Chapter 6 นอนกับฉันได้ไหม

Chapter6 นอนกับฉันได้ไหม

เหมียวนั่งอยู่มุมหนึ่งของร้านกับแพรวพีช ส่วนเปลวกับชุมพลไม่มา เธอนั่งมองน้ำสีสวยในแก้วอย่างเหม่อลอย เหล้าที่เธอกำลังมองอยู่ตอนนี้ มันเป็นที่พึ่งทางใจได้ดี มันชัดเจนตลอด กินแล้วก็เมาไม่เคยหลอกลวง

"เหมียวใช่วศินหรือเปล่า?" แพรวชี้ไปที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน ตอนนี้เขากำลังเมาเต็มที่นั่งอยู่กับชะนีนางหนึ่ง

"คงใช่มั้ง" เหมียวตอบแล้วปรายตามอง ก่อนจะก้มมองน้ำสีสวยในแก้ว พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ มาคลายเครียด เหมือนจะเครียดมากกว่าเดิม

'ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น'

หญิงสาว​ได้แต่บอกตัวเองในใจ ยอมรับว่ายังรักเขามาก แต่เธอไม่สามารถเปลี่ยนความเกลียดชังในใจเขาที่มีต่อเธอ ให้เปลี่ยนเป็นรักเธอได้ ทำได้แค่มองเงียบๆ เท่านั้นเอง

"เดี๋ยวแพรวไปทักทายเพื่อนก่อน พีชไปด้วยกันสิ"

"ไปด้วยกันไหมเหมียว" พีชลุกขึ้นแล้วเอ่ยถามหญิง​สาว

"ไม่ไป"

เหมียว​พูดจบก็กระดกรวดเดียวเลย การที่ทำเป็นไม่สนใจมันดีที่สุด รักตัวเองให้มากแล้วทุกอย่าง​จะดีขึ้น

เธอมองพีชที่เข้าไปทักทายกับวศินพร้อมกับนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน เเพรวชี้มาทางเธอ พร้อมกับพูดคุยกับวศิน เหมียว​มองเขาที่มองมาที่เธอเช่นกัน

เหมียว​นั่งดื่มไปเรื่อยๆ ปล่อยหายปล่อยใจปล่อยความรู้สึกไปตามเสียงเพลง สักพักก็มีคนมานั่งตรงข้าม เธอจะไม่ใส่ใจเลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่วศิน

ตอนนี้เขาเมามากๆ แววตาของเขาแดงก่ำ เธอรู้ว่าเขากำลังเสียใจเรื่องเปลว เธอเคยมีความรู้สึกแบบนี้ เธอรู้ว่ามันเจ็บมากแค่ไหน

"..."

"ไม่ทักทายกันบ้างเลยนะ เงียบไปหลายเดือนเลย" เขาพูดอ้อแอ้ตามแบบฉบับคนเมา ดูเมามากซะด้วยสิ

"..."

"พูดอะไรกับกูบ้างสิ ตอนนี้ใจกูมันเจ็บ มึงจะไม่พูดอะไรกับกูเลยหรือ"

"..."

"พูดกับกูหน่อยเหมียว" นี่เธอหูฝาดไปเหลือเปล่า คนปากหมาแบบวศิน อยากให้เธอพูดกับเขา แค่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ใจของเธอมันเต้นแรงขึ้นมาทันที เกลียดตัวเองที่เจ็บแล้วไม่จำ

"..." เหมียวเงียบแทนคำตอบทุกอย่าง ผ่านมาหลายเดือนที่เธอไม่เคยอยูในสายตา วันนี้เขากลับอยากมาพูดกับเธอ มันยิ่งทำให้หญิงสาว​รู้สึก​งงงวย​

"มึงคุยกับได้ไหมวะ มึงจะไม่พูดกับกูหน่อยเหรอ?"

