EP4

#เฮียไคอย่าร้าย(4)

“เฮียเพิ่งอายุยี่สิบแปด เฮียแก่ตรงไหน” แม้อยากจับหญิงสาวตรงหน้ามาขย้ำเพียงใดแต่ไคก็ต้องข่มใจไว้ กัดฟันกรอดถามเธอกลับไปด้วยความคับแค้นใจ เขายอมไม่ได้ ยอมไม่ได้จริง ๆ กับคำว่าแก่ เขายังหล่อดูดี ตรงนั้นก็ยังแข็งแรง อยากรู้จริง ๆ ว่าเธอเอาตาไหนมองถึงได้มองว่าเขาแก่ 

“ตรงอายุยี่สิบแปดนั่นแหละค่ะ” เค้กจีบปากจีบคอตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ ไม่คิดแยแสท่าทางร้อนรนของไคสักนิด 

ชายหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ ยืนกำหมัดแล้วกำหมัดอีกให้คำพูดของหญิงสาว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเลยกล้าพูดจาแบบนี้ใส่เขา มีเธอเป็นคนแรกนี่แหละที่กล้าพูดจาและแสดงท่าทีแบบนี้ใส่กันจนไคนึกหมั่นไส้แต่ความถูกใจในตัวเจ้าหล่อนดันมีมากกว่า 

จากที่สนใจหญิงสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไคกลับถูกใจหญิงสาวเพิ่มขึ้นไปอีก เขาถูกใจเธอมากเลยแหละ 

“แต่เฮียชอบหนูจริง ๆ นะ” เค้กกลอกตามองบนพลางทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ชายหนุ่ม เธอชักจะรำคาญผู้ชายคนนี้เสียแล้ว ตื้อกันอยู่ได้ คนมันไม่ชอบจะให้ทำยังไง แค่ใจเธอเต้นแรงให้กับความหล่อของเขาไม่ได้แปลว่าเธอจะถูกใจในตัวเขาเสียหน่อย ยังไงซะสเปกของเธอก็ยังคงเป็นเด็กหนุ่มมัธยมหรือไม่ก็เด็กเฟซรซี่ปีหนึ่งวัยกรุบกริบเคี้ยวเพลิน 

“โอ้ยเฮียคะ ไปเลอะเทอะที่อื่นเถอะค่ะเจอกันยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเฮียบอกชอบหนูมาก ชอบหนูจริง ๆ คำพูดหลอกแดกพวกนี้เฮียคิดว่ามันเชื่อถือได้แค่ไหนกันคะ” เค้กร่ายยาวออกมาอย่างสุดจะกลั้น พลางมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความระอาชายหนุ่มเต็มแก่ ในขณะที่ไคยืนอ้าปากพะงาบพะงาบ ตกตะลึงในคำพูดของหญิงสาว 

ผู้หญิงอะไรปากจัดชะมัด

“แล้วหนูชอบผู้ชายแบบไหน” แล้วคิดว่าคนแบบไคจะละความพยายามง่าย ๆ หรือไงไม่มีทางหรอก ยิ่งหันมองไปทางโต๊ะของเขาแล้วพบเข้ากับสายตาเย้ยหยันของพวกเพื่อนเวร ไคยิ่งยอมแพ้ไม่ได้ ไม่รู้แหละคืนนี้เขาต้องได้ไลน์หรือไม่ก็เบอร์ของหญิงสาวกลับไป ไม่อย่างนั้นเขาโดนเพื่อนล้อตายห่ากันพอดี

“แบบไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แบบเฮีย” เค้กตอบกลับอย่างไม่แยแส ในขณะที่คนฟังอย่างเขาร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุข คนอย่างเขาแล้วมันทำไม มันเป็นยังไง เขาทั้งหล่อ เขาทั้งรวย ส่วนตรงนั้นของเขาก็ใหญ่ รถมีขับ บ้านมีอยู่ มีตรงไหนที่เขาไม่ดี ทำไมเธอถึงเอาแต่ปฏิเสธเขาอยู่ได้ ไคชักจะหมดความอดทนกับเจ้าหล่อนคนนี้เสียแล้ว อยากลากไปฟัด กำราบให้อยู่หมัด เอาให้ไม่กล้าพยศใส่เขาเหมือนอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้เลย 

