"ไอ้ฝ่างเดินเข้าห้องไปแล้ว"ดินบอก
"อ้าว!แล้วตกลงว่าพี่ดินช่วยได้ใช่มั้ยคะ"ฝ้ายถาม "คับ..พี่มั่นใจว่าได้ แล้วฝ้ายเครียดมากเลยเหรอถึงได้มานอนตรงนี้"ดินถาม "นิดหน่อยค่ะ..ฝ้ายพยายามทำมาหลายวิธีแล้วแต่มันก็ฝ่อทุกทีค่ะ..เลยเริ่มจะท้อๆแล้ว"ฝ้ายยิ้ม "ไม่เป็นไร..เดี๋ยวพี่ช่วย แล้วฝ้ายจะเข้าห้องทดลองอีกเมื่อไหร่ล่ะ"ดินถาม "พรุ่งนี้บ่ายดีมั้ยคะ.."ฝ้ายถาม "ตามใจฝ้ายเลย..พี่ยังไงก็ได้"ดินยิ้ม "ค่ะ..ตามนั้น งั้นฝ้ายจะไปนอนแล้วนะคะ สบายใจแล้ว พี่ดินก็ไปพักผ่อนเถอะค่ะ"ฝ้ายบอก เธอลุกขึ้นยืน "แล้วพรุ่งนี้ฝ้ายไปตัดกล้วยไม้กับกุหลาบตอนไหนล่ะ"ดินถาม เขาลุกขึ้นยืนเหมือนกัน "ตี4ค่ะเพราะต้องตัดเผื่อที่โรงแรมด้วย"ฝ้ายบอก "งั้นก็ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว"ดินพูด "ค่ะ..ขอบคุณนะคะที่จะช่วยฝ้าย"ฝ้ายยิ้ม "ไม่เป็นไร ฝันดีนะ"ดินยิ้ม "เอ่อ...พี่ดินก็ฝันดีนะคะ"ฝ้ายบอก เธอรีบเดินเข้าห้อง ดินอมยิ้ม..เธอคงไม่เคยบอกใครว่าฝันดีเลยทำเหมือนจะเขินที่บอกเขา ฝ้ายเดินเข้ามาในห้องแล้วก็อดยิ้มไม่ได้กับคำพูดว่าฝันดีที่ดินบอก ฝ้ายลุกขึ้นเตรียมตัวไปตัดกล้วยไม้กับกุหลาบตั้งแต่ตี3 พอเกือบจะตี4ฝ้ายก็เปิดประตูออกมาจากห้อง เธอกำลังเดินผ่านห้องโถงก็เห็นดินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ "อ้าว!พี่ดิน..มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ..นอนไม่หลับเหรอ"ฝ้ายถาม "พี่มาคอยฝ้ายนั่นแหละ" "มาคอยฝ้ายทำไมคะ" "พี่จะไปช่วยฝ้ายตัดกล้วยไม้กับกุหลาบไง" "หา!ไม่ต้องหรอกค่ะ..พี่ดินไปนอนต่อเถอะ" "ไม่ล่ะ..ให้พี่ไปด้วยนะ พี่อยากช่วย" "เอ่อ!แล้วพี่ฝ่างล่ะคะ" "ฝ่างยังนอนอยู่เลย..ทำไมไม่อยากไปกับพี่หรือไม่ไว้ใจพี่" "ป่าวนะคะ ฝ้ายแค่ถาม..งั้นก็ไปค่ะ" "ฝ้ายนำไปเลย" ฝ้ายกับดินจึงเดินลงมาข้างล่าง ฝ้ายเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบปืนพกกับมีดสั้นออกมาเหน็บไว้ แล้วเดินออกไปทางข้างหลังบ้าน เธอเดินไปเข็นจักรยานออกมาหนึ่งคัน "งั้น..พี่ดินซ้อนท้ายจักรยานฝ้ายไปนะคะ..พอดีฝ้ายมีจักรยานคันเดียวอีกอย่างมันก็ไม่ไกลมากด้วย" "ฝ้ายมาซ้อนท้ายพี่ดีกว่า..