"มีอะไรก็พูดมาเลย" เป็นการพูดกันแบบดีๆในรอบหลายเดือน ตอนนี้วศิน​ก้มหน้ามองแก้วเหล้าในมือ

"ใจกูตอนนี้มันเจ็บเหลือเกินเหมียว เปลวเขารักชุมพล ตกลงยอมเป็นแฟนกับมันแล้ว กูเสียใจ กูเจ็บ กูควรจะทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้ ใจกูมันเจ็บจนกูแทบทนไม่ไหว การรักเขาข้างเดียวมันเจ็บ กูควร.ทำยังไงดี" เขาเสียงสั่นเครือ

"เหมียวก็เคยเป็น วศินเจ็บยังไง เหมียวก็เคยเจ็บแบบนั้นแหละ ความรู้สึกมันไม่ได้แตกต่างมากมายนักหรอก" เธอโพล่งออกมาทันที เธอเองก็เสียใจเหมือนกันที่รักเขาข้างเดียว

ใจเธอมันสั่นระริกเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ขอบตารื้นด้วยน้ำตาก่อนจะไหลออกมาอาบแก้ม ความอดทนอดกลั้นของเธอมันพังทลายลง

เขาคงจะรับรู้ความเจ็บของเธอแล้วว่าเธอเจ็บมากแค่ไหน กับคำพูดกับการกระทำของวศินที่แสดงออกมา เธอมองหน้าของเขาที่จ้องเธออยู่เหมือนกัน

เขาเมามากแล้ว เธอเองก็เหมือนกันถึงได้ระบายความอัดอั้น​ออกมา หญิงสาว​สูดลมหายใจ​เข้า​ลึก​ๆ​เธอควรจะกลับบ้านได้แล้ว ไม่ควรแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็นอีก

"เ​หมี​ยวกูขอโทษ​"

"ช่างเถอะ ต่างคนต่างอยู่ เหมียวจะไม่ไปวุ่นวายอะไรในชีวิตของวศินเลย เหมียวรู้ว่าวศินเกลียดเหมียว"

"เหมียว"

"เหมียวขอตัวกลับก่อนนะ"

"เหมียว"

เหมียวลุกขึ้นพร้อมกับหันหลังให้ เธอไม่ปฏิเสธว่ายังรักเขา รักเขาตลอดรักเขาไม่เปลี่ยนแปลงและเธอไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ

หมับ!!

เขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ หญิงสาว​หันมองมือก่อนจะหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ เหล้ามันทำให้ให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรือ ถึงเขาจะพูดดีกับเธอตอนเมา พอสร่างเมาเขาจะเป็นคนปากหมาเหมือนเดิม และจะพ่นคำพูดร้ายๆ ให้เธอเจ็บปวดหัวใจอยู่เสมอ

"ได้โปรด ปล่อยมือด้วย"

"กินเหล้าเป็นเพื่อนได้ไหม?"

"ไม่ได้ นายไปกินกับพีชแพรวเถอะ"

วศินลุกขึ้นแต่ไม่ปล่อยมือออกจากแขนเธอ เขาเดินโซซัดโซเซมาใกล้ ๆ ตอนนี้เขาเมามาก

"กูขอโทษที่เคยพูดแย่ๆใส่มึง ขอเห็นแก่ความเป็นเพื่อนระหว่างเรา อยู่กินเหล้ากับกูนะ"

"มันจะไม่มีคำว่าเพื่อน ปล่อย เหมียวจะกลับบ้านแล้ว"

"นะเหมียว" วศิน​เอ่ยอ้อนวอน เวลาเขารู้สึก​เจ็บปวด เขาอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ

"..."

"ได้โปรด" วศิน​มองหน้าเธอด้วยสายตาอ้อนวอน เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ก็ได้" เธอพูดออกมา ใจอ่อนอีกแล้ว เจ็บไม่เคยจำ

"ขอบคุณนะ"

"อืม"

เธอนั่งลงพร้อมกับดื่มเหล้าเป็นเพื่อนวศิน ไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดสิงหัวใจเขา เขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ คงเพราะความ​เมาเพราะความเสียใจ มันทำให้เปลี่ยนไป

"เปลวเขารักไอ้พลไปแล้ว กูควรจะทำยังไง?"

