บทที่สี่สิบเจ็ด

วันนี้ท่านอ๋องไม่ไปค่ายแต่สั่งงานให้คนสนิททำแทนทุกอย่างเพราะชายารักใกล้จะคลอดแล้ว ท่านอ๋องประคองเมียรักนั่งลงหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวให้นางเรียบร้อย ทุกวันทั้งสองจะอาบน้ำด้วยกันเช้าเย็นตั้งแต่ที่สมรสและอยู่ด้วยกัน

"ท่านพี่ไม่ไปทำงานจริงๆหรือเพคะน้องอาจจะยังไม่คลอดวันนี้ก็ได้นะเพคะเดี๋ยวจะเสียการเสียงานเอาได้นะเพคะ"

หลิวเรอจินถามพระสวามีและจัดชุดให้เรียบร้อยรวมถึงหอมแก้มทั้งสองข้างทุกเช้าก่อนจะออกไปที่โต๊ะเพื่อเสวยอาหารเช้าด้วยกันกับท่านพ่อทุกวัน

"ไม่ไปพี่จะอยู่ดูแลน้องใกล้จะครบวันที่ลูกเราจะคลอดแล้ว"  อ๋องหนุ่มตอบและหอมแก้มนวลทั้งสองข้างด้วยความรักทั้งสองคนจะแสดงความรักต่อกันทุกวัน นางเปิดทีวีในมิติให้พระสวามีดูจนเขาเก่งกาจเลียนแบบในหนังมาทำกับนางทุกวัน ยังบอกว่างิ้วของกาลข้างหน้าสอนมาก็แหง่ละเขาดูทุกอย่างเวลาว่างแล้วมาจัดนางและยังน่ามึนถามเวลาร่วมรักกันว่าชอบแบบไหนบ้าง ท่านอ๋องช่างแสวงหามาใช้แทบจะครบทุกท่วงท่าจนวนกับมารอบใหม่อีกและหมออก็ยังบอกอีกนะว่าสามารถมีอะไรแบบไหนท่าไหนลูกจะได้ไม่อันตรายชายหนุ่มกระซิบบอกเมียรักทุกคืน

"พาลูกของเราไปกินข้าวก่อนเถอะเดี๋ยวท่านพ่อตาจะรอนาน" อ๋องหนุ่มประคองเมียรักไปที่ห้องกินข้าว

"ท่านพ่อหิวหรือยังเจ้าคะ"  นางถามบิดาที่เดินเข้ามาพร้อมกับหลี่กงกงมีแม่นมเตรียมอาหารทุกมื้อด้วยความใส่ใจ

"ยังไม่หิวเท่าไรหรอกจินเอ๋อร์พ่อดื่มน้ำคาเฟยของลูกมันดีจริงๆพ่อออกไปฝึกซ้อมกับทหารในค่ายของท่านอ๋องและไปดูสวนผักกับหลี่กงกงมา"  ท่านพ่อตอบและยิ้มให้บุตรสาวด้วยความรัก

ทุกวันนี้ได้เพื่อนใหม่เล่นหมากรุกกันกับหลี่กงกงและออกไปฝึกไปวิ่งกับทหารทุกวัน ทั้งได้กินอาหารที่ดีที่บุตรสาวนำมาบำรุงบิดาให้แข็งแรงรวมทั้งแม่นมกับสามีก็ด้วยนางจะใส่ใจคนของนางทุกคนที่รักนางมาโดยตลอด พี่ถังถังกับพี่เพียนเพียนเองก็ด้วยตอนนี้สององครักษ์พาบิดามารดามาอยู่ด้วยกันที่นี้เลย และพระชายาก็สร้างบ้านให้อยู่ด้วยกันอยู่เลี้ยงหลานที่นี้ ทุกคนจึงหมดห่วงเรื่องพ่อแม่ที่อยู่เมืองหลวงตามลำพังเพราะพวกท่านมีลูกชายกันคนละคนจึงตามมาอยู่ด้วยกันที่นี้จะไม่มีห่วงอีก

