MAXWELL : PART
COCO CLUB ผมเดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟาบริเวณโซนวีไอพีที่ถูกเตรียมไว้ให้ในขณะที่ไอ้นิกกี้จ้องหน้าผมไม่วางตา "มึงไปไหนมาวะ มึงนัดกูมากินเหล้าตอนสามทุ่ม แต่มาถึงที่นี่สี่ทุ่ม ทั้งที่จากบ้านมึงมาผับใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ" "พูดมาก จะให้กูกินเหล้าก็รีบเอามา" ผมเร่งพร้อมทั้งชักสีหน้าหงุดหงิด ไม่ใช่เรื่องที่มันควรมาจับผิดผมเลยสักนิด "ไปที่คอนโดมา?" ไอ้นิกกี้ถามพร้อมทั้งกระดิกนิ้วเรียกผู้หญิงที่อยู่โต๊ะตรงข้ามให้มาบริการมัน ผมเห็นมันยิ้มหวาน ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะหอมแก้มมันแล้วหันไปชงเหล้าให้ผมทันที หมอนี่มันเสือร้าย แค่ส่งสายตาและกระดิกนิ้วเรียกให้เข้ามาหา ผู้หญิงก็พร้อมจะพลีกายให้เลยก็ว่าได้ ก็อย่างว่า ผมกับมัน เหมือนๆ กัน "ปกติมึงต้องกินเหล้าก่อนแล้วค่อยพาผู้หญิงกลับ วันนี้แปลกๆ นะ" ไอ้นิกกี้หันมาจับผิดผมอีกครั้ง แต่ผมไม่ได้สนใจมัน เพราะสายตายังมองไปยังโต๊ะที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พบผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นของเคยๆ กัน เธอดูดีขึ้นเยอะเลย แต่ว่า...ผมจำชื่อเธอไม่ได้ "กูชักจะอยากรู้แล้วสิว่าผู้หญิงที่มึงเรียกหาวันนี้คือใคร ทำไมทำให้มึงเอาได้ทั้งที่ยังไม่ได้ดื่มเหล้าเลย" เสียงของไอ้นิกกี้ที่รบกวนข้างหูส่งผลให้ผมตวัดสายตากลับมามองที่มัน "แค่เบื่อๆ ไม่ได้พิเศษอะไร" ผมตอบไป พลางรับแก้วเหล้าจากมือของเด็กไอ้นิกกี้ เห็นใกล้ๆ ก็ขาวดี แต่ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมาย "พี่นิกกี้คะ กัสขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปหนึ่งนะคะ" เสียงของเด็กไอ้นิกกี้เรียกสายตาของผมได้ใหม่ ผมเห็นเพื่อนผมตอบรับเสียงหวานกลับไปก่อนที่มันกับเด็กมันจะโผล่เข้าหากัน หอมแก้มกันและกัน ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินออกไป "เด็กมึงชื่อกัสเหรอ?" "เออ ขาว หน้าตาไม่เท่าไหร่ แต่ลีลาแม่งกูยังติดใจ" มันยักคิ้วประกอบคำพูด ไม่บ่อยหรอกที่มันจะพูดแบบนี้ แต่ถ้ามันพูดแบบนี้ก็แสดงว่าผู้หญิงคงมีดี "นี่น้องกัสจังของกู น้องเวกัสของมึงล่ะ ได้ข่าวว่าเกรี้ยวกราดใส่น้องไป พรุ่งนี้ใครจะช่วยปลอบลูกให้มึง" ผมชะงักไปทันทีที่ได้ยินชื่อเด็กนั่น เพราะหน้าเอ็กซ์ๆ แบบนั้น เพราะหุ่นเย้ายวนนั่นที่ทำให้ผมไม่ทน ต้องโทรตามผู้หญิงชื่อคล้ายไปครางใต้ร่างของผมที่คอนโด ให้ตายเถอะ ที่ผ่านมาถ้าไม่เมาผมไม่เอาใครเลย! "อะไรวะ แค่กูถามถึง มึงถึงกับหงุดหงิดจนกระดกเหล้ารวดเดียวหมดแก้วเลยหรือไง" "แล้วถามถึงทำไม น่ารำคาญ" "หึ มึงก็ว่าไปนั่น น้องแค่เด็กเว้ยแต่กูดูออกว่าน้องสวย" "ยัยนั่นน่ารำคาญ" ผมตอบสั้นๆ แล้วลุกพรวดพราดไปชงเหล้าใส่แก้วของตัวเอง "แต่น้องมีดีนะเว้ย เอาจริงๆ นะ ตั้งแต่มึงเลิกกับแม่ของมิลิน เขาช่วยมึงได้เยอะเลยนี่หว่า ไม่ตอบแทนน้องหน่อยหรือไง" ผมตวัดสายตามองไอ้นิกกี้ใหม่ ผมรู้ ว่ามันหมายความว่าไง! "ถ้ากูจะเอา กูเอาไปนานแล้วไหม ยัยนั่นมีแม่กูเป็นแบล็คหลัง หากกูพลาดไปเอา กูจะไม่ได้แค่เอา แต่กูจะได้เมีย" "ฮ่าๆ มึงก็ฉลาดดีนี่หว่า ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าไม่ชอบการผูกมัด แต่จัดให้เด็กมันหน่อยก็ได้ เหมือนจะชอบมึงจริงๆ" ผมส่ายหน้าแล้วเลือกที่จะกรอกเหล้าเข้าปากแทนคำตอบ ใช้มือข้างที่ว่างล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง แอบคิด ว่าเด็กเวกัสจะไลน์มาให้คำตอบว่าเธออยากได้ของขวัญวันเกิดเป็นอะไร แต่แปลกดีฉิบหาย ที่ยัยนั่นไม่ได้ไลน์มา มีแต่ออกัสที่ไลน์มาทิ้งเอาไว้ว่า รสรักของผม เด็ดเป็นบ้าเลย! ช่วงบ่ายของอีกวัน คนในบ้านช่วยกันจัดเตรียมงานสำหรับวันเกิดของมิลินในคืนนี้ ลูกโป่งหลากหลายสี และตุ๊กตาหลากหลายแบบที่เด็กๆ ชอบ แล้วระหว่างที่ผมยืนมองเด็กในบ้านกำลังจัดเตรียมงาน หางตาของผมกลับตวัดมองออกไปที่หน้าบ้าน เหมือนจะเห็นเวกัสกลับมาจากมหา'ลัย พอดี ผมขยับเท้าไปที่เบื้องหน้า แล้วมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ เวกัสที่อยู่ในชุดนักศึกษา ผมไม่รู้ว่าเสื้อเธอรัดแค่ไหน เพราะเธอใส่เสื้อแขนยาวทับเอาไว้ แต่กระโปรงนี่สิ ทรงเอสีดำโคตรสั้นเลย ยัยนั่นกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ผู้ชายมาส่งซะด้วย! เวกัสถอดหมวกกันน็อกที่สวมอยู่ออกหลังจากที่ลงจากรถสำเร็จ ผมยาวสลวยสยายออกมาที่กลางหลัง ใบหน้าสวยยิ้มหวาน ก่อนที่เธอจะยื่นหมวกกันน็อกคืน แล้วยกมือไหว้ผู้ชายที่มาส่งในทันที ผมเหลือบตามองผู้ชายที่มาส่งเวกัสบ้าง หน้าคุ้นๆ นะ แต่ผมไม่รู้จักมัน แว๊บเดียวที่ทั้งคู่บอกลากัน ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะขับรถออกไป แล้วเป็นจังหวะที่ผมเดินออกไปหน้าบ้านพอดิบพอดี แล้วทันทีที่เธอเห็นผม ยัยนั่นก็ส่งยิ้มให้ พิมพ์เดียวกับที่ยิ้มให้ผู้ชายคนเมื่อกี้เป๊ะเลย! "ข้างในคนเยอะ กำลังเตรียมงานวันเกิดให้มิลินเหรอคะ" "อืม" ผมตอบสั้นๆ แล้วมองหน้ายัยนั่นตรงๆ "ตกลงของขวัญวันเกิด ไม่เอา?" แล้วคำตอบที่ผมได้ ก็คือการส่ายหน้าไปมา "กระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า นาฬิกา?" "กัสมีทุกอย่างแล้วค่ะ ไม่อยากได้อะไร ถ้าอย่างนั้นกัสขอเข้าไปหามิลินนะคะ" ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรด้วยซ้ำ ยัยนั่นก็เดินผ่านหน้าผมเพื่อเข้าบ้านของผมไป ทิ้งไว้แค่กลิ่นน้ำหอมจางๆ ในจังหวะที่เธอเดินผ่าน กลิ่นน้ำหอมนั่น กลิ่นโปรดของผมเป๊ะเลย!MAXWELL : PARTตาแดงช้ำ! คงร้องไห้อีกตามเคย! ผมปรายตามองอีกคนในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่าน พลางดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นว่ายัยนั่นไม่มองหน้าผมเลยกลิ่นแป้งเด็ก และกลิ่นโลชั่นอ่อนๆ ผ่านจมูกผมไปในจังหวะที่เวกัสเดินผ่าน แต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะหันกลับไปมอง"ยัยนั่นมาฟ้องอะไรคุณแม่งั้นเหรอครับ" ผมตั้งคำถามอย่างไม่สบอารมณ์ ผมรู้อยู่แก่ใจว่ายัยนั่นเป็นอะไรอยากเฉย ก็เฉยให้ได้ตลอดก็แล้วกัน! "ทำไมต้องมองน้องในแง่ร้ายตลอด น้องแค่เหนื่อย" "เหนื่อยเหรอครับ แต่ที่ผมเห็น คือเวกัสร้องไห้แล้วกอดคุณแม่นะครับ มาฟ้องอะไรคุณแม่หรือเปล่า" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ใครจะไปรู้วะ เกิดยัยนั่นเล่าอะไรต่อมิอะไรให้แม่ผมฟัง ผมอาจจะพังได้เหมือนกัน"น้องแค่เหนื่อย เป็นธรรมดาของวัยรุ่นนั่นแหละแม็กซ์ น้องไม่มีใคร แม่ก็แค่กอดให้กำลังใจเท่านั้นเอง ทำเหมือนอิจฉาเลยนะเรา" "เปล่านี่ครับ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น จริงๆ ผมว่าคุณแม่ใจดีกับเวกัสมากเกินไปนะครับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวเราด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่คุณแม่ทำ อย่างกับเขามีส่วนเกี่ยวข้องในครอบครัวของเราเลย" "ไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่เกี่ยวข้องทางความรู้สึก แม่รู้จั
VEGAS : PARTบ้านของแม็กซ์เวลล์คำว่า 'ของเล่น' ที่ออกมาจากปากของพี่แม็กซ์ มันควรเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันถอดใจนะ แต่ดูสิ เพียงแค่ฉันเห็นภาพน่ารักๆที่เขาหยอกล้อ คุยกันกระหนุงกระหนิงแบบพ่อลูก หัวใจของฉันกลับเต้นแรง พร้อมกับเผลออมยิ้มออกมา"ดีกันนะครับ คนสวยของแด๊ดดี้" คนเป็นพ่อชูนิ้วก้อยพร้อมกับขยับไปมาตรงหน้าบุตรสาว ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มเล็กๆ ในขณะที่ตาคมเฉียบคู่นั้น กระพริบปริบๆ เหมือนต้องการออดอ้อนไปมา"คูมพ่อไม่ดุพี่กัสแล้ว มิลินรักคูมพ่อค่ะ" แล้วจากนั้นนิ้วก้อยเล็กๆ ก็สอดเข้าไปเกี่ยวปลายนิ้วของบิดาทันที พ่อกับลูกเขายิ้มให้กัน กอดกัน บอกรักกัน ภาพแบบนั้นเป็นอะไรที่อบอุ่นหัวใจที่สุดเลย"พี่กัสเจ็บแผลไหมคะ" แล้วคนตัวเล็กก็หันมาหาฉันที่แอบมองอยู่ใกล้ๆ ฉันจึงรีบส่ายหน้ากลับไปรัวๆ"ไม่เจ็บแล้วค่ะ แผลแค่ตึงๆ นิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย" "มิลินเป่าแผลให้นะคะ" แล้วมิลินก็ทำแบบที่ว่าโดยการเป่าแผลของฉันเบาๆ ฝ่ามือของฉันสัมผัสกับศีรษะเล็กของเด็กน้อยวัยห้าขวบ แล้วยิ้มออกมาฉันรักมิลินจริงๆ นะ ฉันพบเด็กคนนี้มาตั้งแต่แรกเกิด น้องถูกแม่ทิ้งตั้งแต่ไม่ทันได้รู้เรื่องอะไร ชีวิตของน้องคล้ายฉัน คล้ายฉันในหล
