บทที่ 9 เจ๊ครับ ผมร้อนเงิน - 80% -

เมื่อเดินออกมานอกห้อง กันตพลก็หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์ยื่นให้อรณรีจำนวนหนึ่ง เธอเงยหน้ามองเขา ไม่กล้ายื่นมือออกมารับเงินนั้น

“ค่าอะไรคะพี่กันต์”

“สิ้นเดือนแล้วนี่ ต้องจ่ายค่าเช่าห้องไม่ใช่หรือ” เขาเห็นเธอลังเลไม่กล้ารับจึงพูดว่า

“เอาไปเถอะ เราก็ช่วยเลี้ยงกัสจังแทนพี่กับแม่พี่ไง”

ในที่สุดเธอก็ยกมือไหว้เขาพร้อมเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ก่อนรับเงินไปโดยไม่นับจำนวนว่าเขาให้มาเท่าไร

“ถ้างั้นหนูกลับห้องก่อนนะคะ ทุ่มกว่าแล้ว”

“อืม ไปเถอะ เดี๋ยวจะค่ำเกินไป” โชคดีที่บ้านของเขาอยู่หลังแรก ๆ ของหมู่บ้าน อีกทั้งหน้าหมู่บ้านยังเป็นถนนใหญ่ที่มีของขายตามริมทางเท้าเป็นระยะ ๆ มีคนเดินพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลา เขาจึงไม่ห่วงนักหากอรณรีจะเดินกลับห้องพักเพียงลำพัง

“ป้ายา หนูกลับก่อนนะคะ” อรณรีไหว้ลาผู้อาวุโสสุดของบ้านก่อนจะเดินออกไปทางประตูเพื่อใส่รองเท้า ขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้น หญิงสาวหันไปมองภายในบ้านอีกครั้งจึงสบตากับกันตพลเข้าพอดี

เจ้าตัวรีบก้มหน้างุดโดยไม่รู้ตัวว่าตนเผลอยิ้มเอีย