บทที่ 3 สหาย

บทที่ 3 สหาย

        

         ทางด้านหงเฟยหย่าที่เดินทางกลับมายังตำหนักของตน เขาก้าวเท้าตรงไปยังห้องนอนด้วยท่าทางอ่อนเพลียยิ่งนัก ชายหนุ่มหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า และอ่อนใจกับสิ่งที่มารดาของเขาพยายามยัดเยียดให้ มือข้างหนึ่งยกขึ้นนวดระหว่างคิ้วที่ขมวดแน่นจนแทบจะเป็นปมขึ้นมา

         หลิวรั่วอันเดินมารินน้ำชาให้กับชายหนุ่มตรงหน้า ท่าทางอ่อนน้อมเมื่อสักครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นกันเองและผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

         “เฟยหย่า...ท่านจะลำบากใจอันใดกันนักหนา กับแค่หญิงสาวข้างกายเพียงไม่กี่คน ท่านก็รับเข้าตำหนักหลังก็เพียงพอแล้ว” หลิวรั่วอันเอ่ยปากออกมาอย่างเป็นกันเอง คำเรียกขานที่ดูเป็นทางการก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสนิทสนมขึ้นมา

         อันที่จริงหลิวรั่วอันนั้นเป็นเพื่อนเล่นวัยเยาว์ของหงเฟยหย่ามาตั้งแต่เด็ก พวกเขาเรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันไปเสียทุกเวลาทีเดียว ชายหนุ่มเป็นบุตรชายของหลิวฟู่เว่ย เสนาบดีกรมคลัง แต่เพราะชายหนุ่มชื่นชอบการต่อสู้ตั้งแต่ยังเล็ก ดังนั้นเขาจึงมุ่งความสนใจไปกับการฝึกซ้อมวรยุทธ์ และได้กลายเป็นสหายร่วมเรียนกับหงเฟยหย่า จนกระทั่งบัดนี้เขาได้กลายมาเป็นองครักษ์ข้างกายของชายหนุ่มในที่สุด

         หงเฟยหย่ายกน้ำชาขึ้นมาจิบพร้อมกับปรายตามองชายหนุ่มด้านข้างอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

         “เฮอะ...เจ้าก็อีกคน นี่ข้าคงจะตามใจเจ้ามากเกินไปเสียแล้ว เจ้าถึงกล้าสั่งสอนข้าเช่นนั้น”

         หลิวรั่วอันหัวเราะในลำคอออกมาอย่างนึกอ่อนใจกับความหัวแข็งของสหาย “ท่านก็อย่าได้โมโหไปเลย อันที่จริง สิ่งที่ฮองเฮาตรัสออกมาก็มิได้ไร้เหตุผลเสียทีเดียว ท่าน เป็นถึงรัชทายาทของแคว้น แต่กลับยังมิมีทายาทแม้แต่คนเดียว เช่นนั้นภายภาคหน้าตำแหน่งของท่านอาจสั่นคลอนได้จากเรื่องนี้ ดังนั้นการที่ฮองเฮาจะทรงวิตกกังวลก็มิได้นับว่าแปลกอันใด” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างมีเหตุผลโดยมิได้สนใจท่าทีฮึดฮัดของเขาแต่อย่างใด

         “เช่นนั้นเจ้าก็คิดว่าข้าควรรับหญิงสาวสักคนเข้ามาในหลังตำหนักแห่งนี้เช่นนั้นหรือ” หงเฟยหย่ากล่าวเยาะออกมาพร้อมจ้องมองใบหน้าของหลิวอันรั่วอย่างประชดประชัน

         “ก็สมควรเป็นเช่นนั้น...หากข้าเป็นท่านจะรีบรับพวกนางเข้ามาและใช้เวลาชื่นชมความงามของเหล่าบุปผา แค่เพียงคิดข้าก็นึกครึ้มใจยิ่งนัก” หลิวรั่วอันตอบกลับพร้อมดวงตาลุกวาว ดวงตายิ้มหยีเมื่อนึกถึงเหล่าหญิงสาวที่เอาแต่ล้อมหน้าล้อมหลัง ออดอ้อนปรนนิบัติเขาในทุกวี่วัน

         หงเฟยหย่ามองท่าทางเช่นนั้นก็นึกหงุดหงิดใจขึ้นมาอย่างมิอาจห้าม เขาเบือนหน้าพร้อมกำหมัดแน่น “เจ้าเลิกพูดมากได้แล้ว หากเจ้าอยากได้หญิงสาวเหล่านั้น ข้าจะขอให้เสด็จแม่ประทานพวกนางให้เจ้าสักโหลจะเป็นไร”

         “อ่า...ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น” หลิวรั่วอันรีบปฏิเสธออกมา ก่อนจะปิดปากเงียบด้วยรู้ดีว่าเวลานี้พูดไปก็รังแต่จะทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าหัวฟัดหัวเหวี่ยงมากยิ่งขึ้น

         “เจ้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าที...ข้าเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อนเสียที” หงเฟยหย่ากล่าวตัดบทออกมา พร้อมกับลุกขึ้นยืนกางแขนรอให้เขาปรนนิบัติ