VEGAS : PART"ฉันทำดีกับเธอก็ได้ ไม่ว่าเธอแล้วก็ได้ แต่เตือนตัวเองเอาไว้ ว่าอย่ารักฉัน เพราะคนที่จะเจ็บมันคือเธอ!"อืม คนที่เจ็บมันคือฉัน คือฉันคนเดียวจริงๆ เจ็บทั้งตัว เจ็บไปทั้งหัวใจ!ฉันไม่น่ามารู้สึกกับคนใจร้ายแบบเขาเลย!พี่แม็กซ์อุ้มฉันแล้วพาเดินลงมาจากบันไดจากชั้นบนสุดของบ้าน ความใกล้ชิดในแบบที่ไม่ได้ตั้งใจ ส่งผลให้ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขาอย่างชัดเจน ทุกครั้งที่ได้กลิ่น มันทำให้ลมหายใจของฉันพ่นออกมาอย่างติดขัด มันมีอิทธิพลเหมือนตอนที่เขาเลื่อนสายตามามองสบตากับฉัน เพราะแบบนั้น ทำให้ฉันเลือกที่จะเมินหน้าออกไปอีกทาง"ไม่ต้องมาทำเป็นเมินฉัน แขนเธอที่กอดคอฉันอยู่มันแน่นพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่าเธอตื่นเต้นมาก" "..." คำพูดนั้นส่งผลให้ฉันคลายวงแขนออกจากลำคอของเขาอัตโนมัติ แต่ทันทีที่ฉันทำแบบนั้น ร่างของฉันก็เหมือนจะร่วงลงสู่พื้นเสียง่ายๆ ความตกใจทำให้ฉันรวบลำคอเขาไว้แบบเดิมพอเลื่อนสายตามองหน้าเขา ก็เห็นรอยยิ้มแห่งความพอใจ ผุดขึ้นที่มุมปาก"เธอเนี่ย จะว่าอ่านง่ายมันก็ง่าย จะว่าอ่านยากมันก็ยากนะ แอบชอบฉันมาหลายปี ผู้หญิงแบบนี้ไม่น่าจะยังซิงด้วยซ้ำ ทำตัวแรดทั้งที่ยังเด็กมาก" ฉันเม้มปาก หั
MAXWELL : PARTปลายลิ้นร้อนดันเข้าหากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เกิดมาผมไม่เคยต้องมาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้เลยสักนิด"ขอโทษ!" ผมพูดออกไปพร้อมกับตวัดสายตาไปมองหน้าเวกัสใหม่ ยัยนั่นยังคงยกมือปาดน้้ำตาออกจากแก้มลวกๆ ปากอิ่มเม้มเข้ากันจนมันเป็นเส้นตรง เธอไม่ได้คิดจะสนคำพูดของผมเลย"บอกว่าขอโทษไงเวกัส" "กลับไปเถอะค่ะ กัสไม่อยากเห็นหน้าพี่แม็กซ์แล้ว กัสรำคาญ!" ยัยบ้านี่! ผมบดกรามอย่างหงุดหงิด หากไม่คิดได้ว่าเธอมีความสำคัญต่อมิลินแค่ไหน ผมจะไม่สน ไม่เสียเวลามายืนขอโทษแบบนี้เลย"ตกลงจะไม่รับคำขอโทษจากฉัน?" ผมเลิกคิ้วถาม แต่ยัยนั่นกลับเงียบปาก ผมจึงเลือกที่จะเดินไปหยุดที่ตรงหน้ายัยนั่นแทน"ที่พูด ฟังอยู่ไหมวะ!" ผมตะคอกออกมาเสียงดัง ยัยนั่นถึงกับลุกพรวดพราดเผชิญหน้ากับผมทันที"คำขอโทษที่ไม่ได้ออกมาจากใจ ใครจะอยากรับไว้ กัสบอกให้พี่แม็กซ์กลับไปไง กลับไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับกัสเลย" เป็นอีกครั้งที่ผมกำลังอ้าปากเตรียมตอบกลับ แต่ทว่า น้ำตาของยัยนั่นกลับไหลพราก เออดีว่ะ พอตัวเองตะคอกบ้าง แล้วมาร้องไห้เองแบบนั้น แล้วจะให้กูทำยังไงวะ!"กัสรู้ว่าพี่แม็กซ์มาเพราะโดนคุณป้าว่า แต่พี่แม็กซ์ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์นี่ค
