เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 4 ไม่ง่ายอย่างที่คิด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-11 19:44:00บทที่ 4 ไม่ง่ายอย่างที่คิด
ญาณินกำหมัดแน่น เธอคาดโทษปกป้องทางสายตาแล้วเรียกเด็ก ๆ เข้ามานั่งประจำที่ในห้องเรียนซึ่งมีอยู่ห้องเดียว เป็นทั้งห้องประชุม ห้องทำกิจกรรมและห้องเรียน บางทีก็เป็นห้องกินข้าวรวมไปด้วย ปกป้องเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้กับเด็ก ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับญาณินที่กำลังแจกงาน
"ไม่ให้เหรอ" เขาถามเพราะญาณินเดินเลยเขาไปหน้าตาเฉย
"คุณไม่ใช่นักเรียนสักหน่อย"
"ก็อยากเรียนรู้เหมือนกันนะ อยากรู้ว่าครูนินเอาอะไรมาให้เด็ก ๆ ดูบ้าง"
"เอาไป!" เธอวางงานลงตรงหน้าปกป้องเป็นการตัดรำคาญ แต่จู่ ๆ เด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ข้างเขาก็สะกิดแขนปกป้องเบา ๆ
"ผมรู้แล้วครับ ว่าทำไมครูป้องถึงเรียกครูนินว่าเป็ด"
"ยังไง" ปกป้องถามกลับอย่างสนใจ
"ก็เวลาที่ครูนินขมวดคิ้วใส่ครูป้อง ปากครูนินก็จะเบะคว่ำเหมือนปากเป็ดเลยครับ" ปกป้องหลุดขำยกใหญ่กับสิ่งที่ได้ยิน
"หัวเราะอะไรกันคะ ถ้าคุณจะดูก็อย่าชวนเด็ก ๆ เล่นสิ" เธอเอ็ดชายหนุ่มหน้าเครียดแล้วหยิบงานขึ้นมานำเสนอเด็ก ๆ ขณะที่ปกป้องอมยิ้มจนแก้มแดง เขาไม่ได้มองญาณินว่าเธอกำลังถลึงตาใส่อยู่
เวลาผ่านไปหลายนาทีจากที่เด็ก ๆ สนใจกับสิ่งที่สองสาวนำมาสอนก็เริ่มเบื่อและพูดคุยกัน ปกป้องมองไปรอบห้องเรียนเลยยกมือขึ้นบอกให้ญาณินกับอ้อมหยุดพักก่อน
"ถึงเวลากินข้าวแล้ว" ปกป้องลุกขึ้นยืน ญาณินกับอ้อมมองเด็ก ๆ ที่ทยอยเดินออกไปจากห้องอย่างมึนงงแล้วก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเอง เธอเดินไปคว้าแขนปกป้องไว้
"อะไรกันคะ ยังไม่เที่ยงเลยนะ"
"เด็ก ๆ ที่นี่ไม่ค่อยกินข้าวเช้ามาแต่บ้านหรอก เลยต้องมีเวลาให้เด็ก ๆ กลับไปกินข้าวที่บ้าน"
"ฮะ! กินข้าวที่บ้านเหรอ แล้วเด็ก ๆ จะกลับมาเหรอ ปล่อยไปแบบนั้นน่ะ"
"ฮึ.." ปกป้องหัวเราะขบขันแล้วกอดอก "ไม่กลับ"
"เอ้า ทำไงอะถ้าไม่กลับมา"
"ตาม" เขาตอบเสียงเรียบแล้วหันหลังให้ญาณินกับอ้อมแต่จู่ ๆ ญาณินก็เดินอ้อมมาดักทางเขาไว้
"นายพูดเหมือนมันง่ายมากเลยนะ"
"นี่คุณครูนินครับ เด็ก ๆ พวกนี้น่ะเขาเคยเรียนมาหมดแล้วนะ ไอ้ที่คุณเอามาสอนน่ะ ส่วนมากจะสนใจการสอนที่เน้นปฏิบัติมากกว่า เช่นการออกไปสำรวจพื้นที่นอกโรงเรียน"
"ก็ไหนบอกเด็ก ๆ จะต้องสอบให้ผ่านเพื่อจะเข้าไปเรียนในตัวเมืองไง"
"อันนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง"
ญาณินขมวดคิ้วยุ่ง เธอคิดว่าการเป็นครูอาสามันจะง่าย แต่พอมาเจอสถานการณ์จริงกลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย
"เด็ก ๆ ที่นี่ตั้งใจเรียนมากนะ แต่ก็ต้องมีเวลาให้พวกเขาด้วย เพราะทุกคนก็มีหน้าที่ที่ต้องทำเหมือนกัน ไม่ได้เหมือนเด็กในเมืองที่ตั้งหน้าไปเรียนอย่างเดียว"
"ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย แล้วนายมีวิธีเรียกเด็ก ๆ กลับมาไหม"
"มี ผมเตรียมไว้แล้ว" ปกป้องยกยิ้มมุมปากแล้วเดินออกมาจากห้องเรียน อ้อมรีบเดินตามมาเพราะอยากรู้ว่าอะไรที่จะใช้เรียกเด็ก ๆ มาเรียนของปกป้อง
"จะทำอะไรเหรอป้อง" อ้อมถามอย่างอยากรู้ขณะที่ญาณินยืนกอดอกชะเง้อมองออกมาจากในห้องเรียน เธอเบ้ปากใส่เขาด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก
"จะพาเด็ก ๆ ทำไฟฟ้าใช้เองที่โรงเรียน"
"แต่อ้อมเห็นบ้านผู้ใหญ่มีไฟฟ้าใช้นะ"
"ใช่ แต่เอาไว้ใช้งานสำคัญน่ะ เช่นเครื่องรับส่งสัญญาณวิทยุสื่อสาร เอาไว้ติดต่อกับคนข้างล่างถ้ามีเหตุฉุกเฉินกับต้องการของ ส่วนมากผู้ใหญ่ก็ลงไปซื้อเองนั่นแหละ"
