8 - เก็บความสงสัย

เก็บความสงสัย

กรุงเทพมหานคร

บนพื้นห้องนอนในคอนโดฯสุดหรู ที่เต็มไปด้วยเศษซากถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว กระจายเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด สองร่างเปลือยเปล่ายังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแน่นแฟ้นอยู่ที่นอนกว้างนั้น ในคอนโดฯหรูของพระเอกหนุ่มอย่างเทวินทร์ ที่เป็นคู่ขาคนใหม่ของพัชร์สิตา

“วินพอแล้วนี่มันสายมากแล้วน่ะ พราวต้องกลับแล้ว” หญิงสาวเอ่ยห้ามเมื่อชายหนุ่มยังคงคลอเคลียไม่หยุด

“ขออีกรอบได้ไหม?” เสียงกระเส่าเอ่ยขอขึ้นมา แต่ยังปากก็ยังคงทำหน้าที่จูบซับไปตามซอกคอขาวของเธอ

“แต่เมื่อคืนพราวก็ให้ทั้งคืนแล้ว จนแทบจะไม่ได้นอนเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยบอก เพราะคืนเร้าร้อนที่ผ่านมา ก็แทบจะไม่ได้พักเลย ไม่รู้ว่าจบไปกี่รอบต่อกี่รอบ นับจากสภาพเศษซากถุงยางอนามัยแล้ว แทบจะไม่เชื่อสายตาด้วยเองด้วยซ้ำ ว่าทำลงไปได้ยังไง ไม่ใช่ไม่ชอบเรื่องพวกนี้น่ะ แต่เพราะเธอมีงานต่อ  

“ก็พราวเด็ดนี่ อีกรอบนะครับ เดี๋ยววินจะรีบเร่งให้ แล้วจะรีบไปส่งพราวที่บ้านนะ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยประโยคที่หว่านล้อมหญิงสาว

“...แต่ อย่าทำรอยน่ะ เย็นนี้พะราวมีงาน” หญิงสาวรีบเอ่ยห้าม เมื่อชายหนุ่มขบเม้มที่ซอกคอของเธอ

“ครับ” เสียงครางกระเส่ารับคำ แล้วซุกไซร้ซอกคอของเธอ ก่อนที่จะไถลมาจูบบดเบียดที่ปากต่อ ให้เผลอไผลไปตามการชักจูงของเขา แล้วก้มลงจูบปิดปากเธอทันที อย่างดุดัน โดยที่เธอไม่อาจปฏิเสธเขาได้เลย เพราะเธอก็จูบตอบเขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน แล้วบทเพลงอันเร้าร้อน ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

ไร่อคิราห์

“ขึ้นไปทำอะไรนานจังว่ะ ลืมไปแล้วหรือไงว่ามีพวกกูรออยู่” ธีรเมธถามขึ้นมาทันที ที่อคิราห์เดินลงมานั่งที่เดิม เมื่อเขาขึ้นไปด้านบนอยู่นานสองนาน

“ไปเอาโทรศัพท์ไง” อคิราห์ตอบกลับคนที่ถาม พร้อมกับชูโทรศัพท์มือถือขึ้นเพื่อนทั้งสองดู

“เหรอ นึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่ด้านบน” เธียรวัฒน์แซวออกมาอย่างหยอกล้อ ด้วยท่าทีที่เล่น ๆ

“อะไรของมึง ไม่มีทั้งนั้นแหละ ว่าแต่พวกมึงมานี่ แวะหาแม่กูยัง ถึงหอบของกันมาที่นี่สะเยอะเลย” อคิราห์รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพื่อเบายงเบนความสนใจ  

“ยัง มาหามึงก่อนนี่แหละ” ธีรเมธตอบบอกมาบ้าง

“ถ้าอย่างนั่นก็ไปบ้านแม่กูกัน เอาของฝากพวกมึงไปให้ท่านที่บ้านด้วยเลย” อคิราห์เพื่อนทั้งสองขึ้นทันที เพื่อที่จะได้ออกจากที่นี่ให้เร็วโดยเร็วที่สุด

“มึงจะรีบไปไหน นาน ๆ ทีพวกกูจะมีเวลามาหา บ้านแม่มึงไม่หนีไหนหรอก” ธีรเมธพูดขึ้น เมื่อเห็นท่าทีกระวนกระวายของเจ้าของไร่

“ก็ที่นี่มันไม่ค่อยโอเค ไปบ้านแม่กูนั้นแหละสะดวกสบายดี” อคิราห์หาเหตุผลมาอ้าง เพราะที่บ้านของเขาตอนนี้ไม่สะดวกจริง ๆที่จะให้เพื่อนอยู่กันนาน

“มึงดูมีพิรุธนะไอ้คิน” เธียรวัฒน์เสริมขึ้นมา เพราะอาการของอคิราห์ที่แสดงอย่างชัดเจนถึงความเป็นกังวล

