บทที่ 9

เธอรบเร้าอยากจะนอนค้างคืนกับแม่ที่บ้าน แต่แม่กลับไม่ยอม ผลักไสไล่ส่งให้เธอกลับไปทำหน้าที่ภรรยาดูแลผัวท่าเดียว! แม่จะรู้บ้างไหมนี่ ว่าพ่อลูกเขยสุดที่รักของแม่กลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง แถมแต่ละครั้งก็เดินสวนกันราวกับคนไม่รู้จัก!

วันนี้เมริสาเลือกที่จะใช้เส้นทางอ้อม เพราะอยากกินลมชมวิว ดูตึกราบ้านช่อง ให้สบายใจก่อนจะต้องกลับไปอดอู้อยู่ในเรือนหอเรือนร้างหลังนั้น! แต่...

"นั่นรถคุณพ่อนี่" เมริสาจำป้ายทะเบียนได้ นั่นรถคุณพ่อของเธอไม่มีผิด "ไหนคุณแม่บอกว่าคุณพ่อเข้าบริษัทไง ทำไมถึงมาขับรถอยู่ที่นี่ได้"

ถนนสายนี้ ไม่ใช่เส้นทางที่สามารถไปถึงบริษัทได้ หรือจะบอกว่า มาดูงาน มาตรวจสอบความเรียบร้อยของอสังหาริมทรัพย์ หุ้นต่าง ๆ ก็ไม่น่าใช่ เพราะเธอรู้ทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ของคุณพ่อดีว่ามีอะไร ตรงไหนบ้างเพื่อในอนาคตจะได้จัดการบริหารใช้ถูก

เธอรอบคอบไหมล่ะ! ลูกดีเด่นปีนี้ต้องมอบมงให้ คุณหนูเมริสา!

"คุณพ่อมาทำอะไรแถวนี้..." เธอก็ไม่ได้อยากจะสงสัยอะไรหรอกนะ แต่เมื่อครู่ตาขวามันกระตุก เซนส์เธอไม่เคยพลาดสักครั้ง! แสดงว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างซุกซ่อนอยู่แน่ ๆ

BM คันหรูจึงเปลี่ยนเส้นทางจากที่ตั้งใจว่าจะกลับบ้าน เป็นขี่รถสะกดรอยตามเกียรตินครแทน แต่ก็ไม่ได้เข้าไปประชิดจนอีกฝ่ายไหวตัวทัน!

"คุณพ่อมาทำอะไรที่นี่..." หัวคิ้วขมวดติดกันด้วยความสงสัย หัวใจเต้นระรัวภาวนาว่าอย่าให้เป็นแบบที่เธอคิดเลย ไม่เช่นนั้น ครอบครัวตัวอย่างสุดแสนอบอุ่นที่ใคร ๆ ต่างก็อิจฉาคงหมดสภาพแน่

รถของเกียรตินครเลี้ยวเข้าไปในซอยหมู่บ้านจัดสรร ก่อนจะลดกระจกทักทายกับยามด้านหน้าด้วยความสนิทสนมคล้ายกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาที่นี่ ในทางกลับกันอาจมีความถี่ บ่อยครั้งเสียด้วยซ้ำ!

โชคร้ายที่เธอไม่สามารถตามเข้าไปได้ เพราะระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่หนาแน่น รัดกุมเหลือเกิน!

ถ้าเกิดหมู่บ้านจัดสรรนี่เป็นส่วนหนึ่งในกิจการของธนาธิปที่เพิ่งเปิดใหม่เมื่อหลายเดือนก่อน จะไขข้อข้องใจให้เธอได้เป็นกองเลยทีเดียว พ่อตา มาช่วยดูแลความเรียบร้อย งานของลูกเขยก็เห็นทีไม่ใช่เรื่องแปลก...

แต่ที่นี่ไม่ใช่!

ถึงจะอยู่ไม่ห่างกันมากจากหมู่บ้านจัดสรรของธนาธิปก็ตาม แต่ก็ไม่มีเหตุผลความจำเป็นอะไรที่พ่อของเธอต้องมาที่นี่

หรือ! มาสืบข้อมูลคู่แข่งให้ลูกเขยเหรอ?

สุดท้ายเมริสาก็ต้องกินแห้วกลับบ้าน ไม่ได้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์เลยสักอย่าง ซ้ำยังได้ข้อข้องใจติดตัวมาด้วย!

บางที เธออาจคิดมากไปเองก็ได้ คุณพ่อของเธอรักคุณแม่มากขนาดนี้จะมีบ้านเล็กบ้านน้อยได้อย่างไร ท่านก็คงแวะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนหรือไม่ก็พูดคุยเรื่องเงิน ๆ ทอง ตามประสานักธุรกิจนั่นแหละ

...

กลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว เธอจึงตรงปรี่ขึ้นห้องและทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เพราะร่างกายเธอต้องการพักผ่อนให้ครบสิบชั่วโมง!

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปเรื่อย ๆ ไวอย่างกับโกหก เมริสาและธันวาก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในฐานะผัวเมียตามกฏหมายที่แทบจะไม่มีบทสนทนาด้วยกันเลยสักครั้ง!

วันหนึ่ง...เธอนอนไม่ค่อยหลับ คงเป็นเพราะยังไม่ได้ออกไปใช้เงิน มัวแต่ขลุกตัวอยู่ในห้อง...กว่าจะตื่นก็ปาไปบ่ายสามแล้ว จึงรู้สึกขี้เกียจเป็นพิเศษ แม้กระทั่งจะช้อนข้าวเข้าปากยังขี้เกียจเลย!

แต่พอห้าทุ่มกว่า ๆ ท้องมันก็ดันร้องจ๊อก ๆ ร่างบางก็เลยเดินแกมวิ่งลงมาจากชั้นบน เพื่อหาอะไรกินจุกจิกพร้อมกับเปิดโทรทัศน์ดูซีรีย์จีนผ่านแอพพลิเคชั่นวีเทคไปพลาง ๆ

ชีวิตเธอก็วนลูปอยู่แบบนี้ ไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายเลยสักนิด! แต่ดูเหมือนวันนี้จะแปลกไปจากทุก ๆ วัน เพราะเสียงรถและแสงไฟเหลืองทองที่สาดส่องเล็ดลอดช่องว่างของม่านสะท้อนผ่านกระจกเข้ามาด้านใน

วันนี้อีตาคุณธันวากลับมานอนบ้านมั้ง...

เธอไม่ได้สนใจ หันหน้ากลับมาหวีดพระเอกซีรีย์จีนต่อ เพราะโดยปกติแล้ว เขาจะเข้า จะออก ก็ตามสะดวก นี่บ้านเขา บ้านเธอ เราต่างมีกุญแจด้วยกันคนละดอก

ก๊อก ๆ

"น้องเมครับ พี่เอง พี่ภัทร"

เมริสาดีดตัวลุกขึ้น พี่ภัทร หรือ คุณภัทร หนึ่งในเพื่อนสนิทของธันวาที่เธอเคยพบเจอและได้ทำความรู้จักพูดคุยกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวันแต่งงาน แต่หลังจากนั้นก็ไม่อีกเลย เพราะระหว่างเธอกับเขาไม่ใช่คนรักกันจริง ๆ เสียอีกที่จะพาไปพบเพื่อนพบฝูง

หรือบ้างก็เจอกันตามงานสังคม ตามผับ ตามบาร์ ตามห้างสรรพสินค้า ก็ทักทายกันแค่คำสองคำตามประสาคนรู้จัก

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณภัทร คุณวายุ" เมริสาเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งสองของธันวา แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า ผู้ชายที่วางมาด ถือตัว เก๊ก ขรึม เป็นผู้ดิบผู้ดีตั้งแต่หัวจรดปลายตีนจะตกอยู่ในสภาพเมามายหัวราน้ำไม่ได้สติจนเพื่อนต้องช่วยหิ้วปีกแบบนี้ "เชิญทางนี้ค่ะ"

เมริสาออกตัวทำหน้าที่เจ้าของบ้าน เดินนำเข้าไปด้านใน ก่อนที่ภัทร และ วายุ จะทิ้งตัวร่างแกร่งโยนลงบนฟูกโซฟาอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้สติเขากลับมาเลยสักนิด!

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณภัทร คุณวายุ" เมริสาถามย้ำอีกรอบ เพราะเมื่อครู่เธอยังไม่ได้รับคำตอบ

"ไอ้ธันมันเมา" ภูริพัฒน์ตอบส่ง ๆ หายใจแฮ่ก ๆ เพราะตัวไอ้ธันวาหนักใช่ย่อย เขาต้องแบกมันออกมาจากผับไม่พอ ยังต้องขับรถพามาส่งที่บ้านอีก! ภาระชัด ๆ

"อ๋อ..." เมริสาลากเสียงยาวและทิ้งท้ายสั้น "ค่ะ จากสภาพหัวราน้ำเหมือนหมาขนาดนี้ไม่ต้องถามก็รู้ค่ะว่าคุณธันเมา"

ภูริพัฒน์กลืนน้ำลายก่อนเหนียว ๆ ลงคอแทบไม่ทัน คำพูดเมื่อครู่ฟังจากดาวอังคารก็รู้ว่าเมริสากำลังประชดประชัน