"อ๋อ.. เก่งนะเนี่ย" อ้อมปรบมือให้ปกป้องในขณะที่ญาณินปรายตามองเขาเพียงนิดแล้วเดินมานั่งลงด้านหลังปกป้อง ฟังเขาอธิบายของที่ต้องใช้ในการทำไฟฟ้าใช้วันนี้เมื่อเขาพูดจบเธอก็ปรบมือให้หนึ่งที
"ตั้งใจฟังมากขนาดนี้ ถ้าเป็นเด็ก ๆ คงได้รางวัลแล้ว"
"ใครตั้งใจฟังนายพูดไม่ทราบ หลงตัวเอง"
"อืม.." ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วเดินกลับเข้าไปเอาของใช้ในห้องเรียนแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ญาณินทำหน้าเลิ่กลั่กแล้ววิ่งไปถามปกป้อง
"ไปไหนเนี่ย"
"ไปตามเด็ก ๆ ไง"
"ต้องไปเองเลยเหรอ"
"อืม" เขามองหน้าเธอแล้วยิ้ม ก็ญาณินเม้มปากแน่นอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูด "ไปด้วยกันสิ"
"ดี.." เธอดีใจเหมือนเด็กน้อยเลย ปกป้องเลิกคิ้วให้แล้วเดินนำไปก่อน ญาณินรีบก้าวเท้ายาว ๆ เดินตามหลังเขาไป "ไกลไหม" ญาณินเปิดปากถามปกป้องเป็นครั้งแรกหลังจากเดินมาไกลพอสมควรแล้ว
"ไกล" เขาตอบกลับสั้น ๆ แล้วหันมาสบตากับหญิงสาว "ถามจริง ๆ เถอะ คิดยังไงถึงมาที่นี่"
"ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ว่าใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์มานานเลยอยากทำประโยชน์บ้าง"
"อืม..แล้วรู้ใช่ไหมว่ามันไม่ได้ง่ายเหมือนมาออกค่ายอาสากับมหาวิทยาลัย"
"รู้" เธอตอบเขาเสียงเบา ก็ไม่รู้ได้ไงเพิ่งเจอมาเมื่อกี้นี้เอง เฮ้อ~
"นั่นบ้านบัว แล้วนั่นก็บ้านตุ๋น ส่วนหลังโน้นบ้านของคำ" ญาณินมองตามนิ้วชี้ปกป้องที่ชี้ไปยังบ้านของเด็ก ๆ ก่อนที่เขาจะพาเธอเข้าไปในบ้านตุ๋นเป็นคนแรก
"สวัสดีครับ" ปกป้องยกมือไหว้สวัสดีพ่อของตุ๋นญาณินเองก็รีบยกมือไหว้สวัสดีด้วยเช่นกัน "ตุ๋นไปไหนแล้วครับ พอดีจะมาชวนไปดูวิธีปั่นไฟฟ้าใช้เองน่ะครับ"
"มันเพิ่งไปเล่นเมื่อกี้ น่าจะอยู่แถวบ้านคำน่ะ ครูไปหาดูแล้วกัน"
"ครับ" ปกป้องเดินไปที่บ้านบัวเป็นหลังที่สอง
"ครูมาหาบัวเหรอ มันอยู่บ้านไอ้คำโน่น"
"ครับ ๆ " ปกป้องกับญาณินเดินออกมาทันที เธอมองหน้าปกป้องแล้วเอ่ยถาม
"จะได้ผลเหรอ"
"ได้สิ"
"พ่อกับแม่เด็กไม่ค่อยมีใครสนใจการเรียนลูกเท่าไหร่เลย"
"เพราะคนที่นี่ไม่ได้เรียนมาเหมือนเราไง พ่อกับแม่เด็ก ๆ ไม่ได้เรียนเลยคิดว่าการเรียนไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่พอทางการมีประกาศมาว่าเด็ก ๆ ทุกคนที่นี่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ ผู้ใหญ่นวยเลยเรียกชาวบ้านมาประชุมแล้วให้พาเด็ก ๆ มาเรียนและทางการก็ส่งครูอาสามาสอน แต่ด้วยความลำบากในการขึ้นมาบนนี้เลยไม่ค่อยมีใครอยากมาเท่าไหร่"
"แบบนี้นี่เอง" ญาณินพยักหน้าเข้าใจ
"เด็ก ๆ ชอบการเรียนรู้นอกห้องเรียนเสียมากกว่า แต่ถ้าสอบครั้งนี้ไม่ผ่านเกณฑ์… โรงเรียนก็จะถูกยุบลงแล้วเด็ก ๆ ก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้เรียนอีก เพราะถ้าสอบผ่านก็จะได้เข้าไปเรียนหนังสือในเมือง โรงเรียนประจำตำบลน่ะ"
"แล้วแบบนี้จะได้ผลเหรอ เด็ก ๆ ไม่มีวี่แววจะสนใจการเรียนการสอนเลย"
"อันนั้น… ไม่รู้เหมือนกัน เราทำได้เท่าที่เราจะทำ" ปกป้องตอบกลับแล้วพาญาณินไปที่บ้านคำ เมื่อมาถึงเด็ก ๆ ก็รีบเดินหนี "ไม่สนใจไปดูครูทำไฟฟ้าแล้วเหรอ"
"ไม่ได้เรียนหนังสือแล้วใช่ไหมคะครู" บัวถาม
"เอ่อ…" ปกป้องหันมามองญาณิน
"ไม่จ้ะ ไปดูครูป้องทำไฟฟ้ากัน"
"เย้ ๆ" เด็ก ๆ ดีใจใหญ่
"งั้นไปรอครูที่โรงเรียนเลยนะ"
"ครับผม" เด็ก ๆ รีบวิ่งไปที่โรงเรียน ปกป้องกับญาณินยิ้มแล้วหันมามองหน้ากัน
"ยิ้มอะไร" ญาณินเบ้ปากใส่
"เปล่า แค่ยิ้มให้เด็ก ๆ ที่เชื่อฟังดีมาก"
"ชิ" ญาณินเดินนำเขามาก่อนแต่ก็ต้องหยุดชะงักกึกเมื่อถูกชาวบ้านเอ่ยแซว
"ครูนินกับครูป้องนี่เหมือนคนเป็นแฟนกันเลยนะ"
"เอ่อ.." หญิงสาวเอี้ยวหน้ากลับไปมองชายหนุ่มอย่างขอความช่วยเหลือแต่ปกป้องกลับเลิกคิ้วให้แถมยังยิ้มรับคำแซวนั้นอีก
"ฮึฮึ.."