“พิรุธอะไร ไม่มี๊” อคิราห์รีบปฏิเสธทันที

“เสียงสูงไป” ธีรเมธแซวออกมา

“ไปกันได้แล้ว แม่กูอยากเจอพวกมึงด้วย ถามหาตลอดเลยว่าเมื่อไหร่พวกมึงจะมาอีก” อคิราห์ลุกขึ้น แล้วรีบลากเพื่อนทั้งสองออกมา

ทั้งสามจึงขับรถออกไปจากที่นี่ โดยมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังใหญ่ใกล้ทางเข้าไร่ ซึ่งก็คือบ้านที่แม่เขาอยู่ตอนนี้นั้นเอง และปล่อยให้หญิงสาวอยู่ด้านบนคนเดียว เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเขากำลังทำอะไร

เมื่อทั้งสามหนุ่มออกจากบ้านไปแล้ว ธวัฒน์ก็เอาอาหารมาให้หญิงสาวตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม ที่ได้สั่งการเอาไว้

“คุณครับ อาหารมาส่งแล้วครับ” ธวัฒน์เอ่ยเรียก เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน กลับไม่พบใครเลย และเขาไม่กล้าเข้าไปด้านในเหมือนเช่นที่เคยทำ

เพราะตั้งแต่ที่มีสิตาพัชร์เข้ามา อคิราห์ก็สั่งห้ามให้คนเข้าในบ้านก่อนที่จะได้รับอนุญาตทันที เขาก็ไม่เข้าใจว่าเจ้าหนุ่มกำลังทำอะไร บางทีก็ดูแค้นหญิงสาวมาก บางครั้งก็ออกอาการแสดงความเป็นห่วงหญิงสาว แต่ก็ช่างเถอะ เพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย เขาเพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น

“เอ่อ ขอบคุณนะคะ วางไว้ตรงนั่นก็ได้คะ เดียวแพรจัดการเอง คุณวัฒน์กลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” สิตาพัชร์เอ่ยบอก พร้อมกับชี้นิ้วไปที่โต๊ะอาหารอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อเดินลงมาเห็นชายหนุ่มยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านพอดี

“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกครับ” ธวัฒน์รีบถ่อมตนทันที ที่หญิงสาวเรียกเขาว่าคุณ แล้วเดินเข้าไปภายในบ้าน วางของลง

“ถ้าอย่างนั้น แพรขอเรียกว่าพี่วัฒน์ละกันนะคะ ดูพี่ก็อายุเยอะมากกว่าแพรด้วย” หญิงสาวเอ่ยบอก พร้อมกับส่งยิ้มออกมาให้ด้วยสายตาที่ดูเป็นมิตร

“ทำไมคุณแทนตัวเองว่าแพรละครับ ไม่แทนว่าพราวเหมือนที่นายใหญ่เรียก” ธวัฒน์ถามด้วยความสงสัยทันที ที่ได้ยินหญิงสาวแทนตัวเองอีกชื่อ

“นายใหญ่เป็นใครหรือคะ” หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัยทันที เพราะเธอไม่ทราบว่าชายหนุ่มพูดถึงใคร แล้วเขาผู้นั้นเกี่ยวโยงอะไรพี่สาวเธออีก

“ก็คนที่รักคุณพราวที่สุดนั่นแหละครับ”

“แพรชื่อ แพรวาค่ะ ส่วนพราวก็ เอ่อ...ใครหรือคะ” สิตาพัชร์พูดออกมาตรง และกำลังจะเอ่ยบอกความจริง แต่ก็ต้องหยุดชะงักคำพูดนั้นเอาไว้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่สาวต่างพ่อเคยบอกเอาไว้ ไม่ให้เธอบอกใครว่าเป็นพี่น้องกัน และเธอคือลูกต่างแม่ เธอไม่อยากให้มีเสื่อมเสียของครอบครัวแพร่ออกไปอีกด้วย

“ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณแพรวาตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อน”

เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปจากบ้านแล้ว หญิงสาวจึงจัดแจงแกะอาหารออกมา เพื่อที่จะได้รับประทาน เพราะเธอหิวมากแล้วด้วย ขณะที่มือยังคงวุ่นวาย

ความรู้สึกหลากหลายเมื่อสักครู่ก็เกิดขึ้นมา พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พี่สาวของเธอคงไปทำอะไรไว้ แล้วเอาชื่อเธอไปแอบอ้างอีกแน่เลย เพราะครั้งหนึ่งก็เคยมีคนโทรมาขู่เธอบ่อย ๆ ว่าให้เธอเลิกยุ่งกับสามีคนอื่น ทั้ง ๆ ที่เธอพึ่งจะอายุแค่นี้ แถมไม่เคยมีแฟนด้วย เธอจะไปยุ่งกับใครได้ยังไง วัน ๆ เธอก็สนใจแต่กับการเรียน จนแทบจะไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนเสียด้วยซ้ำ

“เฮ้อ พี่ไปทำเรื่องอะไรไว้อีกพี่พราว แล้วพี่เกี่ยวข้องอะไรกับคนที่นี่ด้วย เขาถึงเอาตัวแพรมาแบบนี้”