เดี๋ยวพี่ปั่นให้แล้วฝ้ายคอยบอกทางก็แล้วกัน" "ก็ได้ค่ะ..แต่มั่นใจนะคะว่าพี่ดินจะไม่พาฝ้ายไปล้มอ่ะ" "ไม่เชื่อฝีมือปั่นจักรยานของพี่เหรอ...แต่ก่อนพี่ก็เคยปั่นให้ฝ้ายนั่งนะ" "ก็นั่นมันเมื่อก่อนอ่ะ..." "ขึ้นมาเถอะ...พี่ไม่พาฝ้ายล้มหรอก" ดินคล่อมจักรยานไว้ ฝ้ายจึงขึ้นไปนั่งข้างหลัง เขาเอามือมาจับมือของฝ้ายให้จับเอวของเขาเอาไว้ "จับเอวพี่ไว้...เดี๋ยวตก" "เอ่อ!...ค่ะ" ดินปั่นจักรยานไปตามทางที่มีแสงไฟจากเสาไฟส่องสว่างเป็นระยะๆ ตามที่ฝ้ายบอกทาง ฝ่างยืนมองดินกับฝ้ายอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ไปด้วยเพราะอยากให้ดินกับฝ้ายสนิทกันมากขึ้น เมื่อไปถึงที่แปลงกล้วยไม้ก็มีคนงานมารอช่วยอยู่แล้ว ฝ้ายมาถึงก็เดินเข้าไปแล้วสั่งคนงานให้เข้าตัดตามแปลงที่เธอล็อคไว้แล้ว จากนั้นฝ้ายก็เดินเข้าไปในแปลงกล้วยไม้แล้วช่วยคนงานเลือกตัดกล้วยไม้ โดยมีดินคอยช่วยและแนะนำคนงานให้จัดเรียงช่อกล้วยไม้เพื่อไม่ให้กล้วยไม้ช้ำเวลาจัดส่ง คนงานพูดคุยกับดินอย่างเป็นกันเองเพราะดินคุยสนุกแต่มีสาระ..เขาให้คำแนะนำแต่ก็รับฟังในสิ่งที่คนงานบอก หลังจากตัดกล้วยไม้เสร็จแล้วคนงานก็เอากล้วยไม้ที่ตัดได้ไปที่โรงคัดแยก เพื่อแยกกล้วยไม้ตามสีและพันธุ์ต่างๆ ฝ้ายสั่งให้คัดสีขาวกับสีชมพูแยกไว้1000ดอกเพื่อไปส่งที่โรงแรม และที่เหลือเอาไปส่งที่ร้านค้าในตลาด หลังจากนั้นฝ้ายกับดินและคนงานที่เหลือก็ไปที่แปลงกุหลาบ ที่แปลงกุหลาบมีกุหลาบหลายพันธุ์และหลายสีแต่ที่มีมากคือสีแดง สีชมพูและสีขาว ฝ้ายสั่งให้คนงานเลือกตัดกุหลาบที่ตูมและใกล้จะบานมาทั้งหมดทุกสี ฝ้ายพาดินเดินดูและช่วยคนงานตัดดอกกุหลาบ หลังจากตัดเสร็จแล้วก็เอาไปที่โรงคัดแยกเพื่อคัดเลือกก่อนจัดส่ง ฝ้ายให้แยกกุหลาบสีขาวกับสีชมพูไว้500ดอกเพื่อส่งโรงแรมของพัท ส่วนที่เหลือก็เอาไปส่งที่ตลาด "แล้วหนูฝ้ายจะไปส่งดอกไม้กับลุงด้วยมั้ย"ลุงมิ่งถาม "ไม่ค่ะ..ลุงมิ่ง..แล้วถ้าพี่พัทถามก็บอกว่าฝ้ายเข้าห้องทดลองก็แล้วกันค่ะ"ฝ้ายบอก เธอทำท่าคิดสักพักแล้วบอกกับลุงมิ่ง "ได้เดี๋ยวลุงจะบอกให้..แล้วหนูฝ้ายกับคุณดินจะกลับไปที่บ้านเลยเหรอ"ลุงมิ่งถาม "ค่ะ...