ตอนที่ 4 ไว้ใจใครไม่ได้

ชายคนนั้นชื่อว่าธนา อายุราวยี่สิบสี่ปีเหมือนเพิ่งเรียนจบใหม่ ๆ คนในหน่วยงานแนะนำให้เขาคอยดูแลเคสของนลินเพราะนิสัยเป็นมิตร สุภาพและสามารถรับมือกับสถานการณ์กดดันได้ดีในระดับหนึ่ง คงจะเป็นประโยชน์แก่นลินบ้าง

แรกเริ่มธนาค่อย ๆ ให้ความช่วยเหลือตามระเบียบแบบแผนไปทีละอย่าง ซึ่งสิ่งเหล่านั้นก็ได้ผลดีเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจให้ความร่วมมือทำให้พวกนักเลงไม่กล้าคิดทำอะไรบุ่มบ่าม

จนเวลาผ่านไปเกือบสามเดือน นลินรู้สึกว่าสนิทสนมกับเขาและเจ้าหน้าที่ในหน่วยมากขึ้น พลันเกิดความไว้ใจคนอื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ธนาชวนเธอไปเลือกซื้อของมาทำกับข้าวให้จารวีเพราะเห็นว่าช่วงนี้แม่ของเด็กสาวกินอะไรไม่ค่อยได้

“คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ แค่นี้หนูก็เกรงใจจะแย่แล้ว” นลินเอ่ยปากบอกคนตรงหน้า “ใส่ผักอันนี้ด้วยใช่ไหมคะ เดี๋ยวหนูช่วยล้าง”

“อืม เด็ดใบที่อยู่ข้างนอกออกก่อนนะ มันขมเกินไป แม่เธอน่าจะไม่ชอบเท่าไหร่” ธนาพยักหน้าแล้วทำให้นลินดูเป็นตัวอย่างก่อนจะหันมาคนน้ำซุปในหม้อต้มต่อ

เรื่องราวในวันนี้คงจะเป็นไปได้ด้วยดีแท้ ๆ หากธนายังคงระงับความต้องการของตัวเองไว้ได้ แต่มือของเขากลับจับผมของนลินแล้วบอกว่า “เดี๋ยวมัดผมให้ จะได้ไม่เกะกะ”

ต้นคอเรียวขาวทำให้เขากลืนน้ำลาย ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ โชยมา ชายคนนี้จึงกระซิบเบา ๆ “นลิน”

อีกฝ่ายสะดุ้งโหยงไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้จึงรีบขยับให้ห่าง “ผักล้างเสร็จแล้วค่ะ” เด็กสาวพยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนีไปอีกทางแต่เขากลับตามคว้าข้อมือเอาไว้

“ฉันรู้ว่าเธอมีใจให้ฉัน” คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอขนลุกกราว “ในเมื่อใจเราตรงกัน วันนี้เรามาสนุกกันหน่อยดีไหม”

“...” นลินพยายามตั้งสติเอาไว้แล้วบอกเขาว่า “ใจตรงกันยังไงนะคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

“อืม” รอยยิ้มแสยะมองคนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง “ชีวิตเธอโชกโชนขนาดนี้ อย่าบอกนะว่ายังไม่เคย”

“หนูเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้โรงพยาบาลให้เข้าเยี่ยมแค่สองชั่วโมง ต้องรีบไปแล้วค่ะ”

“ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยจะรีบทำไมล่ะ” เขาคะยั้นคะยอเข้ามาขวางทางเอาไว้ “แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า”

พลันมือข้างหนึ่งโอบเอวนลินเอาไว้ “ฉันช่วยเธอมาตั้งเท่าไหร่ แค่นี้ตอบแทนให้ไม่ได้เหรอ”

เด็กสาวยิ้มมุมปากเข้าใจแล้วความความรู้สึกตงิดใจตลอดช่วงเวลาที่ได้รู้จักเขามันเป็นเพราะอะไร “ถ้าคุณอยากได้อะไรตอบแทนแบบนี้ หนูคงให้ไม่ได้หรอก”

“ฉันถูกใจเธอมากนะ เราจะลองคบกันดูก็ได้เพราะถ้าเป็นแฟนกันแล้วต่อให้ทำเรื่องแบบนี้ก็ไม่แปลกอะไรนี่” สีหน้าของเขาดูสบาย ๆ แต่แฝงด้วยเล่ห์ “คิดดูสิว่าถ้าไม่มีฉันสักคน เธอจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง”

“...”