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่มีทีท่าจะยอมให้คอนแทคกับตัวเองง่าย ๆ ไคจึงเดินกลับโต๊ะเพื่อหนีมาตั้งหลักก่อน คุยกับหญิงสาวแค่ไม่กี่ประโยค ไครู้สึกเหมือนว่าตัวเขาใช้พลังงานร่างกายไปเยอะเหลือเกิน 

เหนื่อยฉิบหาย หรือว่าเขาจะแก่อย่างที่เธอว่า แต่ไม่หรอกน่า เขาเพิ่งอายุยี่สิบแปดเอง 

“ไงวะ” กันต์ถามขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นไคเดินกลับมาที่โต๊ะ “ได้เบอร์เธอมาไหม” 

“ได้มากับผีนะสิ” ไคว่าอย่างหัวเสีย นอกจากไม่ได้เบอร์มา เธอยังด่าเขาเสียหมาอีกด้วย ปากก็แค่นั้นแต่ด่าเก่งเป็นบ้าได้เป็นเมียเมื่อไหร่นะ พ่อจะจูบให้ปากแฉะ แฉะไปยันหว่างขาเลย “แต่สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารสิครับ” 

“กูจะรอดู” เพื่อน ๆ มองมาที่ไคด้วยแววตาปรามาส และคนอย่างไคที่ไม่เคยเสียหน้าให้ใคร ไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ แน่ ยังไงซะไคก็ต้องจีบหนูเค้กให้ติด เพื่อลบคำสบประมาทของเพื่อน ๆ ให้ได้ 

เฮียไคคนนี้จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีความเสือที่สะสมมาอย่างเนิ่นนานแน่นอน

ตัดภาพมาที่เค้ก 

หลังจากที่เฮียไคกลับไปได้ไม่นาน วันใหม่กับกันตาที่พากันไปเข้าห้องน้ำนานสองนานก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เค้กทำหน้าเอือมระอาเมื่อมองเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเพื่อนมาแต่ไกล 

“อ้าว เฮียไคกลับไปแล้วเหรอ” วันใหม่แสร้งถาม ปรายตามองเค้กแบบยิ้ม ๆ 

“ก็แอบมองอยู่ไม่ใช่หรือไงคะ แล้วจะมาถามหาพระแสงอะไร” คิดว่าเธอมองไม่เห็นพวกมันสองคนมั่ง บอกจะไปเข้าห้องน้ำไหงไปยืนแอบมองเธอกับเฮียไคคุยกันได้ เพื่อนเธอนี่มันร้ายจะตายทำเป็นเปิดทางให้เธออยู่กับเฮียไคสองต่อสอง แต่มันเสียดายตรงที่ว่าเฮียไคของพวกมันน่ะไม่ใช่สเปกของอีเค้กคนนี้ เฮียไคคนดีของวันใหม่กับกันตาถึงได้กินแห้วกลับโต๊ะไป

“แหม มึงก็” กันตายิ้มเจื่อนออกมา “มึงปฏิเสธเฮียไคไปแบบนั้นจะดีเหรอวะ” 

“ทำไมจะไม่ดีอะ ก็กูไม่ได้ชอบ” 

“บางมีสเปกคนเราก็เปลี่ยนกันได้นะมึง ไม่เคยได้ยินคำนี้เหรอ ยิ่งแก่ ยิ่งมันส์” เค้กกลอกตามองบน เธอไม่เคยได้ยิน และไม่อยากได้ยินสักนิด 

ยิ่งแก่ ยิ่งมันส์ ยิ่งแก่ ยิ่งติดฟันนะสิไม่ว่า….