บทที่เกี่ยวข้อง
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 5 อ่อนไหวง่าย
บทที่ 5 อ่อนไหวง่าย"ยังไม่หุบยิ้มอีก!" หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่มแล้วกระแทกเท้าเดินออกมา ปกป้องเลิกคิ้วอย่างยิ้ม ๆ ก็ไม่ให้ยิ้มได้ยังไงเขาออกจะชอบที่ถูกแซวแบบนั้น"น่าขันจริง ๆ เลย… นี่สินะเขาเรียกพรหมลิขิตที่แท้จริง" ระยะเวลาหลายปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันเลยแต่ญาณินก็ยังคงเป็นญาณินคนเดิมที่เขา(รัก)รู้จักทั้งสองเดินมาจนถึงโรงเรียน ญาณินรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นเด็ก ๆ มารวมตัวกันครบทุกคน "ทำไมเด็ก ๆ ถึงมารวมตัวกันครบเลยล่ะ" เธอหันมาถามปกป้อง"รู้หนึ่งคนเท่ากับหมดห้องต้องรู้ด้วย" พอได้คำตอบเธอก็เข้าใจทันทีก่อนจะมองไปที่คำซึ่งเขากำลังยิ้มให้เธออยู่"ครูป้องครับ พวกผมพร้อมแล้ว" ตุ๋นตะโกนขึ้นเพื่อน ๆ ก็ส่งเสียงร้องตามตุ๋น"งั้นไปเลยดีกว่า ครูจะแนะนำให้รู้ว่าต้องใช้อะไรบ้าง""ครับ/ค่ะ" ปกป้องนำทีมออกไปด้านนอกแล้วยกอุปกรณ์ออกมาอีกสองกล่องใหญ่ เขาอธิบายให้เด็ก ๆ ฟังอย่างละเอียดยิบขนาดญาณินก็เพลินกับสิ่งที่ปกป้องพูดด้วย"แหม.. ตั้งใจฟังขนาดนี้ไม่ไปนั่งด้านหน้าเลยล่ะคะ ครูป้องจะได้มองเห็น" อ้อมแซวเพื่อนรักที่กำลังเท้าคางมองปกป้องอยู่ด้วยสีหน้าเคลิ้ม ๆ ญาณินรีบหุบยิ้มแล้วหันมาถลึงตาใส่อ้อม"จู้จี้! ด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 6 เหตุฉุกเฉิน
บทที่ 6 เหตุฉุกเฉินเช้าวันต่อมาปกป้องเดินมารอญาณินที่หน้าบ้านพักในช่วงเช้ามืดของวันใหม่ เขาหย่อนตัวนั่งลงบนแคร่หน้าบ้านพักเธอขณะที่มืออีกข้างถือกระเป๋าสะพายที่ข้างในมียาแก้ปวดและยานวดไว้ให้เธอด้วย แถมยังมีข้าวเหนียวกับปลาย่างที่เมียผู้ใหญ่ห่อให้อีก"มาแล้วเหรอ" ญาณินเปิดประตูออก แล้วยื่นหน้าออกมาถามปกป้อง เธอหรี่ตามองเขาแล้วหยิบแว่นขึ้นมาสวมใส่เพื่อความชัดเจน"เดินได้ไหม ลงบันไดได้ใช่ไหม" เขาถามแต่ความไวของเขาคือเดินไปรอรับเธอที่ตีนบันไดแล้ว ญาณินจับราวบันไดเดินลงมาช้า ๆ จนถึงตัวปกป้อง"ต้องเดินไปอีกเหรอ""อืม ไหวใช่ไหม""แล้วถ้าไม่ไหวทำไง" เธอรู้ตัวเองดีว่าเดินไม่ไหวแน่นอน ปกป้องยิ้มกริ่มแล้วหันหลังให้ญาณิน "ให้ขี่หลังเหรอ""อืม""เหมือนช้างเลย พี่ช้างใจดี อ่า.. หยอกเฉย ๆ" ปกป้องทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับถูกญาณินกอดคอไว้ก่อน เธอก้าวขึ้นมาขี่หลังเขาแล้วถือกระเป๋าสะพายไว้ แต่จังหวะที่จะเอาสายคล้องคอตัวเอง กระเป๋าสะพายกลับตีหน้าปกป้อง "อ๊ะ! ขอโทษ""ถึงอนามัยสงสัยจะต้องรักษาอาการหัวแตกด้วยเลยมั้ง" เขาประชดประชันแล้วกระชับตัวหญิงสาวขึ้น ญาณินเม้มปากแน่น แล้วอยู่นิ่ง ๆ จนปกป้องพามาถึงรถผู้ใหญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 7 สองต่อสอง
บทที่ 7 สองต่อสองสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ญาณินเบือนหน้าหนี "ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น และไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" เธอบอกเขาเสียงเรียบโดยไม่หันมาสบตากับคู่สนทนา"…" ปกป้องก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ เขากับเธอนั่งเงียบกันอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งฝนเริ่มซาลงมากแล้ว แต่ก็ไม่สามารถขับรถกลับไปให้ถึงหมู่บ้านได้เพราะถนนค่อนข้างเละและลื่น "เราต้องนอนในรถ เพราะขับรถกลับไม่ได้แล้ว""ทำไมกลับไม่ได้ ฝนหยุดแล้วนะ""ถนนลื่น แบบนั้นอันตรายกว่าถูกน้ำซัดอีก" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจแล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองท้ายกระบะ "ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเอาไฟฉายมา" พอพูดจบปกป้องก็เปิดไฟฉาย ไฟสว่างจ้าไปทั่วคันจนญาณินต้องยื่นมือไปผลักไฟฉายส่องไปทางอื่น "แล้วหิวไหม" ปกป้องถามญาณิน"เพิ่งกินไปเองนะ แต่ก็หิว ๆ อยู่ ข้าวเหนียวกับปลาย่างอร่อยมากเลยอะ""ธรรมดา รสชาติที่ไม่ได้ปรุงแต่งอะไรมากมายมักจะอร่อย" เขาพูดอย่างยิ้ม ๆ จำได้ดีเมื่อครั้งที่มาอยู่หมู่บ้านนี้แรก ๆ เมียผู้ใหญ่บ้านทำหมูย่างให้กิน โรยแค่เกลือกับสมุนไพรที่ชาวบ้านหามาแค่นั้น แต่รสชาติกลับอร่อยถูกปากเหมือนไปสั่งกินในร้านอาหารดัง ๆ เลย"นาย.. เลิกไปต่อยตีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 8 ดื้อ