"พระชายามีอาการอะไรบ้างไหมเพคะ" แม่นมถามคุณหนูของนางด้วยความใส่ใจทุกวัน รวมถึงพี่สาวทั้งสองคนด้วยที่นางนับถือและพระสวามีก็เข้าใจเพราะนางร่วมทุกข์กันมาตั้งแต่อยู่ที่จวนเก่า หลิวเรอจินก็ดูแลคนของเจ้าของร่างเดิมแทนนางเป็นอย่างดีรวมถึงบิดาและพี่ชายด้วยที่ได้ข่าวว่ากำลังเดินทางมาพร้อมกันกับกุนซือหลังจากที่ไปช่วยงานกันจนทุกอย่างลงตัว จะมาทันน้องสาวคลอดบุตรและรับเอาเป็นลูกบุญธรรมกันแม่ทัพหลิวจิ้นหัวลามาสามเดือนเพราะตลอดสองปีเขาไม่เคยลาพักเลยตั้งใจทำงานสนององค์ชายใหญ่จนสำเร็จทุกอย่างและมีทหารที่ไว้ใจของตัวเองมีทหารในมือห้าหมื่นนายในสังกัดของแม่ทัพหลิวจิ้นเหอ

สามคนกินมื้อเช้าด้วยกันคุยงานกันไปในห้องอาหารจึงมีแต่เสียงหัวเราะ นางให้แม่นมลงไปกินมื้อเช้าไม่ต้องดูแลนางมีสาวใช้ดูแลแทนแล้วแต่แม่นมจะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารกับพี่ๆทั้งสองคนจนคุณหนูนั่งทานพวกนางจึงจะลงไปกินข้าวพร้อมครอบครัวกัน

"ท่านพ่อทานเยอะๆนะเจ้าคะอีกไม่กี่วันก็จะเห็นหน้าหลานแล้ว ท่านตาต้องแข็งแรงอยู่เลี้ยงหลานไปนานๆให้ท่านหลี่กงกงพาไปหาส่องสาวบ้างก็ดีนะเจ้าคะ ท่านพ่อยังไม่แก่ลูกไม่ว่าหรอกเจ้าค่ะขอแค่นางเป็นคนดีก็พอจะเป็นชาวบ้านหรือคนในเมืองก็มีเยอะแยะที่มาค้าขายกันที่ชายแดนคึกคักมากท่านก็ไปลองเดินเที่ยวดูในเมืองลูกท้องใหญ่มากจึงไปกับท่านพ่อไม่ไหว"

นางบอกและยิ้มให้บิดาแล้วตักอาหารใส่ถ้วยให้บิดาด้วยความใส่ใจท่านอ๋องเองก็ดูแลนางไม่ห่างคอยคีบอาหารใส่ถ้วยนางจนเต็มนางก็คีบให้พระสวามีด้วยเช่นเดียวกัน ท่านแม่ทัพหัวเราะบุตรสาวเบาๆ   

 "เด็กดีเจ้าอย่าได้เป็นห่วงถ้าพ่อเจอคนถูกใจจะพามาหาจินเอ๋อร์ให้ช่วยดูแต่ตอนนี้พ่ออยากจะเลี้ยงหลานของพ่อมากกว่า" บิดาบอก

"เจ้าค่ะลูกเข้าใจแล้ว" สามคนพ่อลูกเขยกินมื้อเช้าเสร็จพูดคุยกันและเดินย่อยอาหารนั่งดูปลาดูสวนผัก ท่านอ๋องจะพานางมาที่เรือนฮวาทุกวันบางวันจะค้างเลยอาทิตย์ละสามวัน บนตำหนักอีกสี่วันหมุนเวียนกันไปตอนนี้เรือนฮวาบิดาก็มานอนด้วยบนตำหนักนางก็จัดห้องให้บิดาเหมือนกัน แต่เห็นว่าท่านอยากไปที่จวนหลังใหม่ของนางเพราะได้แวะไปดูคนของท่านที่ส่งมาพร้อมบุตรสาวก็อยู่ที่นั้น และแต่งงานกันไปหลายคนบางคนก็ยังไม่แต่งท่านจึงบอกกับนางว่าพ่อจะขอไปอยู่ที่จวนใหม่ของลูกหลังจากที่คลอดหลานให้พ่อแล้ว นางก็ไม่ขัดเพราะมันก็ไม่ได้ไกลมากดีเสียอีกจะได้มีคนนอนจวนหลังใหม่ให้นางพี่ใหญ่มาคงจะพักที่นั้นเลยเพราะกุนซือจะอยู่ที่ค่ายทหารมากกว่า

