บทที่ 8

"ส่วนเรื่องที่คุณธันวามารับพิญที่บ้าน คือ เรื่องจริงค่ะ แต่ตอนนั้นรถของพิญยางรั่ว เจ้นัตตี้ก็บินไปทำธุระส่วนตัวที่เชียงใหม่ พิญไม่อยากเสียคำพูดกับผู้ใหญ่เพราะคุณหญิงอุตส่าห์เชิญพิญไปร่วมงานด้วยตัวเอง ด้วยบ้านพิญเป็นทางผ่านบ้านคุณธันวาอยู่แล้ว และพิญก็คิดว่าคุณธันวากับคุณเมเองก็น่าจะต้องไปร่วมงานด้วยเช่นเดียวกันค่ะ" พิรญาถอนหายใจเฮือกใหญ่แสดงถึงความหนักอกหนักใจอยู่ในที

"พิญยอมรับว่าพิญคิดน้อยจนเกินไป พิญไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะใหญ่โตบานปลายขนาดนี้ แต่พิญขอยืนยันนะคะว่าระหว่างพิญและคุณธันวาไม่มีอะไรเกินเลยกันจริง ๆ ส่วนตัวพิญกับคุณเมริสาเองเราก็ยังพูดคุยกันตามปกติไม่ได้มีเรื่องราวบาดหมางกัน สำหรับกรณีนี้พิญคิดว่า ตอนนั้นคุณเมริสาอาจจะพูดเพราะความน้อยอกน้อยใจบวกกับกระแสข่าวก่อนหน้า แต่คนที่มาได้ยินก็เอาไปพูดต่อใส่สีตีไข่จนทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดเพี้ยนไป" พูดพลางพิรญาสะอึกสะอื้นไปด้วย เจ๊นัตตี้จึงยื่นทิชชู่ให้เธอซับน้ำตา

"สุดท้ายนี้พิญก็อยากจะฝากเรื่องของพิญไว้เป็นอุทาหรณ์เตือนใจ ว่าคำพูดของพวกคุณที่เอาไปใส่สีตีไข่กันสนุกปากมันส่งผลกระทบต่อคนคนหนึ่งมากขนาดไหน กว่าพิญจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ทุกคนต่างรู้จัก พิญร้องไห้ พิญล้มลุกคลุกคลานมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ ฮึก..." ว่าแล้วหล่อนก็ปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาพรั่งพรูอาบสองพวงแก้ม "วอนพี่พี่ช่วยให้ความเป็นธรรมกับพิญด้วยนะคะ ฮึก"

"โถ่...น้องพิญ น่าสงสารเสียจริง หนูเป็นคนดีจริง ๆ เลยลูก ขนาดพวกเขาเอาเรื่องของหนูไปพูดเสีย ๆ หายๆ จนทำให้หนูต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ หนูยังไม่ถือสาเอาความเลย น้องพิญของเจ้" เจ๊นัตตี้รีบโผตัวเข้าโอบกอดเรือนร่างบอบบางแล้วเลื่อนฝ่ามือเหยียดออกไปลูบแผ่นหลังเรียบเนียนเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม

"ฮึก...ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจ้ พวกเขาคงไม่ได้ตั้งใจ พิญพึงระลึกเอาไว้เสมอว่าเวรกรรมย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ฮึก...ฮื่อ"

"ถ้าอย่างนั้นเจ้ก็ขอยุติการแถลงข่าวไว้เพียงเท่านี้นะคะ น้องพิญคงจะให้สัมภาษณ์ต่อไม่ไหวแล้วจริง ๆ เจ้ขอตัวก่อนค่ะ" พูดจบเจ๊นัตตี้ก็พาพิรญาเด็กในสังกัดกลับเข้าไปในห้อง ไม่ได้รีรอฟังคำถามจากนักข่าวที่ยังซักเข้ามาเพื่อไขข้อข้องใจของประชาชนในโลกโซเชียล

ก่อนที่ไลค์สดจะถูกตัดไปมีภาพของนักแสดงหนุ่มอย่าง สอง ที่มีกระแสคู่จิ้นว่าแอบคุย ๆ กันอยู่กับพิรญาโผล่เข้ามาส่งช่อดอกไม้ให้กำลังใจจนเหล่าแฟนคลับที่เคยโจมตีขึ้นเทรนทวิต แบนพิญญา ก่อนหน้าแคปลง ฟินกันรัว ๆ กลายเป็นโด่งดังขึ้นมาอีกครั้งภายในชั่วข้ามวัน

"สตอว์เบอร์รี่ม๊ากกกกกกกก" เมริสากรอกตามองบนด้วยความเอือมระอา สารภาพเลยว่าเกือบครึ่งชั่วโมงที่เธอนั่งดูดาราและผู้จัดการดาราแสดงละครน้ำเน่าตบตาผู้ชมทางบ้าน ปากของเธอเบะขึ้นตลอดเวลา

ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรขนาดนั้น แต่แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงใสซื่อแบบพิญญาที่นายธันวานั่นตกหลุมรักจะสตอว์เบอร์รี่เก่งเบอร์ไหน

...

พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นรถสปอร์ตป้ายทะเบียนคุ้นตาของอีกฝ่ายจอดอยู่ด้านหน้า วันนี้ไม่ทราบว่าลมอะไรขอบคุณธันวาให้โผล่มาอยู่ที่นี่ได้ทั้ง ๆ ที่ควรจะปลอบใจคนรักไม่ใช่เหรอไง

เมริสาปรายตามองชายหนุ่มที่กำลังนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟานุ่มหน้าโทรทัศน์เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจหรือแม้กระทั่งทักทายกันสักคำตามประสาคนที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

วันนี้เธอหมดพลังงานไปกับการเม้าท์มอยเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตกับแก๊งสาวเพื่อนสนิทมากพอแล้วจึงไม่มีแรงที่จะต่อปากต่อคำกับเขาให้มากความเลยเลี่ยงที่จะพูดคุยแล้วเดินขึ้นกลับไปบนห้องนอน

ส่วนธนาธิปเองก็เช่นเดียวกัน...หากไม่จำเป็นหรือไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเขาก็ไม่อยากจะสนทนากับผู้หญิงแบบเมริสาให้เปลืองน้ำลาย คนเช่นนั้นพูดไปก็เสียเวลาเปล่าไม่ได้อะไรขึ้นมาเพราะเธอลอยหน้าลอยตาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

ผ่านไปอีกเกือบสองดือน...ที่ระหว่างเมริสา กับ ธันวาไร้ซึ่งบทสนทนาใด ๆ แม้จะอยู่ร่วมใต้ชายคาเดียวกันหรือเดินสวนกัน แต่กลับทำเหมือนต่างฝ่ายต่างไร้ตัวตน ไม่มีร่างกายวิญญาณอยู่ในโลกของกันและกัน

"ระหว่างแกกับหนูเมมีความคืบหน้าอะไรบ้างตาธันวา" ผกาวรรณเอ่ยถามเพราะลูกชายตัวดีของหล่อนที่ดื้อด้านดื้อดึงยังไม่ยอมเลิกรากับผู้หญิงสำส่อนคนนั้นเสียที!

"ไม่มีครับ" เขาตอบหน้าตาย อุตส่าห์นึกว่าจะได้กลับมากินอาหารอร่อย ๆ ฝีมือป้านมชื่นพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกอย่างสบายใจ แต่คุณแม่เขากลับเอาเรื่องของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาพูดบนโต๊ะอาหารให้เขารู้สึกพะอืดพะอมกินไม่ลง

"ธันวา แม่อุตส่าห์หาผู้หญิงที่ดี เพียบพร้อม เป็นเพชรเม็ดงามให้แก แต่แกกลับไม่สนใจ แล้วดันไปคว้าพลอยเกรดต่ำมาเชิดหน้าชูตาหมายจะชุบให้เป็นเพชรงั้นเหรอ เหอะ! ของคนละเกรดจะยังไงมันก็คนละเกรดอยู่ดี" ผกาวรรณวางช้อนและซ้อมลงบนจานกระเบื้อง จ้องมองลูกชายตัวดีของหล่อนด้วยความเหลืออด

ไม่รู้พ่อลูกชายคนนี้ไปติดใจอะไรแม่ดารานั่นหนักหนาถึงได้หลงหัวปักหัวปำ ตามืดบอดมองเห็นกงจักรเป็นดอกบัวไปได้! ผู้หญิงคนนั้นดูยังไง ก็ไม่ได้รักธันวาจริง หวังเพียงแค่ทรัพย์สมบัติเงินทองเท่านั้น แต่ฝันไปเถอะ! แม้แต่แดงเดียวหล่อนก็ไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ

"นั่นดีแล้วเหรอครับแม่?" ธนาธิปเลิกคิ้วถาม

ถ้าแบบเมริสา เรียกว่าเป็น ผู้หญิงที่ดี เพียบพร้อม คือเพชรเม็ดงามล่ะก็! ผู้หญิงทั้งโลกคงสามารถบวชชีตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าได้มั้งงง!!