บทที่ 8 ดื้อเสียงร้องของปกป้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า ญาณินสะดุ้งตกใจกระแทกหมัดใส่ปลายคางเขาอีกหนึ่งดอก ทำเอาปกป้องหงายหลังล้มลงไปกับแคร่"โอ๊ย… ยัยเป็ดเธอจะเอาฉันตายในกระท่อมเลยเหรอ" ปกป้องเอามือปิดตาที่ถูกชกหนึ่งหมัดก่อนหน้านี้แล้วอีกมือก็กุมปลายคางไว้อีก "อ่า! เจ็บ.. เหมือนลูกตาจะแตกเลย" ขณะที่ปกป้องร้องโอดโอยด้วยความเจ็บญาณินนั่งกำหมัดอย่างระแวง"ก็ใครใช้ให้นายเข้ามาใกล้ฉัน นายเองก็ผิดที่เข้ามาใกล้แถมยังพูดจาเหมือนมีอะไร""มีอะไร? มีอะไรตรงไหนนี่ยังพูดไม่จบเลย เธอก็ชกเข้าเบ้าตาแล้ว""ก็นายมีพิรุธหนิ""อ่า.. ยัยเป็ด!" ปกป้องกำหมัดแน่นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าอย่างคาดโทษญาณิน หญิงสาวยิ้มเจื่อนแล้วยกขาขึ้นมานั่งกอดเข่าบนแคร่ มองหน้าปกป้องอย่างยิ้ม ๆ "ไม่ต้องมายิ้ม! อ่า.. ตาฉัน""ไหน.. ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหนิ ยังไม่ได้เขียวช้ำเลย แค่แดง ๆ เอง""ยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ" ปกป้องมองญาณินตาขวางแล้วหันไปเอาถุงยาในกระเป๋าสะพายข้างออกมา เขาหยิบยานวดออกมาป้ายที่รอบดวงตาเพื่อบรรเทาความปวดและเจ็บ ญาณินยิ้มแห้ง จู่ ๆ ก็อยากทายาให้เขาแต่อีกหนึ่งความรู้สึกก็ฉุกรั้งไม่ให้ทำแบบนั้น"เอาไว้กลับลงเขาฉันจะเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 9 ผิดผี
บทที่ 9 ผิดผีญาณินทำปากขมุบขมิบว่าปกป้องในใจแล้วกอดคอเขาแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวตาขวาง "จะตายแล้ว รัดแน่นกว่านี้ตายแน่ ๆ""ฉันไม่ได้ตั้งใจหนิ""เฮ้อ… จะมีสักครั้งไหมที่จะไม่ทะเลาะกัน" ปกป้องขบกรามแน่นแล้วพาญาณินเดินต่อโดยที่คนข้างหลังปิดปากเงียบกริบ เดินมาเกือบหนึ่งชั่วโมงจู่ ๆ เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ญาณินยิ้มเจื่อนแล้วยื่นหน้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าหล่อเหลา"หิวไหม" เธอเอ่ยถามหลังจากเงียบมานานหลายนาที"หิว""ขอโทษนะที่ท้องฉันมันร้องเสียงดังรบกวนนายน่ะ""ฮึ.." เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างนึกขำแล้ววางตัวญาณินลงอีกครั้ง เขาหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วส่งให้ญาณิน "กินสิ นี่เป็นขนมที่ชาวบ้านทำกินกันบ่อย ๆ แข็งไปหน่อยแต่อยู่ท้องแน่นอน" ญาณินรับขนมมาแล้วแบ่งครึ่ง"นายก็ต้องกินด้วย ถ้าฉันเป็นอะไรไปนายจะได้เป็นอะไรไปด้วยกันกับฉัน" ปกป้องแสยะยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าไปใกล้ ๆ แล้วอ้าปาก"ป้อนสิ ถ้ากินแล้วฉันตายเธอจะได้รอดไง" ญาณินแยกเขี้ยวใส่แล้วป้อนใส่ปากปกป้องอย่างที่เขาต้องการ "อ๊ะ!""อะไร! เป็นอะไร""อร่อย" ชายหนุ่มเอาขนมจากมือคนตรงหน้ามากัดก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 10 เรื่อง ผัว ๆ เมีย ๆ
บทที่ 10 เรื่อง ผัว ๆ เมีย ๆญาณินดันตัวลุกขึ้นพลางทำหน้ามึนงงก่อนจะเอ่ยถามปกป้อง "ผิดผีคืออะไรเหรอ""ก็…""ไหน! ไหนครูป้องกับครูนินอยู่ไหน" เสียงเมียผู้ใหญ่บ้านดังมาแต่ไกล ด้วยความไม่รู้ญาณินจึงขานรับแล้วชะเง้อมองตุ๋นกับบัวที่ไปพาเมียผู้ใหญ่มา"มีอะไรกันเหรอคะ" เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความมึนงง"ก็ไอ้ตุ๋นมันไปบอกว่าครูทั้งสองคนผิดผีกัน""ผิดผี?" หญิงสาวเอี้ยวหน้ามามองปกป้องคล้ายว่าจะให้เขาอธิบายไอ้คำว่าผิดผีมันหมายความว่ายังไง ปกป้องลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มเจื่อนก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบกระซาบเมียผู้ใหญ่บ้าน เมื่อเสร็จแล้วก็ถอยออกมายืนข้างญาณิน