ยามเว่ยท่านอ๋องพาพระชายาเข้าห้องนอนพักในห้องบรรทมสองผัวเมียนอนคลอเคียกันบนเตียงนอนใหญ่อ๋องหนุ่มเอาใบหน้าแนบหน้าท้องของชายารักจูบแล้วเอามือลูบเบาๆ 

  "อีกไม่กี่วันเราก็จะเจอหน้ากันแล้วนะลูกรักพ่อขอให้ลูกคลอดง่ายๆนะอย่าให้แม่ลูกเจ็บนานมากนะลูกรักเพราะมารดาของลูกอุ้มลูกในท้องจะเก้าเดือนแล้วจะเดินเหินก็ลำบากเข้าใจไหมลูกรัก"

ท่านอ๋องพูดกับลูกทุกวันหลิวเรอจินเอามือลูบใบหน้าพระสวามีด้วยความรักถึงแม่โชคชะตาจะหอบตัวเธอมาจากครอบครัวที่รักแต่ก็ถือว่าไม่เลวที่ได้พระสวามีที่รักนางแม้ว่าตอนแรกเขาจะไม่ยอมแต่งให้นางก็ตามแต่พอได้ลองของแปลกเท่านั้นละติดหนึบหึๆคิดถึงเรื่องเก่าทีไรนางก็จะหัวเราะคนเดียวอย่างถูกใจ

อ๋องเย่ซิวมองเมียรักที่หัวเราะจึงลุกขึ้นเงยหน้ามองนางก่อนจะก้มลงปิดปากอวบอิ่มด้วยความรัก   

"หัวเราะอะไรพี่หรือจินเอ๋อร์ "   ก่อนจะจูบลงโทษเมียรักที่หัวเราะตัวเองจากหัวเราะกลายเป็นเสียงครางหวานสองร่างพัวพันกันแลกลิ้นกันด้วยความอ่อนโยนแต่ต้องสะดุ้งเพราะเสียงร้องของชายารักที่บอกว่าเจ็บท้อง

"เสด็จพี่จินเอ๋อร์ปวดท้องเพคะ" นางพูดเสียงสั่นที่ตอนนี้นางปวดท้องขึ้นมากระทันหัน พอก้มลงมองหว่างขาน้ำคร่ำของนางไหลนองเต็มหว่างขาและเริ่มปวดยิ่งขึ้นไปอีก อ๋องเย่ซิวตกใจรีบลุกขึ้นประคองพระชายาลุกขึ้นแล้วอุ้มนางแนบอกแกร่งตะโกนบอกหลี่กงกงพระชายาจะคลอดแล้วจากนั้นตำหนักอ๋องก็วิ่งวุ่นกันทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเอาไว้

 

ตอนนี้ท่านอ๋องเดินจนพ่อตาเวียนหัวเพราะเป็นห่วงพระชายาที่เข้าไปในห้องทำคลอดได้เกือบหนึ่งเค่อยังได้ยินเสียงร้องของนางใจของอ๋องหนุ่มแทบขาดอยากเจ็บปวดแทนนางเหลือเกิน

หลิวเรอจินเจ็บแทบขาดใจแต่ก็ฟังเสียงหมอตำแยเสียงร้องบอกว่า   

 "หัวเด็กโผล่ออกมาแล้วเพคะหายใจเข้าลึกๆพอหม่อมฉันบอกให้เบ่งก็เบ่งเลยนะเพคะ"

นางพยักหน้ารับเพราะตอนนี้นางเจ็บถี่ขึ้นและเหมือนจะอะไรหลุดออกมาด้วย   

 "เบ่งเพคะพระชายา" หลิวเรอจินเบ่งสุดแรงเกิดและกรีดจนสุดเสียงหน้าห้องต่างลุกขึ้นยืนพร้อมกันทั้งสี่คนด้วยความตกใจ!!!!!!