"ทำใจไง" หญิงสาวเอ่ยพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก

"ทำใจไม่ได้หรอก กูรักของกูมาตั้งแต่เด็ก" เขาพูดเสียงเศร้าๆ

"อืม รักแรกสินะ"

"ใช่ เปลวคือทุกสิ่งทุกอย่าง​ของกู"

"ใช่บอกเหตุผลที่เกลียดเหมียวได้ไหม?"

"ไม่ได้เกลียด"

วศินพูดอ้อแอ้ก่อนจะเอาหน้านาบลงกับโต๊ะพร้อมกับหลับตา เขารู้สึกเจ็บปวดจนรู้สึกปวดหัวใจไปหมด เจ็บจนอยากจะกินให้เมาแล้วหลับไป

"วศิน" เหมียวเขย่าแขนของเขาเบาๆ เธอตัดสินใจเรียกพนักงานของร้าน ช่วยพยุงเขาไปที่รถ พนักงานช่วยกันเอาวศิน​ไปนั่งบนรถ

"นี่ค่ะ" เธอยื่นเงินให้พนักงานคนล่ะพัน

"ขอบคุณครับ" เหมียว​ขึ้นรถจากนั้นก็ขับรถไปส่งเขาที่คอนโดเธอพาเขาขึ้นมาบนห้องด้วยความทุลักทุเล กว่าจะพาขึ้นมาข้างบนได้ หญิงสาว​ก็แทบแย่

"เฮ้อ เกือบตายตัวหนักชะมัด" เหมียวพยายาม​ลากร่างหนาขึ้นไปบ้านเตียง

อ้วก!แหวะ!

"อี๋!! ไอ้วศิน ไอ้บ้า!! หญิงสาว​สบถออกมาทันที เมื่อวศินอาเจียน​ใส่เสื้อเธอเละเทะ ตัวเขาเองก็เลอะไปด้วยอ้วก

เธอกลอกตามองบนพร้อมกับลากเขาไปในห้องน้ำ จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียว เธอเปิดฝักบัวรดเขาพร้อมกับอาบน้ำให้

"เปลว…" เขาพึมพำออกมาเบาๆ

"ไม่ใช่เปลว นี่อีเหมียว!"

"เหมียวเหรอ?" เขาลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอ

"อืม"

"ขอโทษที่อ้วกใส่ พาศินไปใส่เสื้อผ้าเถอะ หนาวแล้ว"

"อืม" เธอจับเขาลุกขึ้นพร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างให้เขา จากนั้นก็ถอดบ็อกเซอร์ออกให้

"ขอบคุณนะที่ทำให้ทุกอย่าง"

"ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่เนาะ" เหมียวเอ่ยอย่างจุกในอก เธอหิ้วปีกเขามานั่งบนเตียงจากนั้นก็เช็ดตัวให้ เธอใส่เสื้อผ้าให้เขาทำทุกอย่างให้อย่างเบามือ เธอจับเขานอนลงบนเตียง

"เหมียวกลับแล้วนะ"

"ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ เหม็นอ้วกตายเลย ไปอาบน้ำก่อนค่อยกลับ เสื้อผ้าศินก็มีใส่ไปก่อนก็ได้กลับไปทั้งสภาพแบบนี้เหม็นตายห่า" วศินเอ่ยเสียงเบา

"อืม"เธอพยักหน้าหยิบผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำ ถ้าเขาเป็นแบบนี้ตลอดไปคงจะดี เป็นแบบนี้ตลอดไปยิ่งดี

พออาบเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวออกมา เธอเปิดตู้หยิบกางเกงบ็อกเซอร์ของเขาพร้อมกับเสื้อยืดออกมาใส่

"กลับก่อนนะ"

"มาหาศินก่อนได้ไหม"

สรรพนามที่เขาแทนตัวเองก็เปลี่ยนไป หญิงสาว​เองดีใจไม่น้อยที่เขาแทนตัวเองแบบนี้ เธอเดินไปหาเขาที่เตียงก่อนจะนั่งลงข้างๆ พร้อมกับ​จ้องใบหน้าคมคาย​

"นอนกับศินได้ไหม?"