แต่ที่น่าแปลกคือสีหน้าของเมียผู้ใหญ่บ้านที่เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม"นายไปพูดอะไร ทำไมทุกคนมองฉันแปลก ๆ" ญาณินสะกิดแขนปกป้องพลางคลี่ยิ้มให้คนตรงหน้า "ตอบดิ พูดอะไรทำไมทุกคนยิ้มให้ฉันแบบนั้น""เปล่า แค่บอกว่าเป็นอุบัติเหตุ""เหรอ.. ผิดผีเท่ากับเป็นอุบัติเหตุเหรอ""อืม เดี๋ยวเดินไปส่ง""ไปง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ แล้วเมียผู้ใหญ่บ้านไม่สงสัยอะไรแล้วใช่ไหม ฉันจะได้อธิบายว่าเราล้มกันยังไง" ญาณินถูกปกป้องดันตัวออกมาจากตรงนั้นทั้งที่เธอยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 11 แปลกใหม่
บทที่ 11 แปลกใหม่ช่วงสายของวันญาณินเดินควงแขนอ้อมมาที่จุดนัดพบ วันนี้เธอดูร่าเริงกว่าวันไหน ๆ เพราะเรื่องจะได้พาเด็ก ๆ ไปเที่ยวศึกษาน้ำตกนี่แหละ ปกป้องที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเรียนก็หลุดยิ้มบาง ๆ ที่เห็นญาณินมัดผมแกะสองข้างเหมือนเด็ก ๆ เลยหากไม่สังเกตให้ดี"ไปกันเลยไหม" เธอหันมาถามชายหนุ่ม"ยังก่อน เด็ก ๆ ยังมากันไม่ครบเลย""ขาดใครเหรอ" ญาณินหันไปมองเด็ก ๆ และนับเลขในใจพลางเรียกชื่อเด็ก ๆ ทุกคน เธอต้องอ๋อในใจเมื่อรู้ว่าคนที่ยังไม่มาคือคำ "คำเหรอ แล้วจะมาได้ไหม" ญาณินถามเสียงเบา"มามั้ง ถ้าไม่มาก็ไม่เป็นไร""ที่บ้านคำมีปัญหาอะไรเหรอ ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่าคำไม่ค่อยมาเรียนเลย""เรื่องมันยาวน่ะ เดี๋ยวมีเวลาว่างจะเล่าให้ฟัง นี่ก็ได้เวลาแล้วล่ะ" เขามองเวลาแล้วเดินไปบอกเด็ก ๆ ทุกคนให้เตรียมแต่ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ ที่เตรียมตัวด้วยความตื่นเต้นรวมถึงญาณินกับอ้อมด้วย"ไปกัน!" ญาณินยิ้มแป้นพลางกระชับสายกระเป๋าเป้ที่ใส่สัมภาระที่จำเป็นไปพอสมควร ปกป้องยิ้มแล้วเลิกคิ้วให้ เขาเดินนำเด็ก ๆ ไปที่หลังหมู่บ้านซึ่งเป็นทางไปน้ำตก สองแนวทางเดินเข้ามาในป่ามีทั้งดอกไม้และใบเฟิร์นหลากหลายพันธุ์เรียกความสนใจจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 12 แลกกกัน
บทที่ 12 แลกกกันตุ๋นยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะเบา ๆ แล้วกระซิบถามปกป้องอีกครั้ง "ครูเป็ดทำไมทำเหมือนครูไม่ใช่แฟนเลยครับ"ปกป้องยิ้มน้อย ๆ แล้วป้องปากกระซิบตอบ"เพราะครูเป็ดกำลังงอนครูอยู่น่ะสิ เอาล่ะวันนี้ครูจะพาทำกิจกรรม เราจะก่อกองไฟย่างปลากัน""ไหนครับปลา?""ก็จับในน้ำไง ใครจับได้เยอะสุดได้คะแนนเยอะสุด จับปลาเสร็จเราจะเอามาย่างกินกัน""เย้…" ตุ๋นกระโดดดีใจแล้ววิ่งไปบอกเพื่อน ๆ ทุกคนก่อนที่เด็ก ๆ จะวิ่งกลับมาหาปกป้องอีกครั้ง"ห้ามไปเล่นน้ำไกลจากที่ครูอยู่รู้ไหม ระวังกันด้วย ถ้าใครไม่ฟังที่ครูบอกครูจะไม่อนุญาตให้ลงเล่นน้ำ""โอเคครับครู พวกผมจะเชื่อฟังครูแล้วหาปลามาย่าง""โอเค เดี๋ยวครูไปหาฟืนมาก่อไฟรอแล้วกัน" ว่าจบก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเอง วันนี้เขาตั้งใจพานักเรียนมาเที่ยวจริง ๆ เพื่อการผ่อนคลาย ญาณินที่นั่งมองอยู่ห่างมาสักระยะแล้วจึงรีบเดินมาหาปกป้อง"ทำอะไรเหรอ" เธอถามเขาพลางหันไปมองเด็ก ๆ ที่ทำท่าจะลงน้ำกัน "นั่น! เด็ก ๆ แอบเล่นน้ำแล้วป้อง" ญาณินยื่นมือไปเขย่าแขนเสื้อปกป้องเร่า ๆ เรียกให้เขาหันไปดูเด็ก ๆ แต่ปกป้องกลับจับมือเธอแล้วพาเดินเข้าไปหาฟืนแห้งมาก่อไฟ"ปล่อยไปเถอะ ตั้งใจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22
บทล่าสุด
แฟนเก่าอันธพาล ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2หลังจากประกวดกระทงสวยกันไปแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านก่อน เพราะมีนัดกันอีกทีตอนหนึ่งทุ่มที่บ้านบดินทร์ ปกป้องอุ้มลูกชายตัวน้อยเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่โดยที่เป็นหนึ่งยังตาใสแป๋วไม่ได้มีทีท่าว่าจะง่วงนอนง่าย ๆ“ลูกครับผม เราจะได้ไปลอยกระทงกับพวกป๊า ๆ ไหมเนี่ย ไม่ใช่หนูไปงอแงที่วัดนะครับ” พวกเขานัดกันไว้ว่าจะไปลอยกระทงที่งานวัดใกล้ ๆ บ้านนี้เพราะที่นั่นจัดงานค่อนข้างใหญ่โตและหมายจะพากันเดินหาของกินด้วย “หนูคงไปกับป่าป๊าไม่ได้นะครับผม หนูต้องอยู่กับยายไปก่อนโอเคไหมครับหนุ่มน้อย” ปกป้องนั่งทำสัญญากับลูกน้องอยู่บนเตียงในขณะที่ญาณินกำลังเตรียมชุดที่จะสวมใส่ไปงานลอยกระทงคืนนี้“ติดสินบนอะไรลูกหรือเปล่าคะเนี่ย” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มสดใสที่เห็นเป็นหนึ่งและพ่อของเขานั่งคุยกันราวกับรู้เรื่องว่าพ่อขออะไร“ลูกบอกว่าจะยอมให้เราสองคนไปเที่ยวครับ”“ถามจริง ลูกยังพูดไม่ได้เลยนะป้อง คิดเองเออเองไปเรื่อย” ปกป้องทำตาโตแล้วชี้ไปที่มือลูกชายซึ่งเป็นหนึ่งกำลังกำนิ้วชี้เขาอยู่“ดูนี้ก่อน ป้องถามลูกว่าถ้าอยากให้พ่อกับแม่ไปให้หนูจับมือพ่อนะครับ” ญาณินหรี่ตามองคนรักแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเป็นหนึ่งฟอดให
แฟนเก่าอันธพาล ตอนพิเศษ1
ตอนพิเศษ1หลายเดือนต่อมา"ไอ้เชี่ยป้องมึงตัดดี ๆ ดิวะเดี๋ยวแม่ป่านก็มาเฉ่งกูอีก" ปรินที่กำลังประคองต้นกล้วยอยู่ด้านข้างปกป้องซึ่งเขารับบทเป็นคนตัดต้นกล้วยเอง สืบเรื่องมาจากศรีภรรยาพวกเขาอยากจะทำกระทงกันเองเลยลำบากต้องมาตัดต้นกล้วยหลังบ้านบดินทร์ไปให้ทำกระทงกัน"เออน่า! อย่าบ่นได้ไหมเล่า กูก็ตั้งใจเล็งอยู่เนี่ย" ปกป้องตอบกลับหน้าเครียดก่อนที่จะยิ้มแล้วเล็งมีดไปที่โคนต้นแล้วตักฉับครั้งเดียวขาด ปรินแหกปากร้องลั่นเพราะต้นกล้วยพาเขาล้มลงไปด้วยน่ะสิ ปกป้องระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นจนบดินทร์กับโอโซนต้องวิ่งมาดู"เอ้า! ฮ่า ๆ" สองหนุ่มก็หัวเราะดังลั่นเหมือนกัน เมื่อหัวเราะเป็นที่พอใจแล้วค่อยไปพยุงตัวเพื่อนลุกขึ้น "ไอ้ห่า ร้องเหมือนคนกำลังจะตายนะมึง""ก็กูไม่ทันตั้งตัวนี่หว่า ใครจะไปรู้ว่าไอ้ป้องแรงดีฉิบหาย ตัดรอบเดียวขาดเลย" ยิ่งปรินบอกแบบนั้นบดินทร์กับโอโซนก็ยิ่งขำกันใหญ่"เอ้อ… ไปเร็ว เดี๋ยวได้เอาต้นกล้วยไปหั่นอีก" ปรินทำหน้าบึ้งแล้วลากต้นกล้วยออกมา พวกเขาจัดการหั่นต้นกล้วยให้เป็นแว่น ๆ พอดีกับที่จะเอาไปเป็นฐานกระทง ส่วนธันวากับขุนเขาช่วยกันกรีดใบตองอย่างละเมียดละไมด้วยกลัวมันจะแตกแล้วเสียหาย
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 71 ตอนจบ
บทที่ 71 ตอนจบเช้าวันต่อมาปกป้องยืนทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวของทางบ้านพักซึ่งเขาได้ออกไปซื้อของมาทำอาหารตั้งแต่เช้ามืดกะเอาไว้เซอร์ไพรส์คนที่ยังนอนหมดแรงอยู่บนเตียง เขาใช้เวลาที่แสนมีความสุขนี้ทำอะไรดี ๆ ให้คนรักพร้อมกับสร้างความทรงจำดี ๆ ให้ญาณินด้วย"กลิ่นหอมเข้าไปในห้องนอนเลย ไม่ทราบว่าคุณพ่อบ้านทำอะไรกินเหรอคะ" เธอเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์แล้วเท้าคางมองหน้าคนรักซึ่งกำลังทำอาหารอย่างคล่องมือเลย ปกป้องหันมาส่งยิ้มให้"ทำข้าวต้มทะเลครับ ของโปรดใครนะ..""ของโปรดป้องนั่นแหละ" ญาณินยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปหาเขา มือเรียวบางยกขึ้นไปลูบแก้มขาวเนียนไร้ไรขนอ่อนเบา ๆ "พรุ่งนี้เราก็ต้องกลับไปแล้วเหรอคะ""ครับ เอาไว้จะพามาเที่ยวอีกนะ""สัญญาก่อนสิ" เธอยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับแฟนหนุ่ม ปกป้องรั้งร่างบางมากอดไว้แนบแน่นพร้อมกับหอมศีรษะญาณินฟอดใหญ่"สัญญาครับคนสวย" เขาคลี่ยิ้มหวานส่งให้เธอแล้วทำข้าวต้มต่อจนเสร็จ ญาณินถูกดันตัวออกมาจากห้องครัวให้ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ไม่นานข้าวต้มทะเลหอม ๆ ก็มาเสิร์ฟพร้อมกับเครื่องเคียงสองอย่าง"ทานให้อร่อยนะครับคนสวย ให้สมกับที่เสียพลังงานไปเยอะ
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 70 ฮันนีมูน
