บทที่ 2 สะดุดตา

บทที่ 2 สะดุดตา

        

         หลังจากหงฟางซินออกจากตำหนักของเม่งฉีเต๋อแล้ว เขาก็รีบวิ่งไล่ตามหงเฟยหย่าไปในทันที ดวงตากวาดมองไปทั่วบริเวณเพื่อมองหาเขาที่เดินนำหน้าไปก่อนหน้านี้ และกว่าที่หงฟางซินจะวิ่งตามหงเฟยหย่าทันก็เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับหอบเหนื่อยขึ้นมาในทันที

         “เสด็จพี่ โปรดรอข้าก่อน” หงฟางซินตะโกนเรียกเสียงดังขณะพยายามเร่งฝีเท้าตามหลังไปด้วยความกระหืดกระหอบ

         หงเฟยหย่าชะงักเท้าตามเสียงร้องพร้อมกับหันหลังกลับมายังน้องชายของตน ดวงตาคมกริบมองสบกับใบหน้าที่เปื้อนเหงื่อของน้องชาย ใบหน้ายังคงเคร่งเครียดจากการสนทนาเมื่อครู่กับพระมารดา

         “เจ้ายังมีธุระอันใดกับข้าอีกหรือ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดไม่หาย

         “โธ่...เสด็จพี่ ท่านอย่าได้เอาอารมณ์มาลงใส่ข้าเลย ข้าแค่จะถามท่านว่างานเลี้ยงชมดอกไม้ เสด็จพี่จะไปหรือไม่” หงฟางซินถามอย่างระมัดระวัง กลัวจะไปกระตุ้นอารมณ์ที่กำลังเดือดของพี่ชาย

         หงเฟยหย่าได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าบูดบึ้งและเคร่งเครียดลง เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากตนเองก่อนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ “งานเลี้ยงเช่นนั้นมิได้อยู่ในสายตาของข้า หญิงสาวเหล่านั้นก็น่ารำคาญยิ่ง เอาเป็นว่างานนี้ ข้าฝากเจ้าดูแลด้วยแล้วกัน”

         “เสด็จพี่ เหตุใดท่านถึงโยนเผือกร้อนมาให้ข้าเช่นนี้ ท่านมิเห็นท่าทีของเสด็จแม่หรอกหรือ หากพวกเราสองพี่น้องมิยอมปรากฏกายในงานเลี้ยงนั้น ท่านคิดว่าชีวิตของท่านกับข้าจะสามารถสงบสุขได้เช่นนั้นหรือ” หงฟางซินรีบเอ่ยประท้วงขึ้นมาในทันที เขารู้ดีว่าหากงานนี้พี่ชายของเขามิยอมเข้าร่วม ความซวยทั้งหมดคงตกอยู่กับเขาแต่เพียงผู้เดียวเป็นแน่

         หงเฟยหย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้สึกยี่หระอันใด เขามองน้องชายราวกับกำลังจะกล่าวว่า ก็ไม่ใช่เรื่องของข้านี่นา

         “เสด็จพี่...ท่านก็รู้จักอารมณ์ของเสด็จแม่ดีมิใช่หรือ ขืนท่านไม่ไป...เป้าหมายต่อไปก็ย่อมเป็นข้าเป็นแน่” หงฟางซินยังคงไม่ยอมแพ้ เขารีบกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

         “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็ฝากเจ้าด้วยแล้วกัน ข้านั้นรู้ดีว่าเจ้าย่อมมีวิธีจัดการเสด็จแม่เป็นแน่” หงเฟยหย่ากล่าวออกมาอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับยกยิ้มให้กับน้องชายอย่างเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาพร้อมกับตบบ่าของน้องชายอีกหนอย่างให้กำลังใจ

         คำกล่าวปัดความรับผิดเช่นนี้ทำให้หงฟางซินถึงกับยืนอึ้ง เขาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาก่อนกันดีที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางสงครามประสาทระหว่างมารดากับพี่ชายของตน

         “ท่านนี่นะ...เอาเถิด...เช่นนั้นข้าจะไปร่วมงานนี้ก็ได้ แต่ท่านต้องจำไว้ว่าท่านติดหนี้ก้อนใหญ่แก่ข้า”

         “ได้...ถือว่าข้าติดหนี้เจ้าหนหนึ่ง แล้วข้าจะชดใช้ให้” หงเฟยหย่ากล่าวคำมั่นออกมา

         “เสด็จพี่สัญญาแล้วนะ”

         “เจ้านี่มันช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง” หงเฟยหย่าส่ายหน้า ด้วยความอ่อนใจกับน้องชายจอมกะล่อนผู้นี้เสียจริง

