ซูหว่านชะงัก หัวเราะอย่างน่าเวทนา แล้วพูดว่า: "นี่คือจุดประสงค์ของคุณหรือ?"พอเซียวเป่ยได้ยิน ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามกลับไปว่า: "หมายความว่ายังไง"“เหอะๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกหรือ? คุณทำแบบนี้ เพราะอยากเห็นฉันอับอายขายขี้หน้าต่อคนใหญ่คนโตมากมาย อยากเห็นฉันอ้อนวอนขอร้องคุณ เพื่อสนองจิตใจที่เห็นแก่ตัวและสกปรกของคุณไม่ใช่หรือ?”ซูหว่านหัวเราะอย่างน่าเวทนา ปาดน้ำตาออกจากหางตา ดวงตาของเธอเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาเธอนึกไม่ถึงว่า ชายตรงหน้าที่อยู่ด้วยกันมาสามปี จะปฏิบัติต่อเธอแบบนี้เซียวเป่ยอดขมวดคิ้วไม่ได้ที่จริงแล้ว เธอคิดเช่นนี้กับตนความสัมพันธ์สามปี ให้หมามันกินไปหมดแล้ว!"ในสายตาคุณ ผมเป็นคนแบบนั้นหรือ?" ดวงตาเซียวเป่ยมองไปที่ซูหว่านแล้วถามอย่างจริงจังซูหว่านเงียบขรึมท่าทางที่เย็นชา แสดงให้เห็นถึงความคิดของเธอแล้วเซียวเป่ยหัวเราะเยาะตัวเอง ส่ายหัวแล้วพูดว่า: "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูด อยากให้ผมเข้าไปช่วยชีวิตคน ได้ ขอร้องผมสิ""ในที่สุดหางสุนัขจิ้งจอกก็โผล่" ซูหว่านหัวเราะอย่างเศร้าๆ แล้วจ้องมองไปที่เซียวเป่ยด้วยท่าทีที่ขุ
สีหน้าของเจียงฉินเศร้าหมอง คิ้วที่สวยงามก็ขมวดกันเซียวเป่ยพูดทันทีว่า: "ถ้าคุณเว่ยเหล่าไม่ฟื้นภายในห้านาที ผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด!""ดี! คำนี้คุณเป็นคนพูดเองนะ งั้นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับซูหว่าน" ฉินเฟิงรีบฉวยโอกาสพูด แต่หัวเราะเยาะเย้ยอยู่ในใจเซียวเป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า: "ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ"ทันใดนั้น ซูหว่านและหลี่เซียวลี่ก็เดินเข้ามา ได้ยินคำนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีฉินเฟิงอยากได้ความดีความชอบรีบไปที่ด้านหน้าของซูหว่าน พูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ซูหว่าน คุณก็ได้ยินแล้ว เซียวเป่ยรับปากว่าจะรับผิดชอบทั้งหมด หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณเว่ยเหล่า ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณวางใจได้""ขอบคุณประธานฉิน" หลี่เซียวลี่กระซิบเบาๆขอเพียงแค่ไม่เกี่ยวข้องกับซูหว่าน และปิงฉิ้นกรุ๊ป ก็จะจัดการได้ง่ายขึ้น ก็ดี ให้เซียวเป่ยคนสารเลวคนนี้รับผิดชอบทั้งหมด!แต่ซูหว่านกลับขมวดคิ้วที่โก่งงาม และพูดอย่างเย็นชาว่า: "เซียวเป่ย ฉันไม่ต้องการให้คุณแกล้งเป็นคนดี หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณเว่ยเหล่า ฉันซูหว่านจะรับผิดชอบเองทั้งหมด! ฉันและคุณเซียวเป่ยได้หย่าขาดกันแล้ว ดังนั้น คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบแทนฉัน ฉั