บทที่ 70 ฮันนีมูนหลังจากจบงานเลี้ยงเล็ก ๆ ภายในครอบครัวแล้วทั้งญาณินกับปกป้องก็วางแผนกันไว้ว่าจะไปฮันนีมูนที่ทะเลทางภาคใต้มีผู้สนับสนุนหลักคือพี่ปลาผู้ใจดีจองที่พักไว้ให้สำหรับการฮันนีมูนครั้งนี้"คิดถึงอ้วนนะคะ ถ้าอ้วนมาด้วยคงดี" ญาณินย่นหัวคิ้วเข้าหากันแล้วหยิบผ้าอ้อมลูกชายที่เธอแอบพับใส่กระเป๋าขึ้นมาดมกลิ่นลูกพอให้หายคิดถึงบ้าง ปกป้องยกยิ้มแล้วเดินมาโอบไหล่ภรรยาคนสวยไว้"ไม่ต้องห่วงอ้วนหรอกครับ คยเลี้ยงเยอะแยะเลย… เราสองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันไง""แต่ถ้ามีลูกมาด้วยก็คงดี""เอาไว้ครั้งหน้านะครับ ป้องจะพามาเที่ยวเองเลย" ปกป้องเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มญาณินแล้วเดินไปเปิดม่านรับแสงในยามเย็น เสียงคลื่นทะเลซัดชายฝั่งและกลิ่นหอมของน้ำทะเลทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมาก ๆ"เย็นนี้เราไปกินข้าวที่ไหนดีคะ" เธอสวมกอดเอวสอบไว้หลวม ๆ แล้วเกยคางไว้ที่สีข้างปกป้อง ออดอ้อนเขาและฝ่ามือเรียวบางก็ไม่อยู่นิ่ง ลูบไล้ซิกแพคเขาวนไปมาเบา ๆ จนปกป้องต้องรีบห้ามปรามไว้"อย่าเล่น เดี๋ยวจะได้กินอย่างอื่นก่อนข้าวนะคะคนสวย""ค่ะ…" ญาณินยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินออกไปรับลมที่ชายหาด เธออ้าแขนออกกว้างและหลับตารับสัมผัสของลม
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 69 ความสุข
บทที่ 69 ความสุขมันเป็นวันที่เขารอคอยมานานแสนนาน ในที่สุดเขาก็ได้ทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งควรทำ ปกป้องมองแหวนแต่งงานที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของญาณินด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขจนเอ่อล้นออกมาเป็นหยาดน้ำตาใส ๆ หยดลงอาบแก้มเขา“ไม่เอาไม่ร้องไห้นะคะ” ญาณินรีบเช็ดน้ำตาให้ปกป้องทันที “นินว่าเรามาคุยเรื่องแต่งงานกันดีกว่าค่ะ”“นินอยากได้แบบไหนป้องตามใจนินเลยครับ”“นินไม่อยากจัดงานเอิกเกริกค่ะ เชิญแค่ญาติที่สนิทและเพื่อนของป้องก็พอ แลกแหวนกันก็พอค่ะเพราะจัดงานไปมันก็สิ้นเปลืองเปล่า ๆ อีกอย่าง... จะหาว่านินงกก็ได้นะ เพราะนินห่วงอนาคตของอ้วนมากกว่า ยุคนี้อะไรก็ไม่แน่นอน” ปกป้องฟังแล้วอมยิ้มจนตาหยีก่อนที่จะรั้งตัวแฟนสาวเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่“เอาตามที่นินสะดวกเลยครับ แล้วดี๋ยวเราไปเชิญแขกด้วยกันนะ”“ค่ะ” เธอคลี่ยิ้มหวานพลางกอดช่อดอกไม้ไว้แนบแน่นด้วยความดีใจ “ไม่คิดเลยว่าจะได้ถูกขอแต่งงานแบบนี้ จริง ๆ นินว่าจะคุยเรื่องนี้กับป้องอยู่เหมือนกัน แต่เพราะยุ่งกับลูกเลยไม่ได้มีโอกาสคุยกันสักที“ป้องเข้าใจ เราสองคนเลี้ยงอ้วนด้วยตัวเอง เหนื่อยมาด้วยกัน ป้องเองก็อยากทำอะไรให้มันถูกต้องสักที"“จดทะเบียนสมรสด
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 68 แต่งงานกันนะ
บทที่ 68 แต่งงานกันนะสองเดือนต่อมาปกป้องนั่งทำหน้าเครียดอยู่กับเพื่อนในกลุ่มขณะที่ปรินกำลังเล่นเกมอยู่ก็พูดขึ้นมาว่า “มึงก็ทำใจกล้าหน่อยดิวะเพื่อน กูว่าผู้หญิงเขาก็อยากถูกขอแต่งงานนั่นแหละ”“กูไม่ได้ไม่กล้าที่จะขอนินแต่งงานนะเว้ย แต่กูกำลังคิดว่าจะขอยังไงให้โรแมนติกดี” โอโซนยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ“ดูอย่างกูกับเนสสิ โรแมนติกไหมมึงว่า”“สุด ๆ อะมึงกับกาเนสขอแต่งงานกันได้โรแมนติกสุดแล้ว” ปกป้องตอบกลับทันทีแล้วหันไปมองหน้าธันวาที่ทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง “มีไอเดียไรแนะนำไหมครับประธานคนหล่อ”“เอาจริงไหม กูไม่มีไอเดียไรเลยตอนนี้ ในสมองกูมีแต่งานเต็มไปหมด เหนื่อยฉิบหายเลย”“เอ้อ.. ค่อย ๆ คิดก็ได้มึง แต่กูว่าจะพานินไปกินข้าวแล้วขอเธอแต่งงาน แบบนี้ดีไหมวะ” ปกป้องเอ่ยถามเพื่อน“แบบไหนก็ดีหมดนั่นแหละ ขอแค่เราทำมันออกมาด้วยใจจริงก็พอแล้ว กับผู้หญิงบางคนเขาอาจไม่ได้ต้องการความใหญ่โตเอิกเกริกก็ได้นะ แบบเรียบง่ายแต่อบอวลไปด้วยความรักแบบนี้” บดินทร์ที่นั่งฟังมานานก็เอ่ยขึ้น คำพูดเขาสามารถเรียกความสนใจจากเพื่อนทุกคนให้หันมาจ้องเขาได้แล้วปรินก็ปรบมือเสียงดัง“MVP ไปเลยครับพี่ดินคนหล่อ มาเห
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 67สุดที่รัก
