ความทรงจำ(3)

วันต่อมา

ณ ห้างสรรพสินค้า

“เมื่อไหร่พี่ชายข้าวจะกลับอ่ะ...” ทอฝันเดินเอียงไหล่มากระแทกฉันเบาๆ ทำท่าบิดตัวเขินอายม้วนต้วนทันทีที่เอ่ยถึง ‘พี่ครินต์’

 

 

“อีก 6 เดือน” ฉันตอบกลับเรียบๆ แสร้งทำเป็นไม่สนใจอาการระริกระรี้ของเพื่อนสาว ทอฝันปลื้มพี่ชายฉันมาตั้งแต่พี่เขาเรียนหมอปี 1 จนตอนนี้พี่ครินต์อายุ 25 เข้าไปแล้ว ความคลั่งไคล้ของนางก็ยังไม่ลดลงเลย

 

“แล้วพี่ครินต์มีแฟนหรือยังอ่ะ” ยัยตัวดีเอานิ้วมาจิ้มๆ ที่ต้นแขนฉัน ยืนบิดไปบิดมาไม่เลิก จะเขินอะไรเบอร์นั้นแม่คุณ

 

“ไม่รู้สิ... น่าจะมีแล้วมั้ง ไม่ได้ถามเหมือนกัน” ฉันแกล้งตอบพลางลอบสังเกตสีหน้าเพื่อน พอได้ยินแบบนั้นหน้าตาที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้ก็จ๋อยสนิททันตาเห็น ฉันต้องกัดริมฝีปากกลั้นขำแทบตาย

 

“ล้อเล่นน่า! พี่ครินต์เรียนหนักจะตาย จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟน อีกอย่างถ้าพี่ครินต์มีแฟน พี่ต้องบอกฉันก่อนอยู่แล้ว” ฉันรีบเฉลยเมื่อเห็นทอฝันทำหน้าเหมือนโลกจะแตก

 

“พูดจริงนะ! งั้นฉันก็ยังมีโอกาสสิ!” ทอฝันตาโต หูผึ่งขึ้นมาทันที

“...ยัยบ๊องเอ๊ย” ฉันย่นจมูกใส่เพื่อนก่อนจะออกเดินต่อ ทอฝันนี่อาการหนักจริง เคยบอกอยากเป็นหมอตามพี่ครินต์ แต่พอนางเห็นเลือดก็จะเป็นลม เลยต้องพับโครงการฝันสลายไป

 

“ข้าวรอด้วย! ฝันพูดจริงนะ ฝันจะจีบพี่หมอ!” ทอฝันรีบวิ่งมาเกาะแขนฉัน ทำหน้าจริงจัง “ฝันจะสารภาพรักกับพี่หมอ และพี่หมอต้องรับรักฝันด้วย ฝันมั่นใจ!”

นางก็เป็นแบบนี้แหละ สมชื่อ ‘ทอฝัน’ เพ้อเจ้อเก่งเป็นที่หนึ่ง เห็นใครหล่อเป็นไม่ได้ ใจง่ายอยากได้เป็นแฟนไปหมด... เฮ้อ เหนื่อยใจแทน

 

“ข้าว!!! ดูนั่นเร็ว! พี่กวินนี่นา... ที่เพิ่งจบไปเมื่อปีที่แล้วใช่มั้ย พี่เขาทำไมหล่อวัวตายควายล้มแบบนี้ หล่อจริงๆ นะแก!”

นั่นไง... ขาดคำซะที่ไหน เจอคนหล่อปุ๊บเป้าหมายเปลี่ยนปั๊บ แต่นิสัยนางก็แปลก พอมีผู้ชายเข้ามาจีบจริงๆ กลับปฏิเสธเสียงแข็ง บอกไม่อยากมีแฟน ชอบที่จะมโนเพ้อพกอยู่คนเดียวมากกว่า

 

“ฝันเปลี่ยนใจละ... ฝันจะจีบพี่กวิน!” ดูนางสิ มองตามพี่กวินตาละห้อยเชียว ฉันได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ ให้กับความโลเลของเพื่อน

 

“ฝันฝากขอโทษพี่ชายข้าวด้วยนะ คือฝันรักพี่กวินมากกว่าแล้วอ่ะ” นางหันมาทำหน้าเศร้าสำนึกผิดแบบเล่นใหญ่ เรื่องมโนนี่ไว้ใจนางได้เลย ที่หนึ่งในตองอู

 