นี่ก็สายแล้วพี่ดินคงจะหิวข้าวแล้วล่ะค่ะ"ฝ้ายยิ้ม "พี่ยังไม่หิวเลย...ได้ตื่นขึ้นมาทำงานแต่เช้าทำให้รู้สึกสดชื่นดี"ดินบอก "ให้ลุงขับรถไปส่งที่บ้านให้มั้ย..จะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานกลับ"ลุงมิ่งถาม "ไม่ต้องหรอกคับลุงมิ่ง...เดี๋ยวผมปั่นกลับไปกับฝ้ายได้คับ...มันไม่ไกลมาก...อีกอย่างได้ออกกำลังด้วยคับ"ดินบอก "คุณดินนี่พูดเหมือนหนูฝ้ายเลย...หนูฝ้ายชอบปั่นจักรยานมาดูไร่ทุกๆเช้า..พอลุงจะไปส่งก็บอกว่าไม่ต้อง...เพราะจะได้ออกกำลังด้วย..สมแล้วที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ"ลุงมิ่งยิ้ม "ก็มันจริงนี่คะ..งั้นฝ้ายฝากลุงมิ่งเรื่องดอกไม้ด้วยนะคะ...ฝ้ายไปก่อนค่ะ"ฝ้ายยิ้ม "ไม่ต้องเป็นห่วงเลยหนูฝ้าย..ลุงจะดูแลให้เรียบร้อย"ลุงมิ่งบอก "ขอบคุณค่ะ..ไปนะคะ..ไปค่ะพี่ดิน"ฝ้ายบอก "ผมไปก่อนนะคับลุงมิ่ง"ดินพูด "คับ...ปั่นดีๆนะคับ"ลุงมิ่งบอก ดินปั่นจักรยานโดยมีฝ้ายซ้อนท้าย เขาปั่นไปเรื่อยๆดินอมยิ้มแล้วเดินตามฝ้ายออกไป เขาเห็นเธออายจนหน้าเริ่มแดงก็มีความสุขแล้ว เขายังไม่อยากคาดคั้นเธอเรื่องนี้ ปล่อยให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นไปเรื่อยๆดีกว่า ฝ้ายเดินไปที่น้าชิด เธอคุยอยู่สักพักก็เดินกลับไปที่รถ ฝ่างเห็นฝ้ายเดินออกมาจากแปลงสตอเบอรี่ด้วยใบหน้าแดงๆและเห็นดินเดินยิ้มตามออกมาจึงเดินเข้าไปหาดิน "มึงไปทำอะไร..ยายฝ้ายถึงได้หน้าแดงอย่างนั้น" "กูก็แค่ถามว่า...ชอบกูใช่มั้ยถึงไม่หลบหน้ากู...แค่นั้น" "555มึงนี่นะ...ถามซะตรง..แล้วยายฝ้ายตอบว่าไงล่ะ' "บอกว่า..ไม่ใช่เสียหน่อย...แล้วก็เดินหนีกูออกมานี่ล่ะ" "เออ!..กูว่า..ยายฝ้ายอาจจะชอบมึงจริงๆก็ได้นะ" "แต่กูไม่อยากคิดไปเอง..รอดูไปเรื่อยๆก่อน..กูไม่รีบ..กูโทรไปบอกแม่กูแล้วว่าจะอยู่ที่นี่จีบฝ้ายก่อน...จีบได้เมื่อไหร่ถึงจะกลับ" "เอางั้นเลยเหรอวะ...555..งานนี้ยาวแน่ๆมึง" "มึงมีปัญหาอะไรมั้ยล่ะ.. ถ้ากูจะอยู่ที่นี่" "กูไม่มีปัญหาอยู่แล้ว..มึงอยู่จะได้ช่วยกูด้วยไง..แม่กูก็อยากให้มึงอยู่..อยู่ตลอดไปได้ยิ่งดี" "เออ..ขอบใจ" "พี่ฝ่าง...พี่ดินคะ..ไปค่ะ..กลับบ้านกัน"ฝ้ายเรียก "ไปเดี๋ยวนี้แหละ"ฝ่างบอก ฝ่างกับดินพากันเดินไปขึ้นรถที่ฝ้ายจอดรออยู