MAXWELL : PARTบ้านของแม็กซ์เวลล์หลังจากที่ไอ้นิกกี้กระแนะกระแหนผมจนจบบทใหญ่ๆ มันก็ขอตัวกลับไป และไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายเอาไว้ '...ถ้ามึงไม่หยุดทำร้ายคนที่ดีกับมึง เดี๋ยวกูเป่าหูให้น้องเกลียดขี้หน้ามึงแม่งเลย!'ผมคิดถึงคำนั้นพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก อย่างยัยนั่นน่ะนะ จะเกลียดขี้หน้าผมได้ เชื่อไหมล่ะว่าต่อให้ผมจะร้ายใส่แค่ไหน หากโดนผมเอาใจนิดหน่อยคงหลงผมจะเป็นจะตาย ซื่อบื้อ ขี้แย ไม่ทันใครแบบยัยนั่น ครองความโสดความซิงมาได้ไงกันตั้งยี่สิบกว่าปี สภาพนี้ไม่น่ารอดมือใครต่อใครจนตกมาอยู่ในมือของผมได้เลย!ผมคีบบุหรี่ออกจากปากเมื่อสายตาปะทะกับร่างของมารดาที่พึ่งเดินเข้ามาในรั้วบ้าน พบผมนั่งสูบบุหรี่ที่สวนข้างบ้าน ดูก็รู้ ว่าผมคงโดนกระทงใหญ่ๆ อีกหนึ่งกระทง"สบายใจแล้วใช่ไหมที่ทำเขาร้องไห้ได้" ประโยคธรรมดาๆ กับสีหน้าเรียบเฉยของแม่ทำผมชะงักไปทันที ผมดับบุหรี่ที่อยู่ในมือพร้อมกับเมินหน้าออกไปอีกทาง"เกลียดน้องงั้นเหรอแม็กซ์" "ไม่ได้เกลียดครับ แค่ไม่ชอบที่ยัยนั่นบอกมิลินเรื่องคริส" "แล้วมันไม่ใช่ความจริงงั้นเหรอ คริสตินาจะกลับมาหาลูก กลับมาหาผัว ทั้งที่ทิ้งลูกทิ้งผัวไปตั้งแต่ลูกได้แค่เดือนเดียวน่ะน
VEGAS : PARTบ้านแม็กซ์เวลล์"มิลินทำแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ย่าบอกหลายครั้งแล้วว่ามิลินจะข้ามถนนโดยไม่มีผู้ใหญ่พาไปแบบนี้ไม่ได้!" เสียงป้ามารีญาดุจริงจัง พี่นิกกี้วางร่างฉันลงบนโซฟา เสียงมิลินร้องไห้ยังดังเล็ดเข้ามาเป็นระยะๆ แต่ฉันไม่ได้คิดจะขัดอะไรเพราะเรื่องที่มิลินข้ามถนนโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยเป็นเรื่องที่อันตรายจริงๆ หากฉันไม่เห็นเข้า ครั้งนี้อาจจะพลาดพลั้งจนเกิดอันตรายซึ่งฉันเห็นดีว่าควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม อบรมมิลินให้เข้าใจจะได้ไม่กล้าทำแบบนี้ซ้ำ"พี่กัสต้องเจ็บตัวเพราะหนู หนูรู้ตัวหรือเปล่า" มิลินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น แขนเล็กๆ รวบลำคอแด๊ดดี้ของน้องไปกอดไม่ยอมห่าง โดยที่แด๊ดดี้ของน้องมองมาที่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์"ฟังที่ย่าสอนหรือเปล่า คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม" "พอเถอะครับแม่ มิลินยังเด็ก แล้วเด็กจะไปรู้เรื่องอะไร มิลินไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ""หยุดเถียงแทนลูกนะแม็กซ์เวลล์ มิลินห้าขวบ บางอย่างไม่รู้ แต่ผู้ใหญ่ควรบอกควรสอน บ้านอยู่ติดถนนเป็นเรื่องที่อันตราย ผู้ใหญ่ควรประกบก็จริง แต่มิลินควรรู้และจดจำว่าการข้ามถนนเพียงลำพังมันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ!" "คุณแม่จะเอาแต่โทษหลานคุณแม่ที่อาย