แค่สงสาร

VEGAS : PART

"ฉันทำดีกับเธอก็ได้ ไม่ว่าเธอแล้วก็ได้ แต่เตือนตัวเองเอาไว้ ว่าอย่ารักฉัน เพราะคนที่จะเจ็บมันคือเธอ!"

อืม คนที่เจ็บมันคือฉัน คือฉันคนเดียวจริงๆ เจ็บทั้งตัว เจ็บไปทั้งหัวใจ!

ฉันไม่น่ามารู้สึกกับคนใจร้ายแบบเขาเลย!

พี่แม็กซ์อุ้มฉันแล้วพาเดินลงมาจากบันไดจากชั้นบนสุดของบ้าน ความใกล้ชิดในแบบที่ไม่ได้ตั้งใจ ส่งผลให้ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขาอย่างชัดเจน ทุกครั้งที่ได้กลิ่น มันทำให้ลมหายใจของฉันพ่นออกมาอย่างติดขัด มันมีอิทธิพลเหมือนตอนที่เขาเลื่อนสายตามามองสบตากับฉัน เพราะแบบนั้น ทำให้ฉันเลือกที่จะเมินหน้าออกไปอีกทาง

"ไม่ต้องมาทำเป็นเมินฉัน แขนเธอที่กอดคอฉันอยู่มันแน่นพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่าเธอตื่นเต้นมาก"

"..." คำพูดนั้นส่งผลให้ฉันคลายวงแขนออกจากลำคอของเขาอัตโนมัติ แต่ทันทีที่ฉันทำแบบนั้น ร่างของฉันก็เหมือนจะร่วงลงสู่พื้นเสียง่ายๆ ความตกใจทำให้ฉันรวบลำคอเขาไว้แบบเดิม

พอเลื่อนสายตามองหน้าเขา ก็เห็นรอยยิ้มแห่งความพอใจ ผุดขึ้นที่มุมปาก

"เธอเนี่ย จะว่าอ่านง่ายมันก็ง่าย จะว่าอ่านยากมันก็ยากนะ แอบชอบฉันมาหลายปี ผู้หญิงแบบนี้ไม่น่าจะยังซิงด้วยซ้ำ ทำตัวแรดทั้งที่ยังเด็กมาก"

ฉันเม้มปาก หัวใจเต้นแรง มองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่พอใจ

"แต่บทจะอ่านง่ายก็อ่านง่ายแสนง่าย แต่ไม่แปลกหรอก คนที่ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ไม่มีประสบการณ์ มักเก็บความรู้สึกไม่เก่งแบบนี้แหละ"

"ใครจะไปประสบการณ์เยอะเหมือนพี่ล่ะคะ"

"หึ เพราะปากเก่ง ต่อปากต่อคำเก่งแบบนี้ไหมวะถึงไม่มีใครเอา!" คำพูดที่แรงมากส่งผลให้ฉันดิ้นลงจากวงแขนของเขา เพราะเป็นจังหวะที่เดินลงมาถึงชั้นล่างพอดี

ไม่มีใครเอา เพราะฉันไม่ยอมเปิดใจให้ใคร ฉันไม่ซีเรียสหรอก ไม่รู้สึกซีเรียสเลยสักนิดเดียว

"แม่ฉันใช้ให้ยกข้าวต้มมาให้ กินยา ล้างแผลด้วย ยาล้างแผลอยู่ไหน"

"ล้างเองเรียบร้อยแล้วค่ะ" ฉันตอบเสียงเรียบ พลางขยับตัวลงนั่งบนโซฟา ไม่ยอมมองสบตากับอีกคน

"เก่งดีใช้ได้ เหมือนแผลจะแห้งไวดีนะ หลีกเลี่ยงการโดนน้ำไปก่อนก็แล้วกัน"

ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น แล้วเลือกที่จะดึงถาดข้าวต้มของคุณป้ามาวางที่ตรงหน้าของตัวเอง

ข้าวต้มหมูหอมกรุ่น ดูก็รู้ว่าคนทำตั้งใจและใส่ใจมากแค่ไหน คุณป้ามารีญาดีกับฉันมากๆ เป็นเหมือนป้าเป็นเหมือนแม่เลยก็ว่าได้ ส่วนมิลิน เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ทำให้ฉันไม่เหงา หากไม่มีพวกเขา ฉันก็ไม่รู้ว่าชีวิตของฉันจะเดินไปในรูปแบบไหน

"เหม่ออะไร?"

