5.คู่หมายของหลินเฟย (3)

กลางดึกคืนหนึ่งช่างแสนอบอ้าว เสี่ยวเหลียนซึ่งปูที่นอนนอนบนพื้นรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นนัก นับแต่มาถึงโลกมนุษย์นางยังไม่มีโอกาสอาบน้ำหรือแช่น้ำเลยสักครั้ง ดวงจิตวิญญาณของนางยังไม่แข็งแรงพอ ยังต้องแปลงร่างเป็นดอกบัวอยู่ในน้ำเหมือนเช่นเวลาที่อยู่ในสำนักซ่างเซียนใต้

ร่างบอบบางลุกขึ้นนั่งเมื่อไม่อาจทนได้อีกแล้ว หันไปมองหลินเฟยซึ่งหลับบนเตียงกับศิษย์พี่เจียอินก็เกรงใจ ไม่อยากรบกวนยามพักผ่อนของอีกฝ่าย จึงตัดสินใจออกไปจากห้องให้เบาที่สุด

นางจำได้ว่าด้านหลังโรงเตี๊ยมมีบ่อน้ำเล็กที่เอาไว้ตักน้ำขึ้นมาใช้สอย หญิงสาวชี้สองนิ้วใช้พลังหย่อนถังลงไปตักแล้วดึงขึ้น ก่อนจะเทลงใส่ตนเองทั้งหัวจรดปลายเท้า ทว่าเทไปสามถังจนกายชุ่มโชกแล้วก็ยังรู้สึกไม่เพียงพอ ราวผิวกลีบบัวบอบบางเหี่ยวเฉา จึงอดบ่นพึมพำไม่ได้

“ต้องเทอีกกี่ถังกัน”

เสี่ยวเหลียนรู้สึกว่าน้ำแต่ละถังนั้นน้อยเกินไป หญิงสาวโน้มกายมองลงไปในบ่อน้ำที่ลึกจนไม่อาจมองเห็นเบื้องล่าง นิ่งคิดเพียงชั่วอึดใจเจ้าตัวก็ก้าวขาข้ามขอบบ่อน้ำตั้งใจลงไปแช่ในนั้น เพราะคิดว่าอย่างไรตนก็สามารถใช้เวทลอยกลับขึ้นมาได้

“เจ้าจะทำอะไรน่ะ”

ร่างสูงใหญ่ก้าวพรวดเข้ามาทำเอาเสี่ยวเหลียนตกใจ ร่างบอบบางแทบจะหงายหลังหล่นลงไปในบ่อ ทว่าเทียนเหวินรีบเข้ามาโอบเอวประคองได้ทันเสียก่อน หญิงสาวจึงโผเข้าหาอกแกร่ง ใบหน้าสองหนุ่มสาวใกล้เพียงช่วงลมหายใจ

เทียนเหวินชะงักงันไป ไม่ทันคิดถึงเรือนกายนุ่มเย็นชื้นเพราะชุดที่เปียกปอนของหญิงสาว ทั้งความหอมอบอวลที่รบกวนสมาธิตน ทำลายความคิดจึงได้แต่หยุดนิ่ง

เสี่ยวเหลียนใจหายวับแล้วกลับมาเต้นรัวแรงราวกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ทว่าลมหายใจร้อนรินรดตรงหน้าดึงความรู้สึกนึกคิดของนางออกมาได้

“ท่านชาย”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาราวเกรงชายหนุ่มจะปล่อยให้ตนหล่นลงไปในบ่อน้ำ

เทียนเหวินได้สติ แล้วแสร้งตีสีหน้าตำหนิอีกฝ่ายแก้เก้อ

“เจ้าคิดอะไรอยู่ เกือบจะตกลงไปแล้วเห็นไหม หากข้ามาช่วยไม่ทันจะเป็นอย่างไร”

“เป็นเพราะท่านต่างหาก อยู่ๆ ก็เข้ามาส่งเสียงดังทำให้ข้าตกใจ”

