6.อู๋ชิวอิ่งตัวปลอม (1)

วันแต่งงานของเมิ่งจือหยวนกับอู๋ชิวอิ่งมาถึง

“ท่านชายทั้งสองปลอมเป็นผู้ไปร่วมงานและคอยจับตาดูเฉิงเคอไว้ ข้าจะไปรอที่ห้องหอกับแม่นางเจียอิน เผื่อมีสิ่งใดจะได้รีบช่วยเหลือได้ทัน”

ขุนพลห้าวอี้ย้ำในสิ่งที่เขาคิดไว้

“พวกข้าขอไปด้วยได้หรือไม่ อาจารย์ส่งข้ามาช่วยศิษย์พี่ หากไม่ทำสิ่งใดเลย คงไม่ดีนัก”

หลินเฟยเอ่ยขอ นางเองก็อยากช่วยจับเฉิงเคอกันเช่น

“ท่านหญิงกับเสี่ยวเหลียน รออยู่ที่นี่เถิด”

“อย่างน้อย หลังจากศิษย์พี่เจียอินปลอมตัวเป็นอู๋ชิวอิ่งแล้ว ข้ากับเสี่ยวเหลียนจะได้พานางมาซ่อนที่นี่ เพื่อไม่ให้พวกท่านต้องกังวลเผื่อต้องต่อสู้กับเฉิงเคอ อีกอย่างพวกท่านจะได้ไม่ต้องเสียเวลาพานางกลับไปกลับมา เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ”

ฟังสิ่งที่หลินเฟยบอกแล้วสุดท้ายห้าวอี้ก็ตกลง ด้วยเห็นว่าหากมีพวกนางไปด้วยก็สามารถช่วยดูแลความปลอดภัยของอู๋ชิวอิ่งได้

ขณะอยู่ในงานแต่งงานจวนนายอำเภอ ก่อนเกี้ยวเจ้าสาวมาถึง เฉิงเคอในร่างของเมิ่งจือหยวนค่อนข้างสงบนิ่งกว่าตัวตนแท้จริง แน่นอนว่าช่วงหลายวันมานี้แม้คนในบ้านจะรู้สึกว่านายน้อยแปลกไป จากที่ออกไปบ่อนทุกวันกลับไม่ย่างก้าวออกไปไหน แต่ต่างก็คิดว่าเพราะกำลังจะแต่งงานเมิ่งจือหยวนจึงอยากทำตัวให้ดี โดยที่นายอำเภอเมิ่งจื่อหรานกับฮูหยินพลอยดีใจบุตรชายทำตัวดีขึ้น

“แม่นางไม่ทราบว่ามาจากสกุลใด”

พ่อบ้านของจวนเข้ามาถามเสี่ยวเหลียนที่ยืนในศาลาในสวนห่างจากผู้คนมากมาย ด้วยรู้สึกไม่ชินนัก ส่วนหลินเฟยแอบลอบไปดูลาดเลาใกล้ห้องหอ

‘เจ้ารออยู่ที่นี่ เจ้าเพิ่งดีขึ้นได้ไม่นาน อย่าฝืนตัวเองเลย’

แม้นางจะบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว แต่สุดท้ายหลินเฟยก็ให้นางรอ

‘ข้าจะรีบกลับมา’

“นางคือฮูหยินของข้า”

ร่างสูงใหญ่ของเทียนเหวินก้าวเข้ามายังศาลาพลางเอ่ย ทั้งยังจับข้อมือเล็กแสดงความสนิทสนม

“ฮูหยิน? เอ่อ แล้วท่านคือ?”

ดวงตาคู่คมดุมองสบตากับพ่อบ้านนิ่งพร้อมสะกดจิต

“ข้ากับฮูหยินออกมารับลมไม่นานแล้วจะกลับเข้าไปในงาน ท่านพ่อบ้านมีงานมากมายให้ดูแล เชิญเถิด”

“ขอรับ”

พ่อบ้านของจวนกลับไปโดยดีเพราะถูกสะกดจิต

“ขอบคุณท่านชาย”

ลับร่างพ่อบ้านเสี่ยวเหลียนก็ดึงมือตนออกพลางก้มหน้าขอบคุณ แม้จะเคยพูดคุยกันมาบ้างหากนางก็ยังเกร็งกับอีกฝ่าย และการได้รับรู้ว่าเขาคือทายาทสวรรค์ผู้สูงส่ง นางยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้มากขึ้นไปอีก

“ไยเจ้ามาอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง”

“หลินเฟยไปดูลาดเลาใกล้ห้องหอเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นนางก็ควรพาเจ้าไปด้วย ทิ้งเจ้าไว้เพียงลำพัง แม้เกี้ยวเจ้าสาวยังมาไม่ถึง แต่วิชาของเจ้ายังอ่อนด้อยนัก หากเกิดเรื่องใดขึ้น จะพลอยเสียงานใหญ่ไปกันหมด”

เทียนเหวินดุเสียงเข้ม เขาอยู่ท่ามกลางแขกที่มาร่วมงาน คนละมุมกับหลี่ไห่ฉิน ในตอนแรกยังมองเห็นหลินเฟยกับเสี่ยวเหลียน ทว่าอยู่ๆ พวกนางกลับหายไป ทำเอานึกเป็นห่วงจนต้องเดินตามหามาถึงที่นี่เพราะกลิ่นดอกบัวประจำตัวเสี่ยวเหลียน ซึ่งตอนนี้เทียนเหวินรู้แล้วว่ามีเพียงตนที่รับรู้ได้ แม้ไม่เข้าใจว่าด้วยเหตุอันใดก็ตาม

