เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 707
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1595
เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเซียวอวี้ด้วยแววตาจริงจัง“ไม่รู้ทำไม แค่รู้สึกกังวล หรือบางที อาจจะกังวลพวกเรา”เซียวอวี้เป็นคนไวต่ออารมณ์ความรู้สึกของนางเขาพอเดาออกทันที นางเห็นจุดจบของซ่งหลีกับเฟิ่งเวยเฉียง แล้วพลันนึกถึงตัวนางเองขึ้นมาเซียวอวี้ผลักเจ้าลูกชายคนเล็กที่เกาะแกะเล่นซุกซนออกไปเบา ๆ แล้วนั่งลงข้างเฟิ่งจิ่วเหยียน โอบบ่านางเข้ามาแนบชิด“เราไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า”เขากับจิ่วเหยียน ไม่มีวันเดินไปถึงจุดนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนล้าทั้งกายทั้งใจ เอนพิงไหล่เขาอย่างอ่อนแรงทั้งสองสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ทว่าไม่ได้สังเกตเห็น เจ้าลูกชายคนเล็กที่ถูกเซียวอวี้ผลักออกเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังยืนมองเสด็จพ่อด้วยสีหน้างอนตุ๊บป่อง……ข่าวการเสด็จมาของฮ่องเต้ฉี เฟิ่งเวยเฉียงปกปิดเอาไว้นางคิดว่า ซ่งหลีก็ไปแล้ว ฮ่องเต้ฉีคนนี้ก็ควรกลับไปได้แล้วแต่ผลกลับกลายเป็นว่า เขาอยู่ยาวนับหลายวันนางทั้งพูดตรง ๆ ทั้งบอกอ้อม ๆ ให้เขากลับแคว้นหนานฉี เขาทำเป็นไม่เข้าใจจึงจำต้องถามพี่หญิงเป็นการส่วนตัว“พี่หญิง ฮ่องเต้ฉีจะเสด็จกลับเมื่อใดหรือ?”“คงหลังจากที่ข้าคลอด”“เช่นนั้นก็อีกไม่กี่วันแล้ว” เฟิ่งเวยเฉียงปลอบ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1594
สุดท้ายเฟิ่งเวยเฉียวก็ตัดสินใจปล่อยมือนางมาพบซ่งหลี ลงนามและประทับตราหนังสือหย่าให้เขาเองกับมือเมื่อซ่งหลีได้หนังสือหย่า ความรู้สึกหนักอึ้งไร้รูปร่างบนบ่ากลับไม่เบาลงเขามองเวยเฉียง ผู้หญิงที่เขาเฝ้าปกป้องมาหลายปีที่คบหากับนางในตอนนั้น เป็นเพราะนางไร้เดียงสาจิตใจบริสุทธิ์หลังจากนั้น…อาจเป็นเพราะความเปลี่ยนแปลงของนาง และอาจเป็นเพราะสถานที่อย่างแคว้นซีหนี่ว์ทำให้เขาเปลี่ยนไปพูดในแง่เห็นแก่ตัว เขาถึงขั้นหวังว่าเวยเฉียงจะเป็นเหมือนในตอนแรกตลอดไป เขายอมดูแลนางไปทั้งชีวิต…พูดในแง่พื้นฐาน เวยเฉียงค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า ทว่าเขากลับยังอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไปนานวัน ไม่ช้าก็เร็วต้องมีความขัดแย้งเกิดขึ้นซ่งหลียิ้มออกมา“ประมุขแคว้นรักษาตัวด้วย”สายตาของเฟิ่งเวยเฉียงเรียบนิ่งดุจผิวน้ำ“ไปทำเรื่องที่ท่านอยากทำเถอะ“อย่าได้กลับมาอีกตลอดกาล”คำว่าตลอดกาล เหมือนมีดแหลมคม บาดลงกลางใจของซ่งหลีจนมีรอยเลือดเขาเดินเข้าไป“เวยเฉียง ข้าขอ…กอดเจ้าได้หรือไม่?”เฟิ่งเวยเฉียงก้าวถอยหลัง“ไม่ได้”นางปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดท้ายก็มีความโกรธและความเคียดแค้นในมุมมองของนาง ซ่งหลีเป็นคนท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1593
ขณะนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังพูดคุยอยู่กับซ่งหลีเรื่องที่เฟิ่งเวยเฉียงกักขังเขา นางขอโทษแทนเฟิ่งเวยเฉียงเป็นอย่างแรกจากนั้น ก็แสดงความเสียใจกับการจากไปของพ่อเขาซ่งหลีมีท่าทางโศกเศร้า ไม่คิดจะปิดบังเวลาอยู่ต่อหน้านาง“ข้าเหนื่อยมากจริง ๆ“บางเรื่อง ข้าไม่สามารถพูดกับเวยเฉียงได้“นางเองก็ไม่เข้าใจ“สถานที่อย่างแคว้นซีหนี่ว์ สตรีใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ แต่บุรุษกลับถูกควบคุมในทุก ๆ ด้าน นี่คือข้อแรก“บิดาของข้าตั้งใจจะส่งต่อสำนักการแพทย์ให้น้องหญิงเล็กก็จริง แต่เขาจากไปอย่างกะทันหันเพราะโรคภัย น้องหญิงเล็กอายุเพียงห้าขวบ จะสืบทอดได้อย่างไร? ข้าจำต้องกลับไปช่วยก่อน เพื่อรักษาสำนักแพทย์ตระกูลซ่งไว้ นี่คือข้อสอง“ส่วนข้อสาม…อาการป่วยของเวยเฉียงหายดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีข้าอีกต่อไป เรื่องแบบนี้ นางไม่ต้องพูดให้ชัดเจน ข้าก็รู้สึกได้ แววตาที่นางมองข้า เปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว ความรู้สึกเชื่อใจในอดีต ตอนนี้เหลือเพียงสายตาตำหนิและดื้อรั้น”เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังอย่างใจเย็น ไม่ได้ช่วยพูดแทนน้องสาว“เปรียบเทียบในตอนนี้แล้ว ฮูหยินซ่งกับน้องหญิงเล็กต้องการเจ้ามากกว่าจริง ๆ“มีเรื่องหนึ่ง ที่ข้าอยาก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1592
เซียวอวี้กลับไม่ไปไหน นั่งลงตรงนั้นอย่างห้าว ๆ“เป็นผู้ชายเหมือนกัน เราย่อมเข้าใจความคิดของซ่งหลีดีกว่าพวกเจ้า พอจะให้คำแนะนำได้”เฟิ่งจิ่วเหยียน:...หากเขาเก็บสีหน้าสะใจไว้สักนิด นางก็คงเชื่อแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนพูดลอย ๆ ออกมา “พวกอาหลิ่นบ่นว่าอยากเจอเสด็จพ่อทั้งวันเลย”เซียวอวี้ลุกพรวดขึ้นมา “ตำหนักด้านข้างอยู่ที่ไหน”……เมื่อเซียวอวี้ออกไป เฟิ่งเวยเฉียงถึงได้ปลดระแวงลงทั้งหมด“ข้าผิดเองที่ละเอียดอ่อนไม่พอ ข้าคิดแต่เรื่องราชกิจแคว้น ไม่ได้สนใจซ่งหลีเท่าที่ควร รวมถึงคนอื่น ๆ ในตระกูลซ่ง…วันนี้ข้าเพิ่งรู้ว่า บิดาของซ่งหลีเสียชีวิตเพราะเจ็บป่วย”เรื่องนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็ไม่รู้นางดูแปลกใจอย่างเห็นได้ชัดครั้นเจอพ่อซ่งครั้งก่อน แม้จะไม่ถึงขั้นแข็งแรง สีหน้าก็ยังดูมีชีวิตชีวา กระปรี้กระเปร่าทำไมจู่ ๆ ถึงเสียล่ะ?เฟิ่งเวยเฉียงน้ำตาคลอ“พี่หญิง ข้าไม่อยากเสียซ่งหลีไป ไม่อยากหย่ากับเขา“แต่ครั้งนี้เขาใจแข็งมาก“เขาทิ้งแม่กับน้องหญิงเล็กไว้ไม่ได้ ต้องกลับไปดูแลพวกนางที่แคว้นหนานฉี และต้องสืบทอดสำนักการแพทย์ของตระกูลซ่ง…พี่หญิง เหตุใดข้ากับเขา ถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ล่ะ?“ทั