ชายหนุ่มไม่ฟังที่อีกฝ่ายบ่น เขายกคนตัวเล็กลงมาจากขอบบ่อน้ำ แม้เจ้าตัวจะพยายามผลักเขา

ตนลอบมองหญิงสาวอยู่มุมหนึ่งนับแต่เจ้าตัวเดินมาหลังโรงเตี๊ยม เพราะนอนยังไม่หลับแล้วบังเอิญได้กลิ่นดอกบัวโชยมาจึงรู้สึกตัวตื่น ร่างสูงใหญ่แวบหายตัวมาด้านนอกห้อง เห็นเสี่ยวเหลียนเพิ่งเดินผ่านไปจึงพรางกายตามมาด้วยความสงสัยว่าเซียนดอกบัวจะไปที่ใดยามดึกดื่น

‘นางยังต้องอาศัยน้ำหล่อเลี้ยงดวงจิตอย่างนั้น’

เห็นเจ้าตัวเทน้ำราดทั้งร่างเขาก็เข้าใจทันที เป็นเช่นนี้หมายความว่ากายทิพย์เซียนของเสี่ยวเหลียนยังอ่อนแอนัก แม้จะมีปราณเทพของเขาช่วยไว้แต่ก็ไม่ได้ทำให้นางแข็งแร่งขึ้นแต่อย่างใด เซียนดอกบัวยังต้องบำเพ็ญเพียรอีกนานกว่าปราณเทพเซียนจะสัมฤทธิ์ผล

“ท่านปล่อยข้านะ”

“บ่อน้ำนี่ลึกมากนะ”

“ข้ารู้น่า”

“แต่เจ้าก็ยังจะลงไปหรือ”

“แล้วจะให้ข้าตักน้ำขึ้นมาจนหมดบ่อหรืออย่างไร”

ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความหนักใจ ก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้

“เจ้าต้องแช่น้ำให้ได้ใช่ไหม”

กลีบปากอิ่มเม้มพลางพยักหน้า

“เช่นนั้น เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน”

มือหนาจับข้อมือบางให้ก้าวตามตน ทว่าไม่ได้พาไปไกล เพียงขยับออกห่างจากบ่อน้ำมาเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านจะทำอะไร”

มุมปากได้รูปเพียงกระตุกยิ้ม ไม่ได้บอกสิ่งใด ขณะเดียวกันก็วาดมือเนรมิตเป็นพื้นที่อาบน้ำ มีผ้ากั้นล้อมรอบปกปิด ก่อนจะแหวกม่านพาร่างบอบบางก้าวเข้าไปด้านใน

เสี่ยวเหลียนตามเข้ามาเห็นถังไม้ใหญ่ก็เข้าใจได้ในทันใด

“เจ้าลงไปแช่ในนี้น่าจะดีกว่า”

บอกแล้วเทียนเหวินก็โบกมือ เพียงชั่วแวบน้ำก็เต็มถัง ทั้งยังมีดอกไม้ลอยส่งกลิ่นหอมกรุ่น

หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าเขาจะใส่ใจตนเช่นนี้

“เจ้าตามสบายเถิด ข้าจะเฝ้าอยู่ด้านนอก ไม่ต้องกังวลเกรงผู้ใดจะมาเห็น ดึกดื่นเช่นนี้คงไม่มีผู้ใดตื่น แต่ข้าก็จะร่ายเวทกำบังด้วย”

เพราะอีกฝ่ายจัดการทั้งหมดให้จนเรียบร้อย เสี่ยวเหลียนถึงกับนิ่งอึ้ง ทว่าเมื่อร่างสูงใหญ่ขยับตัวจะออกไปด้านนอกจึงรีบเอ่ย

“เอ่อ ขอบคุณท่านชาย”