ฝ่างเดินมาตบบ่าของดินแล้วยิ้มให้ เขาดีใจที่คนงานชอบดิน เพราะมันจะทำให้ดินเข้ากับทุกคนได้ง่ายมากขึ้น หลังจากที่ตัดแก้วมังกรและคัดเลือกเสร็จแล้วลุงมิ่งก็เป็นคนเอาไปส่งที่ตลาด แล้วคนงานก็แยกย้ายกันไปทำอย่างอื่นต่อ "พี่ฝ่างกับพี่ดินกลับไปกินข้าวกันก่อนมั้ยคะ แล้วค่อยไปที่ไร่เมล่อนกับสตอเบอรี่"ฝ้ายถามหลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว "ตามใจเราก็แล้วกัน..พี่ยังไงก็ได้"ฝ่างบ อก "งั้นไปกินข้าวกันก่อนนะคะ"ฝ้ายยิ้ม "พี่ว่านายวิทย์คงจะไม่เลิกราง่ายๆแน่..แล้วเราจะเอาไงกันต่อดีวะ..ดิน"ฝ่างถาม "พี่วิทย์เป็นนักเลงค่ะ... วันๆไม่ทำอะไรเกเรไปทั่ว..ถือว่าเป็นหลานกำนันเลยไม่มีใครอยากไปยุ่งด้วย"ฝ้ายบอก "เพราะอย่างนี้..เราเลยหลบเขาเพราะไม่อยากมีเรื่องใช่มั้ย"ฝ่างถาม "มันก็ใช่ค่ะ..ลำพังแค่ฝ้ายคนเดียว..ฝ้ายไม่กลัวหรอกค่ะแต่นี่ฝ้ายมีไร่ มีคนงาน มีแม่ที่ต้องรับผิดชอบเลยเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ามากกว่า"ฝ้ายพูดสีหน้าจริงจังมาก "พี่ว่าฝ้ายไม่ควรเผชิญหน้ากับเขานะ..ยังไงฝ้ายก็เป็นผู้หญิง..พี่เป็นห่วง" ดินพูดเขามองเธอทางกระจกด้วยสายตาเป็นห่วงจริงๆ "แต่วันนี้ฝ้ายก็เผชิญหน้าไปแล้วนี่คะ..ฝ้ายไม่กลัวหรอก"ฝ้ายบอก "พี่ว่าเราค
"มากินข้าวกันได้แล้ว..ดิน..ฝ้าย...ฝ่างนั่งรออยู่แล้ว"แม่เรียกเมื่อเห็นดินกับฝ้ายเดินเข้ามา "เป็นไงบ้างวันนี้..เหนื่อยมั้ยดิน"แม่ถาม "ไม่เหนื่อยหรอกคับแม่..สนุกดีคับ"ดินยิ้ม "พี่ฝ่างอ่ะ..เอาเปรียบ..ไม่ยอมไปตัดกล้วยไม้ด้วย"ฝ้ายบ่น "เราสองคนกับไอ้ดินก็พอแล้ว...พี่ไปด้วยเกะกะป่าวๆ"ฝ่างบอก "แล้วถ้าเกิดฝ้ายไม่อยู่..พี่ฝ่างจะตัดได้เหรอคะ"ฝ้ายถาม "แล้วเราจะไปไหนล่ะ"ฝ่างถาม "ป่าวหรอกค่ะ.. แค่ถาม"ฝ้ายพูด "โอเค...งั้นคราวหน้าพี่ไปด้วยก็ได้..ยายขี้บ่นเอ้ย!"ฝ่างว่ายิ้มๆ "แล้ววันนี้ฝ้ายจะไปไหนก่อนล่ะ"ดินถาม "คงต้องไปดูช่วยคนงานตัดแก้วมังกรก่อนค่ะ...ถ้าสายจะยิ่งร้อน"ฝ้ายบอก "งั้น..