         “เฮ่อ...” เสียงถอนใจหนักดังขึ้นตามด้วยเสียงบ่นอุบขึ้นมา “ท่านมีสาวใช้ตั้งมากมาย เหตุใดเอาแต่ใช้ข้าทำเรื่องเช่นนี้อยู่เรื่อย”

         หงเฟยหย่าไม่ตอบคำถามใดๆ ใบหน้าของเขาผ่อนคลายลงพร้อมกับรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก

         หลิวรั่วอันก้าวเข้ามาด้านหน้าของหงเฟยหย่า พร้อมกับบรรจงถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นจึงเอื้อมตัวปลดเข็มขัดของเขาอย่างชำนาญ มือเรียวยาวปลดเข็มขัดที่คาดแน่นตรงเอวออก เผยให้เห็นเรือนกายแข็งแกร่งภายใต้ชุดชั้นในตัวบาง กล้ามเนื้อแน่นตึงสะท้อนถึงความอุตสาหะในการฝึกฝนวรยุทธ์ตลอดปีที่ผ่านมา

         ร่างสูงใหญ่ทว่ากลับผอมเพรียวได้รูปของหลิวอันรั่ว เมื่อยืนตรงหน้าของชายหนุ่มที่สูงใหญ่ไม่แพ้กัน ทำให้ชายหนุ่มต้องย่อตัวลงต่ำเพื่อให้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ง่ายขึ้น

         แต่แล้วหลิวรั่วอันก็สัมผัสกับลมหายใจอุ่นที่กระทบบนใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหงเฟยหย่าที่ก้มลงมองเขาอย่างไม่ละสายตา

         “ท่านก็แหงนหน้าขึ้นเสียหน่อย ข้าจัดการไม่สะดวกนัก” ชายหนุ่มบ่นออกมาในทันที

         เสียงหัวเราะหึๆ ดังขึ้นในลำคอของหงเฟยหย่า ก่อนที่เขาจะยอมแหงนใบหน้าขึ้นโดยมิได้ปริปากอันใดออกมา

         หลังจากที่หลิวรั่วอันผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้านายและเป็นสหายคนสนิทในเวลาเดียวกันเรียบร้อย

         ชายหนุ่มยังคงบ่นกระปอดกระแปดออกมาไม่หยุดเช่นเคย “ต่อไปงานเช่นนี้ ท่านก็สั่งสาวใช้ในตำหนักให้จัดการเสียเถอะ ข้าเป็นองครักษ์ของท่าน มิใช่คนรับใช้เสียหน่อย”

         หงเฟยหย่ายกมือขึ้นปัดเสื้อผ้าอย่างเนิบนาบ ก่อนจะปรายตามองหลิวรั่วอันอีกครั้ง “ก็ใครใช้ให้เจ้าปรนนิบัติข้าดีเช่นนี้ ข้าคงหาสาวใช้ที่ถูกใจได้ยากเสียแล้ว”

         หลิวรั่วอันค้อนขวับใส่หงเฟยหย่าด้วยความหมั่นไส้ ขึ้นมา “ท่านลืมแล้วหรือว่าข้าเป็นองครักษ์ของท่าน แถมยังเป็นสหายของท่านอีกด้วย”

         “แต่เจ้าก็ไม่เคยปฏิเสธข้านี่นา” หงเฟยหย่ากล่าวออกมาอย่างเอาแต่ใจ

         หลิวรั่วอันพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง เขาได้แต่ส่ายหน้าระอากับความเอาแต่ใจของชายหนุ่ม อันที่จริงนับตั้งแต่เติบใหญ่ขึ้นมา เขาก็มิเคยเห็นชายหนุ่มข้องแวะกับสตรีนางใด วันๆ นอกจากราชกิจที่ได้รับ เขาก็เอาแต่หมกมุ่นกับการฝึกซ้อมวรยุทธ์ร่วมกับตน ดังนั้นหลิวรั่วอันก็ยังมิเห็นทางที่ชายหนุ่มจะมีหญิงข้างกายตามพระประสงค์ของฮองเฮาแม้แต่น้อย

         “ข้าเหนื่อยจะพูดกับท่านแล้ว หากไม่มีธุระอันใดอีก เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” หลิวรั่วอันกล่าวจบก็โค้งตัวลาในทันที เขาเองก็อยากกลับไปพักผ่อนเสียเต็มประดาแล้ว

         “เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปเถิด เห็นหน้าเจ้าแล้วมีแต่ทำให้ข้าหงุดหงิดมากขึ้น” หงเฟยหย่ากล่าวไล่ พร้อมกับเดินตรงไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ ก่อนจะหย่อนกายลงนอนโดยมิได้สนใจหลิวรั่วอันอีกต่อไป

         หลิวรั่วอันจึงหันกายเดินออกจากห้องไปในทันที

         หงเฟยหย่าเบนหน้ากลับมามองตามแผ่นหลังนั้นไปจนลับสายตา ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง สายตาเหม่อลอยมองไปยังประตูที่ปิดสนิท พร้อมกับความคิดมากมายที่พรั่งพรูขึ้นมาในหัว