ายจะได้พบกับนางเอกของเรื่อง ทำให้เขาตกหลุมรักเยว่สืออย่างแท้จริง แต่ดูเหมือนว่าเวลาที่เกิดขึ้นจะคลาดเคลื่อน เพราะว่ามันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เขียนไว้ในนิยาย

มันต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน ทุกอย่างเกิดขึ้นจริงแต่ทว่า ช่วงเวลา เหตุการณ์ที่ไม่เป็นไปตามเนื้อเรื่อง คาดการณ์อะไรที่แน่นอนมิได้เลย ราวกับว่ามีอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็นอยู่เบื้องหลังเรื่องราวอันวุ่นวาย

ในตอนนี้สิ่งที่นางควรระวังที่สุดก็คือ การร่วมหอกับสามีตัวร้ายอีกครั้ง จะให้เกิดเหตุการณ์อันเลวร้ายแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ความพยายามทั้งหมดที่นางทำมาจะสูญเปล่า

หลายวันมานี้หญิงสาวได้แต่นั่งเฝ้าคนเจ็บด้วยความเอือมระอา เทวดามองลงมาจากบนฟ้าก็ยังรู้เลยว่าพ่อตัวร้ายนั้นแกล้งเจ็บ ทั้งที่ตัวเขาก็แทบจะหายดีแล้วด้วยซ้ำ บาดแผลเพียงเล็กน้อยแค่นั้นจะทำอะไรคนหนังหนาเช่นเขาได้หรือ

คนที่ผ่านศึกรบมามากมายฆ่าคนเป็นว่าเล่นราวกับผักปลา ต้องมานอนเจ็บทำอะไรด้วยตนเองไม่ได้ ต้องให้ป้อนข้าวป้อนน้ำราวกับเด็กไม่รู้จักโต

“อีกคำนะเพคะจะหมดแล้ว เก่งมากเพคะ” หญิงสาวตักข้าวคำสุดท้ายป้อนให้คนเจ็บ พร้อมกับพยายามฉีกยิ้มและพูดให้น่าฟังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้นางจะไม่เต็มใจจะปรนนิบัติ แต่เหล่าองครักษ์ทั้งหลายก็พร้อมใจหนีหายไปกันหมด เป็นองครักษ์ประสาอะไรเหตุใดถึงได้ไม่ห่วงเจ้านายเอาเสียเลย

“ข้ามิใช่เด็กน้อย” เหลียงเฟิงแสดงออกชัดเจนว่าเขานั้นไม่พอใจกับคำพูดยกยอของนาง สายตาคมดุตวัดมอง เขามิใช่เด็กน้อยที่จะต้องให้คนมาหลอกล่อเวลากินข้าว

“เพคะ หม่อมฉันก็มิได้หมายความเช่นนั้น ก็เห็นว่ากินข้าวเองไม่ได้จนต้องให้ป้อน ก็มีแต่เด็กเท่านั้นแหละที่ทำได้” หญิงสาวบ่นอุบอิบเสียงเบากลัวว่าคนป่วยจะได้ยิน เพราะนางก็ยังรักตัวกลัวตาย “พระองค์คงจะอิ่มแล้ว หม่อมฉันไม่รบกวนเวลาพักผ่อนแล้วเพคะ” เพื่อเอาตัวรอดหนิงเซียนจึงรีบหลบออกมาทันที เรื่องอะไรที่นางจะอยู่ตรงนั้นให้เขาจ้วงแทงด้วยสายตาดุจนพรุนไปทั้งตัว

หลังจากที่หนีเอาตัวรอดออกมาได้สำเร็จก็เริ่มหายใจได้คล่องขึ้น แต่ก่อนจะเดินพ้นประตูเรือนด้านนอกองครักษ์คนสนิทท่านอ๋องได้เดินผ่านหน้าไปพอดี หญิงสาวได้แต่พยักหน้าให้เมื่ออีกฝ่ายหยุดทำความเคารพ

หนิงเซียนได้แต่มองตามหลังด้วยความมึนงงเล็กน้อย แม้ในใจจะสงสัยว่ามีเรื่องสำคัญอะไรถึงได้ดูรีบร้อนอย่างนั้น แต่พอนึกให้ดีมันก็มิใช่เรื่องของนางที่ควรจะเข้าไปยุ่ง จึงหันไปหยิบเอาตะกร้าเดินเข้าสวนหลังบ้านไปมิได้สนใจอีก

คล้อยหลังหนิงเซียนออกไปได้ไม่นาน เหลียงเฟิงก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนไปของหญิงสาว ก่อนหน้านางไม่แม้แต่จะกล้าสบตา เอาแต่นั่งก้มหน้ารับคำสั่งจนน่ารำคาญ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ นางกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง

อีกทั้งยังกล้าต่อปากต่อคำได้อย่างไม่เกรงกลัว นอกจากเสด็จแม่แล้วก็ไม่มีผู้ใดกล้าล้อเลียนเขาเช่นนี้ แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังไม่เคยพูดอย่างเป็นกันเองด้วยซ้ำไป เพราะไม่ว่าเมื่อไรคนพวกนั้นก็เอาแต่เกรงกลัวและก้มหัวให้อย่างน่าสมเพช ทั้งที่เขาก็ทำเพียงนิ่งเฉยเท่านั้น