ลูกๆก็รีบกินแล้วก็ไปกันได้แล้ว"แม่บอก พอกินข้าวกันแล้วฝ้ายก็ไปขับรถมาจอดรอฝ่างกับดินที่หน้าบ้าน แล้วก็ขับไปที่สวนแก้วมังกร เมิ่อไปถึงก็เห็นน้าชิดและคนงานทั้งชายและหญิงกำลังช่วยกันตัดและคัดเลือกแก้วมังกรกันอยู่หลายคน ฝ่างกับดินเข้าไปช่วยคนงานชายตัดและเอาใส่รถเข็นมาให้คนงานหญิงคัดแยก ฝ้ายช่วยคนงานหญิงคัดแยก เธอคอยมองดูดินกับฝ่างที่ทำงานร่วมกับคนงานทุกคนได้เป็นอย่างดี คนงานต่างพูดคุยกับดินและฝ่างอย่างสนุกสนานท่
ฝ้ายถอนหายใจยาว เธอเดินไปที่ตู้ข้างประตูแล้วเปิดลิ้นชักเอาปืนกับมีดพกเก็บเข้าที่ "คนนี้คงจะไม่มาอีกแล้วแน่ๆพี่ว่า"ฝ่างยิ้ม "คุณพนาไม่ใช่คนดื้อหรอกค่ะ..ที่น่าเป็นห่วงก็พี่โอ๋กับพี่วิทย์มากกว่า..เพราะค่อนข้างจะเป็นนักเลงพอตัวทีเดียว"ฝ้ายบอก "แล้วนี่เราพกอาวุธทุกวันเลยเหรอ"ฝ่างถาม "ใช่ค่ะ..ฝ้ายไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น..มีอาวุธไว้กับตัวดีที่สุด"ฝ้ายบอกหน้าตาจริงจัง "แต่พี่ไว้ใจได้นะ"ดินยิ้ม "ก็ไม่แน่ค่ะ.. ผู้ชายถ้าไม่ใช่พี่กับพ่อก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละ"ฝ้ายว่า "อ้าว!ไอ้ฝ่างนี่กูหน้าตาไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ"ดินถาม "เราก็พูดเกินไป ดินน่ะไว้ใจได้100%แม่รู้เพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว"แม่บอก "ฝ้ายแค่ล้อเล่นค่ะ..จริงจังไปได้"ฝ้ายยิ้ม "ล้อเล่นเหรอ...มานี่เลย..ล้อเล่นแบบนี้ได้ยังไง"ดินเดินเข้ามาหาฝ้าย ฝ้ายจึงเดินหลบแต่ดินก็ยังเดินตาม เธอจึงวิ่งหนีไปรอบๆ แม่กับฝ่างมองดินกับฝ้ายเล่นกันเป็นเด็กๆแล้วหัวเราะ ในที่สุดดินก็จับตัวฝ้ายได้ เขาจับและกอดตัวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ฝ้ายไม่ได้คิดอะไรเพราะเธอกับเขาเล่นกันแบบนี้บ่อยๆตอนเด็กๆจึงไม่ได้อายหรือเขินที่ถูกเขากอด แต่ดินกลับรู้สึกไม่อยากปล่อย
ฝ่างมองไปที่ฝ้ายกับดินอีกครั้ง เขาคงต้องหาทางแอบดูรูปในกระเป๋าสตางค์ของฝ้ายสักครั้งเพื่อความแน่ใจ ถ้าเป็นอย่างที่เปี๊ยกพูดจริงๆก็คงจะดี "อ้าว!เปี๊ยกมาตั้งแต่เมื่อไหร่..มีอะไรหรือป่าว"ฝ้ายถาม เธอหันมาเห็นเปี๊ยกยืนอยู่กับฝ่างจึงเดินเข้ามาพร้อมกับดิน "ผมเพิ่งมาถึงคับ..ผมจะมาบอกพี่ฝ้ายว่าวันเสาร์นี้..