แม่กูใช้อะไรคิดวะ แต่งงานกันมาห้าเดือน เขายังมองไม่เห็นข้อดีของยัยหนูเมอะไรนั่นเลยสักนิด! ย้ำอีกครั้ง แค่สักนิด สักนิด ก็ไม่มีจริง ๆ ขนาดใช้แว่นขยายยังค้นหาแทบไม่เจอเลยด้วยซ้ำ

"ตาธัน!! หนูเมไม่ดีตรงไหน" ผกาวรรณเหวใส่ลูกชายอย่างอารมณ์เสีย มีลูกสองคนใช้งานใช้การไม่ได้เลยสักคนเดียว คนหนึ่งก็หนีไปเป็นแพทย์อาสาอยู่บนดอย ไม่คิดมีเมีย มีครอบครัว ส่วนอีกคนอุตส่าห์เฟ้นหาผู้หญิงที่เหมาะสมอย่างหนูเมริสาใส่พานประเคนต่อให้ถึงปาก แต่กลับไปคว้าแม่ดารานั่น! หัวหล่อนจะปวดทุกเมื่อเชื่อวัน

"แม่พอจะมีเวลาฟังผมสักสามวันไหมล่ะครับ ว่าหนูเมของแม่ไม่ดีตรงไหนบ้าง" ทุกตรง! ไม่มีตรงไหนที่ผ่านเกณฑ์คำว่าดีสำหรับเขาเลยสักข้อเดียว "หนูเมของแม่เนี่ย งานการก็ไม่ทำ งานบ้านอย่าถามถึง กะทะ ตะหลิวในชีวิตนี้เคยจับหรือเปล่าก็ไม่รู้ นั่ง ๆ นอน ๆ แล้วก็ตะแล็ดแต็ดแต๋ออกไปช็อปปิ้ง เดินห้าง วันละไม่ต่ำกว่าล้าน!"

ผกาวรรณถึงกลับกลืนก้อนสะอึกลงคอแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินพ่อลูกชายตัวดีสาธยายถึงความในใจออกมา

"ขี้เหวี่ยง ขี้วีน เอาใจแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น มองยังไง มุมไหน ผู้หญิงคนนั้นก็แทบไม่มีข้อดีเลยสักอย่าง!"

พูดถึงเมริสาทีไร เขาก็รู้สึกโมโหอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คล้ายกับไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรก็ดูรำคาญหูรำคาญตาเขาไปเสียหมด

แหงสิ คนไม่ใช่ ทำยังไง มันก็ไม่ใช่!

เมริสาไม่ใช่สเปคเขา! กลับตรงกันข้าม

เขาคิดภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขากับเมริสาจะใช้ชีวิตเป็นผัวเมียกันจริง ๆ ได้อย่างไร พยายามนึกกี่ทีก็มีแต่ความมืดมนปกคลุมโดยทั่ว

เขาชอบคนพูดจาอ่อนหวาน คะ ขา เอาอกเอาใจ ไม่ใช่โผงผางเป็นขวานผ่าซาก เถรตรงแบบเมริสาที่มันดูไร้มารยาทมากกว่าน่ารักน่าเอ็นดู

...

"ฮัดชิ้ว!!!"

"ฮัดชิ้ว!!!"

"ฮัดชิ้ว!!!"

"ใครกล้านินทาคุณหนูเมริสา"

เมริสาจามติดต่อกันหลายต่อหลายครั้ง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าก็ปกติดี ไม่มีทีท่าหรืออาการใด ๆ

"ทำไมจามขนาดนี้เนี่ย" พรพรรณเดินเข้ามาหาลูกสาวที่นอนคว่ำหน้า ยกเท้าและตีไปมาอยู่บนโซฟานุ่มในห้องรับรองแขก

มือของหล่อนถือขนมคุกกี้ และนมอุ่น ๆ มาเสิร์ฟให้ลูกสาวด้วย

"อีตาธันวาคงนินทาเมแน่ ๆ เลยค่ะแม่"

"เม! ดูเรียกพี่เขาสิลูก" พรพรรณดุลูกสาวเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอาจริงเอาจัง ดูเป็นเพียงการเหย้าเล่นเท่านั้น

"แล้วนี่คุณพ่อไปไหนคะ ตั้งแต่เมมา เมยังไม่เจอคุณพ่อเลยนะคะ"

"คุณพ่อออกไปทำงานน่ะลูก"

"ดีและ! เมจะได้เกาะคุณพ่อ คุณแม่กินไปจนแก่เลย ลูกสาวคนเดียว คงไม่ใจดำปล่อยให้ลำบากใช่ไหมคะ" เมริสาดีดตัวลุกขึ้นแล้วกระเถิบเข้าไปกอดร่างแบบบางของพรพรรณเอาไว้ พร้อมถูไถใบหน้าที่แนบอยู่บนหน้าท้องราบเรียบไปมาคล้ายลูกแมวน้อยอ้อนเจ้าของ