ตอนนี้เว่ยหนานเทียนลืมตาขึ้น รู้สึกสบายตัวมากๆ อาการคับหน้าอกก็หายไปแล้ว ร่างกายก็อบอุ่นมาก"ตาไม่เป็นไร" เว่ยหนานเทียนยิ้มเจียงชิงเช็ดน้ำตา ถอนหายใจทางปาก แล้วรีบพูดกับเซียวเป่ยว่า: "ขอบคุณแพทย์เซียนเซียวมาก"เซียวเป่ยยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า: "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง"ในขณะนี้ แขกทุกคนต่างก็ตะลึงจนอ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่า เซียวเป่ยคนนี้จะมีศาสตร์ทางการแพทย์ด้วยท่ามกลางผู้คน ใบหน้าของฉินเฟิงขมขื่นสุดขีด สิ่งที่ตนเพิ่งจะพูดไป ยังคงดังก้องอยู่ในหูนี่ไม่ใช่เป็นการตบหน้าเขาหรอกหรือ?"ขอบคุณแพทย์เซียนเซียวมาก ฉันจะไม่มีวันลืมเลย จากนี้ไป ต้องการอะไร ให้ติดต่อฉันหรือชิงชิงได้เลย"เว่ยหนานเทียนยกมือทำท่าขอบคุณเซียวเป่ยตอบว่า: "คุณเว่ยเหล่ากล่าวเกินไปแล้ว ในฐานะที่คุณสู้อย่างอาจหาญในสนามรบ เพื่อชาติเพื่อประชาชน ยังไงผมก็ต้องยื่นมือเข้าช่วย"เว่ยหนานเทียนพยักหน้า นัยย์ตาเต็มไปด้วยความเมตตากรุณาเซียวเป่ยชายหนุ่มคนนี้ เขารู้สึกชอบใจเป็นอย่างมากด้วยท่าท่างที่อ่อนน้อมถ่อมตน ในอนาคตข้างหน้า จะต้องไปได้ไกลอย่างแน่นอนในเวลาเดียวกัน เจียงชิงก็กระซิบพูดสองสามประโยคกับเว่ยหนันเทียน พอคนข้
“คุณหมายความว่ายังไง" เซียวเป่ยสีหน้าเคร่งขรึมฉินเฟิงหัวเราะเยาะสองครั้ง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "หมายความว่ายังไง?ทำไมยาลูกกลอนจินอู่นี่ ต้องใช้ศาสตร์การฝังเข็มของแกถึงจะเห็นผล ไม่มีศาสตร์การฝังเข็มของแก ก็จะเป็นยาพิษ?แกคิดว่าใครมันจะไปเชื่อคำพูดนี้?”เพียงประโยคเดียว แขกทุกคนก็เริ่มกระซิบกระซาบกันด้านข้าง ซูหว่านเห็นภาพที่เซียวเป่ยยืนหยัดเพื่อกู้รั่วเซีย ในใจรู้สึกอึดอัดมากเมื่อก่อน ภาพด้านหลังนี้ เป็นของเธอเท่านั้นในขณะนี้ เมื่อเห็นทุกคนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กัน ฉินเฟิงก็รู้สึกมั่นใจขึ้น เขาดึงชุดสูทของเขา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: "ทำไม ไอ้คนแซ่เซียว แกไม่ควรอธิบายให้ทุกคนฟังเหรอ?"เสียงเหอะๆดังขึ้นเซียวเป่ยพูดด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นว่า: "ทำไมฉันต้องอธิบายด้วย?""ฮ่าฮ่า! ฉันว่าแล้วว่าแกจะอธิบายไม่ได้!”ฉินเฟิงหัวเราะสองครั้ง แล้วตะโกนใส่เว่ยหนานเทียน: "คุณเว่ยเหล่า ผมคิดว่าทุกอย่างที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ล้วนเป็นสิ่งที่ไอ้เซียวเป่ยนี่ออกแบบเอาไว้แล้ว! จุดประสงค์ก็คือการได้ใกล้ชิดกับคุณ เพื่อให้คุณรู้สึกขอบคุณเขา!"“เพี๊ยะ!”ไม่รอให้เว่ยหนานเทียนเอ่ยปาก เจียงฉิงเด