ก็จะถึงวันดูหิ่งห้อยแล้ว..ผมกลัวว่าพี่ฝ้ายจะลืมน่ะคับ"เปี๊ยกบอก "ขอบใจนะที่เตือน..พี่ลืมไปแล้วจริงๆด้วย"ฝ้ายยิ้ม "ดูหิ่งห้อยที่ไหนเหรอเปี๊ยก"ดินถาม "ที่ชายคลองคับ..แต่ถ้าจะให้เห็นชัดๆและสวยจริงๆก็ต้องไปดูที่บ้านต้นไม้คับ"เปี๊ยกบอก "พี่ไปดูด้วยคนได้มั้ยเปี๊ยก..พี่ไม่เคยเห็นหิ่งห้อยมาตั้งนานแล้ว"ดินถาม "ได้นะได้คับ..แต่ต้องถามพี่ฝ้ายก่อน"เปี๊ยกบอก "ฝ้ายว่าไงล่ะ..พี่ไปดูด้วยได้มั้ย"ดินถาม "ได้ค่ะ..พี่ฝ่างล่ะคะจะไปดูด้วยมั้ย"ฝ้ายถาม "ก็น่าสนใจนะ..พี่ไปด้วยก็ได้"ฝ่างบอก "งั้น..เปี๊ยกก็เตรียมทุกอย่างให้พร้อมนะ..แล้ววันเสาร์เจอกัน..แต่วันนี้พี่ต้องไปก่อนแล้ว..ต้องเข้าห้องทดลองอีก..มีอะไรก็โทรมานะ"ฝ้ายบอก "คับพี่ฝ้าย"เปี๊ยกบอก ฝ้าย ฝ่างกับดินจึงพากันขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่บ้าน "หนูฝ้าย
แม่กับฝ่างลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกแล้ว เพื่อให้ดินกับฝ้ายได้คุยกันตามลำพัง "เอ่อ...ฝ้ายว่า..พี่ดินคงสับสนระหว่างความรักของพี่น้องกับแฟนมากกว่านะคะ"ฝ้ายบอก เธอก้มหน้ามองแก้วน้ำในมือ "พี่ไม่ได้สับสน พี่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรและพี่ก็พร้อมจะพิสูจน์ให้ฝ้ายดูว่าพี่รักฝ้ายแบบคนรักจริงๆ..ไม่ได้พูดเล่น..ขอแค่ฝ้ายให้โอกาสพี่แค่นั้น...ได้มั้ย"ดินถาม "เอ่อ!..ฝ้ายว่าอย่าดีกว่าค่ะ"ฝ้ายบอก "ทำไมล่ะหรือฝ้ายรังเกียจพี่"ดินมองหน้าเธอ "ป่าวค่ะ...แต่ฝ้ายว่าพี่ดินกลับไปคิดทบทวนดูอีกทีจะดีกว่านะคะ.... ว่าจริงๆแล้วพี่ดินคิดกับฝ้ายแบบไหนกันแน่"ฝ้ายมองหน้าเขาตรงๆ "ไม่ต้องหรอก..พี่มั่นใจและก็รู้ใจตัวเองมานานแล้วว่าพี่รู้สึกกับฝ้ายยังไง..ขอแค่ฝ้ายให้โอกาสพี่ได้แสดงให้ฝ้ายเห็นเท่านั้น ว่าไงได้หรือป่าว"ดินถาม เขามองจ้องเธอ "ขอฝ้ายคิดดูก่อนก็แล้วกันนะคะ"ฝ้ายบอก เธอหลบสายตาของเขา ฝ้ายเขินจนหน้าเริ่มจะแดงหน่อยๆและนั่นทำให้ดินอมยิ้มออกมา "แล้วเมื่อไหร่จะให้คำตอบพี่ล่ะ"ดินถามยิ้มๆ "แล้วฝ้ายจะบอกเองค่ะ"ฝ้ายบอก "ไม่ได้...พี่ให้เวลาฝ้ายคิด2วัน..แล้วต่อจากนั้นพี่จะเริ่มจีบฝ้ายนะ"ดินยิ้ม "เอ่อ!..เรื่องนั้นเอา