“เพราะฉะนั้น อย่าดื้อนักเลย นลิน”

สายตาของเขาจ้องมองร่างกายของนลินราวกับหิวกระหาย แต่พอเห็นอีกฝ่ายพยายามดิ้นรนไม่ทำตามก็เกิดอาการตัดพ้อขึ้นมา

“ทำไมดื้อด้านแบบนี้ คนอื่นไม่เห็นจะบอกยากตรงไหนเลย” เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งพลางเลิกคิ้ว “ในเมื่อขอดี ๆ แล้วไม่ยอมหรือว่าเธอเป็นพวกมาโซคิสม์ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีปัญหานะ”

เธอส่ายหน้าแล้วรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าของตัวเอง ผิดหวังกับคนตรงหน้าจนพูดอะไรไม่ออก “อย่ามายุ่งกับหนูอีก ไม่งั้นหนูจะแจ้งหน่วยงาน”

“นลิน เธอก็ยังเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตสักที ฟ้องคนที่นั่นแล้วคิดว่าพวกเขาจะเชื่อใคร แล้วอีกอย่างเด็กพวกนั้นก็ยอมฉันเอง ไม่ได้ถูกบังคับสักหน่อย”

“...”

“ไม่เชื่อก็ลองไปฟ้องดูสิ” สีหน้าเจ้าตัวท้าทายเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร “แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้าเธอทำแบบนั้น เรื่องที่สัญญาว่าจะกันพวกนักเลงออกไปถือว่าเป็นโมฆะ”

“สารเลว” นลินสบถไม่ไว้หน้าอีกต่อไป แล้วเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมองคนข้างหลังที่ทำหน้าเสียดาย

เด็กสาวคิดว่าช่วงนี้จะมีโอกาสได้เริ่มต้นชีวิตดี ๆ สักครั้งแล้วแท้ ๆ แต่กลับเจออะไรที่วนลูปกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้งเพราะพบเจอแต่ผู้คนที่ไม่เลวร้ายไปเลยก็เป็นพวกทำดีแอบแฝงอยากได้สิ่งตอบแทน

ชีวิตที่อยู่ยากแล้วก็ยิ่งยากขึ้นไปใหญ่เพราะบางครั้งนลินไม่อาจรู้ได้เลยว่าใต้หน้ากากที่คนอื่นใส่อยู่มีอะไรซ่อนไว้จึงคิดว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ไว้ใจใครหน้าไหนอีกแล้ว

เธอทำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้จริง ๆ ทุกวันตั้งใจทำงาน ระมัดระวังตัวเองอยู่เสมอและหวังว่าจะไม่เป็นอะไรไปก่อนแม่ที่ป่วยระยะสุดท้าย

“แม่ กินโจ๊กหน่อยไหมคะ วันนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย” นลินเอ่ยปากถามเป็นห่วงคนตรงหน้าที่อาการทรุดลงทุกวัน “หรือว่าแม่อยากได้อะไรหรือเปล่า หนูจะไปหามาให้นะ”

“นลิน มาให้แม่กอดที” เธออ้าแขนกว้างรอลูกสาวขยับเข้าไปหาแล้วกอดแน่นด้วยความรัก “แม่รักลูกมากนะ”

“...” เธอพูดไม่ออก รู้ความหมายที่คนตรงหน้าพูดเป็นอย่างดีเพราะคำว่ารักที่พร่ำบอกทุกวันก็คือคำลาที่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นลินจึงได้แต่พูดว่า “หนูก็รักแม่เหมือนกัน”

สุดท้ายแล้วช่วงเวลาที่จะได้อยู่กับแม่ก็มีเพียงแค่นั้น นลินร้องไห้คร่ำครวญอยู่นานสองนานในวันที่จารวีหมดลมหายใจ ความรู้สึกโดดเดี่ยวเข้ามาแทนที่เพราะเวลานี้ไม่มีใครเลยสักคนจะเป็นที่พึ่งพิงให้เธอได้พักใจ