“หลินเฟยเองก็เช่นกัน ความจริงพวกเจ้าทั้งสองควรอยู่กับแม่นางเจียอิน แทนที่จะแยกตัวออกมาเช่นนี้”

เสี่ยวเหลียนหมดคำโต้แย้ง นางเองไม่มีความสามารถใด สำเร็จตบะเพียงเซียนขั้นต้น พลังปราณน้อยนิด เกิดเรื่องขึ้นนางมีแต่จะเป็นภาระเช่นที่ท่านชายสวรรค์พูดจริง หลินเฟยเองก็ฝึกวิชาไม่กี่ปี ความสามารถยังไม่ถึงขั้นที่จะต่อสู้กับผู้ใด

“เอาเถิด ในเมื่อมาอยู่ที่นี่แล้วก็รอจนกว่าสหายของเจ้าจะกลับมาก็แล้วกัน เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวมาถึง พวกเจ้าทั้งสองก็รีบไปรอที่ห้องหอเสีย เสร็จพิธีแล้วอู๋ชิวอิ่งไปถึงแม่นางเจียอินปลอมตัวแล้วจะได้พานางไปซ่อนทันที ทางนี้ปล่อยให้พวกข้าจัดการ จะได้ไม่ต้องพะวักพะวน ห่วงหน้าพะวงหลัง”

เทียนเหวินสั่งแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้เสี่ยวเหลียนยืนหน้าเจื่อนเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ที่ศาลาเช่นเดิม

ความจริงหลินเฟยกลับมาแล้ว นางจะมาช่วยเสี่ยวเหลียนนับแต่เห็นพ่อบ้านถามสหายคนสนิท ทว่าเทียนเหวินเข้ามาเสียก่อน จึงกลับไปหลบหลังต้นไม้ และได้ยินทุกคำพูดของชายหนุ่ม

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น อยากพิสูจน์ตนเองให้คู่หมายได้เห็นว่านางเองก็มีฝีมือมีความสามารถเช่นกัน

“ข้าเอง”

อยู่ๆ หลินเฟยก็ออกปากอาสา

เจ้าสาวมารออยู่ในห้องหอแล้ว เจียอิน หลินเฟยและเสี่ยวเหลียนมารอนับแต่เกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวนนายอำเภอ อู๋ชิวอิ่งนั่งถอนหายใจ สีหน้ากังวลและบีบมือของตนบ่อยครั้ง ดูก็รู้ว่ากำลังวิตกเป็นอย่างมาก เจียอินจึงทำให้หญิงสาวหมดสติในตอนนี้ไปเลย เจ้าตัวจะได้ไม่ต้องกังวลใดๆ อีก

ห้าวอี้รออยู่ด้านนอก ปล่อยให้หญิงสาวทั้งสามจัดการกับเจ้าสาว ด้วยอย่างไรตนก็เป็นบุรุษ เขาจะรอกระทั่งเฉิงเคอมาที่นี่ ในเมื่ออยู่กันตามลำพัง หลินเฟยจึงได้โอกาสเสนอตัว

“คิดจะทำอะไรของเจ้า”

เจียอินงุนงงเมื่อหลินเฟยจับมือตนไว้หลังจากร่ายเวทให้อู๋ชิวอิ่งหมดสติไปแล้ว

“ข้าทำผิดกฎสำนัก อาจารย์ส่งข้าลงมาช่วยศิษย์พี่ชดเชยความผิด หน้าที่นี้ควรเป็นของข้า”

หลินเฟยบอกความต้องการ ขณะเสี่ยวเหลียนที่เพิ่งได้รู้ในสิ่งที่สหายตั้งใจทำก็อดตระหนกไม่ได้ นางคิดว่าอันตรายเกินไปหากหลินเฟยจะปลอมตัวเป็นอู๋ชิวอิ่ง

นิ่งคิดไปหลายอึดใจเจียอินก็ยอมพยักหน้าตกลง นางไม่เห็นด้วยนัก แต่มาคิดดูแล้วตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แม้สักนิด ไยต้องทำเรื่องเสี่ยงอันตรายด้วย ในเมื่อหลินเฟยอยากชดใช้ความผิดของตน นางก็ควรปล่อยให้เจ้าตัวได้ทำคุณไถ่โทษ

“เจ้าพูดมาก็ถูก คนผิดคือเจ้า หากไม่เพราะเจ้าทำผิดกฎ สหายเจ้าก็คงไม่บังเอิญไปพัวพันเรื่องคัมภีร์ถูกขโมยจากสำนักฝั่งเหนือ ให้เราต้องพลอยวุ่นวายไปด้วย”

ผู้เป็นศิษย์พี่ยอมถอย

เสี่ยวเหลียนถึงกับอึ้งเมื่อศิษย์พี่ของหลินเฟยยินยอมโดยง่าย เมื่อสหายตนก้าวเข้าไปใกล้ร่างของอู๋ชิวอิ่งที่นอนอยู่บนเตียง แล้วเปลี่ยนตัวเองให้เหมือนผู้เป็นเจ้าสาว นางก็ขยับไปด้านหลังโดยเร็ว ใช้วิชาป้องกันตัวที่ตนได้เรียนรู้มาจากการไปฝึกวิชาแทนหลินเฟยร่ายเวทให้เจ้าตัวหมดสติไปด้วย

ร่างโปร่งอรชรของท่านหญิงเผ่าวิหคล้มลงไปบนเตียงเคียงข้างอู๋ชิวอิ่ง ทำเอาเจียอินยกกระบี่ขึ้นปลายจรดหน้าอกเซียนดอกบัวในทันใด

“เหตุใดเจ้าจึงทำร้ายศิษย์น้องข้า”

=====