         “เช่นกัน” หงฟางซินกล่าวอย่างประชด ก่อนจะยิ้มมุมปาก “พวกท่านก็ต่างเอาแต่ใจ จนข้ารู้สึกเหนื่อยใจแล้วเช่นกัน”

         หงเฟยหย่าหัวเราะเบาๆ ออกมาเป็นการตอบรับ “เอาแหละ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” ชายหนุ่มกล่าวลาน้องชายอีกครั้ง ก่อนจะหันไปสบตากับหลิวรั่วอันพร้อมกับสะบัดชายเสื้อและก้าวออกไปในทันที

         หงฟางซินมองพี่ชายของตนจนลับสายตา เขายกยิ้มขึ้นมาบนมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ในเมื่อเขามิอาจหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงชมดอกไม้นี้ได้ด้วยรู้ดีถึงความหัวแข็งของพี่ชายของตนอย่างน้อยเขาก็ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมา ก็นับได้ว่าการค้านี้มิได้เสียซะทีเดียว

         “ไปหอเปี้ยนจี้” หงฟางซินรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจไม่น้อยทีเดียว

         หลังจากออกจากวัง เขาจึงสั่งให้คนรถตรงไปยังตลาดในทันที เวลานี้ชายหนุ่มยังไม่คิดจะกลับจวนจึงได้ตัดสินใจออกไปเตร็ดเตร่ชั่วครู่เพื่อคลายความเบื่อหน่ายที่มี

         ภายในหอเปี้ยนจี้ หอสุราเลี่ยงชื่อที่คลาคล่ำไปด้วยเหล่าชนชั้นสูงที่มักจะแวะเวียนมาพบปะสังสรรค์กัน

         หงฟางซินเลือกที่นั่งตรงบริเวณระเบียงชั้นบนสุด สุราชั้นดีถูกนำมาวางตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า

         หงฟางซินทอดสายตาไปด้านล่างอย่างเหม่อลอย มือหนายกสุราขึ้นจิบอย่างช้าๆ ปล่อยความคิดล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย ผู้คนด้านล่างล้วนขวักไขว่ไปมา พ่อค้าต่างพากันกวักมือโบกเรียกผู้คนที่เดินตรงหน้าเพื่อค้าขายสินค้าของตนอย่างขะมักเขม้น

         หงฟางซินทอดอารมณ์ไปกับบรรยากาศตรงหน้าอย่างรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ปะทะ เข้ากับหญิงสาวผู้หนึ่ง ดรุณีน้อยที่ก้าวลงจากรถม้า ก่อนจะเยื้องกรายเดินเข้าไปในร้านเครื่องประทินโฉม ใบหน้าขาวเนียนราวกับหิมะแรก กับดวงตากลมโตที่ดึงดูดสายตาของเขาราวกับถูกมนต์สะกด

         หงฟางซินเบิกตากว้างขึ้นพร้อมกับเพ่งมองไปที่ร่างบางจนลับสายตา หญิงสาวผู้นั้นช่างดึงดูดสายตาของเขาและทำให้เขาเกิดความสนใจยิ่งนัก “นางคือผู้ใดกัน” ชายหนุ่มหันไปถามคนสนิทข้างกายในทันที

         “นั่นคือคุณหนูเจียงอันเล่อ บุตรสาวคนเดียวของท่านโหวแห่งสกุลเจียงขอรับ”

         “คุณหนูเจียงหรือ เหตุใดข้าไม่เคยพบนางมาก่อน” หงฟางซินกล่าวถามอย่างนึกแปลกใจ หญิงสาวที่สะดุดตาเช่นนี้ เขากลับไม่เคยรู้จักมาก่อน

         “ตามปกติท่านโหวเป็นผู้สมถะยิ่งนัก คุณหนูเจียงเองก็เช่นเดียวกัน น้อยครั้งที่สกุลเจียงจะออกมาพบปะหรือสังสรรค์ดื่มกินกับผู้ใด”

         “เป็นเช่นนี้นี่เอง เจ้าจงไปสืบมาว่านางจะไปร่วม งานเลี้ยงที่เสด็จแม่จัดขึ้นหรือไม่” หงฟางซินสั่งการพร้อมฉายแววตาวาววับขึ้นมา ไม่แน่ทีเดียวงานเลี้ยงครั้งนี้ เขาอาจทำให้มารดาได้สมดังใจก็เป็นได้

         “ขอรับ” ชายหนุ่มข้างกายของหงฟางซินโค้งตัวรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว

         หงฟางซินเบนความสนใจกลับไปยังด้านหน้าของร้านเครื่องประทินโฉมอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมความคิดเพ้อฝันขึ้นมา “ข้าจะต้องได้เจอเจ้าอีกหนเป็นแน่”