แม้แต่งานศพยังทำได้แค่สวดเพียงวันเดียวแล้วก็เผา ไม่มีญาติคนไหนมาร่วมงาน เธอมองควันสีดำพวยพุ่งจากปล่องเมรุเอ่ยพึมพำ “อยู่บนฟ้าแล้ว ขอให้แม่มีความสุขนะคะ” พลางปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “ไม่ต้องห่วงหนูนะ หนูจะดูแลตัวเองแล้วก็มีความสุขเหมือนกัน”

ครั้นจัดการธุระของแม่เรียบร้อยแล้ว นลินจึงเก็บของสำคัญที่มีอยู่น้อยนิดในบ้านออกมาเตรียมจะย้ายไปอยู่ที่แห่งใหม่ไม่ให้พ่อและเจ้าหนี้ตามตัวเจอ

ทว่า เพียงแค่ก้าวขาออกจากวัด เจ้าหนี้รายหนึ่งก็โผล่หน้ามาทันทีพร้อมพ่อตัวเอง คำพูดแรกไม่ใช่การปลอบประโลมคนที่เพิ่งสูญเสียแม่ไป

“ได้เงินในซองมาเท่าไหร่” ธาวันถามลูกสาวสีหน้าไม่แยแส สายตามองคนตรงหน้า “ฉันถามว่าได้ซองมาเท่าไหร่”

“ไม่มี” นลินตอบห้วน ๆ ไม่เหลือความรู้สึกอื่นใดให้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่ออีกแล้ว

“ผ่านไปกี่ปีแกก็เลิกนิสัยขี้โกหกไม่ได้เลยใช่ไหม” ธาวันส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “เหมือนแม่แกไม่มีผิด”

“เฮอะ แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้” เธอแสยะยิ้มเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

“แกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นพ่อแก ท่าทางสามหาวนี่มันน่าตีสักทีสองทีจะได้หลาบจำ” เขาไม่พูดเพียงเท่านั้นแต่ง้างมือเตรียมจะตบหน้านลินอย่างที่พูดจนถูกลูกน้องของเจ้าหนี้คนหนึ่งห้ามเอาไว้

“เฮ้อ เป็นพ่อลูกกันก็คุยดี ๆ สิ” เขาเอ่ยปาก แต่แววตาไม่ได้นึกห่วงใยอะไร “เดี๋ยวสินค้าเสียหายเสี่ยนิธิศจะไม่พอใจน่ะสิ”

“เออใช่” เขายิ้มกว้างเมื่อได้ยินดังนั้น แล้วหันมาหาลูกสาว “แกยังไม่มีงานทำใช่ไหม ไปทำงานกับพวกพี่เขาที่ร้านเหล้าสิ”

“...” นลินมองหน้าคนกลุ่มนั้นสลับกับหน้าพ่อตัวเอง ดวงตาสีเขียวอมเทาเหลือบมองหาทางหนีเพราะรู้สึกได้ว่าชีวิตของตัวเองกำลังไม่ปลอดภัย ทำทีเป็นรับฟังสิ่งที่ธาวันพูด แล้วถามว่า “ทำงานอะไร แล้วทำไมฉันต้องทำ”

“เป็นหนี้ก็ต้องใช้สิ” เขาพูดอย่างไม่มียางอาย “งานเสิร์ฟร้านเหล้า แกทำได้อยู่แล้วนี่ ได้เงินเยอะด้วยนะ”

“ใครสร้างหนี้ก็ไปทำงานใช้หนี้เองสิ” เธอตวาดกลับไม่สบอารมณ์ นับถอยหลังในใจแล้วพุ่งตัววิ่งหนีโดยไม่หันกลับมามอง

“โอ้ย คิดว่าฉันจะตามหาแกไม่เจอหรือไง” ธาวันตะโกนไล่หลัง ก่อนที่พวกลูกน้องของนิธิศจะวิ่งตามนลินไปจนสุดทาง