อืม ก็เห็นก็จะมีแต่เขาคนที่ฉันแอบรักที่ชอบดุและตะคอกฉันอยู่ร่ำไป

"ปวดแผลหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ วะ" แล้วเหตุการณ์ที่ฉันไม่คาดฝันมันก็เกิดขึ้น เมื่อพี่แม็กซ์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ฉัน แล้ววางมืออังหน้าผากและแก้มของฉัน โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว

"ก็ไม่ร้อน แล้วทำไมหน้าซีด"

"ถามเยอะจังเลยค่ะ เมื่อไหร่จะกลับอ่ะ" ฉันว่า พร้อมกับปัดมือเขาออกเบาๆ ฉันกำลังบอกตัวเองให้ยอมรับความจริงว่าเขาไม่มีวันดีกับฉัน ฉันจึงพยายามห้ามความรู้สึกของตัวเอ ไม่ให้มันเตลิดหนักยิ่งกว่าเดิม

แค่เสียตัว มันก็มากพอ ฉันไม่อยากเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคน

"อยากให้ฉันกลับ หรือจริงๆ อยากให้ฉันอยู่ด้วยกันแน่ ทำเป็นปากแข็ง คิดจะเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้หรือไง"

"ไม่ได้เรียกร้องความสนใจค่ะ กัสไล่พี่แม็กซ์กลับไปจริงๆ!"

"หึ... ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ปากกับใจไม่เคยตรงกัน กินข้าวไปเลย ฉันจะคอยจนกว่าเธอจะกินหมด!"

"เพื่อ?"

"หยุดเถียง ไม่ต้องหันมาต่อปากต่อคำ ฉันรำคาญ!"

อีกแล้วเหรอ เหอะ คำก็น่ารำคาญ สองคำก็น่ารำคาญ ผู้หญิงแบบฉันมันคงน่ารำคาญมากสินะ ต้องสาว ต้องสวย ต้องอึ๋ม ต้องเอ็กซ์ใช่ไหมล่ะ คนแบบเขาถึงจะชอบใจ!

เพียงแค่คิดว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ตรงใจ และตรงสเปคเขาเลยสักอย่าง น้ำตาของฉันถึงกับเอ่อคลอ

MAXWELL : PART

ผมมองยัยนั่นตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ ผมไม่ชอบผู้หญิงเถียงเก่ง ผู้หญิงที่ชอบประชดประชัน และไม่ชอบผู้หญิงที่ต่อล้อต่อเถียงมากๆ ผมมองว่ามันน่ารำคาญ ซึ่งที่ผ่านม ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดได้เท่ายัยนี่ด้วยซ้ำ เอาจริงๆ ที่ผมคิดว่าผมรำคาญยัยนี่มากๆ อาจจะมีส่วนมาจากสาเหตุที่ทำให้มิลินโกรธผมก็ได้

น้ำตาใสๆ ที่ไหลออกมาจากหางตาของคนที่ผมมองอยู่ ทำให้ผมเมินหน้าออกไปอีกทาง ไม่ใช่ว่าน้ำตาของผู้หญิงจะมีอิทธิพลต่อผมมาก แต่เพียงแค่ผมไม่อยากเห็นเท่านั้นเอง

"ผู้ชายเกลียดผู้หญิงร้องไห้ เธอจะเป็นยัยขี้แยไปถึงเมื่อไหร่?" ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์

"นี่ไม่ใช่ตรรกะของผู้ชายทุกคนหรอกค่ะ กับผู้ชายบางคน หากผู้หญิงที่ร้องไห้ เป็นผู้หญิงที่เขารั เขาจะเช็ดน้ำตาให้ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ตะคอกคำว่ารำคาญแบบที่พี่แม็กซ์ทำ!" เวกัสบอกแบบนั้นก่อนจะวางช้อนลงบนจานทันที

"บังเอิญว่าฉันถนัดตะคอกซะด้วยสิ หรือถ้าเธอมีปัญญามากพอ ลองทำให้ฉันรักดูสิ เผื่อฉันจะเลิกตะคอกเธอ" ผมยกยิ้มออกมาอย่างคนที่เหนือกว่า ผมรู้ว่าการเอาชนะยัยเด็กขี้แยนี่ เป็นเรื่องที่โคตรไร้สาระ แต่ก็อย่างว่าละนะ บางอารมณ์ก็แค่อยากเอาชนะเล่นๆ เท่านั้นเอง

"กัสทำไม่ได้หรอกค่ะ เลิกรักอาจจะง่ายกว่า"

"หึ ถูกของเธอนะ เลิกรักฉันก็ดี แต่ฉันว่าคงไม่มีวันนั้น!" ว่าจบผมก็จ้องหน้า แต่เวกัสเลือกที่จะเบนสายตาไปอีกทาง

ผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วย ต่างก็รู้สึกกับผมคล้ายๆ กับที่เวกัสรู้สึก แต่ไม่ว่าผู้หญิงพวกนั้นจะรู้สึกมากหรือน้อยแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ปัญหาของผม ผมไม่จำเป็นต้องสน คนที่ไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ ก็สมควรแล้ว ที่จะเจ็บปวด

กับเวกัสก็เหมือนกัน ผมได้เตือนไปแล้ว เตือนว่าเธอไม่ควรรักผม แต่ถ้าเธอคิดที่จะไม่สน และคิดที่จะไม่ฟัง หากวันข้างหน้าเธอจะต้องเจ็บปวด เธอก็ควรจะโทษตัวของเธอเอง

"ทานยาแก้ปวดด้วย สองเม็ด จะได้หายไวๆ" ผมบอกออกไป สายตายังมองที่ดวงหน้าของอีกคนเงียบๆ ตาของเธอแดงๆ มีน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่ในนั้น ผมไม่ได้สละเวลาคิดว่าเธอรู้สึกแย่กับประโยคไหนของผมบ้าง แต่พอนึกได้ว่าเวกัสสำคัญตราบใดที่แม่ของมิลินยังไม่กลับมา ผมจึงยื่นมือออกไปคว้ามือของอีกคนมาจับเอาไว้และส่งยาแก้ปวดให้เธอจนถึงมือ

"กินเถอะ จะได้ไปหามิลินด้วยกัน ไม่คิดถึงลูกฉันหน่อยหรือไง" เวกัสเงยหน้ามองสบตากับผมอย่างไม่เข้าใจ

"ไหนพี่แม็กซ์บอกเองว่าไม่อยากให้กัสไปที่บ้านของพี่ ซ้ำยังขู่ด้วยว่าจะไม่ให้เจอมิลิน"

"เคยพูดเหรอ ไม่เห็นจำได้" ผมทำท่าเฉไฉ แต่อีกคนยังทำเหมือนไม่เข้าใจ

"ถ้าอยากเจอลูกฉันแบบที่เคยเจอ เธอก็สัญญาออกมาสิว่าวิธีไหนที่ทำให้ลูกฉันเสียใจ เธอจะไม่ทำ!"

"กัสไม่เคยมีความคิดที่จะอยากให้น้องเสียใจ กัสรักมิลินในแบบของกัสเหมือนกัน"

"อืม ถ้าอย่างนั้นฉันจะถือว่าเธอสัญญา เอาเป็นว่าถ้าอยากให้ฉันพูดดีๆ กับเธอ ก็อย่าใช้คำพูดที่ทำให้ลูกของฉันเสียใจ ฉันจะให้สิทธิ์เธอในการเข้าออกบ้านฉันได้แบบเดิม โอเคไหม" เวกัสพยักหน้ารัวๆ ก่อนที่ผมจะเหลือบตามองที่มือของอีกคน

"รีบกินยา" ว่าแค่นั้นยัยนั่นก็โยนยาแก้ปวดเข้าปากตัวเองทันที

"เรื่องที่พี่แม็กซ์เข้าใจว่ากัสเป็นคนบอกมิลิน..."

"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเธอไม่ต้องเอ่ยถึงแม่ของมิลิน จำเอาไว้แค่ว่า เมื่อไหร่ที่เอ่ยชื่อนั้นออกมา เธอและฉันจะต้องกลับมาทะเลาะกันแบบเดิม หรือเธออยากทะเลาะกับฉัน?" เวกัสเม้มปาก ก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงคริส เพราะเรื่องของคริส มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของเธอ"

"...แล้วเรื่องของเรา" คำถามนั้นไม่ได้มีผลอะไรต่อความรู้สึกของผมทั้งนั้น ก็อย่างที่บอก เวกัสไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เสียความสาวให้ผม นั่นหมายความว่า หากผมจะรู้สึกกับผู้หญิงทุกคนที่มีผมเป็นผู้ชายคนแรก เวกัสก็ไม่ใช่ผู้หญิงแค่คนเดียว

"ฉันเตือนไปแล้วว่าเธอไม่ควรรักฉัน เพราะคนเจ็บมันจะคือเธอ!"

"เพราะอะไรกัสถึงต้องเจ็บเหรอคะ เพราะพี่แม็กซ์ไม่มีทางรักกัสได้อย่างนั้นเหรอ"

"เออ!"

"กัสแย่ขนาดนั้น หรือเพราะกัสไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น"

"เพราะฉันแค่สงสาร ผู้หญิงของฉันทุกคนเป็นแค่ของเล่นของฉันเท่านั้น หากเธอไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น ก็ถอนตัวออกไป!"

----

คนไม่มีหัวใจ ก็จะใจร้ายหน่อย