บทที่ 67สุดที่รักยิ่งนานวันเข้าความน่ารักของเป็นหนึ่งยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อหลงใหลเข้าไปใหญ่ ร่างสูงใหญ่พร้อมด้วยลูกน้อยที่นั่งอยู่บนเบาะที่คาดเอวสำหรับพาลูกน้อยเดินเล่น เดินวนไปมาอยู่หน้าบ้านในยามพลบค่ำ แดงจากดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าสาดส่องมากระทบใบหน้านวลเนียนลูกน้อย เป็นหนึ่งอ้าปากหาวจนแก้มแดงพร้อมส่งเเสียงอ้อแอ้เพราะถึงเวลากินนมแม่แล้ว“หิวแล้วเหรอลูก”เสียงอ่อนเอ่ยถามลูกชายที่กำลังดูดนิ้วตัวเองอยู่ แต่ในจังหวะที่จะพาเป็นหนึ่งเดินเข้าบ้านญาณินกลับเดินออกมาก่อน เธอยิ้มหวานมาแต่ไกลพร้อมกับยื่นขวดนมให้ปกป้อง “เรารอดตายแล้วลูกรัก หม่าม้าเอานมมาให้แล้วครับ” เด็กน้อยยิ้มหวานและดีดดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนพ่อ ปกป้องพาลูกน้อยเดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ รับลมเย็น ๆ ในยามค่ำ“โห.. ลูกตั้งใจกินแบบจริงจังไปไหมเนี่ย แสดงว่าหิวจัด” ปกป้องบีบแก้มป่อง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ญาณินยิ้มกว้างแล้ววางผ้าขนหนูพาดบ่าแฟนหนุ่ม “หม่าม้าจะทำอะไรครับ ผมกินนมอยู่นะ” เขาประคองขวดนมแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังยุ่งอยู่กับโทรศัพท์มือถือ ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นสองสามครั้ง แต่ที่ทำให้ญาณินร้องเสียงหลง
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 66 รอยยิ้มของปกป้อง
บทที่ 66 รอยยิ้มของปกป้องสามเดือนต่อมา"เป็นหนึ่งครับ… ไหนใครอยากอาบน้ำกับป่าป๊าบ้าง" เด็กน้อยหน้าตาน่ารักหุ่นจ้ำม่ำดีดดิ้นไปมาเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อ ริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำนมแม่คลี่ยิ้มหวาน"แอ๊ะ~" เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเมื่อใบหน้าเกลี้ยงเกลาของพ่อปรากฏสู่สายตา "อื้อ!!" เสียงครางในลำคอดังขึ้นอีกครั้ง"ไปหาป๊าหนูเลยค่ะ เดี๋ยวหม่าม้าไปล้างขวดนมต่อ""มาเลยไอ้ลูกหมู มาเลยครับ" ปกป้องรับตัวลูกชายมาอุ้มพาดบ่าแล้วจึงพาเป็นหนึ่งเดินเล่นรอบห้องนอนก่อนค่อยจะพาเขาไปอาบน้ำ เด็กน้อยยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดีที่พ่อหยอกล้อด้วยการเป่าพุงน้อย ๆ “คนเก่งของป๊า หนูยิ้มป๊าก็มีความสุขแล้วครับ แต่อย่าร้องไห้บ่อยได้ไหมลูก ป๊าเห็นน้ำตาหนูแล้วป่าป๊าจะร้องไห้ตาม“แอ๊ะ~” เด็กน้อยยิ้มก่อนจะเบะปากคว่ำราวกับว่าเป็นหนึ่งรู้เรื่องที่พ่อบอก ผู้เป็นพ่อรีบลูบศีรษะลูกน้อยเบา ๆ แล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำซึ่งเตรียมน้ำอุ่นไว้เรียบร้อยแล้ว ปกป้องทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกน้อยอย่างชำนาญมือ ปกป้องอุ้มเป็นหนึ่งลงไปในอ่างน้ำ “ว้าว หนูชอบอาบน้ำเหรอครับคนหล่อของป๊า” ลูกน้อยกรีดร้องเสียงหลงด้วยความ
แฟนเก่าอันธพาล บทที่ 65 เลี้ยงลูก
บทที่ 65 เลี้ยงลูกหลายวันต่อมา“ลูกครับผม จะแกล้งป๊าไปถึงไหนเนี่ย ไม่ยอมนอนเลยนะ ไหนกินนมแล้วจะนอนไง” ปกป้องอ้อนวอนลูกชายที่ไม่ยอมนอนสักที นี่ก็ตีหนึ่งกว่าแล้วเป็นหนึ่งยังทำตาแป๋วใส่เขาอีก “นอนนะครับลูกครับ” เขาอุ้มลูกมาที่เตียงนอนซึ่งญาณินนั่งทำตาปรืออยู่ สภาพของทั้งคู่ไม่แตกต่างกันมากนักเพราะเลี้ยงลูกเอง ทำอะไรเองทุกอย่างแทบไม่ได้พักผ่อน ดีหน่อยที่ช่วงกลางวันเพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อน“เอาลูกมาให้นินอุ้มก็ได้ค่ะ ป้องนอนได้แล้ว”“แล้วนินล่ะครับ”“นินแอบงีบไปแล้ว ยังไหว” เขาลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง จนญาณินขยับตัวมารับตัวลูกชายจากอ้อมแขนเขามาสู่อ้อมอกตัวเอง ปกป้องมองหน้าคนรักด้วยความเป็นห่วง นาทีนี้เขาเองก็ไม่ไหวและได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ก็ว่าทำไมโอโซนมันบอกว่ารอความบันเทิงได้เลย เขาเพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง ความบันเทิงที่ว่าคือการอดหลับอดนอนเพราะลูกไม่ยอมนอนนี่เอง“ถ้าไม่ไหวเรียกป้องนะ โอเคไหม” เขาเอ่ยบอกญาณินเสียงอ่อน ทันทีที่ศีรษะถึงหมอนปกป้องก็หลับไปทันทีแทบจะได้ ญาณินแอบยิ้มด้วยความเอ็นดูมาก ๆ ก่อนที่เธอะพาลูกชายตัวน้อยซึ่งนอนทำตาแป๋วอยู่ในอ้อมแขนไปนั่งเล่นบนเก้าอี้โยกที่คุณยายซื้อให้ญาณ