ปากคอจัดจ้าน เถรตรง ไม่อ้อมค้อมหรือประดิดประดอยให้มากความ คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น จนดูเป็นคนแรง ๆ ไม่ค่อยน่าคบหาสมาคมด้วยเหมือนที่ไอ้ธันวาเคยเล่าให้พวกเขาฟังจริง ๆ

แต่…ดูจริงใจดี

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไมมันถึงเมาเหมือนหมาแบบนี้ ไปถึงผับเหมือนช่วงสามทุ่ม ก็ซัดเอา ๆ จนสภาพก็เป็นอย่างที่น้องเมเห็นนี่แหละครับ” วีรยุทธตอบด้วยน้ำเสียงหวานจับใจ

วีรยุทธคิดและรู้สึกต่างจากเพื่อนสนิททั้งสองคน เขากลับชื่นชอบคนนิสัยแบบเมริสามากกว่ายายพิรญาแฟนสาวของไอ้ธันวาที่ดูโคตรเสเเสร้ง! แค่ฟังบทสัมภาษณ์ตอนที่เคยมีข่าวกับไอ้ธันวาแล้ว ไอ้ธันวานี่ชมว่าเมียมันเก่ง ไหวพริบดี สามารถเอาตัวรอดได้ แต่เขานั่งดูไปก็กรอกตาไปด้วย ผู้หญิงอะไรตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จได้อย่างชำนาญาหากไม่ใช่สิ่งที่ทำเป็นประจำจนซึมซับเข้าสู่สันดาน!!

"ค่ะ รอเมสักครู่นะคะ” เมริสาเดินกลับเข้าไป และออกมาพร้อมแก้วน้ำเปล่าสองแก้วยื่นให้เพื่อนคุณสามีตามกฎหมาย “น้ำค่ะ เมต้องขอบคุณพี่ ๆ ทั้งสองมากเลยนะคะที่อุตส่าห์หิ้วปีกคุณธันกลับมาถึงบ้าน ลำบากแย่เลย ถ้ามีคราวหลังก็ปล่อยให้เขาไปนอนอยู่กับหมาข้างถนนได้เลยนะคะ รบกวนคนอื่นเขาเปล่า ๆ”

ภูริพัฒน์และวีรยุทธถึงกับอึ้งอ้าปากหวอ พูดไม่ออก ทำได้เพียงส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้เมียเพื่อน

“ครับ ขอบคุณครับน้องเม” วีรยุทธไม่ได้สนใจคำพูดต่อท้าย เขาจ้องมองเมริสาด้วยสายตาหวานเชื่อม ไอ้ธันวามันโง่! มีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือแต่กลับมองไม่เห็นคุณค่า

เมริสา แม้หน้าสด ไม่มีเครื่องสำอางค์ปกปิดหรือแต่งแต้มเหมือนทุก ๆ ครั้งที่เขาพบเจอในงานสังคม แต่โคตรสวย!!! เบ้าหน้าฟ้าประทาน ดวงตากลมโตดุจไข่ห่าน คิ้วโก่งดกดำ รับกับปลายจมูกสันโด่ง และริมฝีปากอาบอิ่มสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติได้อย่างลงตัว ผิวกายขาวเนียนไม่มีจุดด่างพร้อยตำหนิติเตียนใด ๆ เรือนร่างเพรียวระหง นม เอว ตูด แม่ง เอ็กซ์ อึ๋ม ฉิบหายยย!!!!

ยุอย่างได้ ยุอยากได้!!

“ไอ้ยุ!” ดูเหมืิอนภูริพัฒน์จะรู้ทันว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ “ฝากไอ้ธันมันด้วยนะครับน้องเม พวกพี่สองคนขอตัวกลับก่อน”

“ขับรถดี ๆ นะคะ” เมริสาเดินไปส่งหน้าประตู

“ฝันดีนะครับน้องเม” วีรยุทธยิ้มหวาน

“เช่นกันค่ะ” จากนั้นเธอก็กลับเข้าไปด้านใน ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับไอ้คนเมาแอ๋หมดสภาพนี่ยังไงดี

“ไอ้เหี้ยยุ! กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่ แต่นั่นเมียเพื่อนนะเว้ย” ภูริพัฒน์รีบเตือน เพราะรู้จักนิสัยใจคอดีว่ามันเป็นคนอย่างไร

“น้องเมกับไอ้ธันไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริง ๆ สักหน่อย ทั้งคู่แต่งงานกันเพราะถูกคลุมถุงชน พอครบกำหนดหนึ่งปีก็แยกย้าย มึงลืมไปแล้วเหรอวะไอภัทร” ไหวไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระ พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดีแล้วขึ้นรถไป