ภายในห้องโถง ก็เงียบลงทันทีสีหน้าของซูหว่าน ดูย่ำแย่มากเธอคิดไม่ถึงว่า เซียวเป่ยจะเด็ดขาดขนาดนี้แม้ว่าตนจะขอร้องเขา เขาก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เมื่อก่อน เขาไม่ได้เป็นคนแบบนี้เป็นไปได้ไหมว่า พอหย่าแล้ว จะทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเปลี่ยนไปจริงๆ?“เซียวเป่ย คุณต้องตัดไมตรีกันขนาดนี้เลยเหรอ?” ซูหว่านขมวดคิ้วที่โก่งงามเซียวเป่ยหัวเราะสองครั้ง ด้วยสายตาที่เฉียบคม แล้วถามกลับไปว่า:"ประธานซู ผมอยากจะถามคุณว่า หากวันนี้ผมไม่ได้ช่วยคุณเว่ยเหล่า ฉินเฟิงก็ฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้รังแกผม คิดที่จะฆ่าผมให้ตาย คุณจะขอร้องแทนผมไหม?”"ฉัน....." ซูหว่านพูดไม่ออก นัยย์ตาสั่นไหวเสี่ยวเป่ยหัวเราะเยาะตัวเองสองครั้ง แล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องตอบ ความลังเลของคุณได้ให้คำตอบกับกับผมแล้ว ดังนั้น ทำไมผมต้องปล่อยเขาไปด้วย?"ซู่หว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย และยังอยากที่จะพูดอะไรบางอย่าง เซียวเป่ยเดินตรงไปที่ด้านหน้าฉินเฟิง ทอดมองต่ำ ยกเท้าขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: "ประธานฉิน พื้นผิวของรองเท้าสกปรกจริงๆ รบกวนเลียให้สะอาดด้วย"ฉินเฟิงโกรธมาก จนอกแทบจะระเบิด!แต่ในเวลานี้เขาก็ได้แค่โกรธแต่ไม่กล้า
“คุณจะคิดยังไงก็เชิญ ผมไม่มีสิ่งใดให้ละอายใจ!” เซียวเป่ยพูดด้วยความเย็นชาซูหว่านกลายเป็นคนที่ไม่แยกแยะถูกผิดเช่นนี้ไปแล้วช่างทำให้เขาผิดหวังจริงๆ“ เห็นมั๊ย คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้ว!” ซูหว่านพูดด้วยความโกรธ หันกลับไป เหยียบรองเท้าส้นสูงเดินต็อกแต็กๆ ตามไปจนถึงด้านหน้าของฉินเฟิงหลีเสี่ยวลี่ก็ถลึงตาใส่เซียวเป่ยอย่างเกลียดชัง แล้วก็วิ่งตามออกไปเซียวเป่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธไว้ในใจ“แพทย์เซียนเซียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” กู้โย่เสวี่ยถามอย่างเป็นห่วงเซียวเป่ยส่ายหัวแล้วพูดว่า: “ไม่เป็นไร ออกไปเดินเล่นกับผมหน่อย”“ได้สิ ” กู้โย่เสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่ซุกซนจากนั้น พอพูดกับเจียงชิงและคนอื่นๆสักสองสามประโยค เซียวเป่ยก็เดินออกจากห้องโถง แล้วมาที่สวนดอกไม้ของวิลล่าบรรยากาศในห้องโถง ทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจมากในขณะเดียวกันพอซูหว่านตามฉินเฟิงทัน ก็ะตะโกนว่า: “ประธานฉิน ขอโทษ ฉันขอโทษคุณแทนเซียวเป่ยด้วย ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้เขาจะยกตนข่มท่านแบบนั้น”ฉินเฟิงพ่นลมหายใจออกมาทางปาก พูดอย่างเกลียดชังว่า: “ประธานซู เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ เป็นเซียวเป่ย!