เทียนเหวินไม่ได้ตอบอะไร เพียงยิ้มบางแล้วเดินไปนอกม่านบังตา

ดวงตาคู่กลมโตมองถังใส่น้ำก่อนจะคลี่ยิ้มกับตัวเอง หมุนกายหนึ่งรอบทั้งร่างก็มีเพียงชุดบางคลุมกายแล้วเคลื่อนย้ายตนเองไปนั่งในถังน้ำ มือบางลูบไล้ผิวกายอย่างมีความสุข ความสดชื่นของน้ำซึมซาบสู่ผิวช่วยให้กายทิพย์ของนางอิ่มเอิบมีน้ำมีนวล ดวงจิตวิญญาณราวได้น้ำทิพย์หล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื้น

ด้านนอกเทียนเหวินเองก็ยืนกอดอกและยิ้มอยู่คนเดียวโดยไม่รู้สาเหตุ แต่แล้วก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้

มือหนายื่นมาด้านหน้าก่อนชุดสวยสีชมพูหวานจะปรากฏขึ้นในมือ แล้วหายวับไปวางอยู่ด้านในส่วนอาบน้ำพร้อมโต๊ะเล็กวางชุด จากนั้นชายหนุ่มก็กับผู้อยู่ด้านใน

“ชุดของเจ้าเป็นชุดของศิษย์สำนักซ่างเซียน ข้าคิดว่าเจ้าใส่ชุดนี้เถิด”

เสี่ยวเหลียนมองชุดที่วางบนโต๊ะเล็กไม่ห่างนัก หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวขึ้นมาอีกแล้ว นางไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ และแปลกใจที่ท่านชายเทียนเหวินมอบชุดใหม่ให้ตน

‘หรือเขาไม่ต้องการให้นางทำตัวเหมือนเป็นศิษย์สำนักซ่างเซียนเช่นเขา เพราะนางเป็นเพียงภูตดอกบัวต่ำต้อย’

“ขอบคุณท่านชาย ทั้งเรื่องน้ำและชุดนี้”

อาบน้ำเสร็จเสี่ยวเหลียนก็ใส่ชุดที่เทียนเหวินให้ จากนั้นทั้งสองก็กลับมายังห้องพร้อมกัน ก่อนจะเข้าห้องหญิงสาวจึงไม่วายขอบคุณซ้ำอีก

“ไม่ต้องเกรงใจ”

หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนโดยไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดอีก

สองหนุ่มสาวต่างยืนสบตากันนิ่ง เทียนเหวินเองก็ปลื้มในอกอย่างบอกไม่ถูกราวตนทำเรื่องดีที่สมควรทำอย่างน่าภูมิใจ ทั้งยังรู้สึกว่าดวงหน้าอ่อนเนียนใสน่ามองยิ่งนัก กลิ่นดอกบัวหอมกรุ่นชวนให้สูดดมเข้าปอดลึกชื่นใจ เหมือนดอกบัวกำลังเบ่งบานในอกแกร่ง

หากก็เป็นเสี่ยวเหลียนที่เห็นว่าตนควรกลับเข้าห้องได้แล้ว

“ข้าขอตัว”

“อืม”

ใบหน้าเรียวงดงามก้มลงเล็กน้อยขณะเดินต่อไปยังห้องตน รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายยังมองตามมาจึงรีบก้าวเท้าเร็วๆ เข้าห้อง

ทว่าที่เสี่ยวเหลียนไม่รู้คือ ก่อนนางจะเข้าห้องหลินเฟยเพิ่งกลับไปนอนบนเตียงหลังจากแง้มประตูฟังเทียนเหวินคุยกับนาง

เพราะตื่นขึ้นมาแล้วหลินเฟยไม่เห็นสหายคนสนิทตั้งใจจะออกไปตามหาก็บังเอิญเห็นว่าสองหนุ่มสาวกำลังเดินกลับมาทางนี้จึงรีบปิดประตูลงแล้วแอบฟังอยู่ด้านหลัง

=====

แน้ เทียนเหวินใส่ใจน้องอยู่น้า…แต่หลินเฟยจะเคืองไหมน้า? ^^