“สบายใจแล้วใช่มั้ย... ถ้าพอใจแล้วก็ไปหาอะไรกินได้แล้ว ฉันหิว!” ฉันแกล้งดุ มัวแต่เพ้อเจ้อไม่ได้กินข้าวกันพอดี

 

“แฮ่!!! ข้าวก็รู้ทันฝันตลอดแหละ ไปกันเถอะเพื่อนรัก ฝันรักข้าวที่สุดในโลกเลย”

“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย ทีเมื่อกี้มองผู้ชายตาละห้อยเชียวนะ” ฉันแกล้งงอนตุ๊บป่องที่เพื่อนเห็นผู้ชายดีกว่า

 

“ข้าว!!! เอางี้... วันนี้ฝันเลี้ยงเอง แล้วพอเราสอบติดมหาลัยเมื่อไหร่ เราไปเที่ยวทะเลกันนะ” ทอฝันวิ่งมาดักหน้า ยื่นข้อเสนออย่างจริงจัง

 

“.......ก็ได้ ของฟรีข้าวชอบ!!” ฉันแกล้งทำท่าครุ่นคิดก่อนจะหลุดยิ้มออกมาแล้วตอบตกลง

เราสองคนก็เป็นแบบนี้แหละ แกล้งงอนกันไปมาแต่ไม่เคยโกรธกันจริงจังสักครั้ง ตั้งแต่รู้จักกันมา 3 ปีกว่า เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ถึงทอฝันจะดูเอาแต่ใจเพราะเป็นลูกสาวคนเล็ก เป็นลูกหลงที่อายุห่างจากพี่ชายทั้งสองคนเป็นสิบปี ทำให้ที่บ้านตามใจมากเป็นพิเศษ แถมบ้านนางยังรวยล้นฟ้า แต่ทอฝันไม่เคยทำตัวอวดรวยหรือถือตัวเลยสักนิด กลับทำตัวติดดินสุดๆ

 

เพราะแบบนี้เราถึงเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมาก พ่อแม่ของทอฝันก็น่ารัก ไม่เคยรังเกียจฐานะของฉันเลย เวลาไปเที่ยวบ้าน ท่านก็ต้อนรับขับสู้ดูแลฉันเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง

 

หลังจากทานข้าวอิ่มหนำ เราสองคนก็เดินเลือกดูเสื้อผ้ากันต่อ การได้อยู่กับทอฝันทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ... โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยว่า ในมุมมืดของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ กำลังมีภัยร้ายคืบคลานเข้ามาใกล้ตัว

 

...

“หึ... ใบข้าวก็ถือว่าใช้ได้ ถึงจะดูเด็กไปหน่อย แต่รูปร่าง... ไม่เด็กเลยสักนิด แบบนี้สิมันถึงจะสนุก”

 

ท่ามกลางผู้คนมากมาย ใบข้าวที่กำลังเพลิดเพลินกับการเลือกเสื้อผ้า ไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาคมกริบของสัตว์ร้ายที่กำลังจับจ้องเธออยู่... สายตาที่มองประเมินเธอราวกับ ‘เหยื่อ’ อันโอชะที่เขาพร้อมจะตะครุบขย้ำกินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

 

“อีกไม่นานเจอกันนะ... สาวน้อย”

 

ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลาคมคายภายใต้เสื้อผ้าแบรนด์เนมราคาแพงระยับ กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะสวมแว่นกันแดดอำพรางสายตา แล้วเดินหันหลังกลับไปขึ้นรถหรูที่มีลูกน้องนับสิบยืนคอยอารักขาอยู่

 

“นี่ครับนาย” ทันทีที่ก้าวขึ้นรถ ลูกน้องคนสนิทก็ยื่นเอกสารบางอย่างมาให้

 

“ออกรถ!!” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม

 

มือหนาหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมาพิจารณา... รูปของเด็กสาวที่เขาเพิ่งไปดูตัวจริงมาเมื่อครู่ เขาพลิกรูปไปมา รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้า... รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยแผนการอันแยบยล

 

“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ... เด็กน้อย”

“รับรองได้เลยว่า... เธอจะต้องจำชื่อฉันไปจนวันตาย หึ...”

เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นอย่างน่าขนลุก สายตาที่เคยเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นความเลือดเย็นอำมหิต สำหรับนักล่าอย่างเขา... ไม่เคยมีความเมตตาปรานีให้แก่เหยื่อ

 

แม้ครั้งนี้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาพิศวาสนัก แต่เพื่อเป้าหมายที่ต้องการ... ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

“เธอต้องเป็นของฉัน... ใบข้าว”