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1591
เฟิ่งจิ่วเหยียนใกล้คลอดเต็มที คาดว่าน่าจะอีกไม่กี่วันนี้เพื่อให้นางคลอดอย่างปลอดภัย เวยเฉียงจึงจัดให้นางพักอยู่ที่ตำหนักเซวียนซื่อ พร้อมทั้งจัดเตรียมหมอหลวงคอยผลัดเวรกันเฝ้าดูแลส่วนพวกอาหลิ่นก็ถูกจัดให้อยู่ที่ตำหนักด้านข้าง โดยมีนายหญิงเฟิ่งเป็นคนดูแลด้วยตนเอง เพื่อป้องกันไม่ให้กระทบกระเทือนต่อนางวันนี้นางกำลังจะไปที่ตำหนักด้านข้างเพื่อเยี่ยมเด็กทั้งสอง แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากประตูไม้ ฝีก้าวก็พลันหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไปที่คนตรงหน้าคนที่จู่ ๆ ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้านาง หากมิใช่เซียวอวี้ แล้วจะเป็นใครได้อีก?เฟิ่งจิ่วเหยียนราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจส่วนเซียวอวี้ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความยินดี รีบเดินไม่กี่ก้าวก็มาอยู่ตรงหน้านางแล้ว“เหตุใดท่าน...” นางยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็ถูกเขาโอบกอดไว้แน่น“เราเป็นห่วงเจ้า”น้ำเสียงของเซียวอวี้แหบพร่า เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เก็บกดไว้ แล้วจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากของนาง จากนั้นค่อยปล่อยนาง และประคองนางให้นั่งลง“เราคำนวณวันแล้ว เจ้าใกล้จะคลอดแล้ว“ครั้งก่อนที่เจ้าคลอดพวกอาหลิ่น เราไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้“ครั้งนี้ไม่ว่า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1590
เฟิ่งเวยเฉียงยืนอึ้งอยู่กับที่ มองไปยังเซียวอวี้ที่เดิมควรจะอยู่ที่หนานฉีในชั่วพริบตา ความยินดีที่ซ่งหลีกลับมาอยู่เคียงข้างนางก็ถูกทำลายจนหมดสิ้นนางทั้งตกใจและกระวนกระวายใจซ่งหลีอธิบาย: “เป็นฝ่าบาทที่ทรงไหว้วานให้ข้าพาเขาเข้าวัง”เฟิ่งเวยเฉียงคิ้วขมวดมุ่น “ฮ่องเต้ฉีมาเพื่อพบพี่หญิง หรือมาเพื่อสำรวจแคว้นซีหนี่ว์ด้วยพระองค์เอง?”เซียวอวี้ได้ยินถึงความเป็นศัตรูในน้ำเสียงของนาง หว่างคิ้วเผยให้เห็นความหนักใจ“หากเป็นอย่างหลัง เราคงไม่เข้าวังมาเพียงลำพัง“ฮองเฮาอยู่ที่ใด เราต้องการพบนาง”เฟิ่งเวยเฉียงหัวเราะขึ้นมาทันทีในเสียงหัวเราะแฝงด้วยการเหน็บแนม“คงมิใช่ว่าหนานฉีโจมตีแคว้นตงซานอยู่นานก็ไม่สำเร็จ ฮ่องเต้ฉีจึงต้องรีบร้อนมาขอคำชี้แนะหรอกกระมัง? พี่หญิงก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ ไม่ควรที่จะต้องลำบากเช่นนี้...”เซียวอวี้ขัดคำพูดของนาง“หากมิใช่เพราะแคว้นซีหนี่ว์ เดิมทีฮองเฮาก็ควรได้อยู่ในพระราชวังหนานฉี เพื่อเตรียมตัวคลอดอย่างสงบ และเราก็ไม่ต้องแยกห่างจากพวกนางแม่ลูกเช่นกัน”ทั้งสองคนต่างก็มีความไม่พอใจและความขุ่นเคืองใจกันและกันซ่งหลีจึงออกหน้า เพื่อต้องการจะไกล่เกลี่ย “ท่านประ