ซูหว่านไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อปิงฉิ้นกรุ๊ป เธอจำเป็นต้องตามหาเซียวเป่ยอีกครั้งทางด้านของเซียวเป่ย กำลังเดินอยู่กับกู้โย่เสวี่ยที่ระเบียงทางเดินวิลล่ากู้โย่เสวี่ยเหมือนเป็นหญิงสาวที่มีไหวพริบปฏิภาณดี เอามือเล็กๆไว้ด้านหลัง เตะเท้า เดินตามหลังเซียวเป่ยไปทีละก้าวๆ“แพทย์เซียนเซียว เมื่อกี้คุณทำแบบนั้นกับภรรยาเก่า ไม่กังวลว่าต่อจากนี้ไปเธอจะเกลียดคุณเหรอ?” กู้โย่เสวี่ยถามอย่างระมัดระวังเซียวเป่ยเอามือสองข้างล้วงกระเป๋า พูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า: “ผมไม่แคร์หรอก เธออยากเกลียดก็ให้เธอเกลียดเลย ระหว่างผมกับเธอ คงไม่มีความรักอะไรแล้ว”กู้โย่เสวี่ยหัวเราฮิฮิ แล้วถามว่า: “เช่นนั้น แพทย์เซียนเซียวเคยคิดที่จะหาภรรยาใหม่บ้างมั้๊ย?”ห๊ะ?เซียวเป่ยตะลึงหาภรรยาใหม่สักคนเหรอ?“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ใครมันจะไปยอมแต่งงานกับเศษสวะที่ทำอะไรไม่สำเร็จเลยอย่างผม?” เซียวเป่ยหัวเราะ รู้สึกว่ากู้โย่เสวี่ยยังคงมีความคิดแบบหญิงสาวตัวน้อยๆ คิดแบบง่ายดายจนเกินไป“ฉันไง ฉันยอม”กู้โย่เสวี่ยพูดอย่างเร่งรีบ กะพริบตาโตๆของเธอ ด้วยสีหน้าที่จริงใจเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ประสานตากับก
เดิมทีกู้โย่เสวี่ยยังคงเขินอายเล็กน้อย แต่เมื่อเธอได้ยินซูหว่านใส่ร้ายป้ายสีเซียวเป่ยเช่นนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: “จริงเหรอ? ”ฉันคิดว่าแพทย์เซียนเซียวค่อนข้างดีเลย อย่างน้อย เขามีความสามารถมากกว่าฉินเฟิงที่อยู่ข้างกายคุณมาก”ซูหว่านขมวดคิ้ว ระงับความโกรธเอาไว้ในใจ“เซียวเป่ย ฉันอยากจะคุยกับคุณ”หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซูหว่านก็เอ่ยปากพูดอีกครั้ง“ระหว่างเราสองคนยังมีอะไรอีกที่ต้องคุยกันอีกเหรอ?” เซียวเป่ยพูดอย่างเฉยเมยซูหว่านขมวดคิ้ว และพูดว่า “พวกเราไปคุยกันที่ฝั่งนู้นเถอะ มีคนนอกอยู่ตรงนี้ คงจะไม่สะดวก”ในขณะที่พูด ซูหว่านก็เดินไปที่พื้นที่พักผ่อนข้างๆเมื่อพบว่าเซียวเป่ยไม่ได้ตามมา ซูหว่านก็หยุด สีหน้าดูแย่เล็กน้อย“คุณหนูกู้ไม่ใช่คนนอก ถ้ามีอะไรจะพูด ก็ให้ตรงนี้ได้เลย” เซียวเป่ยกล่าวด้วยความเย็นชากู้โย่เสวี่ยที่อยู่ข้างๆพอได้ยินสิ่งนี้ ในใจก็รู้สึกมีความสุขมาก เธอเอามือเล็กๆไว้ด้านหลัง แลบลิ้นไปที่ซูหว่าน เพื่อโอ้อวดสิ่งนี้ทำให้ซูหว่านโกรธมาก!“ต้องเป็นแบบนี้ทำขนาดนี้เลยเหรอ?” ความโกรธของซูหว่านใกล้จะระเบิดออก